Social media και νέα γενιά μουσικών

[TamTam Radio]

νομίζω ότι και διάφοροι κλασικοί έκαναν κάποτε διαγωνισμό για το ποιος θα γράψει το πιο δύσκολο πράγμα για να γελάνε που δεν μπορεί να το παίξει κάποιος κορυφαίος (πηγη δεν έχω αλλά αν μπορεί να συμπληρώσει κάποιος πάνω σε αυτό θα με σώσει από μπαροκουβεντα). Οπότε τι είναι σρεντινγκ και τι τέχνη είναι θέμα αισθητικής και δεν ξέρουμε τι είναι αισθητική και αύριο λέω να κάνω σάλτσα από φρέσκια ντομάτα με βασιλικό και σκόρδο.

Ισχύει. Δυο σρέντερ που μου έρχονται αμέσως στο μυαλό είναι ο Paganini και ο Liszt.

Το πρόβλημα για μένα είναι ότι υπάρχουν συμφορουμίτες που δεν μπορούν να διακρινουν διαφορά ανάμεσα σε μια σύνθεση του Liszt και της Xiromi ή ανάμεσα στο "διαβολικό" καπρίτσιο No24 του Paganini (που ΟΡΙΣΕ το shredding κτγμ) και στην ηλεκτρική αντιγραφή τους από τον Yngwie. 
Ετσι καταλήγουν στο ομογενοποιημένο συμπέρασμα (όλα "ένα", όλοι είναι το ίδιο), όπου θεωρούν τον Blackmore σρέντερ,  ή τον DiMeola ή και οποιονδήποτε κατείχε την τεχνική, επειδή αυτό ταιριάζει στο μεταμοντέρνο αφήγημά τους προκειμένου να αποενοχοποιήσουν την πιο στείρα δημιουργικότητα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος της μουσικής μέσα από τα παιδιά - θαύματα του Youtube.
Οι περισσότεροι μαλλιάδες κιθαρίστες , ντραμίστες κλίνικς που βλέπετε να πουλάνε μούρη ανεβοκατεβαίνοντας κλίμακες, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα 10χρονα κινεζάκια -παιδιά του μουσικού σωλήνα, που παίζουν με κλειστά μάτια ραχμάνινοφ και παγκανίνι, χωρίς να έχουν ιδέα για το τι παίζουν και δεν θα μπορέσουν ποτέ στη ζωή τους να συνθέσουν μια σύνθεση της προκοπής που θα μείνει.

ΥΓ. Και ο Pete Thorn παίζει κέρατα, αλλά δεν τον συγκαταλέγετε στους σρέντερς, σωστά; Γιατί;
Κι από παλιότερους, που το έσκιζαν το όργανο από άποψη τεχνικής: Τον Jeff Beck;
Τον Wes Montgomery, τον Django Reinhardt ή τον... Μανώλη Χιώτη; Oι Maiden; Μπορεί καποιος να εξηγήσει γιατί; Μπορεί να σκεφτεί κανείς τι διαφοροποιεί όλους αυτούς από το σύγχρονο shredding ιδίωμα;

 

 

[Jazzjoker]

Έχουν τελειώσει οι ιστορίες. Σχεδόν κανένας δεν έχει να πει. Οι λόγοι πολλοί και για άλλο θέμα. Βασιλεύει η αναμετάδοση της πληροφορίας και μάλιστα σε όλο και μικρότερα πακέτα με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα ενώ πεθαίνει η original πρόταση. Όλο αυτό είναι αλλαγή που δεν αφορά μόνο την καλλιτεχνία αλλά όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Προσφάτως μιλούσα με γνωστό Έλληνα τραγουδοποιό της γενιάς των 45άρηδων περίπου και συζητούσαμε περί ελληνικής μουσικής πραγματικότητας. Και τον ρώτησα ακριβώς αυτό: "γιατί δεν γράφει κανείς ιστορίες πια;" Και μου είπε ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν: "αφού δεν έχουμε τι να πούμε".

 

[Alter]

  Η συζήτηση για το ποιες μουσικές αρέσουν στον καθένα μας είναι άλλο θέμα..

  Κανένας όμως από τους μουσικούς των τελευταίων σελίδων δεν είναι μουσικός του YouTube. Η Hiromi έχει συμβόλαιο με την Concord records και παίζει παντού στον κόσμο, ο Mateo  είναι από τους πιο ενεργούς μουσικούς της περιοχής του, ο Santamaria έχει παίξει με αμέτρητες μπάντες, κτλ..

