Ποιός είναι το δικό σας rock σύμβολο?
- Thread starter fusiongtr
- Start date
- Πρόσφατη δραστηριότητα Πρόσφατη δραστηριότητα:
- Απαντήσεις: Απαντήσεις 158
- Εμφανίσεις: Εμφανίσεις 20K
- Μηνύματα
- 4,446
- Πόντοι
- 1,058
Πιστεύω ότι το θέμα έγκειται στη διαφορετική εποχή που μεγαλώσαμε όλοι και υπό διαφορετικά ακούσματα.Οι περισσότεροι μεγαλώσατε με Stones,Beatles,Doors και με άλλα μεγαθήρια του χώρου.Εγώ όμως γεννήθηκα το 1995,το γράφω για να καταλάβετε ποια μουσικά είδη έχω ζήσει να αναπτύσσονται.Για μουσικά κινήματα,ούτε λόγος.
Έτσι όπως γράφετε,καταλαβαίνω ότι θεωρείτε κακό το να είναι κανείς άρτιος και πως χάνει feel.Είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό όλο αυτό αλλά είναι λογικό γιατί μεγαλώσατε υπό αυτή τη νοοτροπία.Όταν περάσουν τα χρόνια και ισιώσω κι εγώ όπως λέτε,θα σας πω τι άποψη θα έχω.
Μια τελευταία ερώτηση,απευθυνόμενος αποκλειστικά σε μουσικούς οι οποίοι παίζουν συχνά lives,ανεξάρτητα από το είδος:
Όταν βγαίνετε να παίξετε,μελετάτε ή και από χάνεται λίγο feel και απλά βγαίνετε και jamάρετε;Δεν ρωτάω με κακή πρόθεση,αλλά από άγνοια.
Εγώ πάντως έχοντας παίξει live 10-11 φορές (πολλές ή λίγες δεν έχει σημασία),ποτέ δε βγήκα έχοντας αμφιβολίες για κάποιο part που έπρεπε να παίξω και έπαιζα σε rock μπάντα η οποία καμία σχέση δεν είχε με virtuosity και κονσέρτα.Λάθη εννοείται πως έκανα,όπως κάνουμε όλοι,αλλά έκανα ό,τι μπορούσα πρώτα για να τα αποτρέψω.
Αυτή είναι η θέση μου λοιπόν,αρέσει δεν αρέσει,είναι δεν είναι απόρροια της ηλικίας μου.
Έτσι όπως γράφετε,καταλαβαίνω ότι θεωρείτε κακό το να είναι κανείς άρτιος και πως χάνει feel.Είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό όλο αυτό αλλά είναι λογικό γιατί μεγαλώσατε υπό αυτή τη νοοτροπία.Όταν περάσουν τα χρόνια και ισιώσω κι εγώ όπως λέτε,θα σας πω τι άποψη θα έχω.
Μια τελευταία ερώτηση,απευθυνόμενος αποκλειστικά σε μουσικούς οι οποίοι παίζουν συχνά lives,ανεξάρτητα από το είδος:
Όταν βγαίνετε να παίξετε,μελετάτε ή και από χάνεται λίγο feel και απλά βγαίνετε και jamάρετε;Δεν ρωτάω με κακή πρόθεση,αλλά από άγνοια.
Εγώ πάντως έχοντας παίξει live 10-11 φορές (πολλές ή λίγες δεν έχει σημασία),ποτέ δε βγήκα έχοντας αμφιβολίες για κάποιο part που έπρεπε να παίξω και έπαιζα σε rock μπάντα η οποία καμία σχέση δεν είχε με virtuosity και κονσέρτα.Λάθη εννοείται πως έκανα,όπως κάνουμε όλοι,αλλά έκανα ό,τι μπορούσα πρώτα για να τα αποτρέψω.
Αυτή είναι η θέση μου λοιπόν,αρέσει δεν αρέσει,είναι δεν είναι απόρροια της ηλικίας μου.
Το 1995 βγήκαν τα...BillTrantos είπε:
Keith Jarrett, At the Blue Note: The Complete Recordings
Pink Floyd, Pulse
Porcupine Tree, The Sky Moves Sideways
Stanley Clarke, Al Di Meola & Jean-Luc Ponty, The Rite of Strings
Sonic Youth, Washing Machine
Morphine, Yes ...
...οπότε, δεν έχεις δικαιολογίες ;D ;D
Δεν είχα σκοπό να απαντήσω εκ νέου, ειδικά μετά το post του sfaku που με κάλυψε..
Αλλά είναι κι αυτά τα σημεία που τα διαβάζεις και εθελοντικά, προσφέρονται τα μάτια σου να πεταχτούν από μόνα τους...
