Ροκ και στίχος

[Superfunk]

Και δεν χρειάζεται να καταλαβαίνουμε πάντα τη γλώσσα που ακούμε για να νιώσουμε πράγματα.

私の友人よりわかりました

(Μια και δεν εχει σημασια η γλωσσα σου εκφραζω τα συναισθηματα μου στα ΙΑΠΩΝΙΚΑ,ελπιζω να τα ..νοιωθεις... ;D)

Η πλειοψηφία των ακροατών γνωρίζει το ζειμπέκικο με τον στίχο της μιζέριας και της καψούρας.

προφανως δεν εχεις ακουσει πολλα ζεϊμπεκικα (η απλα μισεις την ελληνικη μουσικη οποτε τζαμπα μιλαμε τοση ωρα...)

Τώρα αν σε κάποια χρονική περίοδο (δηλώνω άσχετος με την ιστορία του συγκεκριμένου είδους), εμβάθυνε στιχουργικά τόσο πολύ σε υπαρξιακά, κοινωνικά, και μεταφυσικά θέματα, ώστε να είναι ελαφριά θέματα η βία και ο ρατσισμός αυτό μάλλον μόνο εσύ το ξέρεις...

ναι μονο εγω και 3-4 εκατομμυρια Ελληνες...... ;D

δηλώνω άσχετος με την ιστορία του συγκεκριμένου είδους

τοτε καλο ειναι να ακολουθησεις τη συμβουλη που σιγουρα σου εχει δωσει καποια στιγμη καποιος μεγαλυτερος σου : "οταν δεν ξερουμε δε μιλαμε/κρινουμε"

 

[JohnyOh]

私の友人よりわかりました

私はあなたのポイントを得たが、主張する

;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D ;D

 

[Superfunk]

もっと考えれば完全に傷つくが私のポイントが右であることを意識する。

 

[eyeprotocol]

Θα επιμείνω.. Τα συναισθήματα του, ο κάθε άνθρωπος τα εκφράζει με οποιοδήποτε τρόπο και μέσο του έρθει εκείνη την ώρα.

Ακόμη και ο πιο ακραίος αβαντ-γκαρντίστας, από αυτούς που γράφουν έργα για "μπουλντόζες και χαλασμένα τηλέφωνα", διατηρεί στην άκρη του μυαλού του την αναγκαιότητα του να είναι το έργο του κατανοητό από το κόσμο - αν όχι αποδεκτό.

Αυτή η λογική που λέει ότι "εγώ είμαι ο καλλιτέχνης, άμα λάχει να πούμε, και θα εκφράζομαι όπως και όποτε γουστάρω" είναι σκόπιμα ελιτίστικη και περιφρονητική προς το ακροατήριο - εξ' ού και τα αγγλόφωνα ελληνικά ροκ συγκροτήματα αφορούσαν και αφορούν μόνο τύπους που πάσχουν από αντίστοιχα σύνδρομα ανωτερότητας (και τις γκόμενές τους).

Απ' την άλλη, εγώ δεν έχω ακούσει κανένα ελληνικό συγκρότημα να τραγουδάει στα σουαχίλι ή στα κινέζικα (μαλακία θα ήταν, αλλά τουλάχιστον θα το συγχωρούσαμε ως φανατική δήλωση καλλιτεχνικής ελευθερίας). Όλοι στα αγγλικά τραγουδάνε τρομάρα τους, ακριβώς διότι σκοπός τους είναι μόνο ο μιμητισμός και η μεταμφίεση τους ώστε να μην εκτεθούν πραγματικά στο κοινό τους (δηλ. το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει οποιοσδήποτε τίμιος καλλιτέχνης).

Το μόνο καλό νέο είναι ότι περίπου στα 30 τους, οι έλληνες αγγλόφωνοι ρόκερς παθαίνουν κάτι από τα παρακάτω:

α) διορίζονται στο δημόσιο

β) παντρεύονται και η γυναίκα τους δεν τους αφήνει να παίζουν στο σπίτι

γ) το ρίχνουν στις τουρίστριες ως μέρος των ντόπιων τουριστικών ατραξιόν

δ) ανακαλύπτουν τη "μοσχολιού" και αφήνουν μουστάκι

ε) γίνονται σεσσιονάδες σε σκυλάδιο τρίτης κατηγορίας

στ) αυτοκτονούν επειδή κανείς δεν τους κατάλαβε

ζ) όλα τα παραπάνω

Υπομονή λοιπόν και να μη κάνουμε απουσίες από το φροντιστήριο των αγγλικών.

