Τι γίνεται με το ελληνικό τραγούδι σήμερα;

δεν υπάρχει never ever στη ζωή. μόνο στο μυαλό μας επειδή συγχέουμε τον "χρόνο" με το απειροελάχιστο διάστημα που ζούμε. πριν τα '60s υπήρξαν 10άδες και ίσως 100άδες αλλες τέτοιες σπουδαίες μουσικές δεκαετίες. 


Στην Ελλάδα πάντως Ούτε Τσαϊκόφσκι είχαμε, όυτε Βάγκνερ τα τελευταία χρόνια...Εκτός και αν μου διέφυγαν...

Btw νόμιζα ότι αναφερόσουν σε ποπ (δηλ.λαικη)μουσική, όχι σε κλασσική.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Στην Ελλάδα πάντως Ούτε Τσαϊκόφσκι είχαμε, όυτε Βάγκνερ τα τελευταία χρόνια...Εκτός και αν μου διέφυγαν...


Και στην τελική τα  60s ήταν 60s,τίποτα δεν θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί με τις μουσικές που γράφτηκαν, παγκοσμίως, τότε. 

Never,ever.


η αλήθεια είναι ότι σε χάνω. 

ναι αναφέρομαι κυρίως σε ποπουλαρ μουσική, απλά σου λέω ότι το never ever δεν υφίσταται για τίποτα

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Κομματι που να ακουστει και μετα απο δεκα χρονια δεν βγαινει πουθενα...(ποσο μαλλον στην Ελλαδα).Τιποτα δεν γινεται κλασσικο (δηλαδη να αντεξει στο χρονο) γιατι δεν προλαβαινει...ενα τραγουδι δεν προλαβαινει να τραγουδηθει πολυ και να αγαπηθει γιατι....αμεσως βγαινουν αλλα...εκατονταδες να του βαλουν τρικλοποδια...αυτο εχει σαν αποτελεσμα ολα πανε πιο γρηγορα...και να μην εχουν το χρονο να γραψουν κομματαρες...πρεπει απλα κατι να γραψουν..και γρηγορα...αλλιως παει πεταξε το πουλακι....τα νεκροταφεια εχουν γεμισει με αναντικαταστατους.Κοινως...τσγαμσετμάνα ουλς το ΙΝΤΕΡΝΕΤ!!!!!

 
Το έχω αναρωτηθεί πάρα πολλές φορές.
Η μουσική έχει για όλους άλλη σημασία. Είναι ναι μεν σημαντικό κομμάτι στις ζωές μας, αλλά όχι με το ίδιο βάρος.  Αυτοί που το ψάχνουν δεν ακούν τραπ γιατί ξέρουν ότι δεν έχει καμία αξία και δε θα τους προσφαίρει τίποτα απολύτως. Αυτοί που το ψάχνουν θέλουν πολυπλοκότητα, μοναδικότητα, και ίσως στίχο και σίγουρα μέσα από αυτά, συναίσθημα. Αλλά αυτοί είμαστε η μειοψηφία. Εγώ πχ ακούω μόνο Prog, γιατί αν δεν αλλάζει το μέτρο, το μυαλό μου βαριέται. Ο άλλος ακούει Jazz, γιατί ακόμα και οι απλές συγχορδίες μεθ 7ης είναι κοινές. Λέμε τώρα.

Αρκετός κόσμος ακούει κάτι για να είναι αποδεκτός σε μια κοινωνική ομάδα. Ο rebel θα ακούσει punk, ο outsider θα ακούσει Rock, η πονεμένη ψυχή θα ακούσει έντεχνο, ο πληγωμένος από την κοινωνία θα ακούσει rap, κοκ. Εκεί μπαίνουν και τα σύμβολα, το ντύσιμο, η νοοτροπία, ακόμα και η πολιτική.

Η ομάδα της πλειοψηφίας είναι αυτό που προβάλει ο Αμερικάνος παραγωγός σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό. Έτσι δημιουργείται το Pop, που συνήθως είναι κάτι ρυθμικό, και έχει και λίγο στίχο. Επίσης προβάλλεται πάρα πολύ από τους παραγωγούς κυρίως σε Αμερική. Το παίρνουν και τα δικά μας ραδιόφωνα και οκ, εφόσον παίζει μόνο αυτό, ο ακροατής μόνο αυτό θα μάθει. Έχουν και catchy μελωδίες, που κυριολεκτικά λέγονται "Hooks", γιατί είναι φτιαγμένα για να σε τσιμπάνε και να σου μένουν στο μυαλό. Η Trap το κάνει αυτό με το να είναι προκλητική, πχ, βλέπε το Caliente, "Αυτή η κωλάρα είναι σαν καρδιά". Το ξέρει και ο παππούς μου πλέον.

