sfaku

;D ;D ;D ;D ;D Σόρι αλλά στα σημεία που δεν έχω καραφλιάσει, είμαι... ξανθός. Κάτι χάνω εδώ!

Α, αγαπητέ, έπρεπε να συμβουλευτείς επαγγελματία. Διότι υπάρχουν άπειρες εναλλακτικές μεταφράσεις για το my fucking life. Λοιπόν, έχουμε και λέμε... ΤΣΑΝΤΙΣΜΕΝΗ: Η γαμοζωή μου ΩΜΗ: Γαμώ τη ζωή μου ΑΝΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ: Τη ζωή μου γαμώ ΕΜΦΑΤΙΚΗ: Γαμώ τη ζωή μου γαμώ ΠΑΘΗΤΙΚΗ: Η ζωή μου γαμιέται ΥΠΑΙΝΙΚΤΙΚΗ: Τη ζωή μου μέσα ΕΛΕΥΘΕΡΗ: Η ζωή μου τον παίρνει ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ: Η συν-ουσία της ζωής μου ΑΘΛΗΤΙΚΗ: Σεξ-Ζωή σημειώσατε 1 ΠΟΛΙΤΙΚή: Μας γαμήσαν τη ζωή ΠΟΛίΤΙΚΗ: Σιχτίρ Ζωί ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ: Η ζωή μου μπλε Πιστεύω το 'χουμε, ε;

Για το πού βρέθηκαν τα χρήματα είναι μεγάλη κουβέντα. Το Zeitgeist αβαντάρει πολύ τον υπερ-συντηρητικό ρεπουμπλικάνο Ρον Πολ (τώρα είναι υποψήφιος και για το ρεπουμπλικανικό χρίσμα) και είναι σφόδρα πιθανόν ότι αυτός το χρηματοδοτεί. Οι απόψεις του φιλμ είναι φτιαγμένες για να γοητεύουν αλλά κάτι δεν πάει καλά. Οι τύποι που δείχνει στην έρημο, και όλοι οι παγκοσμίως άγνωστοι ειδικοί που φιλοξενεί, μοιάζουν βγαλμένοι από κάποια σέχτα. Και είναι φοβερά αμερικανάτο και απολιτικό κατά βάθος, αν το ψάξεις. Just my 2c.

Ερώτηση: προτιμάτε αυτήν ή μία AVRI; Αν κατάλαβα καλά η Johnny Marr αντί για rhythm κύκλωμα έχει δύο high-pass διακόπτες. Στην Jazzmaster μου το χρησιμοποιώ το rhythm. Από jaguar έχω μικρή εμπειρία για να απαντήσω αν θα το ήθελα οπωσδήποτε (άλλα έχω την υποψία ότι θα το ήθελα).

Όχι ρε γμτ και ό,τι την είχα ξεχάσει... ;D

Kι εγώ! ;D ;D

Πολύ ωραίο το βίντεο της Fender, όσο για τον Μαρ, δυστυχώς δεν φοράω καπέλο (αλλά και να είχα, δεν θα ήξερα τι να το κάνω: να το βγάλω, ή να το φάω; ;D ) Θέλω jaguar.

Δεν είμαι φαν των placebo αλλά καμία σχέση τα δύο είδη. Είναι σαν να λες "εκεί που κάποτε τρώγαμε παστίτσιο, τώρα παν και τρων κολοκυθόπιτα...".

Χρόνια πολλά-καλή χρονιά! Το πιο σύνηθες πρόβλημα που μου προκαλούσε pops & clicks με τη delta 44 που είχα, ήταν η διευθέτηση των διευθύνσεων irq. Θα πρέπει να μπεις στο bios και να πειραματιστείς με την ανάθεση των irq. Καλό είναι η κάρτα να είναι μόνη της στο irq της γιατί αλλιώς η όποια άλλη συσκευή απασχολεί το ίδιο irq και προκαλεί τα ενοχλητικά ποπ, σκρατς κ.λπ. Επειδή δεν θυμάμαι περισσότερα, ψάξτο στο internet, τότε υπήρχαν κάποια φόρουμ όπου συζητιόταν (αν και πάνε πολλά χρόνια). Φορμάτ μην κάνεις τσάμπα χρόνος, ψάξου όμως με το bios. Αν όμως όλα αυτά σου φαίνονται κινέζικα, βρες μία καλή μεταχείρω κάρτα ήχου usb και ξεμπέρδεψες. Πάντως το pc και η κάρτα σου είναι δεόντως παλιά και τα δύο.

