Σε προηγούμενο θέμα, ο φίλος blue monk έθεσε μια σειρά από θέματα για την απλοποίηση της ιστορικής ορθογραφίας. Δεν πρόλαβα να απαντήσω, διότι μεσολάβησε κλειδαμπάρωμα, και έτσι ανοίγω χωριστό θέμα, όπως άλλωστε απαιτεί ένα τόσο μεγάλο ζήτημα.
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ
Θα ήθελα να επαναλάβω την πάγιά μου θέση ότι η γλώσσα είναι επιστήμη. Επειδή ταυτόχρονα είναι μέρος της εθνικής μας ταυτότητας, έχει γίνει και θέμα καθημερινής κουβέντας. Και ναι μεν δεν πειράζει κουβέντα να γίνεται (μέχρι του σημείου που πλακώνουν οι Λιακόπουλοι και οι ψεκασμοί), από την άλλη μην ξεχνάμε ότι οι έννοιες της γλώσσας είναι δύσκολες και η ανάλυσή τους θέλει εξοικείωση με το θέμα, αρκετό διάβασμα ή και σπουδές.
Στα αγγλικά έχεις σε τεράστια έκταση το φαινόμενο της ιστορικής ορθογραφίας. Όταν διαβάζεις ought δεν συνειδητοποιείς ότι κάποτε προφερόταν όντως όουγκχτ (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων). Το oo προφανώς πάντοτε διαβαζόταν σαν δύο o προτού εξελιχτεί σε μακρό u, το ea διαβαζόταν έα (θα έλεγες το please πλέαζ και όχι πλιιζ).
Το ίδιο ισχύει και για τα γαλλικά (τεράστια απόσταση μεταξύ γραφής και ανάγνωσης) και πολλές άλλες γλώσσες. Πρόκειται για ένα φαινόμενο τελείως αναμενόμενο. Η ομιλούμενη γλώσσα αλλάζει σχετικά γρήγορα, σε αντίθεση με τη γραφή που αλλάζει πολύ πιο αργά.
Γιατί η ομιλούμενη γλώσσα αλλάζει φυσικά, ενσωματώνει λάθη, δάνεια από άλλες γλώσσες, νέες λέξεις που δημιουργήθηκαν για να περιγράψουν νέες τεχνολογίες ή ανακαλύψεις κλπ, απορροφά τις γλωσσικές χρήσεις του απλού ανθρώπου και όλα αυτά με φυσικό τρόπο τα οικειοποιείται και τα μετατρέπει σε νέους κανόνες σύνταξης, γραμματικής και λεξιλογίου, που αργότερα θα αναιρεθούν με βάση νέες εξελίξεις της γλώσσας (και ο κύκλος συνεχίζεται αενάως όσο μια γλώσσα είναι ζωντανή και λειτουργική).
Η γραφή όμως δεν είναι φυσική. Χρειάζεται την παρέμβαση του ανθρώπου για να αλλάξει. Και συγκεκριμένα του λόγιου μελετητή της γλώσσας, ο οποίος αναλύει τις αλλαγές που έχουν γίνει ήδη και ταυτόχρονα προσπαθεί να τις αποτυπώσει σε νέους κανόνες γραφής. Έτσι η γραφή προσαρμόζεται πάντοτε με μεγάλη καθυστέρηση (αργεί μερικούς αιώνες ;D ).
Αλλά η γραφή δεν μπορεί ποτέ να σβήσει όλους τους παλιούς κανόνες. Γιατί η γραφή είναι και μέρος μιας τεράστιας γραπτής παράδοσης, τον όγκο της οποίας δεν συνειδητοποιούμε.
Υπάρχουν δισεκατομμύρια βιβλία και κείμενα γραμμένα με τη σημερινή ορθογραφία της νέας ελληνικής, που δεν θα μπορούν καν να διαβαστούν από τα παιδιά μας, αν αυτά εκπαιδευτούν με ένα νέο σύστημα απλοποιημένης ορθογραφίας. Όλη αυτή η γνώση θα πεταχτεί δηλαδή; Φαντάζεσαι το τεράστιο κόστος της μεταγραφής σε ένα νέο ορθογραφικό σύστημα; Το οποίο δεν θα είναι μόνο χρήματα αλλά και απίστευτος κόπος, πολύ μεγαλύτερος του να πρέπει να μάθεις την ιστορική ορθογραφία.