Οι υπόλοιποι νομίζω μπορούν να μαζευτούν σε μία κατηγορία - στη μουσική της διασκέδασης. Αυτή η κατηγορία μπορεί να χαρακτηριστεί σκουπίδι από κάποιους, γιατί πολύ απλά είναι υπερβολικά απλή, επαναλαμβανόμενη και προβλέψιμη, με αποτέλεσμα να ρωτάμε - γιατί υπάρχει καν. Αυτή η μουσική περνάει γιατί είναι "memorable" που λέμε στο χωριό μου. Δε χρειάζεται να το πολυσκεφτούν. Επ, τσιφτετέλι, ανεβένω στο τραπέζι, χωρεύω μέχρι το πρωί στο ίδιο τραγούδι που είναι 2 συγχορδίες και λέει 5 φορές ένα ρεφρέν. Επ, ζεϊμπέκικο? Κάτσε να δείξω πόσο άντρας είμαι.

Σίγουρα υπάρχουν καλά ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια. Σίγουρα υπάρχουν και κακά Prog και Jazz.
Καλά trap υπάρχουν? Θέλω να είμαι ανοιχτόμυαλος αλλά... δυσκολεύομαι.
Είναι δύσκολη συζήτηση πάντως. Και γω σίγουρα δε τα λέω και ολόσωστα.


Έχει αρκετά καλά σημεία το ποστ σου, αν με μερικά διαφωνώ.

Πάντως now you are talking Alex.

 
δε πειράζει, ίσως είναι αργά. καλύτερα να επανέλθεις αύριο με καθαρό μυαλό ίσως. 


Ρωτάς για το ελληνικό τραγούδι και ξαφνικά με αρχίζεις στους Τσαϊκόφσκι  :)

μάλλον θες και εσύ λίγη κάθαρση  :)

 
Ρωτάς για το ελληνικό τραγούδι και ξαφνικά με αρχίζεις στους Τσαϊκόφσκι  :)

μάλλον θες και εσύ λίγη κάθαρση  :)
ξαναδιάβασε το ίσως. έγραψες για τις μουσικές που γράφτηκαν παγκοσμίως τα 60s και ότι δε θα ξαναγραφτούν. γενικό δεν είναι; εννοώ ότι "οι μουσικές" ξαναγράφονται, δε πεθαίνουν σε μια δεκαετία. αν μπόρεσαν και γραφόντουσαν κλασικά αριστουργήματα για εκατοντάδες χρόνια θες να μου πεις ότι οι 5 συγχορδίες και η λα πεντατονικη θα δυσκολέψει τα πράγματα;

η ερώτηση μου όμως παραμένει. σήμερα που είναι; 

ίσως να θέλω κι εγώ την τραπ μου να στρώσω. 

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
1. Όθωνά μου καταλαβαίνεις ότι το "καλή μουσική" όταν μάλιστα το "μουσική" είναι ανοιχτό σε όλα τα είδη, είναι λίγο "αμφιλεγόμενος" όρος.

2. Ακριβώς επειδή έχω μαύρα μεσάνυχτα από το είδος, δεν μπορώ ούτε θετικά αλλά ούτε και αρνητικά να βρώ, αφορίζοντας τους πάντες.

Κάποιοι που το ακούνε, θα μπορούσαν να σου πουν περισσότερα.

Το θέμα που έθεσες όμως, είναι άλλο, όχι η trap.

Αν λοιπόν απαντήσετε (ο καθένας για τον εαυτό του) ορισμένα "απλά" ερωτήματα, τότε ίσως μπορεί να γίνει κάτι.

- Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία αξιολογεί ο κόσμος τι του αρέσει να ακούει?

- Σε τι διαφέρουν από παλαιότερα (αν διαφέρουν)?

- Ποια είναι η κοινωνική κατάσταση στον καλλιτεχνικό χώρο?

- Ποια είναι η κοινωνικοοικονομική κατάσταση σε όλη την κοινότητα?

- Τι αντιπροσωπεύει ένα τραγούδι ή ένας δημιουργός για τους ακροατές του και μη ακροατές του?

- Ποια είναι τα μέσα επικοινωνίας ενός καλλιτεχνικού έργου?