Σηκώνει κουβέντα τι σημαίνει χαρακτήρας ενός λαού (ίδιο χαρακτήρα ας πούμε έχει ο Ναπολιτάνος με τον Μιλανέζο; Ή ο Κρητικός με τον Θρακιώτη; ) αλλά είναι λογικό και επόμενο κάποιοι εθνικοί ύμνοι να αντανακλούν τα χονδρικά χαρακτηριστικά μίας χώρας, ιδίως αν είναι γραμμένοι (όπως συμβαίνει συνήθως) από συνθέτες που έχουν την εθνικότητα αυτής της χώρας και επομένως νιώθουν την κουλτούρα της, και έχουν βιώματα από τη μουσική της.

Παρομοίως. Floating είναι πολύ πιο μαλακή. Το σφίξιμο των ελατηρίων είναι κακή ιδέα. Την πλήρη "πάκτωση" της γέφυρας δεν την έχω δοκιμάσει, και έτσι δεν ξέρω αν έχει διαφορά στην αίσθηση από το απλό σφίξιμο των ελατηρίων.

Από τον τίτλο του θέματος φαντάστηκα ότι το μπράτσο έχει τουλάχιστον ραγίσει σε 14 σημεία/καεί/τεμαχιστεί ή σφυρηλατηθεί. Με ανακούφιση διαπίστωσα ότι πρόκειται απλώς για λεκέδες...

Χρόνια Πολλά σε όλους! Το θέμα "Πεταλιέρα ή πετάλια" έχει προταθεί για 121 Όσκαρ αλλά τελικά έχασε από το Μπεν Χουρ. Κέρδισε όμως βραβείο κοινού μαζί με το "Μαχόγκανι καλώ στο σπίτι για Γιορτές"... Επειδή ανήκει στα θέματα που έχουν εξαντληθεί (και τα θέματα αλλά και οι αναγνώστες) θα προσπαθήσω να απαντήσω στην ερώτηση αυτή με βάση τα πολύ συγκεκριμένα δεδομένα που θέτεις. Αφού σε καλύπτει ο ενισχυτής σου σε βρόμικα και καθαρά νομίζω ότι εσύ προσωπικά, χρειάζεσαι πεταλιέρα. Διότι οι πεταλιέρες κάνουν πολύ καλή δουλειά σε όλα τα εφέ που συμπληρώνουν ένα καλό καθαρό και ένα καλό βρόμικο ήχο. Και delay, και modulation και φίλτρα για post-ροκιές και eq κ.λπ. θα πάρεις αξιοπρεπέστατα από μία καλή Boss, Tonelab, Line6 κλπ κλπ. Κατά τη γνώμη μου μία πεταλιέρα για live είναι χρήσιμη ούτως ή άλλως, ακόμη και αν είσαι πεταλάκιας. Ελάχιστα και προικισμένα αυτιά είναι σε θέση να ακούν τις διαφορές μεταξύ αναλογικού, ψηφιακού, boutique και mainstream σε ένα live post-rock ή stoner, ιδίως όταν η μπάντα βαράει. Και οι πεταλιέρες είναι απείρως πιο πρακτικές (και συνήθως και πιο ελαφριές) για live. Εκεί που τίθεται θέμα με τις πεταλιέρες είναι στα drive. Άλλοι καλύπτονται, άλλοι όχι. Εσύ δεν γνωρίζεις ακόμη σε ποια κατηγορία ανήκεις. Πάρε μία πεταλιέρα, εξάντλησέ την και αν κάποια στιγμή νιώθεις ότι θέλεις και άλλους βρόμικους ήχους, ψάξου για stomp boxes. Αν διαλέξεις το δρόμο "πετάλια" να ξέρεις ότι θέλει πολύ ψάξιμο και πολλά λεφτά.

Ωραίοι! Χρόνια πολλά σε όλους!

Πάντως η ανάλυση των πολυκάναλων των Beatles έχει φοβερό ενδιαφέρον. Εκτός από το πολύ ωραίο κλιπάκι που παρέθεσε ο Νέστωρ, υπάρχει και μία εκπομπή του BBC RADIO με θέμα την ανάλυση multitrack μεγάλων μπαντών (με αρκετές εκπομπές για τους Beatles). Τις έχουν βγάλει πλέον από το επίσημο σάιτ του BBC, αλλά σε ένα πρόχειρο γουγλάρισμα βρήκα αυτό: http://waxy.org/2009/10/audio_analysis_of_the_beatles_multitrack_masters/

Ναι, το λεγόμενο diabolus in musica (νομίζω είναι η ελαττωμένη πέμπτη). Από όπου τιτλοφόρησαν και οι Slayer τον ομώνυμο δίσκο τους.

