@ sfaku :
Αγαπητέ sfaku.
Όπως τα δάχτυλα μας δεν είναι όλα ίδια έτσι και ο καταμερισμός του τάλαντου η’ των ταλάντων δεν έγινε από την φύση -η’ από ότι άλλο- ίδιο σε όλους και σε όλες…
Πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν οι ιδιοφυίες, οι ευφυΐες, οι πολύ καλοί, οι καλοί, οι μέτριοι, οι μετριότατοι, οι υπό του μετρίου, οι κακοί και οι κάκιστοι σε όλα τα επαγγέλματα και τις περιστάσεις…
Ούτε το επάγγελμα του συνθέτη είναι εξαίρεση σε αυτόν τον γενικό κανόνα, ούτε φυσικά το επάγγελμα του τραγουδοποιού…
Έτσι υπάρχουν οι ιδιοφυίες, οι ευφυΐες, οι πολύ καλοί, οι καλοί, οι μέτριοι, οι μετριότατοι, οι υπό του μετρίου, οι κακοί και οι κάκιστοι όπως αντίστοιχα υπάρχουν οι ιδιοφυίες, οι ευφυΐες, οι πολύ καλοί, οι καλοί, οι μέτριοι, οι μετριότατοι, οι υπό του μετρίου, οι κακοί και οι κάκιστοι τραγουδοποιοί…
Και πέρα από το φυσικό η’ όχι τάλαντο, βασικό ρόλο έχει και η πρόθεση ενός ανθρώπου να εργαστεί πολύ σοβαρά και υπεύθυνα πάνω στην τέχνη του…
Και όπως ευνόητα καταλαβαίνεις αυτό απαιτεί πολύ κόπο, μόχθο και κάματο…
Και αυτό είναι κάτι που οι περισσότεροι υπό του μέσου όρου δεν το αντέχουν…
Για αυτό και προτιμάνε όλοι τους τις εύκολες και εύπεπτες λύσεις των «αντιγραφών» από κάποιους άλλους καλύτερους τους η’ ακόμα και την διαμόρφωση-μορφοποίηση ενός lifestyle μέσω των επαφών και των δημοσίων σχέσεων που έχουν με τα Μ.Μ.Ε….
Σίγουρα δεν είναι το ένα μέρος της Ελληνικής ποιητικής παραγωγής ευδόκιμο προς μελοποίηση…
Αλλά, -μάντεψε…- το ίδιο -μη ευδόκιμο…- ήταν και το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη…
Το ίδιο –μη εύκολα εμπορεύσιμα…- ήταν και τα ποιήματα του Νίκου Καββαδία…
Το ίδιο –μη εύπεπτα…- ήταν και τα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, του Κώστα Βάρναλη, του Ιάκωβου Καμπανέλη και πολλών άλλων ποιητών που έχουν –πια-μελοποιηθεί…
Οπότε καλό είναι -για να είμαστε και αξιοκρατικοί- να μην δικαιολογούμε την πνευματική ένδυα κάποιων ατάλαντων συνθέτων, τραγουδοποιών, στιχουργών με φτηνές δικαιολογίες περί δυσκολίας, απαιτητικότητας και διαφοροποίησης από τον μέσο –εύκολο - σύνηθες τρόπο – μανιέρα…
Και πέρα από την όλη κουβέντα περί αξιοκρατίας μεταξύ μουσικών…
Πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας να υποστηρίξουμε τον ταλαντούχο στιχουργό από τον ατάλαντο, τον ταλαντούχο τραγουδοποιό από τον ατάλαντο, τον ταλαντούχο συνθέτη από τον ατάλαντο…
Πως?...
Προωθώντας το στιχουργικό έργο του ενός, πηγαίνοντας στα live του δεύτερου, αγοράζοντας τα C.D., τα D.V.D. και πηγαίνοντας στις συναυλίες του τρίτου…
Και στην τελική-τελική δεν έχουν παντελής σημασία οι διακρίσεις όπως μουσουργός, συνθέτης, τραγουδοποιός, ποιητής, στιχουργός…
Αυτά είναι τίτλοι επαγγελμάτων και τίποτα άλλο…
Αυτό που μένεις «πίσω» είναι το έργο του κάθε ανθρώπου και όχι οι τίτλοι του…
Και βάση αυτού του έργου θα κριθεί η υστεροφημία που αυτός / αυτή θα έχει η’ όχι από τους μεταγενέστερους του….
