Είχα την συζήτηση αυτή με την γυναίκα μου 2 μέρες πριν.
Τι θα κάνουμε ? μου λέει... Φεύγουμε να πάμε κάπου έξω να ζήσουμε και να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας?
Εγώ λέω όχι. Μου αρέσει η Ελλάδα. Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα, μορφώθηκα ώς τη μέση εκπαίδευση στο σχολείο, απο κεί και μετά μορφώθηκα στη μουσική στο ωδείο και διάβασα πολύ, μα πάρα πολύ μόνος μου. Η παιδεία είναι ένα θέμα λίγο παρεξηγημένο νομίζω, γι αυτό και το επίπεδο της όπως και το επίπεδο της μόρφωσης στην Ελλάδα είναι χαμηλό, ενώ ανθίζει η παραπαιδεία.
Θα φέρω ένα παράδειγμα που σαν μουσικοί θα το καταλάβουμε όλοι πολύ καλά.
Το μάθημά σας στο ωδείο, ήταν π.χ. μία διδακτική ώρα = 45΄.
Πόσες ώρες ήταν η μελέτη σας που σας έκανε μουσικούς ? Και πόσοι καθηγητές ήταν δίπλα σας όταν μελετούσατε?
Θέλω να πώ δηλαδή, οτι σε όλες τις χώρες του κόσμου που διαθέτουν σοβαρή παιδεία, οι διδάσκοντες επιβάλλουν στους διδασκόμενους να κάνουν την έρευνά τους πάνω στο μάθημα που διδάσκονται, να μελετήσουν δηλαδή, να διαβάσουν και άλλες γνώμες πάνω στο ζήτημα απο την βιβλιοθήκη του σχολείου τους, να αναπτύξουν κριτική σκέψη δηλαδή , και να αποκτήσουν προσωπική άποψη πάνω στα επιμέρους ζητήματα που στο σύνολό τους θα αποτελέσουν τις μελλοντικές προκλήσεις που αυτά τα παιδιά θα αντιμετωπίσουν στην ζωή τους.
Εμείς τι κάνουμε εδώ? Ανακαλύψαμε τον τροχό
Φροντιστήριο, ώστε να έχει το παιδί "βοήθεια", μήν ξοδέψει φαιά ουσία αλλά να βρεί έτοιμες τις λύσεις στα θέματα που θα του τεθούν, μόνο που αυτές οι λύσεις είναι οι λύσεις των άλλων. Και άν μάθεις απο μικρός οτι οι λύσεις έρχονται έτοιμες απο τους άλλους, αυτό περιμένεις και όταν μεγαλώσεις, να έρθει κάποιος να σου δώσει την λύση.
Η εκπαίδευση σε κάθε επίπεδο στην Ελλάδα, έχει έναν και μοναδικό στόχο. Να μάθει στον εκπαιδευόμενο το πώς θα ξεγελάσει τον εξεταστή. Δηλαδή αντί αναλωθεί ο χρόνος σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ εκπαίδευση, αναλώνεται στο να σου μάθει κάποιος τί θα ερωτηθείς ώστε να απαντήσεις σωστά και να περάσεις την εξέταση. Αυτό συμβαίνει είτε δίνει κάποιος εξετάσεις στην Ιατρική, είτε δίνει εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης. Αναφέρω σκόπιμα αυτά τα δύο, γιατί κάποιος που παίρνει το δίπλωμά του με αυτό τον τρόπο είτε στην οδήγηση είτε στην Ιατρική, μπορεί να είναι εξίσου θανάσιμος και στις δύο περιπτώσεις. Δυνητικά και όχι απαραίτητα, αλλά σκεφτείτε λίγο την αναλγησία του συστήματος, που επιτρέπει σε κάποιον που είναι ανεπαρκώς καταρτισμένος στο αντικείμενο, αλλά επαρκώς στην πονηριά, να βγεί στον δρόμο ή στην Ιατρική.
Δυστυχώς αυτό το κακό ξεκινάει απο την έλλειψη αρχών απο την οικογένεια. Σάν πρώτο θέμα λοιπόν θα έβαζα το ζήτημα της παιδείας που αποκτά κάποιος απο το σπίτι του, και μετά απο το σχολείο του.
Τώρα προκύπτει το ερώτημα με το αβγό και την κότα. Πώς ο άθλιος Ελληνάρας που έφτασε την πατρίδα του σε αυτό το χάλι, θα δώσει αρχές στο παιδί του μέσα στο ίδιο του το σπίτι?
Εδώ σας θέλω. Παράγουμε παιδιά, και επιμένω στην λέξη "παράγουμε", πονηρά, μικρόψυχα, ακαλαίσθητα, ανάλγητα, αφιλόξενα, που κακοποιούν ανθρώπους και ζώα γύρω τους, ανεύθυνα, και ότι άλλο κακό με στερητικό α μπορείτε να φανταστείτε, το προσθέτετε στη μικρή μου λίστα. Και όταν αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν και γίνουν οι παρτάκηδες που όλοι ξέρουμε, γκρινιάζουμε όλοι γι αυτό που βλέπουμε.
