- Μηνύματα
- 12,681
- Πόντοι
- 38
Αν και δεν με ενδιαφέρει να απολογούμαι για τις μουσικές επιλογές μου ή πλέον κουράζομαι να εξηγώ σε ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται εξ΄αρχής να ακούσουν, θα ήθελα να πω λίγο τις απόψεις μου εν τάχει και εν συντομία για το blues ως είδος μουσικής επιλογής για ένα Ελληνικό συγκρότημα σήμερα.
Η σύνηθης επωδός είναι ότι το blues είναι βαρετό. Μα κάθε είδος που δεν σου κάνει κλικ ή δεν σε ενδιαφέρει να το μελετήσεις και να το μάθεις είναι βαρετό. Εδώ λένε βαρετή την κλασσική στο blues θα κολλήσουμε; Προσωπικά με έχει πάρει και ο ύπνος (μιλώ κυριολεκτικά) ακούγοντας thrash και συναφή του είδη. Αυτό δεν κάνει αυτόματα το thrash βαρετό αλλά μόνο σε μένα και ειδικότερα από αυτούς που το άκουσα. Γιατί σαφώς εξαρτάται πάντα και ποιόν εκφραστή του εκάστοτε είδους έχεις ακούσει.
Παρακολουθώντας (όχι πολύ στενά ή εκτενώς είναι η αλήθεια) την blues μουσική σκηνή στην Ελλάδα ομολογώ ότι υπήρξαν αρκετές (περισσότερες ίσως από ότι θα ήθελα) στιγμές που βαρέθηκα το είναι μου.
Και εδώ θα πω για τις κατηγορίες blues συγκροτημάτων που συνάντησα/συναντώ στην Ελλάδα. Ναι, με υπερβολική δόση πλάκας και (αυτο)σαρκασμού, αφού υπήρξα (υπάρχω) και ως ακροατής αλλά και συμμέτοχος στις ευκολότερες από αυτές κατηγορίες και έχω δικαίωμα να ομιλώ. Προσέξτε όμως. ΔΕΝ μέμφομαι ΟΥΤΕ απορρίπτω καμία από τις παρακάτω, καθότι (πέραν της καυστικής πλάκας) εφόσον το κάνουν καλά αυτό που κάνουν (και το διασκεδάζουν), έχουν όλες την σημασία τους και λειτουργικότητα τους στο χώρο και χρόνο. Και καλά κάνουν.
Α) Παίζεις χαλαρά κι ωραία μία τσουκου τσουκου background μουσικούλα (ένα δωδεκαμετράκι από Λα, την ώρα που οι άλλοι λεν τα πολλά) εύπεπτη και ευχάριστη, ιδανική για να προσκαλείται το συγκρότημα σε όλα τα μπαράκια, καφετέριες, εστιατόρια, πιτσαρίες χωρίς να ενοχλεί. Πολύ ωραία λύση αν θέλεις να χει δουλειά το γκρουπ.
Β) Πάμε για 20 στάνταρ που τα ξέρουν όλοι (που έστω και ακροθιγώς ασχολούνται με το είδος) και με μοίρασμα 30% (μουρμούρισμα) -70% (πεντατονικοσόλιασμα της ακράτειας) θα βγάλουμε κανα τρίωρο να μη λέει και ο ιδιοκτήτης ότι δεν το δουλέψαμε το μεροκάματο. Στην αρχή κάποιου κομματιού θα μερακλώσουν και μερικοί (χελ γιέα) και θα γουστάρουμε κι εμείς που κάποιος μας ακούει και οι μπυρίτσες θα ρέουν.
Γ) Χρησιμοποιώντας το Β) παίρνουμε και μερικά άγνωστα κομμάτια, τους στρίβουμε τ΄άντερα διαφοροποιώντας τα κατά το δοκούν και λέμε ότι έχουμε προσωπικότητα ή κοινώς με ξένα κόλυβα …. ή άλλως με πορδές να βάψουμε αυγά.
Δ) Αρκετά με ότι κάναμε τόσο καιρό και ήγγικεν η ώρα για δημιουργία. Άρα κεφάλια κάτω, ξεζούμισμα, δουλειά και fingers crossed. Ρίσκο γιατί
i) το γκρουπ μπορεί να μην το χει (που μπορεί να ισχύει και στα παραπάνω αλλά το το βάζεις πιο εύκολα κάτω απ’ το χαλί),
ii)εκτίθεσαι ο ίδιος και δεν κρύβεσαι
iii) το κοινό πρέπει να σε δεχτεί για την δουλειά σου (και να ξανάρθει) και όχι γιατί θα χαϊδέψεις τα αυτιά.
