Ε πες μας και τη δική σου εκδοχή ντε να δοκιμάσουμε.
Αυτό που φτιάχνω εγώ, δεν είναι πιλάφι.
Είναι ρύζι, που τρώγεται μαζί με άλλα πράγματα (πχ με τον κοκκινιστό αρακά που λέγαμε, ή με λαχανικά ανάμικτα, ή με ντομάτα, μαρούλι, κρεμμύδι και τόνο, κλπ), και ακριβώς γι' αυτό η γεύση του σκέτο, είναι σχετικά ουδέτερη.
Εγώ απλά χρησιμοποιώ συνήθως parboiled ρύζι (είναι πιο "σκληρό", δεν κολλάει και μου αρέσει στην υφή και στην γεύση), σε αναλογία 1 μέρος ρύζι / 2 και ένα κλικ μέρη νερό.
Σε μάτι με 3 βαθμίδες το βράζω στο 2, μέχρι να σωθεί το νερό.
Λίγο πριν σωθεί το νερό, πετάω μέσα τον κουρκουμά (ή το κάρυ) και ανακατεύω.
Αν θέλω πιο έντονη γεύση, βράζω πλατάρια κοτόπουλου, και βράζω το ρύζι μέσα σ' αυτό τον ζωμό.
Αν θέλεις, μπορείς να βράσεις τα πλατάρια σε άσχετη στιγμή, και αφού βράσουν, τα αφαιρείς από την κατσαρόλα, και αφήνεις τον ζωμό να βράσει τόσο, όσο να σωθεί το πολύ νερό, και να πήξει λίγο.
Αυτός είναι συμπυκνωμένος ζωμός, που άνετα βάζεις στην κατάψυξη, και τον χρησιμοποιείς όποτε θέλεις.
Ξαναλέω, δεν θα αρέσει σε πολλούς το ρύζι έτσι.
Οι περισσότεροι θα το προτιμήσουν σωταρισμένο σε βούτυρο, πριν μπει το νερό, και λόγω υφής και λόγω γεύσης (θωρακίζεται εξωτερικά το ρύζι, και είναι πιο σπυρωτό και λιγότερο λαπαδέ, γι' αυτό εγώ που το κάνω αλλιώς, χρησιμοποιώ parboilled που δεν έχει τέτοια θέματα).
EDIT: Παλιά που δεν βαριόμουνα, όποτε υπήρχε στο σπίτι φαγητό με κρέας, δεν πετούσα τα κόκκαλα που περίσσευαν.
Τα έσπαγα (όχι λιώμα, απλά ράγισμα) και τα έβραζα, κρατώντας τον ζωμό στην κατάψυξη.
Αν πετάξεις τέτοιο ζωμό πχ σε λαχανόρυζο (όταν το μαγειρεύεις), θα τρελαθείς.
