Εμπορικοί μουσικοί

[gdevelek]

Καλά δε νομίζω ότι τίθεται οποιοδήποτε θέμα σύγκρισης από πλευράς φωνής ανάμεσα σε Aguilera και Winehouse.

πράγματι! 

(παρακάτω δε διάβασα)

 

[menelaos]

Διάβασε ;D

 

[tugito]

Η άποψή μου για την μουσική βιομηχανία -και συγκεκριμένα την Αμερικάνικη, μιάς και είναι κατα κύριο λόγο η πιο εμπορική- είναι η χειρότερη, όπως και (πιστεύω) πολλών εδω μέσα. Ονόματα όπως Beyonce, Rihanna, Britney Spears, Jay-Z, Lady Gaga κλπ μου προκαλούν αηδία και απεχθάνομαι όσους τους ακούν κανονικά.

?? Δεν το έπιασα αν το ενοούσες όπως το έγραψες αλλά ειναι λίγο προσβλητικό. Και εγώ σιχένομαι τα περισσότερα απο αυτά και βγάζω σπυριά με την rnb αλλά δεν ανήκει στην δικιά μου κουλτούρα για να την κατανοήσω ως μουσική και ειναι και υποκειμενικό η μουσική από την ύπαρξή της. Να απεχθάνεσαι αυτους που τους ακουν κανονικά δεν το δέχομαι. Δηλαδή επειδή μια κοπελίτσα 16 χρονών μεγάλωσε με ραδιόφωνο που παίζει μόνο λαικά και μόλις έχει χωρίσει και νιώθει 100% αυτά που λέει ο Βέρτης και πάει και αγοράζει το cd του και το ακούει και κλαίει στο δωματιό της, αυτο ειναι fake? Θα το κρίνω εγώ ως αηδία επειδή δεν το ακούω;

Να σκεφτόμαστε και την διαφορετικότητα του ανθρώπου σε επίπεδο μονάδας. Να απεχθανόμαστε κάποιον επειδή δεν σέβεται τα δικαιώματα του συνανθρώπου του να σου πω εννοείτε.. οχι όμως για την μουσική.. αν ήταν έτσι θα σιχαινόμουνα και τον φίλο μου τον νταλικιέρη που την νύχτα θέλει να ακουει κορκολή να ηρεμεί και μετά χώνει system of a down.

;D

Όσο για το γενικότερο του τόπικ, πάντα πιστεύω θα υπάρχουν κομματάρες σε όλα τα είδη. Κομματάρα προσδιορίζω αυτό που παρόλο που είναι εκτός των υποκειμενικών μου μουσικών γουστων θα με αγγίξει και θα έχει κάτι που θα γουστάρω πολύ, είτε αυτό σημαίνει να κουνάει τα γονατά μου χωρίς να το θέλω, είτε να έχει στίχους που με αγγίζουν παρόλο που είναι λαικοί, να έχει μια μελωδία φωνής που με κάνει να αδιαφορό για την μουσική επένδυση. Τέτοια παραδείγματα για μένα είναι το back to black της winehouse, το φαινόμενο του Καρρά (άφησε χιλιόμετρα πίσω τα ημισκούμπρια και όσους δοκιμάζουν χαβαλέ στίχο), το veil of ignorance των raised fist που αγοράστηκε και μπηκε στην cdθήκη μου παρόλο που δεν ακούω hardcore γιατί πολύ απλά είναι ότι καλύτερο άκουσα στον σκληρό ήχο τα τελευταία χρόνια με στίχους που μιλάνε για προδωσία, συναισθήματα, φιλίες και ότι μας πονάει καθημερινά, επίσης βάλε μεσα στην λίστα και τους songs ohia που παρόλο που επίσης δεν ειναι το είδος μου μολις ξεκινάει να τραγουδάει ο τύπος απλά χάνεσαι και δεν σε νοιάζει καν ουτε αν εχει καλές μελωδίες ούτε τίποτα. σε ταξιδεύει με την χροιά του και δεν θυμάμαι κάποιον άλλον να το κάνει αυτο.. οπως βλέπεις τα κριτήρια για δίσκους/κομμάτια που μας αγγίζουν ειναι άπειρα και έχουν να κάνουν πολύ και με το ΄τί έζησες και σε τί φάση είσαι. Και κάποια απο αυτά μένουν διαχρονικά μέσα σου.