(Όταν ο Lou έκραζε τον Τραμπ, εμείς πίναμε τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι)
Μικρή ιστορία γιατί έγινε αγαπημένη μου κιθάρα η Telecaster κατα λάθος
Η εντελώς ανεπιτήδευτη παραγωγή και το εντελώς ανεπιτήδευτο παίξιμο κιθάρας σε αυτόν τον δίσκο αριστούργημα. Αυτή η δύναμη που έβγαινε από τον -ala solid state- καθαρό και αφτιασίδωτο ήχο. Στο προ-κιθαριστικό μυαλό μου (δεν είχα ακόμη πιάσει κιθάρα) αυτόν τον ήχο θα έπρεπε να έχει μια Telecaster και είναι η αιτία που έγινε η αγαπημένη μου κιθάρα, ακόμη κι αν τελικά δεν ήταν Tele αυτή που άκουγα στον δίσκο. Στην προ-βιντεοκλιπ εποχή, φανταζόμουν τον Λου Ρηντ να παίζει καθιστός μια Tele. Πρόσφατα, καμιά 25 χρόνια μετά από τότε που τον πρωτοάκουσα, έμαθα και το όνομα του κιθαρίστα: Mike Rathke.
Aυτός είναι νομίζω ο δίσκος-σταθμός στην διαμόρφωση της Telecaster-ιακής μου συνείδησης.
Mόνο Butterscotch, μόνο maple-one piece. Σε κάθε άλλη περίπτωση χρώματος ή configuration, η Tele πρέπει να έχει DB (double binding) για να μου κλικάρει οπτικά.
