Επιστρεφει το βινυλιο?

[VangelisV]

 

[Waterfall-K]

Δεν νομίζω.

Καλα εσυ μην νομιζεις. 8)

Πιστευεις φανταζομαι οτι τα original LP της Blue Note, για παραδειγμα, απο 50s/60s/70s, εχουν καλυτερο ηχο απο τις remastered εκδοσεις τους σε CD. Προσωπικα εχω ακουσει απειρα παλια LPs απο δισκοθηκες φιλων οι οποιοι δεν αγγιζουν CD, και σαλταρα. Τοσα πεταμενα λεφτα για αρχαια LPs. Τελευταιο ακουσμα ηταν το Kind Of Blue του Miles Davis απο μια Αμερικανικη κοπια βινυλιου του 1974.

Ειπα στον φιλο μου να την πεταξει απ'το παραθυρο και να δωσει 15€ να αγορασει την Legacy Edition του 2009 (2CD + 1DVD σε 4-part Digipack) αλλα με κοιταξε περιεργα. Δεν του το ξαναειπα, τον αφησα να ακουει το ακριβοπληρωμενο του LP. Οτι μπορουσε βεβαια να ακουσει απο αυτο, γιατι ο ηχος ηταν για τα μπαζα. Αλλα ειπαμε: Βινυλιο! Πχιοτητα λεμε. ;D

 

[Nestoras]

Βρήκες κι' εσύ παράδειγμα. Φυσικά και τα Blue Note τα έχω σε cd γιατί τα βρίσκω με 4€, που τα προτιμώ από το να δώσω 40 και 50. Τι να κάνουμε όμως που σε πράγματα (όχι απαραίτητα Jazz, αν και σε δίσκους της prestige ...) που μου 'πέσαν και τα 2 format στα χέρια το βινύλιο μ' άρεσε περισσότερο. Έχω βέβαια κρατήσει και cd αντί για δίσκο σε πολλές περιπτώσεις που έχει να κάνει με bonus κομμάτια, με έκδοση κλπ, αλλά στην πλειοψηφία τα αυτιά μου προτιμούν το βινύλιο. Μιλάμε πάντα για δίσκους της προ 90'ς εποχής. Δεν παίρνω τους δίσκους των Spock's Beard σε βινύλιο ούτε των Karmakanic. Από την άλλη hard rock δίσκοι όπως το 1ο των Cactus ή το Diary of a madman που τυγχάνει να είναι από τους αγαπημένους μου, δεν ακούγονται από το cd. Μη με βάζεις να θυμηθώ άλλους, έχω και short memory. 

 

[Cream]

 

[Waterfall-K]

Βρήκες κι' εσύ παράδειγμα. Φυσικά και τα Blue Note τα έχω σε cd γιατί τα βρίσκω με 4€, που τα προτιμώ από το να δώσω 40 και 50.

Tι εχει το παραδειγμα? Μια χαρα παραδειγμα ηταν. Εγραψα οτι "πανε και αγοραζουν οτι αρχαιο LP βρουν στο eBay", και για "κοπιες που μονο κουφοι δεν καταλαβαινουν οτι ο ηχος τους εχει μαυρα χαλια, και που φυσικα ειναι κατι ετη φωτος χειροτερος απο τον ηχο ενος CD". Και μου γραφεις "Δεν νομιζω". Ε, νομιζεις/δεν νομιζεις, ετσι ειναι, τα "αρχαια LP" δεν συγκρινονται με τα CD. Ειναι φυσικο και αναμενομενο. Πως μπορει ενα LP των 60s/70s να ακουγεται καλυτερα απο ενα CD?
Η συγκριση CD/LP της ιδιας εποχης ειναι αλλη κουβεντα. Φανταζομαι εσυ θα λες LP κι εγω θα λεω CD και θα ξημερωσουμε τζαμπα. ;D Για μενα ο μονος λογος για να αγορασει καποιος LP σημερα_και μιλαω παντα για αλμπουμ παλιοτερων δεκαετιων_ειναι οι περιπτωσεις καποιων αλμπουμ που δεν υπαρχουν ακομα σε CD. Το να βρισκεις remastered αλμπουμ σε CD και να πηγαινεις να τα χωνεις σε original LPs εποχης, το θεωρω μεγιστη βλακεια. Και μιλαω για μουσικοφιλους φυσικα, και οχι για συλλεκτες που αγοραζουν 800 versions ενος αλμπουμ απο καθε πιθανη χωρα και χρονολογια που κυκλοφορησε.