 

[funky_bassman]

Το μόνο καλό νέο είναι ότι περίπου στα 30 τους, οι έλληνες αγγλόφωνοι ρόκερς παθαίνουν κάτι από τα παρακάτω:

α) διορίζονται στο δημόσιο

β) παντρεύονται και η γυναίκα τους δεν τους αφήνει να παίζουν στο σπίτι

γ) το ρίχνουν στις τουρίστριες ως μέρος των ντόπιων τουριστικών ατραξιόν

δ) ανακαλύπτουν τη "μοσχολιού" και αφήνουν μουστάκι

ε) γίνονται σεσσιονάδες σε σκυλάδιο τρίτης κατηγορίας

στ) αυτοκτονούν επειδή κανείς δεν τους κατάλαβε

ζ) όλα τα παραπάνω

Νομίζω πως μπερδεύτηκες με την σκηνή του Siattle 90-98... Στην Ελλάδα πολύ απλά δεν υπάρχουν πολλοί rockers με αγγλικό στίχο άνω των 30 ώστε να αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία...

 

[eyeprotocol]

Νομίζω πως μπερδεύτηκες με την σκηνή του Siattle 90-98... Στην Ελλάδα πολύ απλά δεν υπάρχουν πολλοί rockers με αγγλικό στίχο άνω των 30 ώστε να αποτελούν ξεχωριστή κατηγορία...

Λέμε ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο. Δεν υπάρχουν επειδή ισχύουν οι λόγοι που ανέφερα, ψάξε το και θα δεις.

 

[Superfunk]

Ακόμη και ο πιο ακραίος αβαντ-γκαρντίστας, από αυτούς που γράφουν έργα για "μπουλντόζες και χαλασμένα τηλέφωνα", διατηρεί στην άκρη του μυαλού του την αναγκαιότητα του να είναι το έργο του κατανοητό από το κόσμο - αν όχι αποδεκτό.

Αυτή η λογική που λέει ότι "εγώ είμαι ο καλλιτέχνης, άμα λάχει να πούμε, και θα εκφράζομαι όπως και όποτε γουστάρω" είναι σκόπιμα ελιτίστικη και περιφρονητική προς το ακροατήριο - εξ' ού και τα αγγλόφωνα ελληνικά ροκ συγκροτήματα αφορούσαν και αφορούν μόνο τύπους που πάσχουν από αντίστοιχα σύνδρομα ανωτερότητας (και τις γκόμενές τους).

Απ' την άλλη, εγώ δεν έχω ακούσει κανένα ελληνικό συγκρότημα να τραγουδάει στα σουαχίλι ή στα κινέζικα (μαλακία θα ήταν, αλλά τουλάχιστον θα το συγχωρούσαμε ως φανατική δήλωση καλλιτεχνικής ελευθερίας). Όλοι στα αγγλικά τραγουδάνε τρομάρα τους, ακριβώς διότι σκοπός τους είναι μόνο ο μιμητισμός και η μεταμφίεση τους ώστε να μην εκτεθούν πραγματικά στο κοινό τους (δηλ. το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει οποιοσδήποτε τίμιος καλλιτέχνης).

Το μόνο καλό νέο είναι ότι περίπου στα 30 τους, οι έλληνες αγγλόφωνοι ρόκερς παθαίνουν κάτι από τα παρακάτω:

α) διορίζονται στο δημόσιο

β) παντρεύονται και η γυναίκα τους δεν τους αφήνει να παίζουν στο σπίτι

γ) το ρίχνουν στις τουρίστριες ως μέρος των ντόπιων τουριστικών ατραξιόν

δ) ανακαλύπτουν τη "μοσχολιού" και αφήνουν μουστάκι

ε) γίνονται σεσσιονάδες σε σκυλάδιο τρίτης κατηγορίας

στ) αυτοκτονούν επειδή κανείς δεν τους κατάλαβε

ζ) όλα τα παραπάνω

Υπομονή λοιπόν και να μη κάνουμε απουσίες από το φροντιστήριο των αγγλικών.

