Καταρχήν να ξεκινήσουμε από το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η "γλώσσα" του ροκ είναι τα αγγλικά. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι μάγκες και ότι θεωρείται "ελληνικό ροκ", στιχουργικά θα πάσχει, διότι όπως προαναφέρθηκε, αυτός που έχει τα Αγγλικά για μητρική γλώσσα θα γράψει πολύ καλύτερο στίχο από οποιονδήποτε άλλον, όχι μόνο από τον Έλληνα αλλά και από τον Γάλλο, τον Ιταλό, το Γερμανό κτλ.κτλ.κτλ.
Έπειτα πρέπει να διαχωρίσουμε τον έρωτα και την αγάπη με τα οποία ασχολείται το "ξένο" ΡΟΚ, από την καψούρα και την ερωτική μιζέρια της Ελληνικής πραγματικότητας. Για αυτό και τα "babe" του Plant ή του Jagger π.χ. είναι τόσο εύηχα συγκρινόμενα με τα εμετικά "μωρό μου", "μάτια μου" , "καρδιά μου", "ψυχή μου" κτλ. κτλ. κτλ. του Ελληνικού "σκυλο-εντεχνο-ποπ-ροκ" αχταρμά.
Το μεγαλύτερο κακό που υπάρχει στην Ελληνική μουσική είναι ότι ΟΛΟΙ πηγαίνουνε όπου φυσάει ο άνεμος και όπου βρέχει χρήμα, είναι δε τραγικό το γεγονός ότι όλες οι "διασκευομπάντες" που έχουν γίνει μόδα και τείνουν να αντικαταστήσουν το κλασικό σκυλάδικο έχουν (σχεδόν) το ίδιο playlist!!! Επομένως πιστέυω ότι οι περισσότεροι Έλληνες που ασχολούνται με τη μουσική απλά δεν ψάχνονται όσο χρειάζεται για να ξεχωρίσουν και μουσικά και στιχουργικά...
Όχι το ροκ δεν είναι μόνο ορχηστρική μουσική!!! Σίγουρα στο "ξένο" ροκ το πρώτο που θα προσέξει κάποιος που δεν έχει ως μητρική γλώσσα την αγγλική είναι η μουσική, αλλά εάν σέβεται τον εαυτό του ως ακροατή, οφείλει να ασχοληθεί και με το στίχο και μάλιστα στις περιπτώσεις μεγαθηρίων τύπου pink floyd, genesis, yes, rush, marillion κτλ. κτλ. κτλ. όπου θα διδαχθεί πολλά και θα αποκτήσει έρεισμα να γράψει κι αυτός κάτι που θα ξεφεύγει από το "I'm walking in the darkness and I'm searching for the light..."
Τέλος κατά τη γνώμη μου το Ελληνικό "ροκ" δεν πάσχει μόνο στιχουργικά αλλά και μουσικά σε σύγκριση με το "ξένο", τουλάχιστον εάν κρίνω από τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν στο συγκεκριμένο topic όπως Παπακωνσταντίνου, Αγγέλακας, Παυλίδης, Σαββόπουλος, Διάφανα Κρίνα κτλ. κτλ. κτλ.
Πολύ καλή η αναφορά στους Twisted Sister στο rockwave του 2005, άκουσα κι εγώ το λογύδριό τους και έχουν απόλυτο δίκιο, όμως οι περισσότεροι στίχοι τους είναι τουλάχιστον αφελείς, αν και στο φινάλε χρειάζονται ΚΑΙ τέτοιοι στίχοι, ΔΙΟΤΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΤΟ ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ...
ακυρωνει την ιδια τη στιχουργικη "τεχνη",ειδικα οταν απευθυνεται σε ενα κοινο που απλα ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΤΙ ΤΟΥ ΛΕΣ....... ;D (και φυσικα πολυ καλα κανει).
;D :
