Έχοντας σχετική εμπειρία για το θέμα από εξαιρετικά κοντινό μου πρόσωπο επιτρέψτε μου να κάνω κατ αρχήν ένα διαχωρισμό. Είναι αλλο πράγμα να είναι ένα παιδί ομοφυλόφυλο (είτε αγόρι είτε κορίτσι) και ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΟ να έχει θέμα με τον καθορισμό του φύλου του.
Στην πρώτη περίπτωση η στεναχώρια είναι ότι ζει σε ένα κόσμο που δεν είναι εύκολο να εκφράσει την προσωπική του ζωή και αυτό δεν είναι ευχάριστο. Η ελάχιστη ευθύνη της "διευκόλυνσης" να νοιώθει ότι τουλάχιστον μέσα στο ίδιο του σπίτι και την οικογένεια του μπορεί και πρέπει να μην φοβάται είναι το ελάχιστο που πρέπει να γινει. Πράξεις σε στυλ να πρσπαθήσεις να το "ισιώσεις" πηγαίνοντάς το σε πουτάνες και στο γήπεδο είναι απλά γελοιότητες. Από εκεί και πέρα νοιώθεις ευτυχής που το παιδί σου είναι γερό (γιατί έχω εργαστεί εθελοντικά για ομάδες υποστήριξης ανθρώπων με ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σοβαρά προβλήματα και ξέρω τι είναι πρόβλημα και τί όχι...), και προσπαθείς (όπως σε καθε παιδί άλλωστε είτε είναι ετερο είτε ομοφυλόφυλο) να του δώσεις σωστά παραδείγματα και πρότυπα.
Αυτό που θέλεις είναι ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟ να γίνει ότι ότι καλλίτερο. Ομοφυλόφυλος είναι ο γελοίος στα πρωινάδικα, ομοφυλόφυλος είναι και ο Καβάφης. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που σε ένα ετροφυλόφιλο παιδί του λές ότι ετερο είναι ο Κασίδιας, ετερο είναι και ο Ελύτης. Και προσπαθείς όπως κάθε γονιός που αγαπάει το παιδί του να το κάνεις ένα καλό και σωστό άνθρωπο που θα είσαι περήφανος για αυτά που θα καταφέρει και θα προσφέρει στην κοινωνία.
Από εκεί και πέρα για να πάμε και στο επίμαχο της Κοντσίτα. Αν το παιδί είναι στη δεύτερη κατάσταση (αυτή δηλαδή του προβλήματος με τον αυτοπροσιορισμό του φύλου του), εκεί τα πράγματα είναι πιο σοβαρά γιατί επιβαρύνονται από το εργασιακό θέμα. Στην περίπτωση αυτή το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ελευθερία της ερωτικής έκφρασης όπως στα ομοφυλόφυλα άτομα, αλλά επιπρόσθετα υπάρχει το θέμα της δυσκολίας στην ανέυρεση εργασίας όταν θα φτάσει στην εργασιακή ηλικία. Στην περιπτωση αυτή επειδή, στο ερώτημα που τέθηκε και ήταν αν θα θελα το παιδί μου να είναι η Κοντσίτα, θα απαντούσα εμφατικά ΝΑΙ. Διότι αν ήταν η Κοντσίτα θα ήξερα ότι θα μπορεί να ζήσει από το τραγούδι και τη διασημότητα που πήρε, και δε θα χρειαζόταν ποτέ να καταφύγει σε άλλες οδούς σκοτεινές επικίνδυνες και αντικειμενικά απάνθρωπες για το ίδιο, ώστε να βιοποριστεί. Φυσικά ,θα προτιμούσα (αφου μιλάμε για μουσική) να ήταν η Wendy Carlos αντί για την Κοντσίτα, αλλά ΟΚ ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας..
Δυστυχώς στην περίπτωση του τρανσεξουαλισμού ο φόβος που φωλιάζει και στο γονιό αλλά και στο παιδί (για διαφορετικούς λόγους στον καθένα) είναι πολλαπλάσιος σε σχέση με την ομοφυλοφιλία. Αλλά και εδώ, με την κατάλληλη προσπάθεια και αγάπη εντός της οικογένειας, όλα μπορούν να λυθούν.
Αυτά τα ολιγα για τα παιδιά και συγνώμη για το μακροσκελές. Καλό το μπαλαμούτι η πλακα και η ανοησία που ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του (και συμμετείχα κι εγώ σε αυτή), αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μιλάμε και λίγο πιο σκεπτόμενα.
Ολα τα παραπάνω είναι η δική μου προσωπική γνώμμη και δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ θεωρητική.
Απο εκεί και πέρα, καθένας είναι φυσικά ελεύθερος να ακολουθήσει το δρόμο του μίσους και της κλισαρισμένης επιχειρηματολογίας της πλάκας. Σε αυτον που θα το κάνει, εγώ του εύχομαι μη βρεθεί στη θέση να αναγκαστεί να τεστάρει το μίσος και τη βλακεία του αυτή στην πράξη, γιατί αν είναι σωστός θα ανακαλύψει ότι κατ αρχήν θα έρθει σε μάχη με τον ίδιο του τον εαυτό προκειμένου να κάνει πράξη τη ιδεολογία του μίσους του..