Open Tunings και Slide κιθάρα Revisited

[Shelter]

Τα ξεχωρίζω γιατι δεν συνδέονται αναγκαστικά.

Στο forum μας κατα καιρούς έχουν ανοιχθεί διάφορα νήματα που αφορούν το συγκεκριμένο πεδίο αλλά νομίζω ότι το ενδιαφέρον είναι κυρίως εγκυκλοπαιδικό.

Τα ανοιχτά κουρδίσματα (όχι drop) είναι παρόντα όσα χρόνια υπάρχει η κιθάρα και αντίθετα με μια γενικά διαδεδομένη πεποίθηση δεν αφορούν μονο blues. Υπάρχουν ανοιχτά κουρδίσματα στην κιθαριστική μουσική της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας από την αναγέννηση. Υπάρχουν ανοιχτά κουρδίσματα στα ρεμπέτικα, στα fados, στη χαβανέζικη μουσική φυσικά, στην μπαλάντα της μεγάλης Βρετανίας, στο grunge και σε πλήθος σύγχρονων κιθαριστικού ενδιαφέροντος ακουστικών ρευμάτων.

Τα ανοιχτά κουρδίσματα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και εναλλακτική και θα έλεγα συναισθηματική προσέγγιση στο κιθαριστικό παίξιμο που όλοι αποφεύγουν εξαιτίας της άβολης συνειδητοποίησης ότι μόλις αλλάξεις κούρδισμα, ότι ήξερες δεν ισχύει πια! Όμως πολλές φορες μεταφέρουν ένα διαφορετικο ηχητικο τοπίο που είναι πολύ βαθύ και συχνά συναισθηματικά φορτισμένο, άρα εξαιρετικο εργαλείο για να αναπροσεγγισει καποιος τη μουσική. Τα κομμάτια που ήδη γνωρίζουμε αποκτούν άλλο βάθος αν τα παιξει κάποιος διαλέγοντας το σωστό κούρδισμα.

Υπάρχουν ωστόσο και δυσκολίες. Δεν μπορείς να αλλάζεις όλη την ώρα κούρδισμα στην ίδια κιθάρα, και αναγκαστικα αν τα δουλεύεις, πρέπει να έχεις πολλές αφιερωμένες στο κάθε κούρδισμα. Και λέω αφιερωμένες γιατι πέραν των τάσεων των κουρδισμάτων που αλλάζουν εαν τα ξύλα εχουν συνηθισει σε ενα συγκεκριμένο κούρδισμα, η πλαδαρότητα των χορδών απο τα βαρυτονης φύσης κουρδίσματα επιβάλει ψηλό action. Πολύ ψηλό αν συνυπολογίσει καποιος και το slide στην εξισωση. Και βαριές χορδές. 12άρες τουλάχιστον ή 13άρες με ακόμα βαρύτερη Ε καντίνι. Αυτό γιατι ο ήχος με τις λεπτές χορδές δεν αποδίδει τον όγκο που πρέπει.

Τα slide απο την άλλη, έχουν διάφορα σχήματα και υλικά. Τα σχήματα έχουν να κάνουν πιο πολύ με το σχήμα και το μέγεθος των δακτύλων μας. Παλιά κάποιοι έλεγαν ότι σε ηλεκτρική τα γυάλινα ηταν πιο καλά και σε ακουστική τα μεταλλικα. Όμως εμένα πάντα τα μπρονζέ μου άρεσαν πολύ. Ωστόσο χρησιμοποιώ nickel γιατι το πιάνω με μαγνήτη πισω απο την κεφαλή της κιθάρας για ευκολία. Διαλέγοντας θα πρότεινα να παρει καποιος ένα που να τον βολεύει. Να εχει κάποιο βάρος, αλλά τόσο ωστε να μπορει να το χειριστεί άνετα. Τα κεραμικά μου ακούγοντας πάντα μουγκά αλλά αυτά ειναι γούστα.