Χρόνος με τα παιδιά μας νομίζω οτι είναι το πρώτο ζητούμενο. Δουλεύουν δύο γονείς για να έχει η οικογένεια καλύτερο επίπεδο ζωής και καλά, και ο ένας μισθός πάει στο να σου μεγαλώνει τα παιδιά σου κάποιος ξένος... Επανατοποθέτηση δική μας χρειάζεται, απέναντι στην ζωή, στα θέλω μας, στις πραγματικές μας ανάγκες, στις προτεραιότητές μας, στις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ανάγκες των παιδιών μας, και άν για να γίνει αυτό θα πρέπει να μετακομίσουμε ή να πάμε πίσω στο χρόνο, να πω οτι η άποψη πως η χρονική εξέλιξη μας πάει απαραίτητα εμπρός, δέν με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Θέλω να πω με αυτό, οτι οι προηγούμενες γενιές διέθεταν ευαισθησία και σοφία που προέρχονταν απο προφορική παράδοση και εμπειρία γενεών που μεταδίδονταν απο την μια γενιά στην άλλη με όπλο τον χρόνο που διέθεταν οι μεγαλύτεροι στους μικρότερους. Δείτε π.χ. πως εκπαιδεύουν τα παιδιά κάποιες φυλές στην Αφρική ή στα δάση της Ν. Αμερικής για να καταλάβετε τι εννοώ. Και σκεφτείτε αντίστοιχα το πόσο χρόνο ή όρεξη έχετε προσωπικά να διαθέσετε στα παιδιά σας όταν γυρίζετε πτώμα στο σπίτι μετα απο μια εξαντλητική μέρα στη δουλειά.
Το μοντέλο που ακολουθούμε σαν κοινωνία, με εστίαση στο χρήμα και όχι στον άνθρωπο είναι που μας φέρνει για την ώρα εδώ που είμαστε, και αυτό δέν νομίζω να αλλάζει σε μια μέρα ή ένα χρόνο. Είναι ζήτημα αλλαγής νοοτροπίας που χρειάζεται 1 ή 2 γενιές για να αλλάξει, εφ όσον συνειδητηποιήσει μια κρίσιμη μάζα του πληθυσμού το πρόβλημα, και αρχίσει ο κάθε ένας ξεχωριστά να βαδίζει προς την σωστή κατεύθυνση, χωρίς να νοιάζεται για το πού πάει ο διπλανός του. Ή για το τι φοράει, ή τι αμάξι έχει, ή πόσα βγάζει, ή σε ποιο σχολείο πάνε τα παιδιά του, πού έχει εξοχικό, που θα κάνει διακοπές το καλοκαίρι ή αν θα πάει Λονδίνο ή Παρίσι τα Χριστούγεννα.
Για μένα αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος που αναφέρθηκε και στο άλλο θρέντ.
Άς αναλάβουμε θέλω να πώ έντιμα την ευθύνη να μεγαλώσουμε ΣΩΣΤΑ τα παιδιά μας, και μετά μπορούμε να ζητήσουμε ευθύνη απο όλους τους άλλους για το χάλι τριγύρω μας.
Και αντίδραση στο στραβό ρε παιδιά... εδώ συζητάω με ένα φίλο οτι γινόμαστε γραφικοί όταν κάνουμε παρατήρηση σε κάποιον επειδή μας την "χώθηκε" απο δεξιά για να μπεί πρώτος στο φανάρι που στρίβει αριστερά, λέγοντάς μας με αυτό τον τρόπο πως αυτός είναι ο έξυπνος και εμείς όλοι οι υπόλοιποι που περιμένουμε στη σειρά μας είμαστε οι Μ@λ@κ*ς. Το Μ με κεφαλαίο. Άν αντιδράσω με κάποιο τρόπο, ο έξυπνος θα με βρίσει και όλοι οι άλλοι που θα με κοιτάζουν θα με περνάνε για UFO. Αυτό εννοώ γραφικοί. Τις προάλλες κάποιος οδηγός μπροστά μου, άνοιξε το παράθυρο και πέταξε στο δρόμο την σακούλα με τα αποφάγια του απο το φαστφουντάδικο, κουτιά χαρτοπετσέτες κουτάκια αναψυκτικών κλπ. Μου ήρθε να σταματήσω να τα μαζέψω, να τον προλάβω στο επόμενο φανάρι ή να τον ακολουθήσω ώς τον προορισμό του και να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου να του τα ξαναπετάξω μέσα. Μα τον Θεό σας λέω, έσκασα απο το κακό μου. Και σκεφτόμουνα την Γερμανία που θα μπορούσα να πάρω ενα τηλ στην αστυνομία, να τον δώσω ξερά τον αλήτη και να τελειώνω. Γιατί όχι και εδώ? Πιτσιρικάς ήτανε, 20 - 22 χρονών, όχι οτι λέει κάτι αυτό, αλλά φταίει το σχολείο του τώρα για αυτή την συμπεριφορά, ή άν θα πήγαινε σε "καλό" ιδιωτικό σχολείο θα έκανε κάτι διαφορετικό?
