- Μηνύματα
- 2,090
- Πόντοι
- 423
...και δεν μιλάω για φθηνές κιθάρες, αλλά για τις ακριβές.
Έχω διαβάσει πολλά θέματα, στα οποία κάποιοι έχουν βγάλει ακριβά όργανα (πάνω του 1000ρικου) ''κουπιά'' ,για παράδειγμα, σε Gibson (-unfriendly-) conversations έχω διαβάσει ότι π.χ. κάποιο ποσοστό LP Standard ''δεν παίζει'', o τάδε (γνωστός γνωστού) πήρε μια VOS signature από Αμερική (χωρίς να την δοκιμάσει) και όταν του ήρθε Ελλάδα έκλαιγε , ο άλλος πήρε την τάδε πανάκριβη και δεν ''έπαιζε'' κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Έχω πιάσει προς το παρόν αρκετές κιθάρες. Από των 100 μέχρι 3000 euro (προσοχή, δεν θέλω να ανοίξω υπ'αριθμόν 12587 θέμα με κινέζικες vs αμερικάνικες). Δεν είναι το θέμα οι φθηνές κιθάρες. Έχω πιάσει φθηνά όργανα που δεν έπαιζαν, έτριζαν παντού κ.τ.λ. αλλά με μια γρήγορη ματιά φαίνονται ότι είναι εντελώς ασετάριστες, άκυρο nut, κάποιες ατέλειες στα τάστα κ.τ.λ. Δεν τις κρίνω όμως παρόλα αυτα, γιατί ξέρω ότι αν τις είχα στην κατοχή μου θα τις πήγαινα για σετ-απ ή και πιο εξειδικευμένα πράγματα (αν κάποια τάστα έχουν πρόβλημα κ.τ.λ.), θα τις έφερνα στα μετρα μου και θα τις έκανα τουλάχιστον να έχουν playability. Δηλαδή, δεν τις κρίνω εφόσον δεν είμαι κάτοχός τους εφόσον δεν είμαι σίγουρος ότι έτσι όπως είναι βγάζουν το 100% της απόδοσής τους ως προς εμένα.
Φυσικά ξέρω ότι το πρόβλημα δεν σταματάει στο σετ-απ, αφού κάποιες υστερούν σε ηλεκτρικά, hardware κλπ (οι λεγόμενες ''αναβαθμίσεις'') αλλά η αίσθηση δεν αλλάζει με τίποτα, η αίσθηση δηλαδή ότι πιάνεις μια φθηνή κιθάρα, αρκετές με έναν τόνο φινίρισμα-λούστρο, το μη-φροντισμένο μανίκι (έχω πιάσει και no-name στρατ που το μανίκι είχε πιο πολύ βάρος από το σώμα που λέει ο λόγος, σαν να ''γέρνει'' προς τα αριστερά).
Το νόημα του ποστ ξεκινάει από εδώ και πέρα: Όταν δώσεις 1000-1500+ ευρώ, που υποτίθεται ότι 2 ίδιες κιθάρες που έχουν τα ίδια υλικά (μαγνήτες, hardware, finish) τί κάνει την μια ''κουπί'' και την άλλη κιθαράκλα? Διαβάζω το φόρουμ 2 χρόνια...και δεν έχω βγάλει ακριβής εξήγηση. Οποιαδήποτε ακριβή κιθάρα έχω πιάσει και ασετάριστη να είναι (που σπάνια είναι ασετάριστη, διότι οι περισσότεροι φίλοι μου που ασχολούνται με το σπορ και εχουν ακριβό όργανο -και ενισχυτή- τις έχουν κάνει ''πύραυλο'') μου φάνηκαν εκπληκτικές, τόσο στην αίσθηση, στην αφή, στον ήχο, στα πάντα. Ναι, καλό είναι να τις δοκιμάζουμε για να δούμε αν μας αρέσει ο ήχος αλλά κυρίως το πως μας κάθεται στο χέρι, με 2 λόγια: αν μας κάθονται τα specs...Πάντως όπως πολλάκις έχει αναφερθεί εδώ, σπάνια μια κιθάρα να έχει κατασκευαστικά προβλήματα σήμερα, και όλα είναι θέμα σετ-απ. ΟΚ, δεκτόν. Με αυτή τη λογική γιατί να ''κωλώσω'' να παραγγείλω μια κιθάρα από Αμερική ή από Γερμανία, από τη στιγμή που έπαιξα εδώ το ίδιο ακριβώς μοντέλο και με άρεσε?
