fusiongtr είπε:
Θα συμβάλλατε ποτέ σε καλλιτεχνικό έργο που προωθεί (άρα μιλάω εδώ για στρατευμένη τέχνη) ιδεολογίες, νοοτροπίες, συμπεριφορές, κουλτούρα, αντίθετη με τα δικά σας "πιστεύω", τις δικές σας ηθικές αξίες, και που είσαστε αντίθετοι στην ύπαρξή του, πράξη που θα σας "σημάδευε" στην συνείδηση του κόσμου, αν αυτό ήταν επιτυχημένο εμπορικά?
Να το κάνω λιανά.
Πχ
Είστε πολύ καλός κιθαρίστας, και σας γίνεται πρόταση να συμμετέχετε σε κάποιο πολύ δημοφιλές γκρουπ, το οποίο όμως μέσα από το έργο του, "προωθεί" αξίες με τις οποίες είστε κάθετα διάφωνος, και τις θεωρείτε βλαπτικές για την κοινωνία και τον κόσμο.
Γνωρίζετε ότι η συμμετοχή σας θα σας "σημαδέψει" στο κοινωνικό σας (και όχι μόνο) περιβάλλον, αλλά θα σας χαρίσει και χρήματα και δόξα λόγω της δημοφιλίας (εμπορικής επιτυχίας) της μπάντας.
Δεν αναφέρομαι μόνο σε πολιτική τοποθέτηση, αλλά και σε θρησκευτική, συμπεριφορική, κοινωνική, κλπ
Τι κάνετε?
EDIT: Και κάτι ακόμα.
Ας υποθέσουμε ότι ένα μουσικό σας ίνδαλμα, που συμπυκνώνει και τις αξίες σας, πχ Rory Gallagher (άσχετα αν έχει πεθάνει), ή Jeff Beck (λέμε τώρα), αποκαλύπτεται εκ των υστέρων ότι ήταν (για τους πεθαμένους, ή "είναι" για τους ζωντανούς) παιδόφιλος, ή έμπορος όπλων, ή ...
Πώς θα το αντιμετωπίζατε?
Δεν θα τον ξανακούγατε?
Τροφή για σκέψη!
Καίριες ερωτήσεις και στη σωστή κατεύθυνση!
Προσωπικά, ΔΕΝ θα συμμετείχα σε στρατευμένο μουσικό έργο ούτε ανθρώπου με τον οποίο θα συμφωνούσα πολιτικά ή ηθικά. Και ο λόγος είναι ότι θεωρώ ότι ο κόσμος δεν χρειάζεται περισσότερη καθοδήγηση αλλά περισσότερη ελευθερία και παιδεία.
Δεν θα συμμετείχα επίσης σε φεστιβάλ πολιτικού κόμματος με το οποίο μας χωρίζει αξιακή άβυσσος.
Θα το σκεφτόμουν πάααρα πολύ να ξανασυμμετάσχω σε φεστιβάλ πολιτικής νεολαίας ή κόμματος όπως κάναμε στα 90s (αν και τότε ήταν διαφορετικά, διότι σε ένα συγκρότημα, δεν αποφασίζεις μόνος, αλλά οι αποφάσεις είναι συλλογικές και πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι "κάθε προβολή και δημοσιότητα είναι καλό πράγμα")
Θα συμμετέχω όμως για πάντα σε συναυλίες που δεν είναι καπελωμένες από πολιτικά κόμματα π.χ. σε μια αντιρατσιστική συναυλία ή σεμια συναυλία αλληλεγγύης προς τους αδύναμους άστεγους, πρόσφυγες κ.ο.κ.
Θα μου πεις ότι κι εκεί, περιμένεις να δεις ανθρώπους από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και σίγουρα όχι από το χώρο των συντηρητικών ή των νεοδεξιών, αλλά ΟΚ, όσο οι πρώτοι δεν καπελώνουν το event με καμία κομματική σημαία, δεν θα είχα πρόβλημα.
Ένα παράδειγμα: είμαι βαθειά άθεος και αγνωστικιστής. Εδώ που βρίσκομαι όμως, έχω παίξει ουκ ολίγες φορές μέσα σε εκκλησίες, με δυο διαφορετικά μάλιστα συγκροτήματα ρεγκε που τραγουδάνε για τον Τζίζους-Τζα (αλλά ευτυχώς όχι μόνο).