Είναι πραγματικά αδύνατο να καταγράψει κάποιος όλες τις πιθανές παραλλαγές των ανοιχτών κουρδισμάτων αλλά τα πιο βασικά είναι

Open C = (C-G-C-G-C-E)
Open D = (D-A-D-F#-A-D)
Open E (E-B-E-G#-B-E)
Open F =(F-A-C-F-C-F)
Open G = (D-G-D-G-B-D)
Open A = (E-A-E-A-C#-E)
Open B = (B-F#-B-F#-B-D#)

Το ηχητικό τους εύρος είναι μεγάλο και καλύπτει πολλές φορές οτι χρειάζεται για να σταθει μονο η κιθάρα με μια φωνή. Ωστόσο απαιτεί αρκετό muting.

Και θα βρεθεί κάποιος να ρωτήσει "Γιατι να πρέπει να υποχρεωθω να μάθω απο την αρχη? δε μπορώ να παιξω slide με standard tuning"?
Ναι μπορεις, αλλά θα υποχρεωθεις σε παράλογα υπερβολικο muting που θα σου στερήσει τη μαγεία της συνηχισης των υπόλοιπων σύμφωνων φθόγκων της συγχορδίας που δίνουν όλο αυτό το υπέροχο χρώμα και βάθος στον ήχο.

Επίσης το slide δεν συγχωρεί το λάθος pitch... θέλει να εχεις καλή αίσθηση του κουρδίσματος και όπως και στο τραγούδι να έχεις μόνιμα την τάση να είσαι και λίγο παραπάνω απο εκει που νομιζεις οτι ειναι το σωστό. Γιατί όλοι έχουμε την τάση να πέφτουμε. Επίσης καλό βιμπράτο, όχι νευρικό. Σίγουρο.

Αυτά για τώρα και θα χρωστάω μερικά ακόμα ηχητικά

 

[manosx]

Ωραιος.

Ωραια τα open chords. Γουσταρω, ειδικα στο open Em7add4 ειμαι πολυ καλος

 

[Shelter]

Αν μπορει καποιος moderator να αλλαξει το Open E σε (Ε-B-E-G#-B-E) γιατι με το 10' αν γινει ενα λαθος ακομα και εκ παραδρομής, μένει για παντα έτσι

 

[odis13]

Θυμάμαι κάποτε τον Brozman να λέει πως με την εποχή της εξερεύνησης/αποικιοκρατίας η κιθάρα έφτασε σε πολλές απομακρυσμένες ακτές του κόσμου, αλλά συχνά έφτανε εκεί χωρίς το εγχειρίδιο χρήσης. Απομακρυσμένη λοιπόν απο το (εκ πρώτης όψεως και μόνο) παράλογο ευρωπαικο κούρδισμα, επικράτησε η λογική - κουρδίζουμε σε κάτι που ακούγεται ωραία, απο τη μια πάει προς τα πάνω απο την άλλη προς τα κάτω και off we go!

Σοβαρά τώρα, τα ανοικτά κουρδίσματα είναι κάτι που οφείλει ο καθένας να δοκιμάσει σε κάποια φάση, απο περιέργεια και μόνο. Και ας μην πάτε κατευθείαν στο slide που είναι ολίγον τι πιο τρομακτικό, συμβατικό παίξιμο σε ανοικτό. Eγγυημένο fun for the whole family και ορυμαγδός έμπνευσης που δε θα πάρεις απο κανένα νέο πεταλάκι η plugin, και τη βγάζεις και ταράτσα. 'Αντε το πολύ να χρειαστεί να πάρεις κανα σετ χορδές πιο βαριές. Απλα κουρδίζεις και γκραγκανάς και σου βγαίνουν πράγματα που δεν εχεις ξανακούσει, είναι τρελο τριπάκι την πρώτη φορα το πώς ξαφνικά τα πάντα αν και ίδια ακούγονται διαφορετικά.

Καλά σε ακουστικά όργανα δε το πόσο διαφορετικά μπορεί να σονάρει μια κιθάρα σε standard tuning και σε open C πχ είναι άλλο σοκ, νομίζεις οτι άλλαξες κιθάρα ξαφνικά.

 

[Dan Mar]

Ο Curtis Mayfield πήρε την πρώτη του κιθάρα όταν ήταν 10 χρονών.
Άρχισε να μαθαίνει μόνος του και την κούρδισε περίπου με βάση το πιάνο ( ασπρο , μαύρο πλήκτρο ) σε :
F#–A#–C#–F#–A#–F# (low to high)
Έπαιζε και ανάποδα , δηλαδή ενω ήταν δεξιόχειρας η κιθάρα ήταν για αριστερόχειρα.
"Χτυπούσε" απο κάτω προς τα πάνω.