Το ρόλο των Sex Pistols στο βρετανικό -και όχι μόνο- punk, τον ξέρεις? Την επιρροή τους στα συγκροτήματα που γεννήθηκαν τα επόμενα χρόνια? Το πόσο συνεχίζουν να ακούγονται ακόμα και σήμερα?
Φιλική συμβουλή, προσπάθησε να ακούσεις μουσική κι όχι κλίμακες (δε λέω πως έχει κάτι κακό η μελέτη τους αλλά νομίζω γίνομαι κατανοητός).. Προσπάθησε να δώσεις μεγαλύτερο βάρος στη δύναμη, στην ανεμελιά, στο θυμό, στη λύπη, στο οτιδήποτε μπορεί να σου βγάλει ένα κομμάτι, παρά στα Hz. Πήγαινε σε ένα live με κοπέλα ή/και φίλους, πιες και λίγο παραπάνω αν χρειαστεί, και προσπάθησε να περάσεις καλά χωρίς να περιμένεις πότε θα παιχτεί το επόμενο φάλτσο ώστε να σχολιάσεις..
Αλλά είναι κι αυτά τα σημεία που τα διαβάζεις και εθελοντικά, προσφέρονται τα μάτια σου να πεταχτούν από μόνα τους...
Μπιλ. Εντελώς φιλικά. Eξήγησέ μου, πρόκειται για άγνοια και έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων σύγχρονης μουσικής ιστορίας ή για μια εσωτερική πάλη με τον εαυτό σου στην προσπάθειά σου να τον πείσεις για την ορθότητα της θεωρίας σου ότι μουσικός είναι ο 100% άρτιος τεχνικά?BillTrantos είπε:
Το ρόλο των Sex Pistols στο βρετανικό -και όχι μόνο- punk, τον ξέρεις? Την επιρροή τους στα συγκροτήματα που γεννήθηκαν τα επόμενα χρόνια? Το πόσο συνεχίζουν να ακούγονται ακόμα και σήμερα?
Φιλική συμβουλή, προσπάθησε να ακούσεις μουσική κι όχι κλίμακες (δε λέω πως έχει κάτι κακό η μελέτη τους αλλά νομίζω γίνομαι κατανοητός).. Προσπάθησε να δώσεις μεγαλύτερο βάρος στη δύναμη, στην ανεμελιά, στο θυμό, στη λύπη, στο οτιδήποτε μπορεί να σου βγάλει ένα κομμάτι, παρά στα Hz. Πήγαινε σε ένα live με κοπέλα ή/και φίλους, πιες και λίγο παραπάνω αν χρειαστεί, και προσπάθησε να περάσεις καλά χωρίς να περιμένεις πότε θα παιχτεί το επόμενο φάλτσο ώστε να σχολιάσεις..
Αφού ρωτάς να σου απαντήσω Βασιλη.
Φυσικά και μελετάω το εκάστοτε όργανο το οποίο έχω να "εκτελεσω" ζωντανά με το εκάστοτε σχήμα μου. Ξέρω πότε θα μπω, πότε θα βγώ, τις βασικές νότες σε κάθε σημείο του κομματιού, άντε στο τσακίρ κέφι και το 50% ενός βασικού σόλο. Το σημαντικό είναι ότι έχω αντίληψη του κομματιού και της κλίμακάς του. Απο κει κ πέρα, αναλόγως πως θα μου "μιλήσει" η στιγμή θα επιλέξω να παίξω, τί τεχνικές - ηχόχρωμα θα βάλω απο ένα γρατζούνισμα, ένα σλάπ ή ένα σόλο. Θα επιλέξω αναλόγως πως θα λειτουργήσουν οι συμπαίχτες μου, το κοινό, κ το αλκοόλ στο αίμα μου, πόση ώρα θα σολάρω, τι θα παίξω, αν θα παίξω αργά ή γρήγορα. Αν θα παίξω στακάτο ή σλάιντ. Με ντυλέυ ή χωρίς. Με αργό ντυλέυ ή με γρήγορο. Αν θα τραγουδίσω με πάθος ή με οργή...και πάει λέγοντας. Υπάρχουν πραγματικά κρίνοντας απο εμένα, χιλλιάδες επιλογές που έχω να κάνω σε ενα λάιβ σε κλάσματα δευτερολέπτου, απο τα οποία θα εξαρτηθεί το χειροκρότημα, η αναγνώριση και η συνέχεια της βραδιάς. Και για να μην νομίζει κανείς ότι παίζω μπλούζ που όλα επιτρέπονται, παίζω Progressive rock metal...