Ωραία λύση εν προκειμένω είναι το Γ + Δ για να κλείνεις και καμιά δουλειά.
Και τι καινούριο να βγάλεις σε blues όταν δεν είσαι μαύρος, τυφλός, δεν δουλεύεις σε βαμβακοφυτείες (οι επιδοτήσεις μετράνε; ) και δεν σε έχουν βρει μεταξύ 10:00 και 11:00 (when I woke up this morning) όλες οι πληγές του Φαραώ μαζεμένες;
Κλισέ μπουρδολογία που την έχω βαρεθεί σαν τις συζητήσεις με τα ξύλα της κιθάρας.
Ναι, το blues είναι ένα είδος με συγκεκριμένες (όπως πάρα πολλά άλλα είδη) δομές (όχι απαραίτητα 1-4-5) που δημιουργήθηκε κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες και όντας μαύρος και Αμερικάνος, ένα μεγάλο head start το χεις αλλά κυρίες & κύριοι που δεν ασχολείστε, το blues έχει προχωρήσει από την εποχή του Blind Lemon Jefferson ή του Robert Johnson. Ακόμα και από την εποχή των Collins, Freddie/Albert/BB King. Υπάρχουν και καινούρια ονόματα (π.χ. Corey Harris, Bonamassa, Derek Trucks, Black Keys, Mofro, White Stripes -θου Κύριε τω στόματί μου-, Adegbalola, Tedeschi, Keb Mo, Castro, κλπ ) και παλιά που ξαναγυρνάνε (Mavis Staples, Burke, Hammond, Koko κλπ) αλλά και Ελληνικά συγκροτήματα με προσωπική δουλειά, οι οποίοι με περισσότερο η λιγότερο ποσοστό blues μέσα στις συνταγές τους, εκφράζουν και εκφράζονται με σύγχρονο (και πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό λευκό και αστικό) τρόπο.
Γιατί τελικά και η blues όπως και κάθε άλλη μουσική αυτό είναι πρωτίστως (για μένα τουλάχιστον και καλό είναι να μην το ξεχνάτε). Έκφραση συναισθημάτων. Άλλοτε επιτυχώς, άλλοτε ανεπιτυχώς.
Και η blues έχει βρει εκφραστές ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και έχει αποδείξει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμα έκφρασης μουσικών συναισθημάτων χιλιάδων μουσικών.
Τυχαίο;
Δεν νομίζω.
Η σύνηθης επωδός είναι ότι το blues είναι βαρετό. Μα κάθε είδος που δεν σου κάνει κλικ ή δεν σε ενδιαφέρει να το μελετήσεις και να το μάθεις είναι βαρετό. Εδώ λένε βαρετή την κλασσική στο blues θα κολλήσουμε; Προσωπικά με έχει πάρει και ο ύπνος (μιλώ κυριολεκτικά) ακούγοντας thrash και συναφή του είδη. Αυτό δεν κάνει αυτόματα το thrash βαρετό αλλά μόνο σε μένα και ειδικότερα από αυτούς που το άκουσα. Γιατί σαφώς εξαρτάται πάντα και ποιόν εκφραστή του εκάστοτε είδους έχεις ακούσει.
Παρακολουθώντας (όχι πολύ στενά ή εκτενώς είναι η αλήθεια) την blues μουσική σκηνή στην Ελλάδα ομολογώ ότι υπήρξαν αρκετές (περισσότερες ίσως από ότι θα ήθελα) στιγμές που βαρέθηκα το είναι μου.
Και εδώ θα πω για τις κατηγορίες blues συγκροτημάτων που συνάντησα/συναντώ στην Ελλάδα. Ναι, με υπερβολική δόση πλάκας και (αυτο)σαρκασμού, αφού υπήρξα (υπάρχω) και ως ακροατής αλλά και συμμέτοχος στις ευκολότερες από αυτές κατηγορίες και έχω δικαίωμα να ομιλώ. Προσέξτε όμως. ΔΕΝ μέμφομαι ΟΥΤΕ απορρίπτω καμία από τις παρακάτω, καθότι (πέραν της καυστικής πλάκας) εφόσον το κάνουν καλά αυτό που κάνουν (και το διασκεδάζουν), έχουν όλες την σημασία τους και λειτουργικότητα τους στο χώρο και χρόνο. Και καλά κάνουν.
Α) Παίζεις χαλαρά κι ωραία μία τσουκου τσουκου background μουσικούλα (ένα δωδεκαμετράκι από Λα, την ώρα που οι άλλοι λεν τα πολλά) εύπεπτη και ευχάριστη, ιδανική για να προσκαλείται το συγκρότημα σε όλα τα μπαράκια, καφετέριες, εστιατόρια, πιτσαρίες χωρίς να ενοχλεί. Πολύ ωραία λύση αν θέλεις να χει δουλειά το γκρουπ.