Φαντάσου ότι αυτοί που διδάχτηκαν πολυτονικό ακόμη αδυνατούν να κόψουν τη συνήθεια να βάζουν ψιλές και δασείες στις λέξεις. Αν σήμερα υιοθετούνταν ένα νέο σύστημα ορθογραφίας, αύριο δεν θα μπορούσες να γράψεις σημείωμα στα παιδιά σου για τα ψώνια. Στο 90% των ανθρώπων (και ιδίως των πιο μεγάλων) θα ήταν αδύνατο να προσαρμοστούν στην απλοποίηση.
Μετά, τίθεται ένα ζήτημα τεράστιας δυσκολίας στην κατανόηση. Όταν θα γράφεις καλί, τι θα εννοείς; Καλεί; Καλή; Καλοί; Αν δεν βάζεις και τόνους, μπορεί να είναι και κάλοι. Και αν κάποιος είναι ανορθόγραφος και θέλει να γράψει τη λέξη κάλλη (πληθυντικός του κάλλος) με ένα λάμδα, τότε μπορεί να δεις "Τα παχι μου τα καλι μου". Είναι πολύ πιο χαοτικό από όσο φανταζόμαστε κα δεν εξυπηρετεί ιδιαίτερα το σκοπό του εκμοντερνισμού της γραφής.
Πρέπει να εννοήσουμε ότι σκοπός της γραφής δεν είναι να αποτυπώνει τις εξελίξεις στη γλώσσα. Σκοπός της, πρωταρχικός τουλάχιστον, είναι να δίνει τη δυνατότητα της γραπτής επικοινωνίας μεταξύ των μελών της ίδιας γλωσσικής κοινότητας. Το τι συνιστά ένα καλό και αποτελεσματικό σύστημα γραφής, είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο θέμα, και η ευκολία εκμάθησης πρέπει να είναι από τα τελευταία κριτήρια, γιατί μπορεί κάλλιστα να σημαίνει δυσκολία επικοινωνίας.
Αν μια απλοποίηση διασαλεύσει την επικοινωνία ενός 80χρονου και ενός 45χρονου με έναν 15χρονο, τότε υπάρχει πρόβλημα. Γιατί η γραφή πρέπει να είναι καθολικά κατανοητή από κάθε μέλος μιας κοινότητας. Κάτι διαφορετικό θα αλλοίωνε το δημοκρατικό χαρακτήρα της και κατά τη γνώμη μου θα δημιουργούσε στρατιές ημιαγράμματων πιτσιρικάδων, αποκλεισμένους από ένα τεράστιο corpus γνώσης, και μια ελίτ από γραμματιζούμενους που θα μπορούσε να ασκεί γλωσσική εξουσία στους πρώτους.
Θα ξαναπώ το παράδειγμα της Τουρκίας γιατί είναι χαρακτηριστικό. Στην Τουρκία ο Ατατούρκ εισήγαγε το λατινικό αλφάβητο στις αρχές του 20 αιώνα. Πρόκειται για μια επιβεβλημένη κίνηση. Ήταν όμως και μια κίνηση εφικτή. Γιατί
α) οι Τούρκοι ήταν σε συντριπτικό ποσοστό αναλφάβητοι, δεν γνώριζαν να γράφουν, οπότε η νέα γνώση δεν συγκρουόταν με την παλιά και
β) δεν υπήρχε προηγούμενη τουρκική γραφή για να αλλάξει κάτι με μια τέτοια μεταρρύθμιση. Το μόνο που υπήρχε ήταν η λεγόμενη οθωμανική γραφή, δηλαδή τουρκικές λέξεις σε αραβική γραφή (εξαιρετικά δύσχρηστη, πόσο μάλλον για μια γλώσσα που δεν είναι αραβική όπως τα τούρκικα). Αυτή τη γραφή τη γνώριζαν μόνο οι γραμματείς και οι ιερείς, δηλαδή μια κλειστή ελίτ που διαφέντευε το αγράμματο πόπολο.