Σχεδόν πάντα απο 18 χρονών οι μπάντες με τις οποίες μοιραζόμουν τη σκηνή ήταν πολύ πιο άρτιες απο τις δικές μου εκτελεστικά και υπήρχναν μουσικαράδες και με σπουδες και μουγκες φούγκες κ τα ρέστα, αλλά επειδή δεν είχαν ψυχή το χειροκρότημα και το "ουάου" το έπαιρναν πάντα οι μπάντες μου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των δεκάδων κιθαριστών που έχουν παίξει πριν και μετά απο μένα που δεν ξεκολλούν το βήμα τους 12 εκατοστά απο τη πεταλιέρα τους και το βλέμα τους απο την οθόνη της....E χέστηκε ο άλλος αμα μου φύγει και μια νότα στο σόλο όταν με βλέπει να ιδρώνω και να χτυπιέμαι, να κλείνω τα μάτια μου και να σολάρω, να τραγουδάω κ να τον κοιτάω στα μάτια και να ταξιδεύει και αυτός μαζί μου, να φυλάω τη κιθάρα μου ιεροτελεστικά μετά απο ένα συγκεκριμένο σόλο, και να πετάω το καπέλο μου στη γυναίκα μου επίσης ιεροτελεστικά μετά απο την εισαγωγή...ο άλλος το βλέπει αλλιώς, γίνεται μέρος της ιεροτελεστίας του λάιβ και χέστηκε για τα πτυχία μου (που δεν έχω) και την αρτιότητά μου (που δεν με ενδιαφέρει να έχω)
Αν σου αρέσει αυτό που ακούς στο σιντί, κάθεσαι σπίτι σου και το ακούς στο καναπέ σου και έχεις και τη γκομενα δίπλα να σου κάνει κολπάκια. Πας σε ένα ΡΟΚ λάιβ για να δεις έναν αντισυμβατικό (και όχι δεινό εκτελεστή κλασικής μουσικής) άνθρωπο-μουσικό να παίζει με παθος διαφορετικά κάθε βράδυ.
Φυσικά και μελετάω το εκάστοτε όργανο το οποίο έχω να "εκτελεσω" ζωντανά με το εκάστοτε σχήμα μου. Ξέρω πότε θα μπω, πότε θα βγώ, τις βασικές νότες σε κάθε σημείο του κομματιού, άντε στο τσακίρ κέφι και το 50% ενός βασικού σόλο. Το σημαντικό είναι ότι έχω αντίληψη του κομματιού και της κλίμακάς του. Απο κει κ πέρα, αναλόγως πως θα μου "μιλήσει" η στιγμή θα επιλέξω να παίξω, τί τεχνικές - ηχόχρωμα θα βάλω απο ένα γρατζούνισμα, ένα σλάπ ή ένα σόλο. Θα επιλέξω αναλόγως πως θα λειτουργήσουν οι συμπαίχτες μου, το κοινό, κ το αλκοόλ στο αίμα μου, πόση ώρα θα σολάρω, τι θα παίξω, αν θα παίξω αργά ή γρήγορα. Αν θα παίξω στακάτο ή σλάιντ. Με ντυλέυ ή χωρίς. Με αργό ντυλέυ ή με γρήγορο. Αν θα τραγουδίσω με πάθος ή με οργή...και πάει λέγοντας. Υπάρχουν πραγματικά κρίνοντας απο εμένα, χιλλιάδες επιλογές που έχω να κάνω σε ενα λάιβ σε κλάσματα δευτερολέπτου, απο τα οποία θα εξαρτηθεί το χειροκρότημα, η αναγνώριση και η συνέχεια της βραδιάς. Και για να μην νομίζει κανείς ότι παίζω μπλούζ που όλα επιτρέπονται, παίζω Progressive rock metal...
