Αντίθετος στα ιδανικά μου αλλά εκτιμώ την δουλειά του;

[Superfunk]

Κλείνοντας, η προσωπική μου θέση σε σχέση με την καλλιτεχνία είναι πως κάθε δημιουργός "οφείλει" να είναι κι ένας εν δυνάμει επαναστάτης, ένας σχολιαστής των κακώς κειμένων, ένας υπέρμαχος του δικαίου. Αλλά πάλι, τι είναι επαναστατικό και το πως το ορίζει ο καθένας;  ;D

Mπορει οντως πολλοι καλλιτεχνες να ηταν ολα αυτα που λες (αν και οπως πολυ σωστα επισημαινεις το ΤΙ ειναι επαναστατικο δυσκολα οριζεται.

π.χ. το να εισαι ΑΚΟΜΑ ενας human rights advocate στα 60s μεσα σε αλλους χιλιαδες ή ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ αριστερος,αλλοιως δεν θα εβρισκες δουλεια στη μουσικη σκηνη της Ελλαδας, απο το 1976 και μετα δεν μου φαινεται και τοσο επαναστατικο.....

Απο την αλλη υπαρχει μια "ΤΕΡΑΣΤΙΑ γραμμη" (a long line) απο μπον βιβερ ,παρτακηδες και αυτοκαταστροφικους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ καλλιτεχνες (Γκαινσμπουργκ,Μπουκοφσκι,Stones) που απλα θελανε να τα ΠΑΙΡΝΟΥΝ χοντρα και να περνανε οσο πιο καλα μπορουνε.....και δεν ασχοληθηκαν ποτε με την πολιτικη ή την "επανασταση".

Ακομα "χειροτερα" υπαρχουν ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ καλλιτεχνες που εχουν εκφρασει ΑΠΑΙΣΙΕΣ αποψεις ή εχουν συμπορευτει/ανεχτει με ακραιες πολιτικες/κοινωνικες πρακτικες και αποψεις (Σελιν,Παουντ,Καραγιαν).

Καποιοι εχουν ΠΛΗΡΩΣΕΙ φυσικα αυτες τις πρακτικες τους (ο Παουντ ας πουμε) και καποιοι οχι (ο Καραγιαν π.χ.) απο εκει και περα προσωπικα δεν μπορω να αρνηθω στον ευατο μου την ΑΠΟΛΑΥΣΗ ενος καλλιτεχνικου εργου (μια ταινιας του Κληντ Ιστγουντ π.χ. ή του Ντελον που λατρευω) επειδη ο συγκεκριμενος καλλιτεχνης υποστηριξε τον βαψομαλλια παρανοϊκο προεδρο των ΗΠΑ ή την  απαραδεκτη Λεπεν .

 

[Έκτορας]

Τελικά αυτός ο Allain Delon είναι μάλλον άλλα αντ'άλλων...

;D

 

[cigaret13]

Τελικά αυτός ο Allain Delon είναι μάλλον άλλα αντ'άλλων...

  Και να πω ότι σαν ηθοποιός "έλεγε" κάτι......   μην πω πάλι για τις ταινίες που έπαιξε..... : :-X       

 

[Έκτορας]

Καλός ήταν και ο ομορφονιός αλλά εγώ είμαι περισσότερο Louis De Funes & Jean Paul Belmondo τύπος...

;D

 

[sultan of string]

EDIT:  Και κάτι ακόμα.

Ας υποθέσουμε ότι ένα μουσικό σας ίνδαλμα, που συμπυκνώνει και τις αξίες σας, πχ Rory Gallagher (άσχετα αν έχει πεθάνει), ή Jeff Beck (λέμε τώρα), αποκαλύπτεται εκ των υστέρων ότι ήταν (για τους πεθαμένους, ή "είναι" για τους ζωντανούς) παιδόφιλος, ή έμπορος όπλων, ή ...

Πώς θα το αντιμετωπίζατε?

Δεν θα τον ξανακούγατε?

Τροφή για σκέψη!