- Ποιες ήταν ανέκαθεν οι προτιμήσεις του κόσμου (και γιατί) σε σχέση με την τέχνη (κατ' επέκταση και με την μουσική)?

- Τι αντιπροσωπεύει η μουσική για τον πολύ κόσμο?

- Γιατί την ακούει, τι του προσφέρει?

Είναι κι άλλα, αλλά δεν μπορώ να τα γράψω όλα.

Το πνεύμα νομίζω ότι το καταλαβαίνετε πάντως.


ολόσωστα. δεν ήθελα να πούμε για την τραπ (ωραίο θέμα για αλλη μέρα. κανείς δεν ακούει οπότε όλοι θα λέμε τα δικά μας). 

θα στοχαστώ και θα επανέλθω. 

 
παραμένει. σήμερα που είναι


In any case...Όπως και οπουδήποτε στον κόσμο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πραγματική  ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ.

Δηλαδή  μεγάλες, ή και μικρότερες ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ που με σκοπό το ΚΕΡΔΟΣ από τις ΠΩΛΗΣΕΙΣ των δίσκων να καθορίζουν και να οδηγούν την αγορά .

Δουλειά που έκαναν όταν υπήρχε δισκογραφία οι παραγωγοί και οι κυνηγοί ταλέντων...

Με άλλα λόγια δεν υπάρχουν πλέον John Hammond,Ahmet Ertegun,Tony Visconti, Αλεκοι Πατσιφαδες,Μίνωας Ματσες,Berry Gordy κτλ που να ξεχωρίσουν αυτούς που αξίζουν...

Υπάρχει μια υπερπαραγωγή μετριότητας προσιτη ΔΩΡΕΑΝ σε ΟΛΟΥΣ και κάτω από αυτή θάβονται και τα αρκετά, σίγουρα πολύ καλά, πράγματα που βγαίνουν. 

Κοινώς δεν υπάρχει πλέον "music industry" ,και χωρίς αυτό  δεν μπορεί να υπάρξει και μεγαλειώδης μουσική. 

Προσέθεσε σε αυτό και ένα κοινό αποχαυνωμένο,με ελαχίστη καλλιτεχνική και  κοινωνική παιδεία και το attention span χρυσόψαρου με Alzheimer και έδεσε το γλυκό....

I rest my case

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
In any case...Όπως και οπουδήποτε στον κόσμο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πραγματική  ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ.

Δηλαδή  μεγάλες, ή και μικρότερες ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ που με σκοπό το ΚΕΡΔΟΣ από τις ΠΩΛΗΣΕΙΣ των δίσκων να καθορίζουν και να οδηγούν την αγορά .

Δουλειά που έκαναν όταν υπήρχε δισκογραφία οι παραγωγοί και οι κυνηγοί ταλέντων...

Με άλλα λόγια δεν υπάρχουν πλέον John Hammond,Ahmet Ertegun,Tony Visconti, Αλεκοι Πατσιφαδες,Μίνωας Ματσες,Berry Gordy κτλ που να ξεχωρίσουν αυτούς που αξίζουν...

Υπάρχει μια υπερπαραγωγή μετριότητας προσιτη ΔΩΡΕΑΝ σε ΟΛΟΥΣ και κάτω από αυτή θάβονται και τα αρκετά, σίγουρα πολύ καλά, πράγματα που βγαίνουν. 

Κοινώς δεν υπάρχει πλέον "music industry" ,και χωρίς αυτό  δεν μπορεί να υπάρξει και μεγαλειώδης μουσική. 

I rest my case


έτσι είναι. ειδικά το τελευταίο σκέλος είναι to the point. μαζικη υπερπαραγωγή δωρεάν μετριότητας. ασε με λίγο να το σκεφτώ καλά. 

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Δε πιστεύετε ομως ότι κάθε εποχή (όπως και η δική μας η ασταθής) γεννά και σοβαρούς καλλιτέχνες; Που είναι; Δε μπορώ να πιστέψω πως όλοι πια επισκιάζονται από τον Σνικ και τον κάθε άλλο απαράδεκτο. 
ολη η συζήτηση προφανώς γίνεται για την ελληνόφωνη μουσική αν κατάλαβα καλά

Παρόλα αυτά , επειδή ακούω μόνο hard rock & metal , προσωπικά είμαι απόλυτα ευχαριστημένος και καλυμμένος από την εγχώρια σκηνή μας ( και έχω ακούσει και πολύ σπουδαίο νέο αίμα και σε άλλα είδη μουσικής )

Αλλά όλοι τους , σαφώς είναι περιορισμένοι στη σκηνή που απευθύνονται ( παρόλο που ακούγονταικαι παίζουν και στο εξωτερικό )

 για μένα , ναι , επισκιάζονται καθώς ουδεμία προβολή υπάρχει 

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
παιδιά πραγματικά με βοηθησατε να δω το αυτονόητο. 