Ωραίο το ταινιάκι. Η μουσική σας είναι born ready για κινηματογράφο! Μου άρεσε σε συνδυασμό με την εικόνα και τολμώ να πω ότι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ατμόσφαιρα, μάλιστα σε κάποια φάση είχα την αίθηση ότι βλέπω βίντεο κλιπ Snooz Loop με παρεμβαλλόμενες ομιλούσες σκηνές! Εύγε παίδες! Εύχομαι και στο Αγιόξυλο (Hollywood)!

Πράγματι από το revolver (τι δισκάρα) και μετά μεγαλούργησαν, και αυτό έχει επισκιάσει την πρώτη φάση τους. Διότι η σύγκριση είναι αυτόματη και νομίζω λίγο άδικη. Έχω την αίσθηση ότι στην πρώτη φάση υπάρχουν ήδη ενδείξεις ιδιοφυΐας (η οποία ήταν σε φάση κυοφορίας και εκδηλώθηκε αργότερα). Ιδίως συνθετικά τα chord progressions τους είναι και στην πρώτη φάση εκπληκτικά. Αυτό που άλλαξε στη β' φάση είναι το attitude. Δεν ήταν πια τα πιτσιρίκια που ανανεώνουν την πεπατημένη αλλά αυτοί που την χαράσσουν, και βαθιά-βαθιά (κι ακόμ να βγούμι ημίς οι υπόλοιπ απ' του χαντάκ').

Τεράστια κουβέντα, δεν είναι συγκρίσιμη η εποχή όπου η σπουδαία μουσική ήταν μέρος της θρησκευτικής λατρείας και γινόντουσαν οι πρώτες απόπειρες εκκοσμίκευσής της, με τη σημερινή εποχή όπου η μουσική έχει φτάσει στην άκρως αντίθετη φάση, την pop(ular) φάση, όπου είναι πλήρως εκκοσμικευμένη. Κάποιος που κάνει σπουδαία ποπ όμως πιθανόν αν ζούσε στην εποχή των ορατορίων, να έγραφε σπουδαία ορατόρια και φούγκες. Μπορεί κανείς λοιπόν να εντοπίσει αναλογίες στην επιδραστικότητα, την καινοτομία, την αποδοχή, το θαυμασμό που αγγίζει τη λατρεία (όχι μόνο από χαζογκόμενες που πέταγαν σουτιέν αλλά από μουσικάρες που πέταξαν το πιάνο τους από τον 6ο όροφο). @superfunk Εγώ αγαπώ πολύ το She loves you (πρώτο τραγούδι τους που άκουσα ποτέ) και το I wanna hold your hand (φοβερή ακολουθία ακκόρντων).

Εμένα μου αρέσουν πολύ τα χαζά τους τραγούδια της πρώτης περιόδου. Έχουν όλη την αφέλεια της εποχής, αλλά κατά την γνώμη μου καλύτερα εκφρασμένη, την ίδια αφέλεια που απηχούν μετά από 10-15 χρόνια ο Richman και οι Ramones, δηλαδή μπάντες με σκληρό ήχο (αλλά που το πνεύμα τους είναι πολύ παραπλήσιο). @waterfall: Το πόσο πολλά σημαίνουν οι Beatles για τη δυτική μουσική της τελευταίας 50ετίας... είναι η προπαίδεια της μουσικολογίας. Ο όρος overrated σε σχέση με τους Beatles δηλώνει μάλλον την άγνοιά της. Πες καλύτερα δεν μου αρέσουν, που δεν μπορεί κανείς να σου πει τίποτε. +∞

Άψογο βίντεο! Να προσθέσω την εμπεριστατωμένη φιλοσοφικά άποψή μου όπως την άλλη φορά; ;D Βιρτουόζος ο φεϊντερίστας! Όσο για το ίδιο το φέιντερ, υποθέτω ότι για να αντέχει στα... 32α, πρέπει να είναι πολύ γερό. Τεσπά, έκαστος στο είδος του. Άλλος φεντεριές και άλλος φεϊντεριές... ;D

Τσιρς μέιτ! Αυτό θα μου φαινόταν το πιο λογικό αφού όλα τα τάστα δεν έχουν το ίδιο ύψος, αλλά καμιά φορά μας εκπλήσσει αυτό το περίφημο "αυτονόητο" ;)

Όχι, μόνο tbx έχει από "εξωτικά" χαρακτηριστικά.