Στην Τουρκία λοιπόν όντως φτιάχτηκε η γραφή από την αρχή, γιατί οι συνθήκες το ευνοούσαν. Εδώ υπάρχουν πολύ διαφορετικές συνθήκες. Και μη νομίζεις, σε 100-200 χρόνια και στα τούρκικα θα αναπτυχθούν αποστασιοποιήσεις ανάμεσα σε γραφή και προφορά, απλώς τώρα είναι πολύ νωρίς και δεν έχουν προλάβει να συμβούν. Γιατί η μοίρα της γραφής είναι να τρέχει πίσω από τη γλώσσα.
Πάντως στην Αγγλία, τη Γαλλία και άλλες χώρες με πολύ δύσκολη ορθογραφία, δεν γνωρίζω καμιά σοβαρή συζήτηση αλλαγής της ιστορικής ορθογραφίας. Και αυτό για ποιο λόγο εξάλλου; Για να μαθαίνουν τα παιδιά πιο εύκολα; Μια τέτοια αλλαγή θα είναι τελικά πολύ πιο επίπονη από την εκμάθηση της ορθογραφίας.Νομίζω ότι η ευκολία γυρνάει μπούμερανγκ, για μια σειρά από λόγους. Όπος λέι ο σοφός λαός, όπιος δεν θέλι να ζιμόσι δέκα μέρες κοσκινίζι. ;D
ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ
Θα ήθελα να επαναλάβω την πάγιά μου θέση ότι η γλώσσα είναι επιστήμη. Επειδή ταυτόχρονα είναι μέρος της εθνικής μας ταυτότητας, έχει γίνει και θέμα καθημερινής κουβέντας. Και ναι μεν δεν πειράζει κουβέντα να γίνεται (μέχρι του σημείου που πλακώνουν οι Λιακόπουλοι και οι ψεκασμοί), από την άλλη μην ξεχνάμε ότι οι έννοιες της γλώσσας είναι δύσκολες και η ανάλυσή τους θέλει εξοικείωση με το θέμα, αρκετό διάβασμα ή και σπουδές.
Όντως πρόφεραν αυτούς τους φθόγγους αλλιώς, αλλά ήδη από την αρχαιότητα (3ο αιώνα π.Χ., τόσο παλιά δηλαδή! ) η προφορά αυτή είχε αρχίσει να ατονεί σημαντικά. Άρχισε ο λεγόμενος ιωτακισμός (η προφορά όλων αυτών των φθόγγων σαν απλό ι ) και έμειναν μόνο το υ και το οι που προφέρονταν περίπου σαν u γαλλικό, σε κάποια ιδιώματα ως τον 10 περίπου μ.Χ. αιώνα. Παρά ταύτα η ορθογραφία δεν άλλαξε σε όλα αυτά τα χρόνια.Οι Ελληνες προφεραν τους φθογγους ι η υ οι ει υι για παραδειγμα τελειως διαφορετικα τον ενα απο τον αλλο, δεν αποστηθιζαν την ορθογραφια των λεξεων, εγραφαν ορθογραφημενα απλως συμβολιζοντας διαφορετικα, καθε διαφορετικο ηχο που δημιουργουσε το στομα… οπως δηλαδη θα επρεπε να ειναι η ορθογραφια.
Στα αγγλικά έχεις σε τεράστια έκταση το φαινόμενο της ιστορικής ορθογραφίας. Όταν διαβάζεις ought δεν συνειδητοποιείς ότι κάποτε προφερόταν όντως όουγκχτ (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων). Το oo προφανώς πάντοτε διαβαζόταν σαν δύο o προτού εξελιχτεί σε μακρό u, το ea διαβαζόταν έα (θα έλεγες το please πλέαζ και όχι πλιιζ).
Το ίδιο ισχύει και για τα γαλλικά (τεράστια απόσταση μεταξύ γραφής και ανάγνωσης) και πολλές άλλες γλώσσες. Πρόκειται για ένα φαινόμενο τελείως αναμενόμενο. Η ομιλούμενη γλώσσα αλλάζει σχετικά γρήγορα, σε αντίθεση με τη γραφή που αλλάζει πολύ πιο αργά.