  Όλοι είναι ενεργοί μουσικοί (και εξαιρετικοί μάλιστα), που απλά χρησιμοποιούν το YouTube για διαφήμιση, και πολύ καλά κάνουν. Αυτό δεν είναι και τόσο σπάνιο πια, έξω αποτελεί κανονικό μέρος των μουσικών σπουδών, αφού είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο καριέρας. Είναι σαν τα Daw, και τη μουσική τεχνολογία κάθε είδους, που στο εξωτερικό είναι υποχρεωτική γνώση για τους μουσικούς φοιτητές εδώ και 20 χρόνια σχεδόν..

  Παλιά έκανες συνεντεύξεις, ράδιο και τηλεόραση, τώρα κάνεις YouTube. Το οποίο σε αντίθεση με τα προηγούμενα γίνεται και μόνος σου, αλλά από ένα επίπεδο και πάνω όλοι έχουν ένα media team που ασχολείται και με αυτό (επίσης διδάσκεται στα πανεπιστήμια έξω.. ? ).

 

[TamTam Radio]

Ενωμοτάρχη, διαφωνώ στο ότι έχουν τελειώσει οι ιστορίες (είναι ανθρωπίνως αδύνατον!) αλλά και στο ότι "δεν γράφει κανείς ιστορίες πια". Ειναι μια τεράστια ενδιαφέρουσα συζήτηση, (αν και όχι για το συγκεκριμένο thread) που ευχαρίστως θα την έκανα.
Ο τραγουδοποιός με τον οποίο συζήτησες ίσως είναι (νιώθει) μεγάλος σε ηλικία -no offense here- και έχει χάσει επαφή με την εποχή του.

 

[Jazzjoker]

διαφωνώ στο ότι έχουν τελειώσει οι ιστορίες (είναι ανθρωπίνως αδύνατον!)

Οι ιστορίες δεν τελειώνουν από μόνες τους. Τελειώνουν όταν δεν υπάρχουν "μάτια" να τις δουν και "στόματα" να τις πουν. Φυσικά και ακόμα λέγονται ιστορίες. Αλλά σε σύγκριση με την απλή αναμετάδοση πληροφορίας είναι αστείο το ποσοστό.

 

[pipityri]

Εγώ θεωρώ πως διανύουμε μια λαμπρή-μεταβατική-περίοδο. Υπάρχει απίστευτη πληροφορία διαθέσιμη σε όλους. Από αυτούς τους όλους,κάποιοι είναι αρκετά έξυπνοι(ταλαντούχοι?πονηρεμένοι?) ώστε να ξέρουν πως να την χειριστούν. Στην πραγματικότητα αυτό σημαίνει πως θα βάλουν το μυαλουδάκι τους να δουλέψει και δεν θα αρκεστούν στον πιθηκισμό.

Ως προς τα υπόλοιπα που έχουν αναφερθεί, η φιλοσοφία μου είναι η εξής....Το "μου αρέσει, με συγκινεί" κλπ δεν έχουν θέση σε μια τέτοια κουβέντα, απλά γιατί δεν οδηγούν πουθενά. Ο Στράτος είναι ΑΕΚ εγώ είμαι Ολυμπιακός, δεν πρόκειται να βρούμε άκρη.

Και, όταν μια κοινότητα, ή ένα υποσύνολο της, θεωρεί ένα μέλος της σημαντικό και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, τότε κάθομαι και ασχολούμαι μέχρι να καταλάβω.Ακούω, διαβάζω, κάνω έρευνα. Και μετά ξανακούω.Είναι μια προσέγγιση που δεν με έχει ζημιώσει ποτέ.

 

[vagelism]

Προσφάτως μιλούσα με γνωστό Έλληνα τραγουδοποιό της γενιάς των 45άρηδων περίπου και συζητούσαμε περί ελληνικής μουσικής πραγματικότητας. Και τον ρώτησα ακριβώς αυτό: "γιατί δεν γράφει κανείς ιστορίες πια;" Και μου είπε ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν: "αφού δεν έχουμε τι να πούμε".

Νομιζω οτι οσο πιο γνωστος γινεται ενας τραγουδοποιος {αυτος που ζει  μελωποιωντας ιστοριες} , τοσο αποστειρωνεται απο την πραγματικοτητα. Η διασημοτητα του ειναι δικοπο μαχαιρι..Τον κλεινει σε φουσκα.

