Είμαι σε ένα τέλμα τα τελευταία χρόνια, δεν μου αρέσουν οι καινούριες ταινίες και έχω δει ότι με ενδιαφέρει από τα παλιά.
Eπ' αυτού συγκεκριμένα, ήμουν σε παρόμοια φάση μέχρι σχετικά πρόσφατα. Εκεί που έβλεπα μανιωδώς ταινίες είτε μόνος στο σπίτι είτε με παρέα στο σινεμά, μου κόπηκε η όρεξη. Για δυο-τρια χρόνια μπορεί να είχα κάτσει να δω ίσως και βαριά βαριά αθροιστικά 10 ταινίες. Αποπειράθηκα δίαφορα μέσα αναζωπυρωσης, με σχετική επιτυχία τα περισσότερα.
Πρωτα γυμναστηριακές τακτικές της σχολής "αφού το πληρώνω might as well use it να μη πάει τζάμπα η συνδρομή". Eίχα ξεκινήσει με το MUBI, το οποίο ήταν επιτυχημένο αρκετά εγχείρημα γιατί παλαιότερα είχε μόνο 30 ταινίες ανα πάσα στιγμή - κάθε μέρα έμπαινε μια καινούρια και έβγαινε αυτη η οποία έιχε συμπληρώσει μήνα. Είχα βάλει στόχο αφού το πλήρωνα να έβλεπα κάθε μήνα 2-3 ταινίες για να κάνω απόσβεση, οπότε κάθε φορά που έβλεπα κάτι remotely ενδιαφέρον έπρεπε να βρώ χρόνο να κάτσω να το δώ εκείνες τις μέρες πριν εξαφανιστεί. Αργότερα είχα βγάλει και μια περιορισμένη (χρονικά) συνδρομή στο Criterion Collection, οπότε είχα φαγωθεί να δω όσες περισσότερες απο τον κατάλογο τους μπορούσα πριν λήξει. Ακούγεται βεβιασμένο αλλά με το που μπήκα στο τριπάκι επανήλθε και η σινεφιλ όρεξη πριν το καταλάβω.
Παράλληλα, με μια παρέα φίλων ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε ημι-τακτικά σε 2 μικρά ανεξάρτητα σινεμά στην πόλη μας. 'Οχι μόνο όταν θα έβγαινε κάποια ταινία που μας ενδιέφερε (πράγμα που σπανίζει). Το είχαμε δει περισσότερο σαν κοινωνικό κομματι, support your local scene ναουμ, αντί να πάμε για μπύρες για να δούμε τι παίζει το Cube αυτή τη βδομάδα, καιρό έχουμε να πάμε. Κατέληξα σχεδόν τυχαία να βλέπω μερικές καταπληκτικές ταινίες έτσι.
Τέλος, με 2 φίλους έχουμε ξεκινήσει το εξής. Ανα τακτά διαστήματα μαζευόμαστε για ταινία στο σπίτι, και την επιλογή ταινίας την κάνει κάθε φορά ένας εκ των τριών (we take turns). Ο κανόνας είναι όμως ότι πρέπει να διαλέξει μια ταινία που να έχει ξαναδει ο ίδιος αλλά να μην έχουν δει οι αλλοι δυο, και ιδανικά να είναι κάτι που οι αλλοι δυο δε θα καθόντουσαν ποτέ να δουν μόνοι τους. Ξεκίνησε με αγαθές προθέσεις, έχει εξελιχθεί σε κινηματογραφική συλλογική τιμωρία που καταλήγει σε post-screeening μπινελίκια σχετικά με το γούστο του καθενός, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Υ.Γ. Δίπλα στο πατρικό μου στην Καλαμαρία υπάρχει ακόμα το βιντεο κλαμπ που πήγαινα ως πιτσιρικάς, και έχω την εντύπωση είναι το τελευταίο που απομένει σε όλη τη Θεσσαλονίκη.