Αυτα. 8) Παω να δω Αδωνι live στο STAR.

 

[Trolley]

Πως μπορεί μία φωτογραφία της δεκαετίας του 20 να έχει περισσότερες λεπτομέρειες και καλύτερη τονικότητα από οποιαδήποτε σημερινή; Έλα ντε...

Στο έχω ξαναγράψει, σου λείπει μία φέτα σε αυτό το σημείο, εξακολουθείς να μπερδεύεις τις τεχνικές δυνατότητες ενός εκάστου μέσου, με την γνώση και τις προθέσεις πίσω από τη χρήση αυτού.

Προσωπικά, προτιμώ τα ΣιΝτι, διότι είναι περισσότερο πρακτικά και αποδίδουν καλύτερο ήχο με προσιτότερες επενδύσεις. Αλλά, με τρελαίνεις ότι μιλάς για το ρεμαστερινγκ σα να είναι ωφέλιμη διαδικασία, όταν ξέρουν και οι πέτρες ότι έχει καταστρέψει χιλιάδες τίτλους, μερικούς από τους οποίους έχεις σίγουρα στη δισκοθήκη σου.

Τέτοιες αφοριστικές απόψεις, έχουμε συνήθως από ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ σύστημα αναπαραγωγής δίσκων βινυλίου (στη φωτογραφία, τις ακούμε από ανθρώπους που ποτέ δεν έχουν πιάσει φιλμ).

 

[samy paraga]

Πως μπορεί μία φωτογραφία της δεκαετίας του 20 να έχει περισσότερες λεπτομέρειες και καλύτερη τονικότητα από οποιαδήποτε σημερινή; Έλα ντε...

Αποφασίστε, μιλάμε για τέχνη, ή για κιλά-όγκο-μήκος-χρόνο, ή και για τα δύο.

 Πάρε μια ουραία περτικαλίζουσα  πεταλούδα στα κάρβουνα  ;D

 

[Trolley]

Αποφασίστε, μιλάμε για τέχνη, ή για κιλά-όγκο-μήκος-χρόνο, ή και για τα δύο.

Για τέχνη; Όχι βέβαια. Για τεχνολογία ομιλούμε και τις χρήσεις αυτής. Η τέχνη είναι μεγαλύτερο ζήτημα.

 

[Waterfall-K]

Στο έχω ξαναγράψει, σου λείπει μία φέτα σε αυτό το σημείο, εξακολουθείς να μπερδεύεις τις τεχνικές δυνατότητες ενός εκάστου μέσου, με την γνώση και τις προθέσεις πίσω από τη χρήση αυτού.

Trolley, ειναι φανερο οτι δεν εχεις καταλαβει γρι απο τη συζητηση. Κανε ενα κοπο και διαβασε ολο το θρεντ και τις απαντησεις μου γιατι αυτος που μπερδευει κατι εδω δεν ειμαι εγω.

...με τρελαίνεις ότι μιλάς για το ρεμαστερινγκ σα να είναι ωφέλιμη διαδικασία, όταν ξέρουν και οι πέτρες ότι έχει καταστρέψει χιλιάδες τίτλους, μερικούς από τους οποίους έχεις σίγουρα στη δισκοθήκη σου.