προσωπικά έχω σταματήσει να ακούω Who από τότε που βγήκαν στη φόρα τα διάφορα για τον Pete

 

[cigaret13]

Καλός ήταν και ο ομορφονιός αλλά εγώ είμαι περισσότερο Louis De Funes & Jean Paul Belmondo τύπος...

;D

  Δεν το συζητάμε......!   

  Μια ταινία του μπόρεσα και είδα από την αρχή μέχρι το τέλος (Αντίο φίλε) κι αυτήν, μάλλον, λόγω του Μπρόνσον.....

​

 

[Jazzjoker]

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις που παρατίθενται. Η δική μου βασίζεται σε κάτι που έχω γράψει εδώ μέσα αρκετές φορές οπότε θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και περιεκτικός παρότι μάλλον θα αποτύχω:

Το όλο θέμα έχει να κάνει με μια αιώνια "παρεξήγηση" κατ' εμέ η οποία βασίζεται σε έναν καθαρά ψυχικό μηχανισμό: Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε, έστω και ασυνείδητα, ότι ο δημιουργός σπουδαίου καλλιτεχνικού έργου είναι αυτόματα και σπουδαίος άνθρωπος (ηθικός, ακέραιος, δίκαιος, ανιδιοτελής κλπ.), πράγμα που πολύ απλά δεν ισχύει. Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες, έξω από το πεδίο τους, είναι σαν όλο τον υπόλοιπο κόσμο, με όλα τα μειονεκτήματα (και συχνά περισσότερα αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα) που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.

Ο κύριος μηχανισμός της λειτουργίας αυτής είναι η ταύτιση. Εν ολίγοις ταυτιζόμαστε με το καλλιτεχνικό έργο που μας άγγιξε και μας έκανε να αισθανθούμε ότι ο δημιουργός είναι πολύ κοντά στην ψυχοσύνθεσή μας οπότε κάνουμε το αυθαίρετο βήμα και πείθουμε τον εαυτό μας ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες για παραπάνω πράγματα απ' ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Γι' αυτό και όταν γίνει η απομυθοποίηση, το μένος μας είναι δυσανάλογο της κατάστασης ακριβώς επειδή αισθανόμαστε προδομένοι. Υπεύθυνοι είμαστε αποκλειστικά εμείς βέβαια για την όποια απογοήτευση. Το οικοδόμημα της απόλυτης ταύτισης εμείς το χτίσαμε.

Από την πλευρά του καλλιτέχνη τώρα, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Δηλαδή κι εκεί υφίσταται μια εξαιρετικά συχνή παρεξήγηση κι αυτή έχει να κάνει με το ίδιο αντικείμενο. Με άλλα λόγια, δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που πέφτουν στην παγίδα του "ανθρώπινου μεγαλείου": "Για να έχω παράξει έργο καλλιτεχνικής αξίας και να με θαυμάζουν τόσοι, πρέπει να είμαι και σπουδαίος άνθρωπος. Οπότε θα δημοσιοποιώ, εκτός από το έργο μου και όλες μου τις απόψεις οι οποίες προφανώς έχουν βαρύνουσα σημασία". Αμ δε.

Προσωπικά πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης θα πρέπει να προσπαθεί να περιορίζει το δημόσιο λόγο του στο αντικείμενό του και ακόμα κι όταν δεν έχει άλλο τρόπο, να ξεκαθαρίζει ότι οι απόψεις του είναι καθαρά προσωπικές και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν "βίβλο" για το κοινό του.

Όσον αφορά το ερώτημα του θέματος: προσπαθώ να μην επηρεάζομαι ή/και να αποφεύγω να μαθαίνω τις απόψεις περί ανέμων και υδάτων καλλιτεχνών που θαυμάζω. Εννιά στις δέκα αποτυγχάνω γιατί το τρώω κι εγώ το παραμύθι κανονικότατα. Έχω απογοητευτεί πάμπολλες φορές.

