Kαταρχήν, χαίρομαι που μιλάμε για μουσική μετά από τόσο καιρό ;D
Για τα όσα γράφτηκαν σε όλες αυτές τις σελίδες θα ήθελα να διατυπωσω και την προσωπική μου άποψη :
Πρώτα απ' όλα δεν ενδιαφέρομαι για το τι θα καταλήξει να σημαίνει η λέξη "μουσικός", καθώς ο καθένας τη χρησιμοποιεί υπό το δικό του πρίσμα και δεν περιμένω να βγει μαθηματικός ορισμός. Επίσης θέλω να απολογηθώ στα μέλη που τα αναγκάσαμε να μπουν στη συζήτηση αναφέροντάς τα. Θέλω όμως να τονίσω οτι η αναφορά προφανώς έγινε επειδή ειναι ΠΑΙΧΤΑΡΑΔΕΣ (πραγμα το οποιο σεβομαι και ζηλεύω). Εχουν δικιο που στραβώνουν, καθώς βρίσκονται σε ένα σημείο, όπου χωρίς να τους ζητηθεί η άδεια, φαίνεται σαν να συζητάμε για την ποιότητα του έργου τους...
Ας ξεκινήσω λοιπόν από την έννοια της απαξίωσης : σέβομαι αυτόν που απαξιώνει κάτι αφότου το
προσπέρασε και όχι το
παρέκαμψε. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτός που απαξιώνει τα ωδεία, το μπλουζ, τη τζαζ, τη ρεγκε, την κηπουρική, τα σόλα, τα σύνθια, τους κλασικούς εκτελεστές κλπ, ούτε και οι απόψεις του, παρά μόνο αν εκφράζεται εφόσον τα έχει φάει με το κουτάλι ή "τα έχει για πρωινό" και έχει προχωρήσει παραπέρα. Όλα τα άλλα δεν μπορώ να τα πάρω σοβαρά, όλοι έχουν άποψη και δικαίωμα να την εκφράζουν, οπότε όμοια έχω το ίδιο δικαίωμα να προσπερνάω τέτοιες απόψεις.
Πάω τώρα προσωπικά, για να δείξω οτι όχι μόνο με ενδιαφέρουν οι απόψεις που διατυπώνονται σε αυτές τις συζητήσεις, αλλά και γιατι τελικά φάνηκε μάλλον άκομψο να συζητάμε αναφερόμενοι σε τρίτους. Θα μιλήσω σαν κάτω του μετρίου τζαζ κιθαρίστας (αντικειμενικά) [edit :]
τζαζ πασαλειφτής και σαν άμπαλλος συνθέτης (υποκειμενικά). Παρότι έχω κοπιάσει και στα 2 αντικείμενα, δεν έχω πάψει να αναρωτιέμαι για το ποιό από τα δύο είναι πιο σοβαρό σαν ενασχόληση*. Όταν ήμουν μικρός και ανόητος κορόιδευα τους κλασικούς και προσευχόμουν να μην καταντήσω να παίζω τζαζ
. Τώρα που είμαι πιο μεγάλος (και φυσικα ανόητος, κάποια πράματα δεν αλλάζουν) αναρωτιέμαι μήπως η πρόταση "κανε κάτι δικό σου οπωσδήποτε" (που τυχαίνει να έχουν αναφέρει κάπου/κάποτε ΟΛΑ τα μουσικά μου προτυπα) έχει ίσως παρερμηνευθεί : βλέπω συνθέσεις που είναι για γέλια να δέχονται υποστήριξη (σαν ελεημοσύνη) και ισχυρίζομαι οτι δεν είναι ποτέ δυνατόν να είναι αυτό το πράμα με κάποιον-οποιονδήποτε τρόπο καλύτερο από το να παίζεις άρτια το moonlight sonata. Εξάλλου,
ένας μουσικός είναι οπωσδήποτε ακροατής αυτού που παίζει, άρα ένας μουσικός που παίζει μόνο τα δικά του, τότε καταλήγει να ακροάζεται μονο (πιθανά) μέτρια μουσική.
Πιο συγκεκριμένα, δουλεύωντας με το moonlight sonata, συνειδητοποίησα οτι τα όσα έχω κάνει όλη μου τη ζωή στη μουσική δεν φτάνουν στο παραμικρό την ομορφιά που υπάρχει μέσα σε οποιαδήποτε 8 μέτρα αυτού του αριστουργήματος. Αν κάποιος τα παίζει όπως ο Kempff θεωρώ οτι προάγει τον πολιτισμό. Αντίθετα ενας πιτσιρικος με punk attitude, σήμερα, προαγει μονο την εφηβεία του. Για να προλάβω το αντεπιχείρημα "σκέψου όμως πώς θα ένιωθες αν το είχες γράψει εσύ", απαντώ προκαταβολικά : Σκέψου να ήμουν ο Μπετόβεν
Εν πάσει περιπτώσει, προφανώς δεν μπορώ να γνωρίζω ποιό είναι το σωστό, αλλά για ένα πράγμα είμαι βέβαιος :
σαν εκείνες τις τσόντες που δε φαίνεται ο πρωταγωνιστής για να νομίζεις ότι είσαι εσυ
POV λέγονται (point of view) ;D
____
* πάντως περισσότερα κόμεντς έχω πάρει εδώ για τις τζαζ προσπάθειές μου, παρά για τα καθαρά δικά μου κλιπς.
Επίσης, ξέχασα να αναφέρω οτι το online jam που είχαμε κάνει με την τεράστια συμμετοχή , θεωρώ οτι είναι από τα ωραιότερα πράματα που εχουν γίνει στο noiz
