Λευτεριά στον Billy! (Πάντως έχω παρατηρήσει και γω ότι του την λέμε λίγο λόγω ηλικίας και σε άλλα τοπικς, ειναι φθηνό αλλά έτσι είμαστε οι άντρες billy, λειτουργούμε ιεραρχικά χοχοαχοαοχαοχαχαοοχ )
Λοιπόν, στο ψητό.... και το κατα δύναμην ανεξαρτήτως του πόσο μου αρέσει η μουσική του καθενός
Αν πάμε για ένα, δε θα μπορούσε να μην είναι ο Rory....
Τωρα, μιας και είναι μεταμεσονύκτιες ώρες, μπορώ να γράψω λίγο παραπάνω ότι μου ρχεται στο μυαλό, οποιος δε βαριέται τις κουράσεις μου read on...
Μετά, Mercury Και May - ειδικά για τον Brian ρισπεκτ, μιλάμε για εγκέφαλο και πολύ μετρημένο άνθρωπο, τον παρακολουθώ χρόνια...
Μετά να πούμε SRV Και Jimi, Πάνω απ όλα γιατι ζούσαν και ανέπνεαν για την κιθάρα.
Neil Young. Bob Dylan.
Syd Barrett βεβαίως βεβαίως. Roger Waters, όσο και αν τον αντιπαθώ είναι πραγματικός ποιητής και μουσικός αρχιτέκτονας. Και όλους τους Floyd παρά τα ego τους.
Clapton. Χωρίς λόγια.
Janis Joplin.
Lennon και McCartney (μαζι τους βάζω για να φυτιλιάσω το τοπικ που τρέχει παράλληλα)
Leo Fender, Jim Marshall. Χωρις αυτους...
Andy Latimer (που δεν μπορεσα να τον δω........) και Steve Rothery, μουσικάρες ηπίων τόνων, ρισπεκτ και γι αυτό.
Fish.
Αχιλλέας Διάκος γιατί έχει φωνή μπαρούτι.
Γιάννης Αγγελάκας και όλες τις Τρύπες.
Τους AC/DC γιατί δε δήλωσαν ποτέ ότι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, παρά μόνο να τον ροκάρουν αλύπητα.
Rick Allen.
Criss κ John Oliva.
Michael Stipe - από τους πιο all round καλλιτέχνες.
Lou Reed γιατί " In a 1982 interview Brian Eno made the often repeated statement that while the first Velvet Underground album may have sold only 30,000 copies in its early years, "everyone who bought one of those 30,000 copies started a band. "
Crippled Black Phoenix γιατί δε μασάνε τα λόγια τους και έχουν πάντα ενα κοινωνικοπολιτικό μήνυμα να περάσουν.
Spinal Tap.
Samantha Fox.
Andreas Papandreou (παραλίγο να ρίξει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα τότε με το δημοψήφισμα)
Τους απανταχού Roadies.
Και μιας και γράφουμε για διάσημα "σύμβολα" που έχουν νόημα κυρίως μέσα στο καλτ τους, να δώσουμε και ένα φόρο τιμής στους απανταχού "άσημους" ροκάδες, αυτούς με τις σκονισμένες δισκοθήκες, τις αστείες ιστορίες από λάιβ, τα soundtrack των αναμνήσεων με φίλους και γκόμενες, αυτούς που φώναζε η μάνα τους να αφήσουν την κιθάρα για να διαβάσουν και μετά η γυναίκα τους για να κάνουν καμμιά δουλειά, που οι φίλοι τους έχουν κανονικές δουλειες, αυτους που έχουν κάτι στιχάκια χαμένα απ όλους σε κάτι τετραδιάκια και φοβούνται μη τα βρει κανείς και κάτι κασσέτες μουτζουρωμένες με blanco με ηχογραφήσεις από εφηβικές προβες, αυτούς που δεν τους κατάλαβε ποτέ κανείς (αν και νιώθουν λίγο περήφανοι γι αυτό), αυτούς που επένδυσαν λίγο παραπάνω χρόνο στο ροκ απότι έπρεπε αλλά δεν το μετάνιωσαν ποτέ, αυτούς για τους οποίους η μουσική τους είναι ότι πιο κοντινό έχουν ζήσει σε θρησκευτική εμπειρία, αυτούς στους οποίους οι αστέρες που γράφουμε εδώ ωφείλουν λίγο από τη λάμψη τους ...
Και τέλος,
those about to rock....
(τα καλύτερα έρχονται παρά την ξηρασία των τελευταιων δεκαετιών)
Το παρατράβηξα λίγο αλλά δεν έχω φίλους χοχοοοοοοχοχοχο)