Περί του ερωτήματος που έθεσε ο Στράτος για τον αν θα δούλευα για κάποιον του οποίου οι απόψεις έρχονταν σε σύγκρουση με τις δικές μου, γενικά θα το έκανα και προφανώς το έχω ήδη κάνει, σίγουρα δε κάποιες φορές χωρίς καν να το γνωρίζω. Θέτω ένα πολύ αόριστο όριο ως προς την ακρότητα των πεποιθήσεων και τον τρόπο και την ένταση που αυτές εκφράζονται. Αλλά αυτά μπορούν να εξεταστούν μόνο κατά περίπτωση.

 

[Nikolas]

Σπύρο (Τζαζτζοκερ) έχεις δίκιο, ΑΛΛΑ υπάρχει κάτι σημαντικό που παραβλέπεις.

Μέχρι την ανακάλυψη και διάδωση του Ιντερνετ, φωνή είχαν μόνο όσοι είχαν πρόσβαση στα media, και άρα όσοι κατασκεύαζαν έργο και μάλιστα έργο το οποίο έπρεπε να εγκριθεί από τη βιομηχανία...

Με λίγα λόγια, για να μπορέσεις να μιλήσεις δημοσίως έπρεπε να έχεις βγάλει δίσκο(υς) που άρα έπρεπε να έχεις φάτσα, πωπο, φωνή, παρουσία, ταλέντο, μουσικότητα, κλπ.

Άρα ο έχων τα παραπάνω είχε πρόσβαση και στο κοινό. Και μόνο αυτός. Άρα φυσικά και υπήρχε ταύτιση των δύο (που κατά τα άλλα είναι σχεδόν άσχετα μεταξύ τους).

Πλέον που ο καθένας κάνει έργο και το προβάλει μόνος του, αυτή η παράμετρος έχει χαθεί και ζούμε στη δημοκρατία του facebook, myspace, και soundcloud με όλα τα καλά και τα κακά που σημαίνει αυτό... Και ταυτοχρόνως φωνή έχει ο γείτονας, ο Κασιδιάρης και πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας τεράστιος παπάρας... :-/ 

 

[LK]

  Δεν το συζητάμε......!   

  Μια ταινία του μπόρεσα και είδα από την αρχή μέχρι το τέλος (Αντίο φίλε) κι αυτήν, μάλλον, λόγω του Μπρόνσον.....

​

ΔήλαδηΣ θε να ΜΕ πεις ότι

Είδες ....τουλάχιστον τα:

1) Le samourai ,

2) Rocco e i suoi fratelli,

3) L'Eclisse,

4)  La Piscine,

5) Plein soleil και

6) Le Cercle Rouge , και δεν σου άρεσαν;

Μόλις κατέριψες και τον Jean-Pierre Melville , τον  Luchino Visconti , τον  Jacques Deray , τον René Clément και τον Antonioni.  ;D ;D ;D ;D

Εισηγούμαι.....αυτομαστίγωμα  ;D ;D ;D ;D

 

[Jazzjoker]

Σπύρο (Τζαζτζοκερ) έχεις δίκιο, ΑΛΛΑ υπάρχει κάτι σημαντικό που παραβλέπεις.

Μέχρι την ανακάλυψη και διάδωση του Ιντερνετ, φωνή είχαν μόνο όσοι είχαν πρόσβαση στα media, και άρα όσοι κατασκεύαζαν έργο και μάλιστα έργο το οποίο έπρεπε να εγκριθεί από τη βιομηχανία...

Με λίγα λόγια, για να μπορέσεις να μιλήσεις δημοσίως έπρεπε να έχεις βγάλει δίσκο(υς) που άρα έπρεπε να έχεις φάτσα, πωπο, φωνή, παρουσία, ταλέντο, μουσικότητα, κλπ.

Άρα ο έχων τα παραπάνω είχε πρόσβαση και στο κοινό. Και μόνο αυτός. Άρα φυσικά και υπήρχε ταύτιση των δύο (που κατά τα άλλα είναι σχεδόν άσχετα μεταξύ τους).

Πλέον που ο καθένας κάνει έργο και το προβάλει μόνος του, αυτή η παράμετρος έχει χαθεί και ζούμε στη δημοκρατία του facebook, myspace, και soundcloud με όλα τα καλά και τα κακά που σημαίνει αυτό... Και ταυτοχρόνως φωνή έχει ο γείτονας, ο Κασιδιάρης και πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας τεράστιος παπάρας... :-/

Νικόλα γενικώς συμφωνώ με το παραπάνω αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί παραβλέπω και τι σχέση έχει η τελευταία παράγραφος με το θέμα. Κάτι προσπαθείς να μου πεις αλλά δεν το πιάνω (είμαι καλλιτέχνης  ;D).

 

[Nikolas]

Μου φαίνεται ότι όσο μένω στο Λονδίνο, χάνω την ικανότητα να επικοινωνώ στα Ελληνικά... :-/ (σοβαρά το λέω).

Μιλάς για "παρεξήγηση" κι εγώ είπα πως δεν είναι "παρεξήγηση" αλλά απλά μια φυσική συνέχεια του πως ήταν τα πράγματα.

Πλέον, όμως, το Ιντερνετ έχει δώσει βήμα σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα οι ήρωες (που είχαν προβολή λόγω της αξίας τους) να έχουν χαθεί και να έχουμε μείνει με τους απαίσιους που αναφέρω (Kanye West). Ενω παλιά θα είχαν δυσκολία να έχουν πρόσβαση σε δημόσιο λόγο, πλέον την έχουν και το κοινό έχει αλλιωθεί σε τέτοιο βαθμό που δέχεται τέτοιους ανθρώπους για κυβερνήτες του.

Ελπίζω να έγινα λίγο πιο κατανοητός αν και δεν είμαι εξαιρετικά σίγουρος ότι τα κατάφερα...

 

[Jazzjoker]

Μου φαίνεται ότι όσο μένω στο Λονδίνο, χάνω την ικανότητα να επικοινωνώ στα Ελληνικά... :-/ (σοβαρά το λέω).

Μιλάς για "παρεξήγηση" κι εγώ είπα πως δεν είναι "παρεξήγηση" αλλά απλά μια φυσική συνέχεια του πως ήταν τα πράγματα.

Πλέον, όμως, το Ιντερνετ έχει δώσει βήμα σε όλο τον κόσμο, με αποτέλεσμα οι ήρωες (που είχαν προβολή λόγω της αξίας τους) να έχουν χαθεί και να έχουμε μείνει με τους απαίσιους που αναφέρω (Kanye West). Ενω παλιά θα είχαν δυσκολία να έχουν πρόσβαση σε δημόσιο λόγο, πλέον την έχουν και το κοινό έχει αλλιωθεί σε τέτοιο βαθμό που δέχεται τέτοιους ανθρώπους για κυβερνήτες του.

Ελπίζω να έγινα λίγο πιο κατανοητός αν και δεν είμαι εξαιρετικά σίγουρος ότι τα κατάφερα...

Μια χαρά σε κατάλαβα τώρα.

Η διαφωνία μας είναι η εξής: Εσύ θεωρείς ότι στην καλλιτεχνία η δημοσιότητα είναι κάτι που συνδέεται με την (καλλιτεχνική αξία.

Εγώ απ' την άλλη θεωρώ ότι η δημοσιότητα δεν είναι θέμα αξίας αλλά επιθυμίας. Με άλλα λόγια ή τη θέλεις, την κυνηγάς και την αποκτάς ή δε σε ενδιαφέρει και την αγνοείς. Δεν υπάρχει "αξίζω" 'η "δεν αξίζω" δημοσιότητα, πολύ απλά γιατί είναι αδύνατον να θεσπίσεις αντικειμενικά κριτήρια καλλιτεχνικής αξίας. Εκτός κι αν το εννοείς εντελώς τεχνοκρατικά, δηλαδή ποιος έχει πολλές πωλήσεις αλλά σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να τον δέχεσαι το Κάνιε Γουέστ.

 

[schreivox]

  Εγώ εκτιμώ κατά κάποιο τρόπο τη δουλειά των Death in June (μουσική, φωνή) μα στο τελευταίο λάιβ που έκαναν στη χώρα μας  δεν πήγα. Ένας απ'τους λόγους για αυτό είναι  οι 'ναζιστικές πεποιθήσεις' που τους γυροφέρνουν. Μιλάμε για μια περίπτωση όπου η πολιτική επηρεάζει και την αισθητική (πώς θα γινόταν αλλιώς άλλωστε) και δεν ξέρω σε τί βαθμό μάλιστα περνάνε και σε προπαγάνδιση.

 

[otto##]

Με λίγα λόγια, για να μπορέσεις να μιλήσεις δημοσίως έπρεπε να έχεις βγάλει δίσκο(υς) που άρα έπρεπε να έχεις φάτσα, πωπο, φωνή, παρουσία, ταλέντο, μουσικότητα, κλπ.

Άρα ο έχων τα παραπάνω είχε πρόσβαση και στο κοινό. Και μόνο αυτός. Άρα φυσικά και υπήρχε ταύτιση των δύο (που κατά τα άλλα είναι σχεδόν άσχετα μεταξύ τους).

Πλέον που ο καθένας κάνει έργο και το προβάλει μόνος του, αυτή η παράμετρος έχει χαθεί και ζούμε στη δημοκρατία του facebook, myspace, και soundcloud με όλα τα καλά και τα κακά που σημαίνει αυτό... Και ταυτοχρόνως φωνή έχει ο γείτονας, ο Κασιδιάρης και πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ένας τεράστιος παπάρας... :-/

Φυσικά και είχαν προβολή μόνο οι συστημικοί αλλά και πάλι δικό μας κριτήριο ήταν αν θα ταυτιστούμε ή όχι. Άρα το ίδιο είναι και σήμερα, μόνο που έχεις βομβαρδισμό πληροφορίας και όπως λες ο κάθε πικραμένος μπορεί να έχει δημόσιο λόγο.

Με την τελευταία σου φράση εννοείς ότι βγήκε πρόεδρος λόγω των μίντια ή απλά τον κράζεις (συμφωνώ μαζί σου φυσικά)?

 

[Kanimothrios]

Καλησπέρα σε όλους,

θεωρώ το θέμα ενδιαφέρον και σχετικό με το forum.

Για να μην κάνω πολλές παραθέσεις συγχρωτίζομαι με τα post του Sf και του Trolley.

Να πω ότι θεωρώ τρομερή βία,την αυτολογοκρισία στα ακούσματά μας.Δηλαδή να μας αρέσει κάτι,έστω ένα ριφάκι και επειδή ο καλλιτέχνης δε μας τα λέει καλά σε άλλους τομείς,να τον καταργούμε ολοκληρωτικά.

Αναφέρθηκαν σαν παράδειγμα οι επαναστάτες : RATM τους οποίους άκουγα σαν έφηβος,είχα πάει και στην Πετρούπολη.

Πιστεύω ότι πολλές φορές παίζει ρόλο,πως ερμηνεύει ο καθένας μας την παρουσία κάθε καλλιτέχνη και όχι πως ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται.

Εγώ για παράδειγμα θεωρώ τους RATM μια καλοστημένη εμπορικότατη μπάντα,που πίσω από τον πολυφόρετο μανδύα της αντισυμβατικότητας,κ.λ.π. έκανε επανάσταση για 14χρονους έφηβους αποκομίζοντας εκατομμύρια.

Με τον ίδιο τρόπο μπορεί να θεωρώ τον Καιάδα με τους Αλβανούς εργάτες στο αρτοποιείο του,πατριδοκάπηλο επιτήδειο παπατζή και να βρίσκω ενδιαφέρουσες τις μπασογραμμές του..

Κάποιος άλλος μπορεί να τον θεωρεί μετεμψύχωση του αδόλφου,ενώ εμένα μου φαίνεται απλά αστείος..

Pantera...

Γενικά όταν πάμε να πάρουμε στα σοβαρά τα λεγόμενα κάποιων,καλό είναι να μετράμε και πόσες φορές έχουν βγει από κλινικές αποτοξίνωσης,αν έχουν κάψει τα μισά τους εγκεφαλικά κύτταρα,αν είχαν λάβει οποτεδήποτε κάποια μορφή παιδείας  και άλλα πολλά..

Να πούμε για το στρατευμένο ελληνικό τραγούδι και τις κωλοτούμπες σχεδόν όλων των εκπροσώπων του;

Θέλουμε νέο thread..

Φυσικά υπάρχουν και οι ρομαντικοί και πιστοί στις αρχές τους καλλιτέχνες,αλλά κατά τη γνώμη μου αποτελούν τραγική μειοψηφία.

Ο Fusion ρώτησε τι θα κάναμε αν έπρεπε να συμπράξουμε με κάποιον που δεν συμφωνούμε/αποδοκιμάζουμε σαν άνθρωπο.

Ένας session μουσικός που πρέπει να βγάλει τα προς το ζειν,μπορεί να το έβλεπε καθαρά σαν δουλειά.

Κάποιος άλλος ίσως έβαζε τα πολιτικά του κριτήρια πάνω από κάθε πιθανή συνεργασία.

Είναι καθαρά υποκειμενικό το θέμα..

Και κάτι ακόμη..

Αν εγώ πάω να παίξω για τα προσφυγόπουλα,φορώντας τα καταπληκτικά νέα μου vfm παπούτσια που τα έραψε κάποιο παιδάκι στην Ταιβάν για μια κούπα ρύζι :...ναι....είμαι και εγώ όσο αντισυμβατικός και επαναστάτης είναι οι RATM..

Αυτό δεν είναι μομφή για τον Tamtam,αλλά μια γενική παρατήρηση.

Δεν γίνεται να είμαστε "επαναστάτες",αλληλέγγυοι,φιλάνθρωποι,κ.λ.π. όποτε μας βολεύει.

Δεν γίνεται να γράφουμε με το δήθεν "ηθικό πλεονέκτημα" της αριστεράς,,αλλά κατά τα άλλα να καρπωνόμαστε με χαρά τα "κακά" του καπιταλισμού.

Όποιος θέλει να θεωρεί τον εαυτό του συνεπή,να είναι σε όλα του.

 

[otto##]

2 ακόμα παράμετροι που βρίσκω ενδιαφέρουσες.

1. Αν το συγκρότημα/καλλιτέχνης που μου αρέσει δεν έχει καθόλου πολιτική/ιδεολογική/δημόσια και όταν μιλά δημόσια μοιάζει εντελώς μαϊντανός; Σας πειράζει;

2. Αν το συγκρότημα/καλλιτέχνης που μου αρέσει έχει εμφανώς ροπή προς μια κατεύθυνση αλλά ξέρω ότι προσποιείται; Δηλαδή το παίζουν επαναστάτες για να μαζέψουν κόσμο αλλά αυτό είναι ουσιαστικά ένα προσυμφωνημένο σενάριο;

 

[Nikolas]

Μια χαρά σε κατάλαβα τώρα.

Η διαφωνία μας είναι η εξής: Εσύ θεωρείς ότι στην καλλιτεχνία η δημοσιότητα είναι κάτι που συνδέεται με την (καλλιτεχνική αξία.

Όχι.
Εννοώ ότι η δημοσιότητα, παλαιότερα προέκειπτε μόνο σε αυτούς που είχαν βήμα για άλλους λόγους (καλλιτεχνικούς ή μη). Πλέον το βήμα υπάρχει για όλους προς χρήση και εκμετάλευση...

Η αξία αυτή καθ'αυτή δε παίζει τεράστιο ρόλο (αναλόγως τι ονομάζουμε αξία τελικά), αλλά η εμπορική αξία φυσικά και παίζει το ρόλο της.

 

[Jazzjoker]

Εννοώ ότι η δημοσιότητα, παλαιότερα προέκειπτε μόνο σε αυτούς που είχαν βήμα για άλλους λόγους (καλλιτεχνικούς ή μη). Πλέον το βήμα υπάρχει για όλους προς χρήση και εκμετάλευση...

