Αυτη ειναι τσίχλα γενικευμενη χρονικα προς τα πισω.
Δισκοι που ηχογραφηθηκαν και κυκλοφορησαν πχ το 1965 ξέρεις ποσα ταξιδια και δευτεροτριτης γενιας masters εγιναν για να βγει το cd που λες?
Τα βινυλια πρωτων εκδοσεων απεχουν χιλιομετρα ηχητικα.
Τωρα για δίσκους που κυκλοφορησαν πρωτη φορα μετα το 85 δεν με ενδιαφερει ποιο μέσο ειναι καλύτερο.
Το 90% της δισκογραφιας που με ενδιαφερει ειναι απο 1955 εως 1980 πανω κατω και εκει ο ηχος των δίσκων δεν ξεπεραστηκε.
Δεν ξερω ποιος μιλάει αλλα δεν με ενδιαφέρει να ακουσω τις μιξεις του.
Ειναι προφανως μετα το 80 γιατι ειναι και σιγουρα μικροτερος σε ηλικια
Με βάση αυτό το post, δεν καταλαβαίνω καν την ύπαρξη αυτού του debate.
Όσοι ισχυρίζονται ότι το βινύλιο απαιτεί μεγάλες ηχητικές εκπτώσεις έχουν δίκιο. Όσοι επίσης ισχυρίζονται ότι κάποιες εκδόσεις βινυλίου σε άλμπουμ πριν το 80 δεν ξεπεράστηκαν ποτέ, έχουν επίσης δίκιο.
Κατά κανόνα, τα πολύ γνωστά άλμπουμ τα οποία μπορεί να έχουν γίνει από 10 remixes & remasters, έχουν αρκετές πιθανότητες να μην υποφέρουν από αυτό το πρόβλημα. Από την άλλη, κι εγώ έχω τρανταχτά παραδείγματα άλμπουμ που ενώ ακούγονται φοβερά στην έκδοση του βινιλίου τους, ακούγονται χάλια στα cd.
Πιο γνωστό όλων θα αναφέρω το Paranoid των Sabbath, όπου η αρχική
mono έκδοση που έχω με όλες τις εκπτώσεις που έχει, ακούγεται εκπληκτική σε σχέση με τα τζιτζίκια του cd, που όταν τα πρωτοάκουσα με σόκαραν. Λυπάμαι πραγματικά αυτούς που έχουν ακούσει το συγκεκριμένο άλμπουμ μόνο από το cd.
Πριν κάποια χρόνια όμως αγόρασα σε βινύλιο και το Mezzanine των Massive Attack και φυσικά ακουγόταν παααααααρα πολύ χειρότερο απ' την ψηφιακή του μορφή, σχεδόν αστείο. Με όλα τα μειονεκτήματα που αναφέρονται εδώ για το συγκεκριμένο μέσο. Αυτό όμως είναι εύκολα αντιληπτό και εξηγήσιμο το γιατί συμβαίνει, μιας και ισχύουν τα όσα προαναφέρθηκαν για τα ελλατώματα του βινυλίου.
Το αντίθετο όμως; Γιατί ένα "απωλεστικό" μέσο που απαιτεί ιδιαίτερο mastering να ακούγεται καλύτερα από το cd του? Δεν έχω απάντηση, μόνο μια θεωρία: Ότι οι αρχικές μίξεις των παλιών άλμπουμς λάμβαναν υπόψιν τις απώλειες και έκαναν compensate τονίζοντας συγκεκριμένες περιοχές ιδιαίτερα στα υψηλομεσαία. Όταν αυτές οι ηχογραφήσεις πέρασαν σε cd, το mastering ίσως να έγινε πιο flat, ξαφνικά βγήκε όλο αυτό το "κρυμμένο" high end στις υψηλές συχνότητες και άλλαξε η αντιληπτή ισορροπία της αρχικής μίξης. Ίσως και να πατήθηκε και λίγο παραπάνω στο master για να γίνει πιο μοντέρνο, που και αυτό επίσης αν συνέβη σίγουρα συνετέλεσε.
'Οπως είπα, είναι απλά μια θεωρία μου που προσπαθεί όμως να εξηγήσει ένα υπαρκτό φαινόμενο. Το να ισχυρίζονται κάποιοι ότι αυτό το φαινόμενο δεν υπάρχει, δεν μπορώ να το δεχτώ γιατί αντιβαίνει αυτό που
ξεκάθαρα ακούω. Το να προσπαθήσουν επίσης να πουν ότι το cd αντιπροσωπεύει τον ήχο έτσι όπως θα τον ήθελε να ακούγεται η μπάντα, είναι απλά λάθος. Καμιά μπάντα δεν θέλει να ακούγεται έτσι.
Aπό την άλλη όταν έρθει κάποιος να μου πει ότι αγόρασε σε βινύλιο ένα άλμπουν του 2023, απλά θα μειδιάσω. Προφανώς και θα ακούγεται χειρότερα. Ο λόγος που ακόμη υπάρχουν αυτά το φυσικά μέσα είναι γιατί μπορούν να μεταφέρουν έναν καλλιτέχνη από το σύμπαν που βρίσκεται η καλλιτεχνική δημιουργία, σε έναν ωκεανό στον οποίο βρίσκονται τα βινύλια, με περισσότερες έτσι πιθανότητες να σε ανακαλύψει ένα κοινό συλλεκτών.
Πάντως και οι μεν και ο δε έχετε δίκιο. What's the fuss?