Πολλοί θα πουν όμως ότι και ίδιας μέρας να είναι 2 κιθάρες, μπορεί να έχουν διαφορετικό ήχο (προσωπικά ποτέ δεν μου έχει τύχει να παίξω 2 τέτοιες, ουτέ καν δυο ίδια ακριβώς μοντέλα ίδιας περίπου ηλικίας στον ίδιο ενισχυτή...) οπότε και πάλι πρέπει να τις δοκιμάσεις...τί είναι αυτό που κάνει όμως 2 κιθάρες που έχουν τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά, γεωμετρία, λεπτομέρειες, υλικά, hardware μαγνήτες και ολόιδιο σετ-απ (δηλ. να έχεις μετρήσει τις χορδές με ακρίβεια mm από τους μαγνήτες) να παίζουν διαφορετικά? Μιλάμε για την εποχή που φτιάχνονται όλες με μηχανήματα...ακόμα και προχειροδουλειά να κάνει κάποιος στο χειροποίητο μέρος, δεν διορθώνεται αυτό σε μάστορα? Ένα αυτοκίνητο, που έχει απείρως περισσότερους παράγοντες γιατί είναι το ίδιο με ένα άλλο (ατυχές παράδειγμα ίσως)? Μήπως τελικά το ξύλο (που είναι ο μόνος μεταβλητός παράγοντας στο όργανο) είναι η αιτία που η τάδε (sn:m3456) κιθάρα ήταν πνιγμένη στα μπάσσα κ.τ.λ. σε σχέση με την άλλη (sn:m3457) που ακούγονταν πιο ζωντανή κ.τ.λ.?
Sorry για την αναφορά στα ξύλα (το μόνο πράγμα που δεν θέλω είναι να γίνει συζήτηση κίνα vs usa και ξύλα vs ξύλα, το ερώτημά μου είναι ΠΟΛΥ ΣΑΦΕΣ, περιμένω να γίνει μια ωραία κουβέντα), sorry για το μεγάλο ποστ (δεν γινόταν να ξεδιπλώσω αλλιώς τον ειρμό της σκέψης μου), άντε να γίνει μια ωραία συζήτηση σε σχέση με το άλλο ''βαρύ'' thread....
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!
Έχω διαβάσει πολλά θέματα, στα οποία κάποιοι έχουν βγάλει ακριβά όργανα (πάνω του 1000ρικου) ''κουπιά'' ,για παράδειγμα, σε Gibson (-unfriendly-) conversations έχω διαβάσει ότι π.χ. κάποιο ποσοστό LP Standard ''δεν παίζει'', o τάδε (γνωστός γνωστού) πήρε μια VOS signature από Αμερική (χωρίς να την δοκιμάσει) και όταν του ήρθε Ελλάδα έκλαιγε , ο άλλος πήρε την τάδε πανάκριβη και δεν ''έπαιζε'' κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Έχω πιάσει προς το παρόν αρκετές κιθάρες. Από των 100 μέχρι 3000 euro (προσοχή, δεν θέλω να ανοίξω υπ'αριθμόν 12587 θέμα με κινέζικες vs αμερικάνικες). Δεν είναι το θέμα οι φθηνές κιθάρες. Έχω πιάσει φθηνά όργανα που δεν έπαιζαν, έτριζαν παντού κ.τ.λ. αλλά με μια γρήγορη ματιά φαίνονται ότι είναι εντελώς ασετάριστες, άκυρο nut, κάποιες ατέλειες στα τάστα κ.τ.λ. Δεν τις κρίνω όμως παρόλα αυτα, γιατί ξέρω ότι αν τις είχα στην κατοχή μου θα τις πήγαινα για σετ-απ ή και πιο εξειδικευμένα πράγματα (αν κάποια τάστα έχουν πρόβλημα κ.τ.λ.), θα τις έφερνα στα μετρα μου και θα τις έκανα τουλάχιστον να έχουν playability. Δηλαδή, δεν τις κρίνω εφόσον δεν είμαι κάτοχός τους εφόσον δεν είμαι σίγουρος ότι έτσι όπως είναι βγάζουν το 100% της απόδοσής τους ως προς εμένα.