Γιατί η ομιλούμενη γλώσσα αλλάζει φυσικά, ενσωματώνει λάθη, δάνεια από άλλες γλώσσες, νέες λέξεις που δημιουργήθηκαν για να περιγράψουν νέες τεχνολογίες ή ανακαλύψεις κλπ, απορροφά τις γλωσσικές χρήσεις του απλού ανθρώπου και όλα αυτά με φυσικό τρόπο τα οικειοποιείται και τα μετατρέπει σε νέους κανόνες σύνταξης, γραμματικής και λεξιλογίου, που αργότερα θα αναιρεθούν με βάση νέες εξελίξεις της γλώσσας (και ο κύκλος συνεχίζεται αενάως όσο μια γλώσσα είναι ζωντανή και λειτουργική).
Η γραφή όμως δεν είναι φυσική. Χρειάζεται την παρέμβαση του ανθρώπου για να αλλάξει. Και συγκεκριμένα του λόγιου μελετητή της γλώσσας, ο οποίος αναλύει τις αλλαγές που έχουν γίνει ήδη και ταυτόχρονα προσπαθεί να τις αποτυπώσει σε νέους κανόνες γραφής. Έτσι η γραφή προσαρμόζεται πάντοτε με μεγάλη καθυστέρηση (αργεί μερικούς αιώνες ;D ).
Αλλά η γραφή δεν μπορεί ποτέ να σβήσει όλους τους παλιούς κανόνες. Γιατί η γραφή είναι και μέρος μιας τεράστιας γραπτής παράδοσης, τον όγκο της οποίας δεν συνειδητοποιούμε.
Υπάρχουν δισεκατομμύρια βιβλία και κείμενα γραμμένα με τη σημερινή ορθογραφία της νέας ελληνικής, που δεν θα μπορούν καν να διαβαστούν από τα παιδιά μας, αν αυτά εκπαιδευτούν με ένα νέο σύστημα απλοποιημένης ορθογραφίας. Όλη αυτή η γνώση θα πεταχτεί δηλαδή; Φαντάζεσαι το τεράστιο κόστος της μεταγραφής σε ένα νέο ορθογραφικό σύστημα; Το οποίο δεν θα είναι μόνο χρήματα αλλά και απίστευτος κόπος, πολύ μεγαλύτερος του να πρέπει να μάθεις την ιστορική ορθογραφία.
Φαντάσου ότι αυτοί που διδάχτηκαν πολυτονικό ακόμη αδυνατούν να κόψουν τη συνήθεια να βάζουν ψιλές και δασείες στις λέξεις. Αν σήμερα υιοθετούνταν ένα νέο σύστημα ορθογραφίας, αύριο δεν θα μπορούσες να γράψεις σημείωμα στα παιδιά σου για τα ψώνια. Στο 90% των ανθρώπων (και ιδίως των πιο μεγάλων) θα ήταν αδύνατο να προσαρμοστούν στην απλοποίηση.
Μετά, τίθεται ένα ζήτημα τεράστιας δυσκολίας στην κατανόηση. Όταν θα γράφεις καλί, τι θα εννοείς; Καλεί; Καλή; Καλοί; Αν δεν βάζεις και τόνους, μπορεί να είναι και κάλοι. Και αν κάποιος είναι ανορθόγραφος και θέλει να γράψει τη λέξη κάλλη (πληθυντικός του κάλλος) με ένα λάμδα, τότε μπορεί να δεις "Τα παχι μου τα καλι μου". Είναι πολύ πιο χαοτικό από όσο φανταζόμαστε κα δεν εξυπηρετεί ιδιαίτερα το σκοπό του εκμοντερνισμού της γραφής.
Πρέπει να εννοήσουμε ότι σκοπός της γραφής δεν είναι να αποτυπώνει τις εξελίξεις στη γλώσσα. Σκοπός της, πρωταρχικός τουλάχιστον, είναι να δίνει τη δυνατότητα της γραπτής επικοινωνίας μεταξύ των μελών της ίδιας γλωσσικής κοινότητας. Το τι συνιστά ένα καλό και αποτελεσματικό σύστημα γραφής, είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο θέμα, και η ευκολία εκμάθησης πρέπει να είναι από τα τελευταία κριτήρια, γιατί μπορεί κάλλιστα να σημαίνει δυσκολία επικοινωνίας.