εγω: που ειναι σήμερα η σπουδαία μουσική;

noiz: κρυμμένη 

 
έτσι είναι. ειδικά το τελευταίο σκέλος είναι to the point. μαζικη υπερπαραγωγή δωρεάν μετριότητας. ασε με λίγο να το σκεφτώ καλά. 


Για να παραφράσω τον Μίλτον...που είχε πει οτι

"Όταν κάτι το έχουν όλοι τελικά κανεις δεν έχει τίποτα "....

"Όταν και η κουτσή Μαρία μπορεί να ανεβάσει κομμάτι στο γιουτιουμπ και η κουφη Φρόσω μπορεί να το ακούσει ΔΩΡΕΑΝ θα ακούμε όλοι ΤΡΑΠ κοιταζοντας τον πωπο της καρντασσιαν"

:)

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Και αφού ανέφερες τον Ζαμπέτα Όθωνα, κάποιες ερωτήσεις για σένα.

- Τι ήταν ο Ζαμπέτας για την εποχή του?

- Ποια ήταν αυτά τα χαρακτηριστικά που έκαναν τα τραγούδια του επιτυχίες?

- Μήπως πολλοί προσπαθούν να αντιγράψουν αυτά τα χαρακτηριστικά και σήμερα, και όντως ακόμα αυτά έχουν πέραση?

 
Και αφού ανέφερες τον Ζαμπέτα Όθωνα, κάποιες ερωτήσεις για σένα.

- Τι ήταν ο Ζαμπέτας για την εποχή του?

- Ποια ήταν αυτά τα χαρακτηριστικά που έκαναν τα τραγούδια του επιτυχίες?

- Μήπως πολλοί προσπαθούν να αντιγράψουν αυτά τα χαρακτηριστικά και σήμερα, και όντως ακόμα αυτά έχουν πέραση?
μη με ραπιζεις νοητικά αλλο καλε μου ΦΑΣΙΟΝ. ένα θα πω για τον ζαμπετα. κατά τη γνώμη μου ήταν ο καλύτερος μπουζουξης που πέρασε. πες με υπερβολικό αλλα θεωρώ ότι ήταν τεράστια μορφή για το όργανο το ιδιο και για το λαϊκό τραγούδι. για τα αλλα δε ξερω γτ είμαι πολύ νέος :)

 
κατά τη γνώμη μου ήταν ο καλύτερος μπουζουξης που πέρασε. πες με υπερβολικό αλλα θεωρώ ότι ήταν τεράστια μορφή για το όργανο το ιδιο και για το λαϊκό τραγούδι. για τα αλλα δε ξερω γτ είμαι πολύ νέος :)


Έλα βρε, δεν σε ραπίζω, τι είναι αυτά που λες.

Αυτά τα παραπάνω που γράφεις για τον Ζαμπέτα, πιστεύεις ότι ήταν οι λόγοι της επιτυχίας του?

Ή μήπως ήταν κάποια άλλα χαρακτηριστικά που είχε (και αυτός σαν φιγούρα, και τα τραγούδια του)?

EDIT: Ακόμα και ο Χιώτης (που ήταν βιρτουόζος) λες να έκανε επιτυχία λόγω των τεχνικών του ικανοτήτων στο μπουζούκι?

Λες να πήγαιναν μπουζουξήδες να δουν τι έπαιζε και κάθονταν πρώτο τραπέζι πίστα να βλέπουν χέρι (που θα υπήρχαν κι αυτά φαντάζομαι από κάποια "ψώνια" της εποχής)?

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Έλα βρε, δεν σε ραπίζω, τι είναι αυτά που λες.

Αυτά τα παραπάνω που γράφεις για τον Ζαμπέτα, πιστεύεις ότι ήταν οι λόγοι της επιτυχίας του?

Ή μήπως ήταν κάποια άλλα χαρακτηριστικά που είχε (και αυτός σαν φιγούρα, και τα τραγούδια του)?
νοητικά είπα. είσαι ανελέητος σημερα :).

δε ξερω αλήθεια. ηταν ταλέντο σπάνιο πάντως. δεν ήταν τυχαία η αποδοχή του.

 

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top