Έχω σπουδάσει και ζήσει στη Γαλλία. Από το 1980, πάω -τουλάχιστον- μία φορά το χρόνο. Έχω φίλους από τότε, (δεν είναι πια φίλοι αλλά οικογένεια), στα σπίτια τους πάω όταν περιοδεύω και σκοπεύω μετά τη σύνταξη, να περνάω περισσότερο χρόνο εκεί. Αντιγράφω κάτι που...αυτό είδα εγώ στην χθεσινή τελετή, ένα μήνυμα εντός και εκτός.
Μα είναι θεότρελος αυτός ο Ζολί; Όχι, δεν είναι θεότρελος. Είναι ένας δημιουργός που έκανε την πιο τολμηρή και δύσκολη από τεχνικής πλευράς τελετή Ολυμπιακών Αγώνων στην ιστορία. Με όλο του το συναίσθημα και την λογική του, με μια πολιτική σκέψη στιβαρή και ελεύθερη, κλώτσησε στερεότυπα, στεγανά και δυνάμεις που κρατάνε την Γαλλία εγκλωβισμένη στην κεκτημένη της φήμη. Αλλά κυρίως που την βυθίζουν στον βόθρο της ακροδεξιάς και του άκρατου ρατσισμού προς μετανάστες, queer, προς κάθε τι διαφορετικό. Ναι, έχει ενδιαφέρον να διαβάζουμε για την Λεπέν, τις ανισότητες μεταξύ Παρισιού και προαστίων, κουνώντας το κεφάλι μας αποδοκιμαστικά και νοσταλγώντας στιγμές στο Παρίσι σε καφέ και μπιστρό. Όμως αυτό που ζουν οι Γάλλοι είναι αληθινό. Πικρό, σκληρό, απέλπιδο. Και όσο και αν οι μεσήλικες έχουν συνηθίσει μοιρολατρικά σε αυτό, οι νέοι θέλουν ένα νεύμα, ένα σπρώξιμο: δεν είναι αυτός ο τρόπος, μπορούμε να συνυπάρξουμε όλοι μαζί. Το δικαιούμαστε.
Αυτό είναι το πνεύμα που αναδύθηκε από την τελετή.
https://www.iefimerida.gr/politismos/teleti-enarxis-parisi-istoriki-politiki