Καλησπέρα κυρίες και κύριοι…
Ομολογώ ότι μόλις άνοιξα το laptop και μου… έπεσαν τα αυτιά όταν άρχισα να διαβάζω το θέμα. Νόμιζα ότι είχα μπει σε λάθος forum…
Εξαιρετικά ενδιαφέρον το θέμα που έθιξε ο Nikolas, αλλά φοβάμαι ότι είναι εξέχοντος αδιέξοδο ως προς την παραγωγή λύσεων αναφορικά με την έξοδο μας από το όποιο τέλμα πιστεύουμε ότι εντός του διαβιούμε, σαν ιθαγενείς αυτής της χώρας.
Κατά την ταπεινή μου άποψη- περνώντας πάσα από τον Superfunk- το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το νεαρό της ύπαρξης της ως κρατικό μόρφωμα, αλλά ο στρεβλός τρόπος δημιουργίας της ελληνικής κρατικής οντότητας.
Οι βάσεις αυτής της δυσμορφίας βρίσκονται στον 19ο αιώνα- στην εποχή δηλαδή που δημιουργήθηκε το κράτος Ελλάδα. Θα κάνω μια μικρή παρένθεση, παραθέτοντας εν συντομία ότι ο 19ος αιώνας, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τον εθνικισμό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ήταν παράλληλα η ιστορική περίοδος που δημιούργησε τα εθνικά κράτη, και σημαδεύτηκε από την άνοδο της αστικής δημοκρατίας. Η αστική δημοκρατία ήταν το αποτέλεσμα της ανάληψης της εξουσίας από τις ευρωπαϊκές αστικές ελίτ, οι οποίες παραγκώνιζαν από την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας τους παραδοσιακούς φορείς εξουσίας – ευγενείς, φεουδάρχες, κλπ. Μια αλλαγή σκυτάλης απότοκο του ευρύτερου καπιταλιστικού μετασχηματισμού της ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Σε κάποιες χώρες η μετάβαση έγινε εύκολα- τα αστικά αιτήματα υιοθετηθήκαν από κοινωνία- ενώ σε άλλες χώρες λόγο ιδιαιτεροτήτων, η αστικοποίηση των κοινωνιών έγινε στρεβλά. Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και φυσικά η Ελλάδα, είναι τα τρανά παραδείγματα των χωρών που ξεκίνησαν στραβά εκ συστάσεως τους και φυσικά ακόμα και σήμερα, η κάθε μια με τον τρόπο της, συνεχίζουν να αρμενίζουν στραβά.
Όπου δεν εδραιώθηκαν από την ημέρα 1 της δημιουργίας τους ως χώρες οι αστικοί θεσμοί- και ακόμα χειρότερα δεν ήταν κοινωνικά αιτήματα με κάθετη διαστρωμάτωση- αυτές οι χώρες κουβάλησαν και κουβαλάνε την υστέρηση τους.
Η Ελλάδα είναι ένα τρανό παράδειγμα αυτού του φαινόμενου. Το γεγονός ότι αποτελεί κρατική υπόσταση από το 1832 δεν αποτελεί άλλοθι. Η Φιλανδία επί παραδείγματι, απέκτησε κρατική υπόσταση το 1918, αλλά ως συντεταγμένη πολιτεία απέχει έτη φωτός από την Ελλάδα.
Το point μου εδώ είναι το εξής: Τα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και κοινωνία, δεν μπορούν να ξεπεραστούν. Οι αστικοί θεσμοί στην Ελλάδα «κουτούλησαν» πάνω σε ένα τοίχος θεοκρατίας, κοτζαμπασισμού, ωφελιμιστικών συμπεριφορών ενός υποτυπώδους καπιταλισμού, δεισιδαιμονίας (συμπληρώστε ότι άλλο θέλετε)- και με σαθρά τα (αστικά) θεμέλια, η υπερδομή του κράτους ανέβηκε… στραβά.