Με βάση αυτό το post, δεν καταλαβαίνω καν την ύπαρξη αυτού του debate.
Όσοι ισχυρίζονται ότι το βινύλιο απαιτεί μεγάλες ηχητικές εκπτώσεις έχουν δίκιο. Όσοι επίσης ισχυρίζονται ότι κάποιες εκδόσεις βινυλίου σε άλμπουμ πριν το 80 δεν ξεπεράστηκαν ποτέ, έχουν επίσης δίκιο.
Κατά κανόνα, τα πολύ γνωστά άλμπουμ τα οποία μπορεί να έχουν γίνει από 10 remixes & remasters, έχουν αρκετές πιθανότητες να μην υποφέρουν από αυτό το πρόβλημα. Από την άλλη, κι εγώ έχω τρανταχτά παραδείγματα άλμπουμ που ενώ ακούγονται φοβερά στην έκδοση του βινιλίου τους, ακούγονται χάλια στα cd.
Πιο γνωστό όλων θα αναφέρω το Paranoid των Sabbath, όπου η αρχική mono έκδοση που έχω με όλες τις εκπτώσεις που έχει, ακούγεται εκπληκτική σε σχέση με τα τζιτζίκια του cd, που όταν τα πρωτοάκουσα με σόκαραν. Λυπάμαι πραγματικά αυτούς που έχουν ακούσει το συγκεκριμένο άλμπουμ μόνο από το cd.
Πριν κάποια χρόνια όμως αγόρασα σε βινύλιο και το Mezzanine των Massive Attack και φυσικά ακουγόταν παααααααρα πολύ χειρότερο απ' την ψηφιακή του μορφή, σχεδόν αστείο. Με όλα τα μειονεκτήματα που αναφέρονται εδώ για το συγκεκριμένο μέσο. Αυτό όμως είναι εύκολα αντιληπτό και εξηγήσιμο το γιατί συμβαίνει, μιας και ισχύουν τα όσα προαναφέρθηκαν για τα ελλατώματα του βινυλίου.
Το αντίθετο όμως; Γιατί ένα "απωλεστικό" μέσο που απαιτεί ιδιαίτερο mastering να ακούγεται καλύτερα από το cd του? Δεν έχω απάντηση, μόνο μια θεωρία: Ότι οι αρχικές μίξεις των παλιών άλμπουμς λάμβαναν υπόψιν τις απώλειες και έκαναν compensate τονίζοντας συγκεκριμένες περιοχές ιδιαίτερα στα υψηλομεσαία. Όταν αυτές οι ηχογραφήσεις πέρασαν σε cd, το mastering ίσως να έγινε πιο flat, ξαφνικά βγήκε όλο αυτό το "κρυμμένο" high end στις υψηλές συχνότητες και άλλαξε η αντιληπτή ισορροπία της αρχικής μίξης. Ίσως και να πατήθηκε και λίγο παραπάνω στο master για να γίνει πιο μοντέρνο, που και αυτό επίσης αν συνέβη σίγουρα συνετέλεσε.
'Οπως είπα, είναι απλά μια θεωρία μου που προσπαθεί όμως να εξηγήσει ένα υπαρκτό φαινόμενο. Το να ισχυρίζονται κάποιοι ότι αυτό το φαινόμενο δεν υπάρχει, δεν μπορώ να το δεχτώ γιατί αντιβαίνει αυτό που ξεκάθαρα ακούω. Το να προσπαθήσουν επίσης να πουν ότι το cd αντιπροσωπεύει τον ήχο έτσι όπως θα τον ήθελε να ακούγεται η μπάντα, είναι απλά λάθος. Καμιά μπάντα δεν θέλει να ακούγεται έτσι.
Aπό την άλλη όταν έρθει κάποιος να μου πει ότι αγόρασε σε βινύλιο ένα άλμπουν του 2023, απλά θα μειδιάσω. Προφανώς και θα ακούγεται χειρότερα. Ο λόγος που ακόμη υπάρχουν αυτά το φυσικά μέσα είναι γιατί μπορούν να μεταφέρουν έναν καλλιτέχνη από το σύμπαν που βρίσκεται η καλλιτεχνική δημιουργία, σε έναν ωκεανό στον οποίο βρίσκονται τα βινύλια, με περισσότερες έτσι πιθανότητες να σε ανακαλύψει ένα κοινό συλλεκτών.