Ο Albert King είχε διαλέξει το παρακάτω κούρδισμα επειδή τον βόλευε για τα διπλά bends που ήταν και το signature style του.
C-F-C-F-A-D
Κιθάρα δεξιόχειρα ενώ ήταν αριστερόχειρας και απο κάτω προς τα πάνω παίξιμο.
Ο Albert King χρησιμοποίησε και άλλα κουρδίσματα σε μερικά γνωστά κομμάτια του, γενικά πειραματίστηκε πολύ.
Και έδω είναι απο μια συνεντευξή του, κάτι που το 99% των κιθαριστών θα ήθελε να το κάνει :
I can play chords, but I don’t like ’em, don’t have time for them. I’m paying enough people around me to play chords! The bent note is my thing, man, and I’ll put one anywhere it feels right. There are no rules.”

 

[Shelter]

Ειναι άπειρα τα κουρδίσματα και ένα σωρό άλλα πραγματικά περίεργα. Δηλαδή υπάρχει κούρδισμα E-E-E-E-B-E ! Όπως λέει και ο @odis13 όμως πολλά απο αυτά χρησιμοποιήθηκαν απο αυτοδίδακτους κιθαριστές στην ανάγκη τους να παιξουν.

Τα απλά και συνηθισμένα ανοιχτά κουρδίσματα συνήθως ακολουθούν τη φωνή καθώς είναι ο πιο εύκολος τρόπος να παίξεις μερικα βασικα πραγματα οταν δεν εισαι αρκετα εξοικειωμένος με το όργανο. Μάλιστα το Open F είναι αρκετά σπάνιο στη δισκογραφία. Περσι μου ζητήθηκε απο έναν τραγουδιστή να παιξουμε ένα κομμάτι που κανονικά ειναι ηχογραφημένο με ενα σκασμο οργανα και το ήθελε απο Bbm. Ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα F-Bb-Db-F-Bb-F.

Επειδη η φωνή συχνά σονάρει σε αλλοιωμένες βαθμίδες, ειναι πιθανο αν χρησιμοποιεί καποιος γενικα τα open tunings, να πεσει σε κατι τέτοιο. Απο την άλλη εκπλήσσομαι που ο Jimmy Page ο οποίος ασχολείτω μονο με το που ακούγεται καλά η κιθάρα του (κάνοντας πολύ γερό και άσχημο καψόνι στον R.Plant) επέλεξε το Open F για το When the Levee breaks.

 

[Jazzjoker]

Να αναφέρουμε βέβαια και τον τιτάνα Albert Collins ο οποίος κούρδιζε σε ανοιχτό φα μινόρε (!) και μετά έβαζε και καποτάστο.

F-C-F-Ab-C-F

 

[Shelter]

Ο Curtis Mayfield πήρε την πρώτη του κιθάρα όταν ήταν 10 χρονών.
Άρχισε να μαθαίνει μόνος του και την κούρδισε περίπου με βάση το πιάνο ( ασπρο , μαύρο πλήκτρο ) σε :
F#–A#–C#–F#–A#–F# (low to high)
Έπαιζε και ανάποδα , δηλαδή ενω ήταν δεξιόχειρας η κιθάρα ήταν για αριστερόχειρα.
"Χτυπούσε" απο κάτω προς τα πάνω.

Ο Albert King είχε διαλέξει το παρακάτω κούρδισμα επειδή τον βόλευε για τα διπλά bends που ήταν και το signature style του.
C-F-C-F-A-D
Κιθάρα δεξιόχειρα ενώ ήταν αριστερόχειρας και απο κάτω προς τα πάνω παίξιμο.
Ο Albert King χρησιμοποίησε και άλλα κουρδίσματα σε μερικά γνωστά κομμάτια του, γενικά πειραματίστηκε πολύ.
Και έδω είναι απο μια συνεντευξή του, κάτι που το 99% των κιθαριστών θα ήθελε να το κάνει :
I can play chords, but I don’t like ’em, don’t have time for them. I’m paying enough people around me to play chords! The bent note is my thing, man, and I’ll put one anywhere it feels right. There are no rules.”