+100000000000

νομιζω οτι αυτη η αναλυση θα πρεπει να γινει sticky...

οχι για κανεναν αλλο λογο,αλλα γιατι θα εμποδισει ΔΕΚΑΔΕΣ ΥΠΕΡ-ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που  ασχολουνται με το....αγγλοροκ,να ΧΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ της δημιουργικης τους φασης (τα ΝΙΑΤΑ τους δηλ.) ασχολουμενοι με ΑΝΕΥ ΟΥΣΙΑΣ πραγματα και να στραφουν σε αυτο που ΣΙΓΟΥΡΑ μπορουν να κανουν ΠΟΛΥ καλα ,δηλαδη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ με ΕΛΛΗΝΙΚΟ στιχο που να ΑΦΟΡΑ το κοινο τους ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ (& αρα θα τους επιτρεψει να ασχοληθουν και ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ με τη μουσικη αυτη κατι που σιγουρα θελουν),αλλοιως η ΕΛΛΗΝΙΚΗ μουσικη θα παραμεινει στο τελμα στο οποιο βρισκεται εδω και τρεις 10ετιες.........  

 

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Ειχα ακουσει καποτε ενα Ιαπωνεζικο, Κινεζικο -θα σας γελασω- cd που ηταν δωρο μαζι με ενα cd player που ειχα παρει απ'τη λαϊκη. 

Ε, λοιπον με εξεπληξε το cdακι! Μεσα στα δεκαδες τραγουδια που ειχε, περιειχε μερικες κομματαρες μεσα και ειδικα ενας τραγουδιστης που τραγουδουσε σε τρια τεσσερα απ'αυτα, κυριως μπαλαντες, ειχε μια φωνη φοβερη.

Εκτος απ'τη μουσικη δεν καταλαβαινα τιποτα, ακομα και οι τιτλοι ηταν σε συμβολα, αλλα μου αρεσε τοσο πολυ που εχω φαει το Ιντερνετ να βρω το ονομα του τραγουδιστη.

Δεν ειναι αυτο μια περιπτωση που η ικανοτητα του τραγουδιστη να "χρωματισει" τους στιχους που τραγουδαει υπερβαινει τα ορια της γλωσσας? Ουσιαστικα δηλαδη η μουσικη να ειναι αρκετα "επικοινωνιακη" ωστε να μπορει, σε μεγαλο βαθμο λογω του τραγουδιστη, να σε τραβηξει.

Αλλη μια περιπτωση ειναι το scat singing που ειναι συχνοτερο στη jazz. Πολλες φορες νιωθω πως μπορει να σου "μιλησει" πιο πολυ και απο τους πιο ιδιοφυεις στιχους.

Αν θελετε να το συζητησουμε πιο πολυ, θα υποστηριζα πως και απ'την αλλη μερια, στην ομιλια, οι ανθρωποι που ειναι καλοι ομιλητες εχουν περισσοτεροι μουσικοτητα στην ομιλια τους. Ειναι κοινο μυστικο πως για να πεισεις καποιον δεν αρκουν τα επιχειρηματα αλλα -ισως κυριως- ο τροπος που θα μιλησεις.

 

[Enoxos_Boody]

Αν θελετε να το συζητησουμε πιο πολυ, θα υποστηριζα πως και απ'την αλλη μερια, στην ομιλια, οι ανθρωποι που ειναι καλοι ομιλητες εχουν περισσοτεροι μουσικοτητα στην ομιλια τους. Ειναι κοινο μυστικο πως για να πεισεις καποιον δεν αρκουν τα επιχειρηματα αλλα -ισως κυριως- ο τροπος που θα μιλησεις.