Γι αυτό σας λέω, παιδεία απο την οικογένεια πρώτα. Και αντίδραση στο στραβό. Θυμάμαι ας πούμε στο Γυμνάσιο το μάθημα των αρχαίων Ελληνικών. Δέν ξέρω πόσοι απο σας έχετε έρθει σε επαφή με αυτή την καταπληκτική παλιά γλώσσα, που όταν καταργήθηκε, και εκεί θέλω να φτάσω, δέν διαμαρτυρήθηκε κανείς. Μή νομίσετε πως είμαι κανένας Αρχαιολάγνος, ή θιασώτης των απόψεων του Άδωνι, κάθε άλλο. ;D
Κόψαμε όμως τον ομφάλιο λώρο που μας ένωνε με την γλώσσα μας, και τώρα δέν μπορούμε να μιλήσουμε καλά ούτε τα νέα Ελληνικά. Και όταν δέν ξέρεις τη γλώσσα του τόπου σου τί στην ευχή μπορείς να εκτιμήσεις απο αυτό που βλέπεις γύρω σου?
Αλλά βολευτήκαμε για άλλη μια φορά στην ευκολία του να απαλλαγούμε απο κάτι που ώς νεοέλληνες θεωρήσαμε άχρηστο, και νάμαστε τώρα να έχουμε μια γενιά που μιλάει μια αργκό καταληπτή μόνο στους συνομηλίκους της και ακατανόητη σε όλους εμάς τους άλλους τους ντεμοντέ.
Καταλαβαίνω οτι οι γλώσσες εξελίσσονται, αλλά αμφιβάλλω άν αυτό που περιγράφω λέγεται εξέλιξη.
Προσωπικά επέλεξα να φύγω απο την Αθήνα, και να ζήσω στην επαρχία. Ήταν βέβαια και η καταγωγή μου απο εδώ, και αυτό έκανε την απόφαση ευκολότερη, αλλά μόνον αυτό. Δέν έχω δικό μου σπίτι εδώ, νοικιάζω και δέν σκοπεύω να αγοράσω, παρά την αντίθετη άποψη της γυναίκας μου που θέλει ένα δικό της σπίτι. Δέν έχω αρκετά χρήματα για μια τέτοια αγορά, και δέν σκοπεύω να χρεωθώ δια βίου 200 ή 300 χιλιάρικα και να είμαι σκλαβάκι της τράπεζας για ένα κεραμίδι με 4 τοίχους. Προτιμώ να νοικιάζω, να αλλάζω σπίτι άν δέν μου κάνει αυτό που έχω, να αλλάζω γειτονιά άν βαριέμαι σε αυτή που είμαι ή αν προτιμώ ήλιο το πρωί στο σπίτι αντί για το απόγευμα. Και απολαμβάνω την ζωή μου, μέρα τη μέρα, συνειδητά, ξοδεύω χρόνο με φίλους, καλό φαγητο, καλό κρασί, καλή μουσική, και μηδέν υπόλοιπο στον λογαριασμό της τράπεζας. Hand to mouth που λένε και οι αμερικάνοι. Αντισυμβατικός γίνεσαι όταν συνειδητοποιείς πως το συμβατικό μοντέλο δέν έχει να σου προσφέρει και πολλά χρήσιμα πράγματα. Η ποιότητα ζωής είναι σημαντικότερη προτεραιότητα για μένα απο την "καλή" δουλειά που όμως με ξεζουμίζει. Και ναί, δέν θα γίνω ποτέ πλούσιος, δέν θα έχω ποτέ τζίπ των 100 χιλιάδων, ούτε πισίνα, τα παιδιά μου δέν θα πάνε σε ιδιωτικά σχολεία, αλλά θα φροντίσω να μορφωθούν όσο γίνεται καλύτερα με το να ασχοληθώ πραγματικά με την μόρφωσή τους καί όχι τύποις, και σε αντάλλαγμα θα ζήσω.
Εμένα μου φαίνεται καλό deal αυτό, αλλά εδώ καταθέτουμε την γνώμη και την εμπειρία μας. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, και εγώ έκανα τις δικές μου, με πλήρη γνώση του τι αφήνω και που πάω, τι κερδίζω και τι ίσως χάνω, και δέν πρόκειται ποτέ να ρίξω ευθύνη σε κανέναν για τις επιλογές μου.
Είμαι 49 χρονών και θέλω να ζω όμορφα πλέον. Σίγουρα ξέρω πια οτι δέν θα ζω για πάντα, άρα για όσο ζώ ας ζήσω όπως το ονειρεύομαι.
Και στα δικά σας φίλοι, απο καρδιάς και χωρίς ίχνος σκωπτικής διάθεσης.