Πάντως και οι μεν και ο δε έχετε δίκιο. What's the fuss?
Αυτο πρεπει να ειναι καποιο standard procedure που γουσταρουν οι νοιζαδες να κανουν αν τυχει και σκασει μυτη καποιος θιασωτης του αναλογικου ηχου.
Ξερω γιατι το εζησα και γω απο πρωτο χερι.
Χάλια ήχο, το έχουμε πει, είναι μια χιλιομασημένη άνοστη τσίχλα που αναμασούν οι άσχετοι. Σε ένα απλώς decent πικαπ ο ήχος είναι ουσιαστικά ίδιος. Φίλοι που έχουν έρθει σπίτι δεν καταλαβαίνουν πότε βάζω δίσκο και πότε βάζω cd. Σε καλό πικαπ, δυσκολεύονται και οι σχετικοί.
φίλτατε Kreyos λοιπόν για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, κατ αρχήν (ξανα)διάβασε το δικό σου post σε αντιπαράθεση αυτή την φορά με τα κάτωθι του και πες μου ποιες είναι οι ομοιότητές τους σε
επιστημονική εγκυρότητα, αλλά κυρίως σε
ΥΦΟΣ κι αν δεν βρεις ο ίδιος την απάντησή σου στο "What's the fuss?" που έθεσες, δεν έχει νόημα να το σκαλίζουμε άλλο (η συμπάθεια όταν μιλάμε τεχνικά επιβάλεται να πηγαίνει στην μπάντα)...
να λάβουμε υπόψιν ότι το γ@μημένο θέμα που άνοιξα (και το προηγούμενο και αυτό) αφορούσε την καταγραφή σε
ΤΑΙΝΙΑ... ουδεμία σχέση με το βινύλιο... πάμε τώρα και σ αυτό μια και καλώς ή κακώς πήγε κι εκεί το πράμα...
------
το ότι κάποιοι σκιτζήδες έβγαλαν κατά καιρούς (πολλές όντως) επανεκδόσεις (ειδικά τον πρώτο καιρό που όλοι ψάχνονταν με το
Red Book) απαράδεκτες ηχητικά,
δεν αλλάζει κατ ουσίαν τα επιστημονικά δεδομένα...
το αποτέλεσμα ΚΑΙ στην περίπτωση της μετεγγραφής του ΑΡΧΙΚΟΥ μάστερ* της ταινίας σε βινύλιο (μέσω της μήτρας) ήταν είναι και θα είναι απριόρι χειρότερο από το ανάλογο σε κάποιο καλό ασυμπίεστο ψηφιακό μέσο... πως να το κάνομεν δεν μπορούμε να αλλάξουμε την φύση ψυχοακουστικά... οι διαφορές ΕΙΝΑΙ αντικειμενικά ΜΕΤΡΗΣΙΜΕΣ (απόκριση συχνότητας, δυναμική περιοχή, λόγος σήματος προς θόρυβο, αρμονικές και λοιπές παραμορφώσεις κλπ που έχουν αναφερθεί πολλές φορές αλλά στον βρόντο μέχρι τώρα)...
και μην τα μπερδεύουμε... ακόμα και η direct to disc τεχνική δεν βελτίωνε δραματικά τα πράγματα γεφυρώνοντας πλήρως το χάσμα, απλά ήταν πιο ευάκουστο παρακάμπτοντας εγγενείς αδυναμίες της ταινίας και πιο φυσικό εκφραστικά (λόγω one take κι όξω) το αποτέλεσμα... ακόμα θυμάμαι με συγκίνηση την ευτυχή συγκυρία στα τέλη των 80'ς που το τότε Τhorens μου φιλοξένησε από φίλο και έπαιξε 3 φορές (μόνο και αυτές παρακαλετά) το πρώτο direct του James Newton Howard (δεν θυμάμαι τίτλο μόνο κάτι χερια θυμάμαι στο εξώφυλλο, το πόσο βαρύ ήταν το βινύλιο και φυσικά την εμφανή ηχητική διαφορά σε σχέση με τα απλά)......