Ενας ανθρωπος που ειναι ολη μερα μεσα στο σπιτι του γιατι απλα δεν μπορει να βγει απο αυτο...δεν εχει εμπειριες πλεον..αρα δεν εχει ιστοριες να πει.Αυτο εχει τρομερο αντικτυπο στην στιχουρχικη του κατ εμε.

Το εχουν παθει ολοι οι τραγουδοποιοι που θαυμαζω..

 

[TamTam Radio]

Θα συμφωνήσω ότι ένα στοιχείο είναι τα μέσα δημιουργίας και διακίνησης μουσικής που έχουν αλλάξει αδιανόητα από την εποχή των 70s μέχρι σήμερα. Αυτό αλλάζει τα πάντα: τον τρόπο σύνθεσης, τους κώδικες επικοινωνίας, την αισθητική, τα πάντα. Και ισχύει και σε άλλα πράγματα που έχουν αγγιχθεί από το μαγικό ραβδάκι τηςτεχνολογίας.

Οι "ιστορίες" από μόνες τους όμως είναι εκτός συζήτησης, αν συζητήσουμε για το τι διαφοροποιεί π.χ. μια instrumental κιθαριστική σύνθεση του Jeff Beck ή ένα δεξιοτεχνικό σόλο του SRV ή των Maiden από μια δεξιοτεχνική συγχρονη κιθαριστική "σούπα" που ωχριά συνθετικά απέναντί τους, ακόμη κι αν αυτός που τη συνεθεσε και την ερμηνεύει είναι καταξιωμένος.
 

 

[Jazzjoker]

Σημείωση: όταν λέω "ιστορίες" δεν εννοώ μόνο τη στιχουργική. Είναι οποιαδήποτε πρωτότυπη πρόταση (μουσική ή μη) που έχει κάτι να πει. Που έχει νόημα ύπαρξης εν πάση περιπτώσει.

 

[TamTam Radio]

Σημείωση: όταν λέω "ιστορίες" δεν εννοώ μόνο τη στιχουργική. Είναι οποιαδήποτε πρωτότυπη πρόταση (μουσική ή μη) που έχει κάτι να πει. Που έχει νόημα ύπαρξης εν πάση περιπτώσει.

ΟΚ, δεκτό. Το ερώτημά μου όμως παραμένει!
Αν δεχθώ ότι ο Παγκανίνι σρεντάρει, τι κάνει τη σύνθεσή του αξιομνημόνευτη 500 χρόνια μετά; ή το Sultans of Swing (για να επανέλθω) και όχι μια σύγχρονη (των τελευταίων 20 χρόνων ας πούμε) σύνθεση, αντίστοιχης βιρτουοζιτέ , ψυχής κ.λπ. όπως ισχυρίζεστε μερικοί; Τι λείπει από τη μια, που το έχει η άλλη σύνθεση;
 

 

[Jazzjoker]

Τι λείπει

Ο χρόνος. Τίποτε άλλο. 

 

[TamTam Radio]

Θες να πεις δηλαδή ότι σε λίγα χρόνια, όπως θαυμάζουμε το απαράμιλλο και αναγνωρίσιμο στυλ των Gilmour, Brian May, Rory, Robert Smith (Τhe Cure) κλπ, στο πάνθεον θα είναι οι σημερινοί κιθαρισταράδες που τους βάζουν κάτω από κάθε άποψη - τεχνικής δεξιοτεχνίας, και σύμφωνα και με τη γνώμη πολλών από εδώ, τους συναγωνίζονται (τους "παλιούς") σε πάθος, μελωδίες κλπ;
Οτι ο Pete Thorn ή ο Phil X που τους γουστάρω με τα χίλια και έχουν και πρωτότυπο υλικό, θα είναι οι αυριανοί Mark Knopfler;
Είναι μόνο ζήτημα χρόνου;
Αν ναι, θα ήθελα να ακούσω σε ποιους ποντάρουμε ότι θα είναι οι αυριανοί θρύλοι... (έχω κάποιους υπόψη μου, αλλά θα ήθελα γνώμες!)

 

[Jazzjoker]

Δεν βγαίνουν πια μουσικοί θρύλοι. Όχι ότι δεν υπάρχουν υποψήφιοι από ποιοτικής άποψης αλλά έχουν αλλάξει οι μηχανισμοί θαυμασμού. Δε λειτουργεί έτσι πια το πράγμα.

