1) Ιστορικά και φιλοσοφικά η απάντηση είναι "περίπου ίσως" ;D (και είναι οριακά αποδεκτή μόνο αν πούμε οτι η μουσική φτιάχτηκε αρχικά ΜΟΝΟ από ανθρώπινες φωνές). Μετά τα βάλαμε κάτω και τα μετρήσαμε και είδαμε οτι αυτό το "πράμα" που κάνει την έκφραση είναι η άνοδος και η κάθοδος μιας νότας (attack και release). To σταθερό μέρος της νότας, παρότι είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια (αν δεχτούμε οτι η νότα είναι σταθερή, σε 1η ανάλυση) δεν έχει και τόση σημασία. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός οτι αν αφαιρέσουμε τα πρώτα ελάχιστα ms μιας παιγμένης νότας, τότε δεν καταλαβαίνουμε καν τι όργανο την έχει παίξει.
Οπότε, τα 2 και 3 είναι (πολύ) λάθος. Αυτό που έχει σημασία είναι το κατά πόσο μπορεί ο μουσικός να ελέγξει αυτές τις 2 παραμέτρους : αυτό που λένε εμπειρικά οι κιθαρίστες "ο ήχος είναι στα δάχτυλα" ισχύει 100% και η σχεδόν πλήρης ανάπτυξή του θέλει να γραφτούν πολλά διδακτορικά σε πολλούς επιστημονικούς τομείς {σκέψου πόσες παράμετροι συμμετέχουν σε αυτή την απλή πρόταση, πώς μπαίνει η τυχαιότητα (κανένας μουσικός δεν μπορεί να παίξει ακριβώς το ίδιο πράμα 2 φορές, τους φυσικούς περιορισμούς που θέτουν τα φυσικά χαρακτηριστικά του παίχτη (το κρέας, ναι ;D) κλπ κλπ.}
Ειδικότερα στο πιάνο, το πώς ακριβώς θα πατήσουμε ένα βαρυκεντρισμένο πλήκτρο που ενεργοποιεί ένα σφυράκι το οποίο χτυπάει ένα σετ χορδών (με διαδικασίες εμπειρικές και πολύπλοκες, συνειδητά έκδηλες ή άδηλες, που δεν μπορούν καν να διατυπωθούν ρητά*) είναι τουλάχιστον το ίδιο δύσκολο με τον τρόπο που θα φυσήξουμε σε μια τρομπέτα ή θα χτυπήσουμε με τα νύχια μας τις χορδές μιας κλασικής κιθάρας.
Το πιο μεγάλο λάθος όμως είναι το 3. Όχι μόνο ο έλεγχος του παίχτη πάνω σε ένα ακουστικό όργανο είναι τόσο πολύπλοκος και μαγικός (ιν φακτ αυτός έιναι ο λόγος που η μουσική που παίζεται από ανθρώπους περιλαμβάνει ένα "μεγαλείο"), αλλά αυτό που έχεις καταλάβει για έλεγχο δεν έχει καμία σχέση με τον έλεγχο που κάνει ένας controller σε ένα ηλεκτρικό σήμα. Πολύ γενικά : ο παίχτης επιδρά στην αιτία του ήχου με έναν ιδιαίτερα πολύπλοκο τρόπο, ενώ ο controller επιδρά στο αποτέλεσμα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο για να μοιάζει αυτό το αποτέλεσμα με εκείνο του παίχτη. (*) Και το "μοιάζει" απαντάει στο γιατί έβαλα αστεράκι στην παραπάνω παράγραφο : αφού δεν μπορούμε καν να δηλώσουμε τι κάνει ο παίχτης και δεν μπορεί να το πει ούτε ο ίδιος, είναι πολύ λογικό να μην μπορούμε να δηλώσουμε στο μηχάνημα ρητά να κάνει την ίδια δουλειά.
Άλλα θέματα:
Επειδή σ' αρέσουν οι συγκερασμοί είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο που δεν θυμάμαι τώρα (αλλά αν θες θα ψάξω να βρω) οτι : ο "εμπνευσμένος εκτελεστής" του βιολιού παρακάμπτει τα προβλήματα του συγκερασμού και παίζει αυτό που θα έπρεπε να εννοεί το πεντάγραμμο (κάνει τις πράξεις καλύτερα χωρίς να κάνει τις πράξεις).
Επίσης ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι οτι (αν θυμάμαι καλά) ένα από τα πράματα που ήθελε ο Ξενάκης ήταν να μην συμμετέχει φυσικός περιορισμός στη μουσική έκφραση, δηλαδή να μπορεί να ακουστεί μουσική απευθείας από τη σκέψη (την πηγή), χωρίς πχ να έχει σημασία το κρέας στα δάχτυλα του κιθαρίστα. Ακόμη και το theremin (όργανο που παιζεται χωρίς να το ακουμπάς) έχει διαφορετικό ήχο από άνθρωπο σε άνθρωπο (για ηλεκτρικούς λόγους ατομικότητας).
