- Μηνύματα
- 1,713
- Πόντοι
- 938
Ένας είμαι?
Τον Rory και τους δίσκους του τους αγάπησα όταν πρωτοξεκινούσα στην κιθάρα. Τα τραγούδια, τα παιξίματα, το στυλ. Λίγο αργότερα λόγω αλλαγής πορείας προς το πανκ και την alternative τον ψιλοδιέγραψα ως "δεινόσαυρο". Τώρα πρόσφατα ξανα-ακούω, με "ώριμο αυτί" και ακούω πράγματα που ούτε κατά διάνοια τα είχα ακούσει τότε. Άκουγα την ενεργεια, τη μελωδία, το groove, τα σόλα. Τώρα ακούω τα ηχοχρώματα και την τεχνική του, η οποία μου φαίνεται πολύ πιο ώριμη από πολλούς συγχρονούς του και πιο σταρ κιθαρίστες. Τα αντιλαμβάνομαι πιο εύκολα και μπορώ να καταλάβω τη δυσκολία τους αλλά και την ευφυία πίσω από αυτό.
Αυτό το σήκωμα λοιπόν, μου φτιάχνει τη διάθεση γιατί δεν το έχω ξανακούσει σχεδόν πουθενά. Η μουσικότητα που έχει αυτή η μη γραμμική πορεία της νότας, η στιγμή της ανόδου και η καμπύλη μέχρι την κατάληξη είναι εξωγήινη. Είναι κάτι που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λόγια, ούτε καν σε παρτιτούρα ή ταμπλατούρα. Τσαγανό και μουσική οξυδέρκεια στο ζενίθ. Αυτό είναι.
Τελευταία επεξεργασία από moderator: