Έχω πολλές φορές παρατηρήσει οτι η πλειονότητα μας κατακρίνει όσους εμφανίζονται κατά καιρούς στην τηλεόραση.
Κάνουμε αναφορές σε όλο το σινάφι που κρύβεται πίσω και μπροστά από τις κάμερες και χλευάζουμε όσους έχουν το θράσος να εμφανίζονται στο γυαλί μη έχοντας να επιδείξουν παρά μόνο αυτό. Βλέπουμε ανθρώπους χωρίς ταλέντο να κρατάνε κάπως άτσαλα το μικρόφωνο και να κάνουν επίδειξη της ομορφιάς τους και της χάρης τους (αν και τις περισσότερες φορές δεν συναντούμε κανένα από τα τρία αυτά χαρακτηρίστηκα). Εκνευριζόμαστε όταν βαπτίζονται από τον κάθε ανίδεο οι κακοί ως ταλέντα και οι μέτριοι ως φαινόμενα. Απογοητευόμαστε όταν ο κάθε «άξιος» για τα δικά μας δεδομένα μουσικός αποφασίζει να πάει με τα νερά της τηλεοπτικής υποκουλτούρας και παρουσιάζει το εκάστοτε έργο του μέσα σε ένα δίωρο που παρουσιάζονται, εκτός από τραγούδια, συνταγές μαγειρικής, μυστικά ομορφιάς και σώβρακα.
Πιστεύω οτι ξεχνάμε κάτι. Ότι όσο και να αγαπάμε την τέχνη μας (τη μουσική), αυτή δεν παύει να αποτελεί μια τέχνη με απήχηση και τεράστια δύναμη σε όλα τα κοινωνικά και πολιτιστικά στρώματα. Η τηλεόραση έχει απήχηση κυρίως στα λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτελούνται από τη πλειοψηφία των ανθρώπων μιας κοινωνίας, οπότε το επίπεδο της μουσικής (και όλων των άλλων τεχνών) πέφτει τόσο χαμηλά όσο είναι απαραίτητο για να τέρψει τα αυτιά και τα μάτια των στρωμάτων αυτών. Όσο και να επικαλούνται την ποιότητα, δεν μπορούν (μπορεί να θέλουν, δεν ξέρω) να ξεφύγουν από το λαϊκό, κακό επίπεδο. Είναι και η τηλεόραση δουλειά, μην ξεχνάμε. Και στην τηλεόραση προτιμώνται η φελλοί, επειδή απλώς επιπλέουν και δεν κάνουν φασαρία, δεν τους χαλάνε τον ρου των πραγμάτων. Επίσης το κακό επίπεδό τους παρέχει ένα, τρόπον τινά, εφεδρικό προσωπικό: Δεν μπορεί ο χ, ok, ας πάρουμε τον ψ. Και αν ο ψ, που μας χρειάζεται (επειδή δεν έχει αξία από μόνος του), μας κάνει νερά, θα τον στείλουμε από εκεί που ήρθε.