Ο λόγος;
α) δεν τους συγκαταλέγω στην στρατευμένη τέχνη διότι το συγκεκριμένο ιδίωμα είναι συνυφασμένο με τη θρησκευτικότητα της reggae roots
β) οι τύποι δεν προσπάθουν να προσυλητίσουν κανέναν
γ) είναι on the good side - συμμετέχουν σε events που διοργανώνονται για να συγκεντρωθούν χρήματα και υλικά για τους πρόσφυγες, για τους άστεγους κλπ,
In fact τα mini concerts που κάναμε μέσα στους γοτθικούς ναούς ήταν επειδή οι εκκλησίες εδώ έδωσαν στέγη σε πρόσφυγες - μιλάμε για αντίσκηνα στημένα μέσα στους ναούς, κάτι αδιανόητο για τα δικά μας, ελληνικά δεδομένα.
Συνεπώς - επειδή αναφέρθηκε νωρίτερα-
όχι δεν χρειάζεται να είσαι χριστιανός για να ακούσεις Μπαχ.
Από κει και πέρα, ένα
μπράβο στον Ηλία Ζάικο και στον κάθε άνθρωπο που δεν τρέχει πίσω από τα φράγκα κάνοντας την τέχνη και την αξιοπρέπειά του κουρελόχαρτο για ένα πακετο 50ευρα όπως ειπώθηκε.
Ούτε εγώ το έκανα ποτέ, ειδικά την εποχή που πεινούσα, και ξέρω το κόστος. Δεν κομπάζω, γνωρίζω από κοντινούς μου ανθρώπους ότι τα πράγματα ζορίζουν σημαντικά έτσι και εξαρτώνται αλλοι από εσένα. Και ότι εκεί οι επιλογές στενεύουν αδυσώπητα. Η τελευταία μου λύση όμως, πριν αποτυγχανε οτιδήποτε άλλο, θα ήταν να πάω να παίξω σε σκυλάδικο.
>> Και μια διευκρίνηση: όταν έγραψα ότι
"δεν μπορώ να βρω εύκολα κάποιον που να εκτιμώ τη δουλειά του, την... κιθάρα του ή την κόμμωσή του ;D
και να είναι "αντίθετος στα ιδανικά μου" (όπως λέει ο τίτλος),
εννοούσα ότι κατά ένα μυστήριο (not) τρόπο, αυτά τα δυο σκέλη τείνουν να ταυτίζονται στην εξίσωση.
Παράδειγμα: οι Cure είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες και ο Smith από τους αγαπημένους καλλιτέχνες / κιθαρίστες κλπ.
Όταν πρωτοέσκασαν δεν τους άκουσα - έβρισκα τόσο απεχθές το βίντεο κλιπ του Forest και τα σακάκια με βάτα που φόραγε τότε, όσο και το ηλεκτρονικό beat (στο Forest πάντα) . Δυσκολεύτηκα πολύ από τους Led Zeppelin να πάω στους Cure και
οι λόγοι ήταν καθαρά αισθητικοί.
Όταν παίξαν όμως στην Αθήνα τo Α Forest, ήταν από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου.
Αυτό, επειδή κάποιος μου σχολίασε πως η αντιστοιχία ιδανικών και αγαπημένης μουσικής όπως την περιέγραψα, είναι "ο ορισμός της στρατευμένης τέχνης".
Δεν είναι φίλε μου, απλά
όταν συμβαίνει αυτή η αντιστοιχία (να οσυ αρέσουν τα πάντα δηλαδή από έναν καλλιτέχνη ή σχήμα, τότε είναι ευτυχία! 
Επίσης, υπάρχουν πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες που δεν μου αρέσει η μουσική τους ή δεν τους ακούω, αλλά τυχαίνει να εκτιμώ τη στάση τους σε διάφορα ζητήματα.
That said, έτσι και κάποιο από τα λαμόγια που γουστάρω, αποδειχθεί κατώτερο των περιστάσεων, Αλαίν Ντελόν και Μπράιαν Φέρι κλπ, δεν έχω κανένα πρόβλημα να βάλω τα δισκάκια και τις ταινίες του σε ένα σκοτεινό σημείο των ραφιών μου και να μην ξανασχοληθώ.
Δεν είναι καινοφανές, στον περισσότερο "φυσιολογικό" κόσμο συμβαίνει :
η απέχθεια να τον οδηγήσει να στραφεί μακριά από το καλλιτεχνικό έργο ανθρώπων που άλλοτε θαύμαζε, ανακαλύπτοντας τι κρύβεται κάτω από το χαλί.
Και ένα ηθικοπλαστικό βιντεάκι που ελπίζω να μην κόψουν οι moderators:
τα "αστεία" του είναι πολύ σοβαρή υπόθεση (με αφορμη τα ναρκωτικά, αλλά και ειδικότερα για την εμπορευματοποίηση).
https://youtu.be/zmNEIwTxoP8