Φυσικα και το remastering ειναι ωφελιμη διαδικασια. Χαρη σ'αυτο, και μετα απο πολλες χαμενες δεκαετιες, ξανακουσαμε ή και ακουσαμε για πρωτη φορα κατι χιλιαδες αλμπουμ που ειχαν να ακουστουν δεκαετιες ολοκληρες, ειτε γιατι δεν υπηρχαν νεες κοπιες ειτε γιατι τα ηδη εναπομειναντα_αγιοποιημενα_βινυλια ηταν σε χαλια κατασταση απο τα χρονια και την χρηση.
Ευτυχως που ηρθε το CD και ξανακυκλοφορησαν χιλιαδες αλμπουμ απο καθε μουσικο ειδος και επιτελους τα ακουσαμε με καθαρο ηχο, thanks to Remastering, χωρις την ηλιθια μουνταδα, τα χρατς-χρουτς και τα "πηδηματα" των_αγιοποιημενων_βινυλιων.

Τέτοιες αφοριστικές απόψεις, έχουμε συνήθως από ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ σύστημα αναπαραγωγής δίσκων βινυλίου...

Ποια ειναι η αφοριστικη αποψη? Οτι ενα βινυλιο του 1960 ακουγεται σκατα σε συγκριση με ενα CD? Ρε πατε καλα βραδιατικα ή ειδατε πολυ Αδωνι και ζαλιστηκατε?

Trolley η παρακατω φωτο αφιερωμενη. Ειναι απο τις αρχες των 70s. Εγω στη μεση με τον μεγαλο μου αδερφο διπλα και μια αγνωστη πιτσιρικα. Εγω φιλτατε γεννηθηκα μεσα στα βινυλια, οπως βλεπεις και στη φωτο. Τα εφαγα στη μαπα για πολλα χρονια (εχω και μια φωτο της ιδιας περιοδου που δαγκωνω ενα 45ρι ;D, αν την βρω θα τη σκαναρω) και τα σουταρα αρκετα γρηγορα αντικαθιστωντας τα περισσοτερα με CD. Και φυσικα ποτε δεν το μετανιωσα.

Οσοι γουσταρετε βινυλια, καλα κανετε. Οσοι γουσταρετε κασσετες και μπομπινες, καλα κανετε. Οσοι γουσταρετε πλακες γραμμοφωνου, μεγεια σας με χαρα σας. Μη μας τρελενετε μονο εν ετει 2015 με τα βινυλια, τα εχουμε συζητησει ολα αυτα ενα εκατομμυριο φορες τα τελευταια 30 χρονια, δεν βαρεθηκατε μ'αυτη την vintagολαγνεια?

​

 

[Nestoras]

Ήδη έδωσα 2 παραδείγματα cd εκδόσεων που δεν ακούγονται (αν φυσικά έχει ακούσει κάποιος τις βινυλιακές κόπιες). Δεν μετανιώνω που ακούω το Pet Sounds σε cd (γιατί μ' άρεσε περισσότερο) αλλά ευτυχώς έχω την τύχη και την πολυτέλεια πες, να προτιμάω το Sgt Pepper σε βινύλιο γιατί με το cd λίγο έλειψε να ξεράσω και το Sure looks real των Eden's children σε βινύλιο γιατί το cd ήταν για γέλια, κομπρεσαρισμένο και με έλλειψη συχνοτήτων. Οπότε έχων ιδία άποψη, ότι και να λέει ο "οποιοσδήποτε" καταρράκτης μ' αφήνει παγερά αδιάφορο.

 

[magna]

Gif δείχνει την τάση της αγοράς στη αμερική απ'το '83 μέχρι το '13.Απ'την απόλυτη κυριαρχία του βινυλίου και της κασέτας,στο σημερινό μοίρασμα της πίτας.

Αν μιλάμε καθαρά για θέμα ήχου τα πάντα είναι σχετικά και σίγουρα θέλει ψάξιμο απ'το βινύλιο-cd μέχρι το μέσο αναπαραγωγής.(και χρήμα).Αν μιλάμε για κουλτούρα τότε θα επιλέξω ένα καλό βινύλιο που ικανοποιεί κι άλλες αισθήσεις πέραν της ακοής.Αφή,όσφρηση ;D,όραση και τέλος ακοή.Δεν είναι vintage,είναι τρόπος ζωής ασχέτως αν σήμερα οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν.Αν μιλάμε για πρακτικότητα θα ακούσω ένα καλό cd.