Σχεδόν πάντα απο 18 χρονών οι μπάντες με τις οποίες μοιραζόμουν τη σκηνή ήταν πολύ πιο άρτιες απο τις δικές μου εκτελεστικά και υπήρχναν μουσικαράδες και με σπουδες και μουγκες φούγκες κ τα ρέστα, αλλά επειδή δεν είχαν ψυχή το χειροκρότημα και το "ουάου" το έπαιρναν πάντα οι μπάντες μου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των δεκάδων κιθαριστών που έχουν παίξει πριν και μετά απο μένα που δεν ξεκολλούν το βήμα τους 12 εκατοστά απο τη πεταλιέρα τους και το βλέμα τους απο την οθόνη της....E χέστηκε ο άλλος αμα μου φύγει και μια νότα στο σόλο όταν με βλέπει να ιδρώνω και να χτυπιέμαι, να κλείνω τα μάτια μου και να σολάρω, να τραγουδάω κ να τον κοιτάω στα μάτια και να ταξιδεύει και αυτός μαζί μου, να φυλάω τη κιθάρα μου ιεροτελεστικά μετά απο ένα συγκεκριμένο σόλο, και να πετάω το καπέλο μου στη γυναίκα μου επίσης ιεροτελεστικά μετά απο την εισαγωγή...ο άλλος το βλέπει αλλιώς, γίνεται μέρος της ιεροτελεστίας του λάιβ και χέστηκε για τα πτυχία μου (που δεν έχω) και την αρτιότητά μου (που δεν με ενδιαφέρει να έχω)
Αν σου αρέσει αυτό που ακούς στο σιντί, κάθεσαι σπίτι σου και το ακούς στο καναπέ σου και έχεις και τη γκομενα δίπλα να σου κάνει κολπάκια. Πας σε ένα ΡΟΚ λάιβ για να δεις έναν αντισυμβατικό (και όχι δεινό εκτελεστή κλασικής μουσικής) άνθρωπο-μουσικό να παίζει με παθος διαφορετικά κάθε βράδυ.
- Μηνύματα
- 4,446
- Πόντοι
- 1,058
Ευτυχώς για την πορεία της συζήτησης θα σου πω ότι είχα την τύχη να κάνω μια ενδελεχή έρευνα και να την παρουσιάσω σε αμφιθέατρο 300 ατόμων για τη Βρετανική μουσική,κυρίως όμως την Punk στα γαλλικά,περίπου πριν 1 χρόνο καθώς πήγαινα σε Γαλλικό σχολείο!NoIzY είπε:
Γνωρίζω ακριβώς περί τίνος πρόκειται,πώς ξεκίνησε,πώς εκτινάχθηκε,ποιους επηρέασε.Επέτρεψε μου να έχω διαφορετικά κριτήρια.Πέρασα από αυτή τη φάση πριν 4-5 χρόνια,αλλά δε νιώθω πως με καλύπτει συναισθηματικά για να γυρίσω εκεί,έστω και περιστασιακά.
Ακούω και Pantera και Avenged Sevenfold και Slipknot και Children of Bodom...Δεν είναι θέμα κλιμάκων ή αρτιότητας,είναι θέμα γούστου.Μου αρέσει και ο Slash ο οποίος δεν είναι και καλύτερος παίκτης που μπορείς να ακούσεις.Το ίδιο και οι Alter Bridge.
Πού και πού ακούω και pop και blues.Το point μου είναι ότι μπάντες που ανέφερες δε μου άλλαξαν τη ζωή,δε με έκαναν να θέλω να παίξω κιθάρα,ίσως να έγινε αυτό γιατί δεν τις έζησα,αλλά έτσι έγινε.Σαφώς και δεν πηγαίνω σε lives και περιμένω το πρώτο λάθος,αλλά αν πάω να ακούσω κάποιον ο οποίος δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται,όπως πέρσι ο Slash στη Μαλακάσα,δεν πρόκειται να πω και μπράβο.
Όλα αυτά τα λέω με φιλική διάθεση,γιατί βλέπω ότι τώρα μπορούμε να συζητήσουμε ως πολιτισμένοι άνθρωποι...
- Μηνύματα
- 6,720
- Πόντοι
- 36
Πρίν 4-5 χρόνια ήσουν 14 χρονών. Σ'αυτή την ηλικία δεν υπάρχουν "φάσεις". Υπομονή Bill, θα δείς.BillTrantos είπε:
- Μηνύματα
- 4,446
- Πόντοι
- 1,058
Κάθε ηλικία έχει δικές της φάσεις,I think...theoctapus είπε:
- Μηνύματα
- 4,446
- Πόντοι
- 1,058
Είναι άλλη συζήτηση αυτή και αν θες την κάνουμε ευχαρίστως ιδιαιτέρως.Ας πω απλά ότι από τους 3 που βγήκαν με τον Ozzy (Gus G,Zakk Wylde) ήταν πολύ χειρότερος.Ίσως έφταιγε ότι το style δεν ταίριαζε πολύ με τα κομμάτια του Ozzy...degdekis είπε:
- Μηνύματα
- 4,446
- Πόντοι
- 1,058
Για μένα και οι 3 αυτοί είναι μεγάλοι,για διαφορετικούς λόγους ο καθένας...marathon είπε:Σαν πατέρας προς γιό...κάποτε ο μικρός γιός μου μου έλεγε ότι ο Slash είναι μεγάλος κιθαρίστας. Το 2009 τον πήρα στο Λονδίνο και είδαμε τον Jeff Beck μαζί με τον David Gilmour...E...δεν το ξανάπε ;D ;D
Τελικα το μεγαλυτερο rock συμβολο πρεπει να ναι μαλλον οι fender/ιες και μερικα ανθρωπακια που παιξανε στο παρελθον με αυτες (οχι στο παρον...δεν υπαρχει rock σημερα)
Ενα παραδειγμα....