Για θρύλοι είναι καθ' οδόν η Beyonce και ο  Kanye West π.χ. αλλά όχι για τη μουσική τους. Aretha Franklin δεν θα ξαναβγεί πάντως. Δεν υπάρχει αυτού του είδους το focus πια από το κοινό. Η νέα Aretha δε θα καταφέρει ποτέ να φτάσει την παλιά σε στάτους κι ας έχει καλύτερη φωνή (λέμε τώρα) κι ας λέει ωραιότερα τραγούδια (ξαναλέμε) 

 

[TamTam Radio]

Ενωμοτάρχη μου, το πας μακριά με το συγκεκριμένο name dropping όμως. Δεν συζητούσαμε για την Αdele ας πούμε.
Συζητούσαμε περί -δεξιοτεχνίας-συνθεσης (άντε και προσωπικότητας).
Εγω σε αυτό, θα ποντάριζα π.χ. στον Bonamassa ως αυριανό (ήδη) θρύλο του είδους του.
 Περιμένω να ακούσω κι άλλους που θα μπροούσαν να έχουν

α) αναγνωρίσιμο ηχο = καλλιτεχνική ταυτότητα (να τους ακούς δηλ. και να λες "α είναι ο τάδε" όπως λες π.χ. για όσους προανάφερα (Knopfler, Gilmour, Rory, Gary Moore, SRV κ.λπ κ.λπ)
β) συνθέσεις που μπορεί να μείνουν κλασικές - από άποψη μελωδίας, αναγνωρισιμότητας (mainstream ; ), περιεχομένου ή επίδρασης σε άλλους μουσικούς και καλλιτέχνες
Αυτά τα δυο για αρχή...

 

[Jazzjoker]

Από τη σχολή blues/rock/pop θεωρώ ότι ο John Mayer είναι ο Clapton του σήμερα και θα έχει ανάλογο status αύριο. Βέβαια και αυτός και ο Μποναμάσα δεν είναι και τίποτα παιδαρέλια, σαραντάρηδες είναι κι οι δυο τους. Δηλαδή "πρόλαβαν" και ξεκίνησαν σε μια εποχή όχι φουλ γιουτιουμπική. Και μια μιλάμε για ηλεκτρικούς κιθαρίστες, εδώ μπαίνει οπωσδήποτε κι ο Derek Trucks.

Από μπάντες, πάλι στον ίδιο χώρο περίπου, θεωρώ ότι οι Rival Sons έχουν τα εχέγγυα. Αν και αυτό το classic blues/rock που παίζουν είναι μάλλον παρωχημένο σαν είδος από την άποψη ότι η νεολαία δεν το ακούει. Οπότε έχω τις αμφιβολίες μου για το πόσο ψηλά μπορούν να φτάσουν παρόλο που προσωπικά τους θεωρώ τεράστια μπάντα.

Στο χώρο της pop/rnb γίνεται ο μεγάλος πανικός με τα μεγαλύτερα νούμερα. Εκεί παίζουν κατά κύριο λόγο οι millenials και οι διαφορετικοί μηχανισμοί δημοφηλίας που αναφέρω και παραπάνω. Δεν έχω ιδέα τι διάρκεια στο χρόνο μπορεί να έχει όλο αυτό το πράγμα. Αν θα είναι δηλαδή η Rihanna η αυριανή Madonna π.χ. Θα δούμε.

 

[Haris]

α) αναγνωρίσιμο ηχο = καλλιτεχνική ταυτότητα (να τους ακούς δηλ. και να λες "α είναι ο τάδε" όπως λες π.χ. για όσους προανάφερα (Knopfler, Gilmour, Rory, Gary Moore, SRV κ.λπ κ.λπ)

Ως προς το θέμα των "θρύλων", το πιθανότερο είναι ότι για ηλεκτρικούς ροκ ή μπλουζ κιθαρίστες - αφού το περιορίζεις εκεί - δεν πρόκειται να ξαναγίνει. Έχει περάσει η εποχή των guitar heroes για το ευρύ κοινό. Για μουσικούς ή για την περιορισμένη αγορά των 'ψαγμένων' ακροατών, ίσως.

β) συνθέσεις που μπορεί να μείνουν κλασικές - από άποψη μελωδίας, αναγνωρισιμότητας (mainstream ; ), περιεχομένου ή επίδρασης σε άλλους μουσικούς και καλλιτέχνες
Αυτά τα δυο για αρχή...