Wtf έχω μια υποψία ότι είσαι hipster.Αληθεύει? : ;D

http://popaganda.gr/30-chronia-allagon-sti-mousiki-viomichania-mesa-se-30-defterolepta/

 

[Holystone]

Ο "θρυλικός" πιστεύω ήχος για τον οποίο πολλοί δίνουν τα εύσημα σε LPs προηγούμενων δεκαετιών, πιστεύω πως δεν βρίσκεται στο format αυτο καθαυτό.

Αλλα, στους ανθρώπους που έκαναν τοτε τις ηχογραφήσεις, που άκουγαν περισσότερο παρά έβλεπαν τα analyzers, που κομπρεσαραν λιγότερο τα τελικά master, και γενικά την όλη αισθητική και τις μουσικές που γράφτηκαν τοτε.

Δηλ, με λίγα λόγια, εχει γίνει θρυλική μια παραγωγή, σκεφτόμενος κι ολας τα μέσα και τις δυνατότητες που υπήρχαν τοτε.

Ε, έτσι κάπως γίνονται οι vintage θεωρίες...

Αλλα αυτο δεν ειναι αρκετό για την "επιστροφή του βινυλιου" για να απαντήσω στον τίτλο του θέματος του ΟΡ

 

[LK]

Για να επιστρέψει μια παλαιότερη μόδα, δεν χρειάζεται να είναι καλλίτερη ή χειρότερη από την τρέχουσα.

Καλύπτει διαφορετικές ανάγκες / γούστα.

H συγκριση καταρχήν είναι εσφαλμένη (δικαίωμα τους βέβαια να την κάνουν , όσοι την κάνουν).

Είναι και αυτό που είπε ο trolley , το παράδειγμα με τη φωτογραφία (εγώ το πα με ρούχα  ;D).

Χρησιμοποιώ προσωπικά μια καινούργια ψηφιακή dslr με τεράστιες δυνατότητες σε σχέση με μια αναλογική του παρελθόντος για να βγάλω κατά 90% ασπρόμαυρες φωτο (αυτές μου αρέσουν τι να κάνομεν).

Αν δεν βαριέμαι , έχω 3-4 αναλογικές, παροπλισμένες, διαφόρων τύπων  film, φορτώνω ένα  και «παίζω».Δεν μπαίνω στο trip ποια βγάζει "καλλίτερες". Και οι δυο μου αρέσουν. Είναι διαφορετικές σίγουρα.

Είμαστε στην εποχή που μπορούμε να διαλέξουμε μέσα (αναπαραγωγής εν προκειμένω) και αυτό το βρίσκω εξαιρετικό.

Είτε είναι LP, είτε DCC, είτε mini disk, είτε κασσέτα, είτε cd , είτε μπομπινόφωνο, είτε mp3 όλα έχουν τη χρηστικότητά τους.

Αν είμαι στο αμάξι,  έχω κρατήσει την κασσέτα…έτσι για ιστορικούς λόγους.

Αν είμαι σπίτι και έχω κόσμο, βάζω έναν δίσκο να γυρνάει.

Αν είμαι στο γραφείο και θέλω να χαλαρώσω…..βάζω το μπομπινόφωνο.

Όταν ακούω κάτι 80’ς  βάζω το mini disc ή το dcc ή cd.

Όταν κάνω χειρονακτικές δουλειές και θέλω απλά μουσική υπόκρουση ……αφήνω ένα mp3 ή το pc να παίζει με τις ώρες…για να μην αλλάζω tracks.

ΓΙΑΤΙ:

Γιατί μπορώ και γιατί υπάρχουν.

Όλα έχουν τη χρησιμότητα τους και είναι γοητευτικά.

Καλώς να επανέλθει το LP ή τουλάχιστον να συνεχίζει να υπάρχει.

Υ.Γ.




Ή όλη συζήτηση με πάει σε ένα φανταστικό forum για νοικοκυρές, που «μαλώνουν» για το ποιος φούρνος κάνει καλλίτερες πίτσες.

Ο Ξυλόφουρνος ή ο μικροκυμάτων.