Πολύ ενδιαφέρον. Ερώτηση αδαούς. Όταν μετράμε action με χάρακα, μετράμε από τα τάστα ή από την ταστιέρα;

Ναι εννοώ σε γενικές γραμμές αυτό, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι ο τραγουδιστής πρέπει να μετατραπεί σε έναν τύπο που φτύνει ξύλινες συλλαβές. Υπάρχει μία χρυσή ισορροπία που πρέπει να τη βρείτε. Απλώς όταν όλη η μπάντα παίζει σε τρεχάτο ρυθμό, πρέπει αντίστοιχα να τρέχει και η φωνή (και το μέτρο των στίχων). Η επιτυχημένη εκδοχή αυτού που λέω είναι σε όλα αυτά κομμάτια που ανέφερα πριν αλλά και σε άπειρα άλλα. Τα περισσότερα γρήγορα ποστ πανκ κομμάτια, ελληνόφωνα ή αγγλόφωνα, έχουν αυτό το χαρακτηριστικό. Υπάρχουν εξαιρέσεις. Κάποιες φορές η φωνή λέει "κοντούς στίχους". Τότε όμως συμπληρώνουν τα όργανα με μία φράση-απάντηση ώστε να υπάρχει η αίσθηση της ροής και να διατηρείται το ενδιαφέρον του ακροατή. Παράδειγμα η Μάσκα από Τρύπες. Στο κουπλέ υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο με φράση του Αγγελάκα και απάντηση από κιθάρες. Και το κομμάτι κλιμακώνεται στο ρεφρέν με πυκνότερους στίχους. Στο κομμάτι σας αυτό πάτε περίπου να κάνετε αλλά θέλει περισσότερη κλιμάκωση. Άλλες φορές πάλι υπάρχει μία πολύ γκρουβάτη ριφάρα που τρέχει από κάτω και κρατάει τον ακροατή σε ένταση. Αν έχεις ακούσει ας πούμε το Close your eyes they burn like fire των Dubrovniks, έχει κοντούς στίχους, αλλά η μπάντα από κάτω δέρνει, οπότε το τραγούδι δεν κρεμάει πουθενά. Θεωρώ πάντως ότι οι τόσο κοντοί στίχοι είναι η εξαίρεση. Αν θέλετε μία συμβουλή, παράλληλα με το δικό σας υλικό (που πολύ καλά κάνετε και το αναζητάτε) να παίζετε στις πρόβες σας αγαπημένα κομμάτια από άλες μπάντες, για εσωτερική-εκπαιδευτική χρήση. Σε αρχική φάση μάλιστα ίσως πρέπει να δώσετε περισσότερο βάρος σε αυτό. Ο στόχος δεν είναι απλώς να βγάλετε πολύ καλά τα κομμάτια αλλά να μάθετε μέσα από αυτά και να βρείτε καλύτερα το ιδίωμα. Θα μπορείτε να συγκεντρωθείτε απερίσπαστα στην τεχνική του είδους σας, ενώ παίζοντας τα δικά σας έχετε δύο καρπούζια στη μασχάλη (και την τεχνική, και τη σύνθεση-ενορχήστρωση). Άσε που πολλές φορές όταν παίζουμε μόνο δικά μας κομμάτια προοδεύουμε πιο αργά, γιατί οι συνθέσεις μας περιέχουν στοιχεία απειρίας, που μας οδηγούν σε λάθος παιξίματα και φαίνεται ότι πάσχουμε από τεχνική, ενώ κάπου πάσχει η σύνθεση ή ο στίχος (δηλαδή η ιδέα). Αν αποκτήσετε καλύτερα την εμπειρία του είδους παίζοντας πολύ χαρακτηριστικά κομμάτια, θα βλέπετε πιο ξεκάθαρα και τις ατέλειες στα δικά σας κομμάτια και θα τις διορθώνετε. Τέλος στην περίπτωση που ο τραγουδιστής σας δεν παίζει κάποιο όργανο, καιρός να αρχίσετε να του δείχνετε τα βασικά περί μουσικής, ώστε να καταλαβαίνει τι είναι αυτά τα όγδοα κ.λπ. (και φυσικά θα τον βοηθήσει πολύ και στη φωνή).