Φυσικά ξέρω ότι το πρόβλημα δεν σταματάει στο σετ-απ, αφού κάποιες υστερούν σε ηλεκτρικά, hardware κλπ (οι λεγόμενες ''αναβαθμίσεις'') αλλά η αίσθηση δεν αλλάζει με τίποτα, η αίσθηση δηλαδή ότι πιάνεις μια φθηνή κιθάρα, αρκετές με έναν τόνο φινίρισμα-λούστρο, το μη-φροντισμένο μανίκι (έχω πιάσει και no-name στρατ που το μανίκι είχε πιο πολύ βάρος από το σώμα που λέει ο λόγος, σαν να ''γέρνει'' προς τα αριστερά).
Το νόημα του ποστ ξεκινάει από εδώ και πέρα: Όταν δώσεις 1000-1500+ ευρώ, που υποτίθεται ότι 2 ίδιες κιθάρες που έχουν τα ίδια υλικά (μαγνήτες, hardware, finish) τί κάνει την μια ''κουπί'' και την άλλη κιθαράκλα? Διαβάζω το φόρουμ 2 χρόνια...και δεν έχω βγάλει ακριβής εξήγηση. Οποιαδήποτε ακριβή κιθάρα έχω πιάσει και ασετάριστη να είναι (που σπάνια είναι ασετάριστη, διότι οι περισσότεροι φίλοι μου που ασχολούνται με το σπορ και εχουν ακριβό όργανο -και ενισχυτή- τις έχουν κάνει ''πύραυλο'') μου φάνηκαν εκπληκτικές, τόσο στην αίσθηση, στην αφή, στον ήχο, στα πάντα. Ναι, καλό είναι να τις δοκιμάζουμε για να δούμε αν μας αρέσει ο ήχος αλλά κυρίως το πως μας κάθεται στο χέρι, με 2 λόγια: αν μας κάθονται τα specs...Πάντως όπως πολλάκις έχει αναφερθεί εδώ, σπάνια μια κιθάρα να έχει κατασκευαστικά προβλήματα σήμερα, και όλα είναι θέμα σετ-απ. ΟΚ, δεκτόν. Με αυτή τη λογική γιατί να ''κωλώσω'' να παραγγείλω μια κιθάρα από Αμερική ή από Γερμανία, από τη στιγμή που έπαιξα εδώ το ίδιο ακριβώς μοντέλο και με άρεσε?
Πολλοί θα πουν όμως ότι και ίδιας μέρας να είναι 2 κιθάρες, μπορεί να έχουν διαφορετικό ήχο (προσωπικά ποτέ δεν μου έχει τύχει να παίξω 2 τέτοιες, ουτέ καν δυο ίδια ακριβώς μοντέλα ίδιας περίπου ηλικίας στον ίδιο ενισχυτή...) οπότε και πάλι πρέπει να τις δοκιμάσεις...τί είναι αυτό που κάνει όμως 2 κιθάρες που έχουν τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά, γεωμετρία, λεπτομέρειες, υλικά, hardware μαγνήτες και ολόιδιο σετ-απ (δηλ. να έχεις μετρήσει τις χορδές με ακρίβεια mm από τους μαγνήτες) να παίζουν διαφορετικά? Μιλάμε για την εποχή που φτιάχνονται όλες με μηχανήματα...ακόμα και προχειροδουλειά να κάνει κάποιος στο χειροποίητο μέρος, δεν διορθώνεται αυτό σε μάστορα? Ένα αυτοκίνητο, που έχει απείρως περισσότερους παράγοντες γιατί είναι το ίδιο με ένα άλλο (ατυχές παράδειγμα ίσως)? Μήπως τελικά το ξύλο (που είναι ο μόνος μεταβλητός παράγοντας στο όργανο) είναι η αιτία που η τάδε (sn:m3456) κιθάρα ήταν πνιγμένη στα μπάσσα κ.τ.λ. σε σχέση με την άλλη (sn:m3457) που ακούγονταν πιο ζωντανή κ.τ.λ.?
Sorry για την αναφορά στα ξύλα (το μόνο πράγμα που δεν θέλω είναι να γίνει συζήτηση κίνα vs usa και ξύλα vs ξύλα, το ερώτημά μου είναι ΠΟΛΥ ΣΑΦΕΣ, περιμένω να γίνει μια ωραία κουβέντα), sorry για το μεγάλο ποστ (δεν γινόταν να ξεδιπλώσω αλλιώς τον ειρμό της σκέψης μου), άντε να γίνει μια ωραία συζήτηση σε σχέση με το άλλο ''βαρύ'' thread....
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