Εκατέρωθεν επιχειρήματα….και από τις δύο πλευρές.

;D ;D ;D

 

[Superfunk]

Ο Ξυλόφουρνος ή ο μικροκυμάτων.

o μικροκυματων απλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να κανει πιτσα (μια και οι υδρατμοι την κανουνε νιανια  ;D)  .....ο ξυλοφουρνος ειναι ο καλυτερος φουρνος για πιτσα καθαρα για ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ λογους μια και κανενας ηλεΧτρικος (ή γκαζατος) φουρνος δεν μπορει να πιασει τους 400-450 βαθμους κελσιου που χρειαζεται μια πιτσα για να γινει ΜΑΜΑΤΗ...(ναι πηγα στη Ναπολι και παρακολουθησα σεμιναριο απο τον ιδιο τον Sorbillo  ;D)  

παντως για τα υπολοιπα που λες εχεις δικιο...whatever floats your boat mate...

 

[LK]

o μικροκυματων απλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να κανει πιτσα.....ο ξυλοφουρνος ειναι ο καλυτερος φουρνος για πιτσα καθαρα για ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ λογους μια και κανενας ηλεΧτρικος (ή γκαζατος) φουρνος δεν μπορει να πιασει τους 400-450 βαθμους κελσιου που χρειαζεται μια πιτσα για να γινει ΜΑΜΑΤΗ...(ναι πηγα στη Ναπολι και παρακολουθησα σεμιναριο απο τον ιδιο τον Sorbillo  ;D)  

vintage-αριζεις  ;D

 

[Superfunk]

vintage-αριζεις   ;D

Α ολα κι ολα,η μαγειρικη ειναι ΣΟΒΑΡΗ υποθεση πρεπει να ειμαστε ακριβεις & γνωστες των βασικων τεχνικων για να εχουμε καλο αποτελεσμα

 

[Trolley]

Trolley, ειναι φανερο οτι δεν εχεις καταλαβει γρι απο τη συζητηση.

Εγώ, αγαπητέ μου, έχω εφεύρει εδώ μέσα αυτό που λες "συζήτηση". Όπως και αν έχει, δεν ενοχλώ πλέον (στη ζωή μου, εννοώ) ανθρώπους που επιλέγουν την ημιμάθεια. Δεν πληρώνομαι δα.

 

[LK]

Α ολα κι ολα,η μαγειρικη ειναι ΣΟΒΑΡΗ υποθεση πρεπει να ειμαστε ακριβεις & γνωστες των βασικων τεχνικων για να εχουμε καλο αποτελεσμα

+μφωνώ  ;D

 

[audiokostas]

Άντε άλλη ακόμα μια φορά....

Όταν δεν ακούω με τα ακουστικά στο PC μέσω κάρτας ήχου, ακούω κατά βάση στικάκια μέσα από ένα καλό DAC και σε (πλέον πια) ένα καλό μετριοπαθές στερεοφωνικό.

Προτιμώ να είναι σε lossless format.

Άλμπουμ που έχω σε cd δεν τα ξανακατεβάζω και τα ακούω από CD (original ή προσεκτικά καμμένα με EAC) και είμαι μια χαρά.

Όταν έχω χρόνο και όρεξη για γούστα βάζω το βινύλιο μου.

Στις (απαγορευτικές πλέον) περιπτώσεις του cost-is-not-the-(primary)-object, ένα καλοκομμένο βινύλιο αναλογικής παραγωγής παιγμένο σε ένα καλό, καλοματσαρισμένο  και καλοσεταρισμένο σύστημα, ειδικά στο σύνολο των μερών του πικάπ και το phono οι οποίες είναι οι δύο ειδοποιείς διαφορές στην αλυσίδα που περιλαμβάνει και ψηφιακή αναπαραγωγή (και είμαι σίγουρος, όσο και αν ακουστώ επηρμένος, ότι δεν είστε πολλοί που είχατε τη χαρά να το ακούσετε αυτόν τον συνδυασμό), στα δικά μου ασημένια αυτιά, είναι πάρα πολύ δύσκολο έως απίθανο να αναπαραχθεί από ένα οιοδήποτε σύστημα με CD (εξαιρουμένων ίσως κορυφαίων συστημάτων με SACD).