οι εξαιρέσεις της
κακοποίησης των αρχικών μάστερ κατά το πέρασμά τους στην ψηφιακή τους μορφή (που εκεί ήταν αποτυπωμένο ότι είχαν καταφέρει οι κατά καιρούς μηχανικοί ήχου με τα τεχνικά μέσα που διέθεταν) έχουν κοινωνική εξήγηση και όχι τεχνική... και φυσικά δεν μπορούν να απομονωθούν για
αποπροσανατολιστικά συμπεράσματα...
εν κατα κλείδι, ο
καθένας δικαιούται να ακούει πιο "
ωραίο" το φορματ που εξυπηρετεί το αισθητήριο και την διάθεση του κάθε φορά αλλά το πιο "
σωστό" αντικειμενικά είναι το ψηφιακό (και ασυζητητί καθώς θα του έπρεπε το σωτήριον έτος 2023 αφού οι λάθος χρήσεις του δεν αλλάζουν ούτε στο ελάχιστο τις δυνατότητες του)...
* το αρχικό μάστερ όπως το βίωσε η κάθε μπάντα στο στούντιο όταν δημιουργούσε ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ιδανικά ΘΑ ΗΘΕΛΕ να αναπαραχθεί το δυνατόν "πιστότερα" στα μέσα του κοινού της... οκ; ή διαφωνείς; γιατί το δικό μου feedback 40 χρόνια αυτό είναι... και δεν είναι θεσφατο... αν έχεις άλλες προσλαμβάνουσες ευχαρίστως να τις συζητήσουμε...
YΓ... αυτό που προσωπικά μπορώ να ψέξω στην ψηφιακή ηχογράφηση και post επεξεργασία, είναι η "εξαφάνιση" του στοιχείου του "ανθρώπινου λάθους" (στα πλαίσια της ανεκτής μουσικά έκφρασης) το οποίο είναι κάτι με το οποίο έχουμε χάσει εν πολλοίς την επαφή στη σύγχρονη μουσική μέσω των "ψειρισμένων" και "αποψιλωμένα τέλειων" εκτελεστικά παραγωγών... αλλά και σε αυτό
δεν φταίει το μέσο... ούτε η λύση είναι να αναζητούμε την μαγεία του "αποκβαντισμού" γυρνώντας πίσω τεχνολογικά...
ΥΓ2... πάντως είχε πολύ πλάκα παλιά όταν κατά καιρούς έκανα ανάλογες συζητήσεις με τύπους που με πήγαιναν στο τέλος στο "ιερό" στο σαλόνι τους να με "εντυπωσιάσουν" και ανακάλυπτα ότι η δισκοθήκη τους αποτελούταν αποκλειστικά από τα
απαράδεκτα κατά κανόνα ποιοτικά και ηχητικά Ελληνικά βινύλια της εποχής (και ναι υπήρχαν αρκετοί τέτοιοι που σήμερα μπορεί και να το παίζουν και "αυθεντίες" του αναλογικού ήχου)...
σε έναν μάλιστα που του είχα πάει να συγκρίνει μια αγγλική έκδοση του In Through the Out Door (αυτή που άλλαζε χρώμα βρέχοντάς τη στο εσωτερικό για όσους είχαν την τύχη να την έχουν τότε σε όποια από τις 6 αρχικές εκδοχές), με την ελληνική που είχε, έβαλε τα κλάματα... ναι ρε έκλαψε ο άνθρωπος ανακαλύπτοντας πόσα λεφτά είχε πετάξει επενδύοντας σε πανάκριβο εξοπλισμό αναπαραγωγής μεν αλλά παράλληλα ευνουχίζοντας το με τις απαίδευτες επιλογές του στις πηγές...
ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ χρειάζεται καθολική κριτική γνώση και όχι κατ αποκοπή και μέσω hype για να μην "κοροιδέυεις" πρώτα απ όλα την πραγματική σου ανάγκη ως προς την
μουσική αν θες να ξετυλίξεις όλη την αλήθεια της... τα μυστικά της
δεν παυουν να είναι κρυμμένα στις νότες... τα εργαλεία είναι επικουρικά ώστε να πολλαπλασιάσεις την απόλαυση (το δυνατόν και κατα συνθηκη)... anyway...
ζέστη ζέστη αλλά το σεντονάκι δεν το γλύτωσα...?