Τί πίνεις Deaf Giraffe? "Μουσικότητα" στην ομιλία δεν υπάρχει... Σαν μεταφορά ναι, αλλά σαν ιδιότητα όχι. Εκτός κ αν αυτός που μιλάει είναι κρητικός κ μιλάει με μαντινάδες.

Ίσως κ να μην κατάλαβα τι θες να πεις...

 

[Evilnye]

Βασικά αυτό που καταλαβαίνω εγώ από τα πολύ σωστά λεγόμενα του ΚΛ είναι ότι αν πχ έχεις εναν ομιλητή ο οποίος μιλάει στον ίδιο βαρετό τόνο φωνής επι ώρες, είναι θέμα χρόνου να ξεραθείς στον ύπνο.

Αν πάλι ο ομιλητής χρωματίζει τη φωνή του και τονίζει κατάλληλα διάφορα σημεία, μπορεί να πετύχει πολύ μεγαλύτερη εντύπωση, να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή και να περάσει επιπλέον μηνύματα από τα σκέτα λόγια του.

 

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

"Μουσικότητα" στην ομιλία δεν υπάρχει... Σαν μεταφορά ναι, αλλά σαν ιδιότητα όχι.

Το αλλο με τον Τοτο το ξερεις? Προσπαθησε να μιλησεις με μια μονοτονη φωνη, αμα τα καταφερεις, και δες την αντιδραση του συνομιλητη σου. Αμα δεν σ'αρεσει ο ορος μουσικοτητα, ενταξει πες το διαβαθμισεις στο υψος της φωνης  . Το σιγουρο ειναι πως οχι μονο ειναι μερος της ομιλιας αλλα ειναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ.

Evilnye + 1.

 

[audiokostas]

Ακόμη και ο πιο ακραίος αβαντ-γκαρντίστας, από αυτούς που γράφουν έργα για "μπουλντόζες και χαλασμένα τηλέφωνα", διατηρεί στην άκρη του μυαλού του την αναγκαιότητα του να είναι το έργο του κατανοητό από το κόσμο - αν όχι αποδεκτό.

Συμφωνώ, αλλιώς δεν έχει νόημα.

Αυτή η λογική που λέει ότι "εγώ είμαι ο καλλιτέχνης, άμα λάχει να πούμε, και θα εκφράζομαι όπως και όποτε γουστάρω" είναι σκόπιμα ελιτίστικη και περιφρονητική προς το ακροατήριο - εξ' ού και τα αγγλόφωνα ελληνικά ροκ συγκροτήματα αφορούσαν και αφορούν μόνο τύπους που πάσχουν από αντίστοιχα σύνδρομα ανωτερότητας (και τις γκόμενές τους).

Δεν συμφωνώ απολύτως καθότι, αναφερόμενος στην προηγούμενη παράγραφο, πρέπει να έχει και στην άκρη του μυαλού του και αυτή τη λογική εάν θέλει βέβαια να είναι και δημιουργός

Απ' την άλλη, εγώ δεν έχω ακούσει κανένα ελληνικό συγκρότημα να τραγουδάει στα σουαχίλι ή στα κινέζικα (μαλακία θα ήταν, αλλά τουλάχιστον θα το συγχωρούσαμε ως φανατική δήλωση καλλιτεχνικής ελευθερίας). Όλοι στα αγγλικά τραγουδάνε τρομάρα τους, ακριβώς διότι σκοπός τους είναι μόνο ο μιμητισμός και η μεταμφίεση τους ώστε να μην εκτεθούν πραγματικά στο κοινό τους (δηλ. το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει οποιοσδήποτε τίμιος καλλιτέχνης).

Δεν είναι ιδιαιτέρως δημιουργικό, σύμφωνοι, αλλά υπάρχουν και αυτοί που αρκούνται σε μία συμμετοχή σε cover γκρουπ, with a personal twist or not, συγκεκριμένου ιδιώματος, το οποίο αν είναι latin τραγουδιέται ισπανόφωνα, αν είναι country βλαχοαμερικάνικα και πάει λέγοντας. Πόσο καλά το κάνει κάποιος αυτό, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Η έκθεση υφίσταται από την στιγμή που θα το πείς εκτός πρόβας και ενίοτε εκτίθεσαι σε αυτόματη σύγκριση με το αρχέτυπο από την στιγμή που δεν είσαι και απόλυτα δημιουργός. Μία από τις μορφές της μουσικής τέχνης είναι και η όπερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι τραγουδιστές της τραγουδάνε μόνο στη μητρική τους.