Αυτό είναι το προσωπικό μου (μέχρι σήμερα) συμπέρασμα μετά από πολλά χρόνια ακροάσεων και (μάλλον σίγουρα ανώφελης) ταλαιπωρίας και βέβαια πλέον με πλήρη και άκρως συνειδητοποιημένη αδιαφορία ως προς τι πιστεύει ο καθένας.

Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον με τις δυνατότητες χωρητικότητας και ανάλυσης που συνεχώς αυξάνει και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι στο εγγύς μέλλον τα επερχόμενα format θα κάνουν τα τωρινά να μοιάζουν με γραμμόφωνο.

Προσωπικά καλύπτομαι και με τα τωρινά και ενίοτε από απόσταση παρακολουθώ και τα τεκταινόμενα και άμα ωριμάσουν τεχνολογικά και οικονομικά, είμαι πρόθυμος να τα ακολουθήσω.

Τους πολλούς μου δίσκους δεν τους πετάω όπως και να χει βέβαια ακόμα και αν καταστούν τελείως ξεπερασμένοι αναπαραγωγικά. Και βέβαια είμαι σίγουρα ότι αν ήμουν νέος στην ηλικία δεν πρόκειται να ασχολούμουν με την καμία με το "σπορ" του βινυλίου (εκτός και αν ήθελα να το παίξω εστέτ-αλτέρνατιβ-βιντατζιάρης-πουλ-μουρ-και-το-χω-άνετα-το-στυλ.

Μέχρι τότε, χαίρομαι τη μουσική και αφήνω τον καθένα να την χαρεί όπως αυτός γουστάρει και με ότι μέσο αναπαραγωγής υπάρχει πρόσφορο.

Υ.Γ.  Είναι απίστευτη η συχνότητα επανάληψης αυτής της (μάλλον κουραστικής) κουβέντας περί βινυλίου και θανάτου του και ανωτερότητας του και επιστροφής του και μπλα μπλα μπλα στο φόρουμ μας.....

 

[theoctapus]

Το βινύλιο καλώς ή κακώς ξυπνάει σε πολλούς αναμνήσεις από άλλες εποχές, πιο αγνές, πιο απλές, πιο ρομαντικές (και καλά). Τότε που μια φέτα καρπούζι στο χέρι δίπλα στην παραλία ήταν το μόνο που ήθελες απ' τις διακοπές σου, τότε που ο αέρας ήταν πιο καθαρός, τότε που δεν χρειαζόσουν air-condition, τότε που η ακρόαση συγκεκριμένης μουσικής ήταν το τελικό στάδιο μιας διαδικασίας που μόνο λίγοι πιστοί μπορούσαν να ακολουθήσουν και να ολοκληρώσουν. Λέγεται νοσταλγία και δεν έχει να κάνει με καμια τεχνική προδιαγραφή. Γι' αυτό όταν ακούγεται πως οι πωλήσεις LPs έχουν αυξηθεί έστω και λίγο γίνεται συζήτηση μεγαλύτερη απ' αυτή που αξίζει στο θέμα, είναι οι υποσυνείδητοι ευσεβείς πόθοι πως θα ξαναζήσουμε τις εποχές που μοιάζουν να έχουν καταγραφεί στο μυαλό μας (όχι στο δικό μου πάντως) σαν να έχουν περάσει από φίλτρο sepia.

Κατά τ' άλλα το να λες πως γενικά τα LPs έχουν καλύτερο ήχο απ' τα CDs είναι παντελώς άκυρο. Το γεγονός πως κάποια LPs μπορούν να ακουστούν σε καλά "ζυγισμένο" ηχοσύστημα καλύτερα απ' ότι τα αντίστοιχα CDs δεν λέει τίποτα, εκτός ίσως του ότι τα αυτιά μας τελικά είναι πιο "κουφά" απ' ότι νομίζουμε.