O Albert King ήταν πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού κατα τη γνώμη μου. Πολύ έξω απο το μέσο όρο σαν σκέψη και προσέγγιση. Ανορθόδοξος απο την αρχή ως το τέλος.

Όντας ντράμερ κατα βάση, γύρισε στην κιθάρα. Τα κομμάτια του φανερώνουν ότι έδινε μεγάλη σημασία στο rhythm section που ήταν πάντα άψογο και ραφιναρισμένο. Και ιδιαιτέρως χορευτικό. Ο ίδιος όντας αριστερόχειρας (αλλα με κιθαρα για δεξιόχειρες και χωρίς να την έχει σετάρει ανάποδα) είχε αναποδα όλο το στήσιμο της κιθάρας. Δηλαδή οι μπάσες χορδές του ήταν κάτω, με αποτέλεσμα τα bends του να μην είναι "σηκωτά" αλλα "τραβηχτά". Αυτό παιζοντας, αλλάζει εντελώς όλη την οπτική του κιθαρίστα και το πως διαλέγει να παίξει και φυσικά και τον ήχο. Επίσης τα πολύ μεγάλα bends όπως σωστά αναφέρεις που συνήθιζε απαιτούσαν πιο χαλαρή τάση και εξου και το κουρδισμα του. Για να μην πούμε για το rig του. Πιθανότατα έβλεπε το soloing σαν προέκταση της φωνής του στο τραγούδι, αισθητική θεώρηση που είναι πολύ ενδιαφέρουσα και σωστή.

 

[odis13]

Στο χώρο του fingerstyle, απο country blues και american primitive μεχρι ιρλανδοκελτοευρωπαικά συναντάς συχνά Open D , Open Dm (D-A-D-F-A-D), Open C και μετά έχεις παραλαγές αυτών, συχνά με αλλαγή του κουρδίσματος της πιο ψηλής φωνής (πχ ενα κομμάτι του Lang που μου έρχεται τώρα είναι σε C-G-C-G-C-D, open C9). Ο πιο παρανοικός ίσως ήταν ο Basho, όπου είχε χρησιμοποιήσει κατα καιρούς ότι παραλαγή/επέκταση του Open C μπορεί να σκεφτεί κανείς (http://www.robbiebasho-archives.info/en/style.html)

Ενίοτε βλέπεις και Open G (D-G-D-G-B-D), διαφορετικό βέβαια απο το Open G που βλέπουμε στα Dobro (G-D-B-G-D-B) όπου οι βαρύτερες χορδές δίνουν άλλες επιλογές. Kαι φυσικά το γνωστό D-A-D-G-A-D, αν και αυστηρά μιλώντας αυτό δεν είναι ανοικτό.

 

[odis13]

Δηλαδή υπάρχει κούρδισμα E-E-E-E-B-E !

Καλά, ξεκίνησα να απαντήσω απο αυτό ορμώμενος και εν τέλει ξέχασα να το συμπεριλάβω στο μήνυμα πριν. Ο Glenn Jones συχνά χρησιμοποιεί τελείως κουφά κουρδίσματα, συχνά σε συνδυασμό/χάρη σε partial capo. ΄Ένα απο τα πιο γνωστά του κομμάτια (και πολύ αγαπημένο μου), το The Great Pacific Northwest, είναι σε Ε-Β-Ε-Ε-Β-Ε, με καποτάστο 4-4-4-0-0-0

 

[Dan Mar]

O Albert King ήταν πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού κατα τη γνώμη μου. Πολύ έξω απο το μέσο όρο σαν σκέψη και προσέγγιση. Ανορθόδοξος απο την αρχή ως το τέλος.

Που να πάμε και στα σάζια που τα τάστα είναι μετακινούμενα για να βγάζουν μόρια , και για πλάκα όλοι οι παίχτες παίζουν άνετα τουλάχιστον 3 διαφορετικά κουρδίσματα.
Άλλα κουρδίσματα οι Κούρδοι , άλλα οι Τούρκοι και άστα να πάνε .............

 

[Shelter]

Άλλα κουρδίσματα οι Κούρδοι

Αναμενόμενο! (συγγνώμη)