Ο μιμητισμός είναι και αυτός κομμάτι της παραγωγικής δημιουργίας όπως μπορεί να μας επιβεβαιώσει και γλωσσολογικά ο Ιαπωνομαθής SF.

Το μόνο καλό νέο είναι ότι περίπου στα 30 τους, οι έλληνες αγγλόφωνοι ρόκερς παθαίνουν κάτι από τα παρακάτω:

α) διορίζονται στο δημόσιο

β) παντρεύονται και η γυναίκα τους δεν τους αφήνει να παίζουν στο σπίτι

γ) το ρίχνουν στις τουρίστριες ως μέρος των ντόπιων τουριστικών ατραξιόν

δ) ανακαλύπτουν τη "μοσχολιού" και αφήνουν μουστάκι

ε) γίνονται σεσσιονάδες σε σκυλάδιο τρίτης κατηγορίας

στ) αυτοκτονούν επειδή κανείς δεν τους κατάλαβε

ζ) όλα τα παραπάνω

Δεν ξέρω τι σημαίνει ρόκερ. Αν είναι αυτό το living on the edge και καίγομαι σαν ρωμαικό κερί παραμύθα, δεν θα πάρω.

Όμως δεν το χει για όλους στρωμένο η ζωή εκεί έξω στη παραγωγική διαδικασία και μετά τα 30, ο χρόνος, ο χώρος και το οικονομικό αναγκάζουν κάποιους να παλέψουν σκληρότερα αξιολογώντας προσωπικά ο καθένας διαφορετικά τις προτεραιότητές του στην περιορισμένη κοινού για όλα τα γούστα Ψωροκώσταινα. Η παραπάνω λίστα μπορεί να ισχύει για οιονδήποτε ασχολείται με την "καλλιτεχνική δημιουργία" εν Ελλάδι.

Δεν είναι απλώς τι κάνεις. Είναι πόσο καλά το κάνεις. Και επανερχόμαστε στο αεί ζητούμενο. Ποιός το καθορίζει αυτό το "καλά"; Το κοινό; οι "ειδήμονες"; ο χρόνος; Μας νοιάζει; Παίζει ρόλο;

Τώρα αν κάποιοι αγαπούν το scat, ουρλιαχτά, στιχουργία Skynyrd (μου αρέσουν πολύ αλλά έλεος, όχι και στιχουργία), Γαλλικά, Ιαπωνικά ή ο Καρβέλας δεν το ασπάζομαι απαραίτητα. Και εδώ είμαστε για να γκρινιάξουμε και να το συζητήσουμε.

 

[Enoxos_Boody]

Το αλλο με τον Τοτο το ξερεις? Προσπαθησε να μιλησεις με μια μονοτονη φωνη, αμα τα καταφερεις, και δες την αντιδραση του συνομιλητη σου. Αμα δεν σ'αρεσει ο ορος μουσικοτητα, ενταξει πες το διαβαθμισεις στο υψος της φωνης  . Το σιγουρο ειναι πως οχι μονο ειναι μερος της ομιλιας αλλα ειναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ.

Evilnye + 1.

Φίλε ΚΛ, ασχολούμαι σχεδόν επαγγελματικά με την επεξεργασία της ομίλιας κ γνωρίζω πολύ καλά ότι η ομιλία έχει τονικές κ ρυθμικές διαφαθμίσεις. Αυτό όμως ΔΕΝ είναι "μουσικότητα". Απλά πράγματα.

Άρα ας μην μπερδεύουμε τον ροκ στίχο με την ομιλία γιατι η σχέση τους είναι ανύπαρκτη.

 

[Evilnye]

Εγώ είμαι της άποψης πως άνετα μπορείς να γράφεις και στα Αγγλικά αν σου βγει.