http://www.youtube.com/watch?v=v-RinRrz6DA
Ενα παραδειγμα....
http://www.youtube.com/watch?v=v-RinRrz6DA
από έναν που θεωρεί τον Slash μεγάλο κιθαρίστα, μέχρι έναν ΜΕΤΑΛΛΑ, υπάρχει τεράστια απόστασηmarathon είπε:Σαν πατέρας προς γιό
κι εγώ θεωρώ τον Slash μεγάλο κιθαρίστα, αλλά μη μου μιλάς για μέταλ
Προσωπικά αν και γεννημένος το '73, με μέταλ μεγάλωσα από 9 ετών. Τα άλλα τα άκουσα μετά τα 15 - και μετά τα 20 κυρίως.BillTrantos είπε:
Αυτό που άλλαξε την τεχνοκρατική αντίληψη που είχα περί μουσικής ήταν κάποια λάιβ (ειδικά δύο λάιβ Τρύπες) όπου ένιωσα ότι είχα φάει γροθιά στο στομάχι. Αυτό το συναίσθημα δεν το είχα πάρει ούτε από τις πιο δυνατές thrash μπάντες. Εκεί εγώ προσωπικά κατάλαβα ότι η μουσική έχει να κάνει πρωτίστως με το συναίσθημα που μας γεννάει και την αισθητική της πρόταση.
Όσο για την τεχνική, κάθε είδος έχει τη δικιά του. Άλλος μπορεί να έχει ευκίνητα δάχτυλα. Άλλος μπορεί να να κάνει feedback σε όλες τις νότες, σκουντώντας σε διαφορετικό σημείο την κιθάρα. Και αυτό τεχνική είναι. Και άλλος μπορεί να παίζει ρυθμική κιθάρα και να ανατριχιάζεις σύγκορμος ή να θες οπωσδήποτε να χορέψεις/χοροπηδήξεις. Και αυτό τεχνική είναι.
Εξάλλου και με αυστηρά τεχνικά κριτήρια, η έκφραση και η μουσικότητα είναι μέρος της ερμηνείας. Δεν θα βρεις ούτε έναν shredder με το timing του Clapton και του Hendrix, ο συνδυασμός ρυθμικότητας, εκφραστικότητας και μουσικότητας στο παίξιμό τους είναι ανεπανάληπτος. Και να φανταστείς ότι δεν ακούω Hendrix και Clapton.
Φιλικά όλα αυτά.
Υ.Γ.: Τον Slash αν και δεν τον ακούω τον θεωρώ μεγάλο hard rock κιθαρίστα με εξαιρετική φρασεολογία και αναφορές στον Χέντριξ, ενω δεν του λείπει η ικανότητα να παίξει αρκετά γρήγορα ώστε να νιώσεις και το swirl της ταχύτητας, όταν θέλει αυτός και όχι ψυχαναγκαστικά (να παίξω γρήγορα για να μη με πουν αργό/κουλό). Έχει μεγάλη γκάμα χρωματισμών σε αυτό που κάνει σε αντίθεση με τους περισσότερους shredders που είναι μονόχρωμοι και μονόχνοτοι.
Εξάλλου πιστεύεις στα αλήθεια ότι ο Slash, o Frusciante και ο κάθε τέτοιος κιθαρίστας που δεν έφτασε την τεχνική στο 100% αλλά στο 85%, δεν το έκανε επειδή δεν μπορούσε; Μήπως αδιαφορούσε για το παραπάνω γιατί δεν ήταν στις μουσικές του επιλογές; Εξάλλου θεωρώ απίθανο ένας τόσο ταλαντούχος μουσικός όσο ο Slash να μη μπορεί να παίξει τις κλίμακες όπως το κάνουν πάνω από 2000 πιτσιρικάδες στην Αθήνα αυτή τη στιγμή. Απλώς δεν επέλεξε αυτό το ύφος.
Παρόμοια θέματα
Trending...
Νέα θέματα
-
Dream Theater στην πλατεία νερού 23/07/2025- Ξεκίνησε από Costas Siachamis
- Απαντήσεις: 4
-
-
-
-