Πάλι σε έχασα.

1. Δεν καταλαβαίνω γενικώς πού είναι η ένστασή σου σε αυτά που έγραψα στο πρώτο μου ποστ.

2. Αφήνεις να εννοηθεί ότι παλιότερα (πριν το ίντερνετ) ήταν καλύτερα. Μιλάς για κάποιους "ήρωες" που "είχαν προβολή λόγω της αξίας τους" ενώ τώρα προβολή "έχει κι ο γείτονας" και κάτι άλλοι "απαίσιοι" όπως ο Kanye. Μα αυτό δε σημαίνει ότι θεωρείς ότι η προβολή θα έπρεπε να είναι προνόμιο αυτών που την αξίζουν;

 

[Nikolas]

Πάλι σε έχασα.

1. Δεν καταλαβαίνω γενικώς πού είναι η ένστασή σου σε αυτά που έγραψα στο πρώτο μου ποστ.

Παρεξήγηση. Αφού ξεκινάω το ποστ μου με τη φράση "Σπύρο δίκιο έχεις ΑΛΛΑ παραβλέπεις κάτι" Συμφωνώ με εσένα αλλά επεκτείνομαι σε κάτι που νομίζω ότι δε καλύπτεις!

2. Αφήνεις να εννοηθεί ότι παλιότερα (πριν το ίντερνετ) ήταν καλύτερα. Μιλάς για κάποιους "ήρωες" που "είχαν προβολή λόγω της αξίας τους" ενώ τώρα προβολή "έχει κι ο γείτονας" και κάτι άλλοι "απαίσιοι" όπως ο Kanye. Μα αυτό δε σημαίνει ότι θεωρείς ότι η προβολή θα έπρεπε να είναι προνόμιο αυτών που την αξίζουν;

Ναι και όχι. Αφήνω να εννοηθεί, και μαλλόν, προσωπικά, το πιστεύω, αλλά από την άλλη μια χαρά γεύομαι την ελευθερία του Ιντερνετ...
Η προβολή πλέον γίνεται με προσωπικά κριτήρια μάλλον (χωρίς την πλάτη της βιομηχανίας απαραιτήτως) ενώ παλαιότερα δε γίνοταν. Άρα παλαιότερα η βούλα της βιομηχανίας σήμαινε και προβολή στα media ενώ τώρα δεν είναι απαραίτητο αυτό.

Τέλος πάντων... ειμαι κουρασμένος και δε μπορώ να συνεχίσω. Ελπίζω να μην υπάρχει παρεξήγηση, αφού φυσικά και δε θέλω κάτι τέτοιο. Φιλάκια και καλή νύχτα.

 

[panorios]

Με προβληματίσατε.

Το σκέφτηκα και τελικά αποφάσισα.

Είμαι αρκετά συναισθηματικός για να βγάλω από την ζωή μου ακούσματα που με διαμόρφωσαν μουσικά τα πρώτα 30 χρόνια της ζωής μου.

Ότι μπούρδα έχουν κάνει ή έχουν δηλώσει στους στοίχους τους οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες θα έχουν μία ξεχωριστή θέση.

Σε πολλές περιπτώσεις τους δικαιολογώ και εγώ στην ηλικία τους μπορεί να έλεγα χειρότερες μπούρδες.

Μεγαλώνοντας έγινα σταδιακά ποιο δύσκολος και δύσπιστος.

Και δυστυχώς λιγότερο ενθουσιασμένος.

Ακόμα και σήμερα μπορεί να μου αρέσει μία παρέα εικοσάρηδων που λέει πολιτικά αφελείς στοίχους. Εάν τους πιστεύει και βρίσκεται στο φάσμα που έχω ζήσει στο παρελθόν μου, μπορώ να ταυτιστώ.

Καλώς η κακώς είναι μέρος της κουλτούρας μου.

Άλλαξε πολύ και ο κόσμος βρε παιδί μου.