Στις ελάχιστες φορές που έγραψα μια δυο σαχλαμάρες (για ν' αρέσουν σ' εμένα, στη μάνα μου άντε και σε κανένα φίλο) μου βγήκε και έγραψα στα Αγγλικά. Τι το τόσο κακό έχει;

Στην τελική όλο Αγγλικά βιβλία διάβαζα και αγγλόφωνο στίχο άκουγα εκείνη την περίοδο, μόνο φυσιολογικό μου φαίνεται να γίνει αυτό.

Νομίζω πως το βασικό πρόβλημα που έχει η Ελληνική "ροκ" (??!) σκηνή είτε αγγλόφωνη είτε ελληνόφωνη είναι στην (κυριολεκτικά) εκτέλεση του κομματιού. Ο τρόπος που τραγουδιέται κάτι.

Αν το δώσεις ωραία θα αρέσει δεν πάει να λες σαχλαμάρες που δεν καταλαβαίνει και κανείς, λεκτικά, αλλά μουσικά σου προκαλεί ένα σωρό συναισθήματα.

Υ.Γ. Μια χαρά μουσικότητα υπάρχει στην ομιλία, ειδικά δε αν πας και στη νησιωτική Ελλάδα τα πράγματα είναι άλλη φάση

 

[Enoxos_Boody]

Υ.Γ. Μια χαρά μουσικότητα υπάρχει στην ομιλία, ειδικά δε αν πας και στη νησιωτική Ελλάδα τα πράγματα είναι άλλη φάση

Αυτό είπα κ εγώ αλλά ποιος με ακούει. Για την ιστορία παραθέτω την ακόλουθη παράγραφο που δημοσιεύτηκε στο EMR το 2006:

"While the term “melody” is commonly used to refer to pitch patterns in both speech and music, it is clear that spoken and musical melodies have salient differences in terms of structure and perception. For example, it is common to find oneself humming a catchy musical tune, while one rarely notices or explicitly remembers spoken pitch patterns. This is because musical μelodies are designed to be aesthetically interesting objects, while pitch patterns in ordinary speech are not (cf. Patel, 2003). Instead, pitch variations in speech serve communicative functions such as distinguishing lexical items (in tone languages), making prosodic boundaries, indicating the pragmatic status of words and utterances, signaling a speaker’s affective state, and so forth. Spoken pitch patterns perform these functions without themselves becoming a focus of attention for ordinary listeners."

A.D.Patel

 

[playloud]

Εγω παντρευτηκα και η γυναικα μου παραπονιεται γιατι ειναι ο μονος ανθρωπος που ΔΕΝ παιζω γι αυτη.

Και οσο καιρο το ειχα ριξει στις τουριστριες, πληροφορω τον κοσμο, οτι ηταν απο τις παραγωγικοτερες περιοδους της ζωης μου, η περιοδος με τα περισσοτερα ταξιδια και "ερεθισματα". Τωρα αμα γουσταρεις καλυτερα την "μοναξια" και την "χειροκινητη" ειναι θεμα γουστου.

Sessionας υπηρξα, αλλα (δυστυχως) οχι για σκυλαδικα. Και λεω δυστυχως οχι, γιατι με τις γνωσεις και το αυτι μου θα ξεπεταγα και 2 ΑΛΜΠΟΥΜ την ημερα. Καλα λ7 ε?

Δεν πειραζει ομως, κι ετσι μια χαρα ειμαστε

 

[eyeprotocol]

Και οσο καιρο το ειχα ριξει στις τουριστριες, πληροφορω τον κοσμο, οτι ηταν απο τις παραγωγικοτερες περιοδους της ζωης μου, η περιοδος με τα περισσοτερα ταξιδια και "ερεθισματα". Τωρα αμα γουσταρεις καλυτερα την "μοναξια" και την "χειροκινητη" ειναι θεμα γουστου.

Είμαι βέβαιος ότι όλες οι πρώην ερωμένες σου μιλούν ακόμη για τις μαγικές στιγμές που πέρασαν μαζί σου. Παράλληλα πέταξαν όλους τους δίσκους άλλων καλλιτεχνών για να κρατήσουν μόνο τους δικούς σου. Είναι ενδιαφέρον ότι όποτε πετυχαίνω γερμανίδα ή σουηδέζα και λέω "ξέρω τον playloud" είναι σα να ανοίγουν πόρτες μπροστά μου... τόση εντύπωση έκανε η διεθνής καριέρα σου.