Αν μια απλοποίηση διασαλεύσει την επικοινωνία ενός 80χρονου και ενός 45χρονου με έναν 15χρονο, τότε υπάρχει πρόβλημα. Γιατί η γραφή πρέπει να είναι καθολικά κατανοητή από κάθε μέλος μιας κοινότητας. Κάτι διαφορετικό θα αλλοίωνε το δημοκρατικό χαρακτήρα της και κατά τη γνώμη μου θα δημιουργούσε στρατιές ημιαγράμματων πιτσιρικάδων, αποκλεισμένους από ένα τεράστιο corpus γνώσης, και μια ελίτ από γραμματιζούμενους που θα μπορούσε να ασκεί γλωσσική εξουσία στους πρώτους.
Αυτή η ερώτηση είναι απριόρι λάθος: δεν φτιάχνεις τη γραφή σήμερα. Πρόκειται για μια εργαστηριακού τύπου υπόθεση που αγνοεί την πραγματικότητα. Σήμερα 11 εκατομμύρια πολίτες ξέρουν (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) να γράφουν και να διαβάζουν με ένα άλλο σύστημα. Θα τους πετάξουμε στα σκουπίδια;Παράθεση από: blue monk στις 13-09-2013, 03:58:49Ας πουμε οτι δημιουργουσες μια νεα γραφη σημερα… θα εθετες 6 διαφορετικα συμβολα για τον ιδιο ηχο, θα τα χρησιμοποιουσες με αδυναμους η καθολου κανονες μεσα στις λεξεις, και μετα θα προσπαθουσες να αποστηθισεις που μπαινει τι?
Θα ξαναπώ το παράδειγμα της Τουρκίας γιατί είναι χαρακτηριστικό. Στην Τουρκία ο Ατατούρκ εισήγαγε το λατινικό αλφάβητο στις αρχές του 20 αιώνα. Πρόκειται για μια επιβεβλημένη κίνηση. Ήταν όμως και μια κίνηση εφικτή. Γιατί
α) οι Τούρκοι ήταν σε συντριπτικό ποσοστό αναλφάβητοι, δεν γνώριζαν να γράφουν, οπότε η νέα γνώση δεν συγκρουόταν με την παλιά και
β) δεν υπήρχε προηγούμενη τουρκική γραφή για να αλλάξει κάτι με μια τέτοια μεταρρύθμιση. Το μόνο που υπήρχε ήταν η λεγόμενη οθωμανική γραφή, δηλαδή τουρκικές λέξεις σε αραβική γραφή (εξαιρετικά δύσχρηστη, πόσο μάλλον για μια γλώσσα που δεν είναι αραβική όπως τα τούρκικα). Αυτή τη γραφή τη γνώριζαν μόνο οι γραμματείς και οι ιερείς, δηλαδή μια κλειστή ελίτ που διαφέντευε το αγράμματο πόπολο.
Στην Τουρκία λοιπόν όντως φτιάχτηκε η γραφή από την αρχή, γιατί οι συνθήκες το ευνοούσαν. Εδώ υπάρχουν πολύ διαφορετικές συνθήκες. Και μη νομίζεις, σε 100-200 χρόνια και στα τούρκικα θα αναπτυχθούν αποστασιοποιήσεις ανάμεσα σε γραφή και προφορά, απλώς τώρα είναι πολύ νωρίς και δεν έχουν προλάβει να συμβούν. Γιατί η μοίρα της γραφής είναι να τρέχει πίσω από τη γλώσσα.
Πάντως στην Αγγλία, τη Γαλλία και άλλες χώρες με πολύ δύσκολη ορθογραφία, δεν γνωρίζω καμιά σοβαρή συζήτηση αλλαγής της ιστορικής ορθογραφίας. Και αυτό για ποιο λόγο εξάλλου; Για να μαθαίνουν τα παιδιά πιο εύκολα; Μια τέτοια αλλαγή θα είναι τελικά πολύ πιο επίπονη από την εκμάθηση της ορθογραφίας.Νομίζω ότι η ευκολία γυρνάει μπούμερανγκ, για μια σειρά από λόγους. Όπος λέι ο σοφός λαός, όπιος δεν θέλι να ζιμόσι δέκα μέρες κοσκινίζι. ;D