Β) Πάμε για 20 στάνταρ που τα ξέρουν όλοι (που έστω και ακροθιγώς ασχολούνται με το είδος) και με μοίρασμα 30% (μουρμούρισμα) -70% (πεντατονικοσόλιασμα της ακράτειας) θα βγάλουμε κανα τρίωρο να μη λέει και ο ιδιοκτήτης ότι δεν το δουλέψαμε το μεροκάματο. Στην αρχή κάποιου κομματιού θα μερακλώσουν και μερικοί (χελ γιέα) και θα γουστάρουμε κι εμείς που κάποιος μας ακούει και οι μπυρίτσες θα ρέουν.
Γ) Χρησιμοποιώντας το Β) παίρνουμε και μερικά άγνωστα κομμάτια, τους στρίβουμε τ΄άντερα διαφοροποιώντας τα κατά το δοκούν και λέμε ότι έχουμε προσωπικότητα ή κοινώς με ξένα κόλυβα …. ή άλλως με πορδές να βάψουμε αυγά.
Δ) Αρκετά με ότι κάναμε τόσο καιρό και ήγγικεν η ώρα για δημιουργία. Άρα κεφάλια κάτω, ξεζούμισμα, δουλειά και fingers crossed. Ρίσκο γιατί
i) το γκρουπ μπορεί να μην το χει (που μπορεί να ισχύει και στα παραπάνω αλλά το το βάζεις πιο εύκολα κάτω απ’ το χαλί),
ii)εκτίθεσαι ο ίδιος και δεν κρύβεσαι
iii) το κοινό πρέπει να σε δεχτεί για την δουλειά σου (και να ξανάρθει) και όχι γιατί θα χαϊδέψεις τα αυτιά.
Ωραία λύση εν προκειμένω είναι το Γ + Δ για να κλείνεις και καμιά δουλειά.
Και τι καινούριο να βγάλεις σε blues όταν δεν είσαι μαύρος, τυφλός, δεν δουλεύεις σε βαμβακοφυτείες (οι επιδοτήσεις μετράνε; ) και δεν σε έχουν βρει μεταξύ 10:00 και 11:00 (when I woke up this morning) όλες οι πληγές του Φαραώ μαζεμένες;
Κλισέ μπουρδολογία που την έχω βαρεθεί σαν τις συζητήσεις με τα ξύλα της κιθάρας.
Ναι, το blues είναι ένα είδος με συγκεκριμένες (όπως πάρα πολλά άλλα είδη) δομές (όχι απαραίτητα 1-4-5) που δημιουργήθηκε κάτω από τις προαναφερθείσες συνθήκες και όντας μαύρος και Αμερικάνος, ένα μεγάλο head start το χεις αλλά κυρίες & κύριοι που δεν ασχολείστε, το blues έχει προχωρήσει από την εποχή του Blind Lemon Jefferson ή του Robert Johnson. Ακόμα και από την εποχή των Collins, Freddie/Albert/BB King. Υπάρχουν και καινούρια ονόματα (π.χ. Corey Harris, Bonamassa, Derek Trucks, Black Keys, Mofro, White Stripes -θου Κύριε τω στόματί μου-, Adegbalola, Tedeschi, Keb Mo, Castro, κλπ ) και παλιά που ξαναγυρνάνε (Mavis Staples, Burke, Hammond, Koko κλπ) αλλά και Ελληνικά συγκροτήματα με προσωπική δουλειά, οι οποίοι με περισσότερο η λιγότερο ποσοστό blues μέσα στις συνταγές τους, εκφράζουν και εκφράζονται με σύγχρονο (και πλέον σε μεγαλύτερο βαθμό λευκό και αστικό) τρόπο.
Γιατί τελικά και η blues όπως και κάθε άλλη μουσική αυτό είναι πρωτίστως (για μένα τουλάχιστον και καλό είναι να μην το ξεχνάτε). Έκφραση συναισθημάτων. Άλλοτε επιτυχώς, άλλοτε ανεπιτυχώς.
Και η blues έχει βρει εκφραστές ανεξαρτήτως χρώματος και φυλής σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και έχει αποδείξει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμα έκφρασης μουσικών συναισθημάτων χιλιάδων μουσικών.
Τυχαίο;
Δεν νομίζω.
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
μας είπε ότι θα απουσιάζει αυτό το διάστημα από το Νοιζ.