(* ή αλλιώς, σταμάτα με τις σεξιστικές ηλιθιότητες, διότι η συζήτηση αφορά τη μουσική, όχι το πουλί σου).

 

[orbital]

Νομίζω πως μπερδεύτηκες με την σκηνή του Siattle 90-98...

Η σκηνη του Seattle δεν ηταν μονο οι Nirvana.. υπηρχε πριν τους Nirvana και συνεχιζει να υπαρχει και μετα απο αυτους, το Seattle εχει μεγαλη μουσικη παραδοση (ακομα και ο Hendrix απ'το Seattle ηταν βασικα  ;D , αν και προφανως δεν εχει σχεση με τη σκηνη του Seattle των 80s-90s).

Eπειδη αυτοκτονησε ο Cobain δε σημαινει οτι αυτοματα ολοι αυτοκτονησαν ή τα παρατησαν ή εγιναν σεσιοναδες. Οι Melvins και οι Mudhoney συνεχιζουν ακαθεκτοι με φανατικο κοινο και οι δυο (ειδικα οι Melvins), τον Eddie Vedder και τους Pearl Jamαδες δεν τους λες και σεσιοναδες οπως το ιδιο ισχυει και για τον Chris Cornell των Soundgarden (οι Audioslave μολις πριν 1μιση χρονο διαλυθηκαν), ενω και οι Foo Fighters του Grohl μια χαρα επιτυχια εχουν στο US.. ακομα και οι Alice in Chains βγαζουν νεο album...

 

[audiokostas]

Please, mind the gap.

 

[funky_bassman]

Η σκηνη του Seattle δεν ηταν μονο οι Nirvana.. υπηρχε πριν τους Nirvana και συνεχιζει να υπαρχει και μετα απο αυτους, το Seattle εχει μεγαλη μουσικη παραδοση (ακομα και ο Hendrix απ'το Seattle ηταν βασικα  ;D , αν και προφανως δεν εχει σχεση με τη σκηνη του Seattle των 80s-90s).

Eπειδη αυτοκτονησε ο Cobain δε σημαινει οτι αυτοματα ολοι αυτοκτονησαν ή τα παρατησαν ή εγιναν σεσιοναδες. Οι Melvins και οι Mudhoney συνεχιζουν ακαθεκτοι με φανατικο κοινο και οι δυο (ειδικα οι Melvins), τον Eddie Vedder και τους Pearl Jamαδες δεν τους λες και σεσιοναδες οπως το ιδιο ισχυει και για τον Chris Cornell των Soundgarden (οι Audioslave μολις πριν 1μιση χρονο διαλυθηκαν), ενω και οι Foo Fighters του Grohl μια χαρα επιτυχια εχουν στο US.. ακομα και οι Alice in Chains βγαζουν νεο album...

Εντάξει επανορθώνω το τεράστιο λάθος μου... (όχι τπτ άλλο λατρεύω και αυτή τη σκηνή) Μετά τα 30 η σκηνή του Seattle το έριξε στα ναρκωτικά (εκτός απο τον Curt που τα έριχνε στο γάλα του ως 3χρονο) και "αυτοκτονήσανε", δεν αυτοκτονήσανε (επιμένω πλην του Curt που τον αυτοκτόνησε η γυναίκα του που να πιάνει μικρόφωνο και να γίνεται τυρόπιτα!!!!) Οι Alice in Chains με ποιον θα βγάλουν νέο άλμπουμ??? Ο Cornell πάντα διαφοροποιούνταν από τη σκηνή του Seattle άσχετα με το αν την έφτιαξε στην ουσία ο άνθρωπος... Πάντως το ότι καθόμαστε και μιλάμε για αυτή τη σκηνή δείχνει πως υπήρχαν μπαντάρες από αυτή τη σκηνή και αποτελέσανε ξεχωριστή κατηγορία... Στην Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτό ήταν το point μου...