Ναι αυτό είναι και δυνατό και πιθανό.

 

[rgxinap]

Χανουμε κατι βασικό της τότε εποχής και της τώρα.

Τότε (<=2000, άντε και 2005 που έβγαλαν οι Θεοί SOAD τον τελευταίο τους δίσκο) οι μουσικοί ήταν Χμ και το κοινο Χκ, και υπήρχε ένας λόγος Λ=Χκ/Χμ αρκούντως μεγάλος για συσπειρώσει και να φτιάξει ρεύμα. Γιατι για να υπάρξει ρεύμα θες ΠΟΛΥ κόσμο να ακούει το ΙΔΙΟ τραγούδι, θες ΟΓΚΟ, θες συντονισμό των ψυχων, δεν θες 10 άσχετους ετερόκλητους , ο ένας να είναι πορωμένος με το άλφα σκανδιναβικό μέταλ και ο δίπλα βήτα στα μαχαίρια με τον άλφα λόγω του ότι ο μπασίστας της αγαπημένης μπαντας του βήτα έκανε απόπειρα δολοφονίας στον ντραμερ της αγαπημένης μπαντας του Α.

Σήμερα έχουμε ας πούμε μουσικούς Χμ*1000 (youtube, πληροφορία, εύκολη εκμάθηση, απομυθοποίηση, κτλ) ΑΛΛΑ (ροκ) κοινό Χκ/10 (ναι θεωρω οτι οι ροκάδες σημερα αναλογικά είναι το 1/10 αυτού που ήταν το 1980).

Οπότε ο λόγος μας γίνεται (Χκ/10)/(Χμ*1000) = (Χκ/Χμ) / (10000) δηλαδη το νουμερο που θέλαμε να είναι αρκούντως μεγάλο είναι 10000 μικρότερο απο ότι το 80.

Οπότε σήμερα ΟΛΑ είναι ΕΚ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ εφήμερα. Δεν πάει να γράψει κανείς την τραγουδάρα? Θα ακουστεί όσο της αρμόζει, γιατί ο κόσμος απλά δεν ακούει φανατικά ροκ, το ροκ προωθείται πάντα και παντού απο τα ΜΜΕ (βλέπαμε διαφημίσεις με φρικιά το 1980? όχι, σήμερα ένα φεγγαρι ήταν παντού), αλλά δεν ακούγεται, αφενός, και αφετερου η προσφορά είναι θηριώδης.

 

[VangelisV]

Κατά την άποψή σας ύστερα από 22 σελίδες έχουν βγει κάποια συμπεράσματα? Έστω και ένα. Και αν ναι ποιό? Να το κρατήσουμε σαν βάση

 

[ekim]

Δεν βγαίνουν πια μουσικοί θρύλοι. Όχι ότι δεν υπάρχουν υποψήφιοι από ποιοτικής άποψης αλλά έχουν αλλάξει οι μηχανισμοί θαυμασμού. Δε λειτουργεί έτσι πια το πράγμα.

 Aretha Franklin δεν θα ξαναβγεί πάντως. Δεν υπάρχει αυτού του είδους το focus πια από το κοινό. 

Αυτό νομίζω τα λέει όλα, τελεία-παύλα-παράγραφος.

Το είχα γράψει και πιο παλιά ως προβληματισμό μου, πόσοι άνθρωποι ακούνε (και όταν λέω ακούνε, εννοώ να είναι διατεθειμένοι ν’ αγοράσουν και μετά να κάτσουν ν’ ακούσουν) μουσική με την ζέση και την λαχτάρα που το έκαναν παλιά. Γιατί σίγουρα, το να κάνεις δουλειές στο σπίτι ή να δουλεύεις στο γραφείο και από κάτω να παίζει κάτι για να ακούγεται, σίγουρα δεν είναι ακρόαση μουσικής in my book

 

[Haris]

Κατά την άποψή σας ύστερα από 22 σελίδες έχουν βγει κάποια συμπεράσματα? Έστω και ένα. Και αν ναι ποιό? Να το κρατήσουμε σαν βάση

Ένα γενικό συμπέρασμα είναι ότι η πραγματικότητα γύρω μας αλλάζει - όχι απαραίτητα προς το χειρότερο - και ότι για τους μεγαλύτερους από εμάς είναι δύσκολο να αντιληφθούμε και/ή να προσαρμοστούμε στις αλλαγές. Λέγεται ανθρώπινη φύση.