- Μηνύματα
- 1,818
- Πόντοι
- 1,038
Πριν απο λίγες ημέρες, συμπληρώθηκε ένας χρόνος απο τον θάνατο του Χρήστου Γερμένογλου, μια απώλεια που με αυτήν είναι αδύνατο να συμβιβαστώ. Το 2017 ο Χρήστος μου ζήτησε να παίξουμε μαζί για την έκδοση που επιμελήθηκε με τίτλο Blue Black Blues, έτσι και έγινε, παίξαμε χωρίς προεργασία και εκ των υστέρων διορθώσεις, όσο αληθινά μπορούν να το κάνουν δυο μουσικοί που χαίρονται κι εκτιμούν ο ένας τον άλλον. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο στούντιο Royal Alzheimer Hall, σε τούτες ανατρέχω συχνά με συγκίνηση στέλνοντας ανάθεμα στο κακό ριζικό που βρήκε τον Χρήστο. Σε μια απο τις ακροάσεις λίγους μήνες πριν, διαπίστωσα πως το τέταρτο κομμάτι που παίξαμε ήταν βασισμένο σε μια ιδέα που δούλευα καιρό, ακούγοντας το πιο προσεκτικά αντιλήφθηκα με κάποια έκπληξη ομολογώ πως έπαιζα κανονικούς κύκλους του τραγουδιού που τότε έχτιζα στο μυαλό μου, έσκυψα πάνω του και ξεκίνησα να το δουλεύω με άλλη προσέγγιση και μια έξαψη γιατί ίσως μέσα απο αυτό μπορεί να κατόρθωνα να κρατήσω τη μνήμη του ζωντανή όσο περισσότερο γίνεται. Ταυτόχρονα, φούντωσε και δεύτερος λόγος να προχωρήσω στην ιδέα μου αφού οι στίχοι του τραγουδιού είχαν αναδυθεί στο νου μου κάτω απο μια κλαίουσα ιτιά στις όχθες του Σακουλέβα, ένα βροχερό Φλωρινιώτικο απόγευμα πενθώντας τον πατέρα μου. Δυο φευγάτοι άνθρωποι λοιπόν έδωσαν νέα πνοή και τελικά ζωή σε αυτό το τραγούδι μου που ωρίμασε με πόνο αλλά η αλήθεια του στάθηκε δυνατότερη κάθε αντίρροπου συναισθήματος. Αυτό δεν θα ήταν δυνατό να γίνει χωρίς την πολύτιμη συμβολή του φίλου και συνοδοιπόρου μου Νίκου Ντουνούση, μοιράστηκα τις σκέψεις μου μαζί του, με φιλοξένησε στο μικρό του στούντιο και ηχογράφησε την φωνή μου ενώ ο ίδιος έπαιξε εν ριπή οφθαλμού το εξαιρετικό μπάσο που ακούγεται και δένει μεταξύ τους τους ήχους με τον καλύτερο τρόπο, του χρωστώ ευγνωμοσύνη. Νοιώθω περήφανος για το αποτέλεσμα.