Έτσι γίνονται οι δουλειές στις μέρες μας. Τόσο στη show business, όσο και παντού. Το θέμα και πάλι είναι το τι κάνουμε εμείς. Δεχόμαστε να βλέπουμε την σαβούρα που μας προσφέρουν ή όχι; Μήπως βλέπουμε τηλεόραση για να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τα σκουπίδια; Μήπως, αντί να κάνουμε μουσική, να διαβάζουμε ένα βιβλίο, να μιλάμε με τους ανθρώπους μας, καθόμαστε μπροστά σε ένα κουτί και χλευάζουμε κάτι που κανονικά δεν θα έπρεπε να μας αγγίζει; Μήπως βλέποντας τηλεόραση, συγκρινόμαστε με «καλλιτέχνες» χειρίστου είδους και έτσι ρίχνουμε το επίπεδό μας; Μήπως λέμε «αφού βγαίνουν στην τηλεόραση τέτοιοι χαβαλέδες, εγώ είμαι super»; Μήπως τελικά, θα έπρεπε να κλείσουμε την τηλεόραση και μαζί με αυτή την όλες τις άσχημες εικόνες, πρότυπα και ιδέες που μας πλασάρει και να την ανοίγουμε όποτε ξέρουμε οτι παίζει κάτι που ίσως θα άξιζε να δούμε;
Φιλικά
Terumi
Κάνουμε αναφορές σε όλο το σινάφι που κρύβεται πίσω και μπροστά από τις κάμερες και χλευάζουμε όσους έχουν το θράσος να εμφανίζονται στο γυαλί μη έχοντας να επιδείξουν παρά μόνο αυτό. Βλέπουμε ανθρώπους χωρίς ταλέντο να κρατάνε κάπως άτσαλα το μικρόφωνο και να κάνουν επίδειξη της ομορφιάς τους και της χάρης τους (αν και τις περισσότερες φορές δεν συναντούμε κανένα από τα τρία αυτά χαρακτηρίστηκα). Εκνευριζόμαστε όταν βαπτίζονται από τον κάθε ανίδεο οι κακοί ως ταλέντα και οι μέτριοι ως φαινόμενα. Απογοητευόμαστε όταν ο κάθε «άξιος» για τα δικά μας δεδομένα μουσικός αποφασίζει να πάει με τα νερά της τηλεοπτικής υποκουλτούρας και παρουσιάζει το εκάστοτε έργο του μέσα σε ένα δίωρο που παρουσιάζονται, εκτός από τραγούδια, συνταγές μαγειρικής, μυστικά ομορφιάς και σώβρακα.
Πιστεύω οτι ξεχνάμε κάτι. Ότι όσο και να αγαπάμε την τέχνη μας (τη μουσική), αυτή δεν παύει να αποτελεί μια τέχνη με απήχηση και τεράστια δύναμη σε όλα τα κοινωνικά και πολιτιστικά στρώματα. Η τηλεόραση έχει απήχηση κυρίως στα λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτελούνται από τη πλειοψηφία των ανθρώπων μιας κοινωνίας, οπότε το επίπεδο της μουσικής (και όλων των άλλων τεχνών) πέφτει τόσο χαμηλά όσο είναι απαραίτητο για να τέρψει τα αυτιά και τα μάτια των στρωμάτων αυτών. Όσο και να επικαλούνται την ποιότητα, δεν μπορούν (μπορεί να θέλουν, δεν ξέρω) να ξεφύγουν από το λαϊκό, κακό επίπεδο. Είναι και η τηλεόραση δουλειά, μην ξεχνάμε. Και στην τηλεόραση προτιμώνται η φελλοί, επειδή απλώς επιπλέουν και δεν κάνουν φασαρία, δεν τους χαλάνε τον ρου των πραγμάτων. Επίσης το κακό επίπεδό τους παρέχει ένα, τρόπον τινά, εφεδρικό προσωπικό: Δεν μπορεί ο χ, ok, ας πάρουμε τον ψ. Και αν ο ψ, που μας χρειάζεται (επειδή δεν έχει αξία από μόνος του), μας κάνει νερά, θα τον στείλουμε από εκεί που ήρθε.
Έτσι γίνονται οι δουλειές στις μέρες μας. Τόσο στη show business, όσο και παντού. Το θέμα και πάλι είναι το τι κάνουμε εμείς. Δεχόμαστε να βλέπουμε την σαβούρα που μας προσφέρουν ή όχι; Μήπως βλέπουμε τηλεόραση για να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τα σκουπίδια; Μήπως, αντί να κάνουμε μουσική, να διαβάζουμε ένα βιβλίο, να μιλάμε με τους ανθρώπους μας, καθόμαστε μπροστά σε ένα κουτί και χλευάζουμε κάτι που κανονικά δεν θα έπρεπε να μας αγγίζει; Μήπως βλέποντας τηλεόραση, συγκρινόμαστε με «καλλιτέχνες» χειρίστου είδους και έτσι ρίχνουμε το επίπεδό μας; Μήπως λέμε «αφού βγαίνουν στην τηλεόραση τέτοιοι χαβαλέδες, εγώ είμαι super»; Μήπως τελικά, θα έπρεπε να κλείσουμε την τηλεόραση και μαζί με αυτή την όλες τις άσχημες εικόνες, πρότυπα και ιδέες που μας πλασάρει και να την ανοίγουμε όποτε ξέρουμε οτι παίζει κάτι που ίσως θα άξιζε να δούμε;
Φιλικά
Terumi