- Μηνύματα
- 12,215
- Λύσεις
- 1
- Πόντοι
- 928
Χθες, κάνοντας πλάκα στον αγαπητό Harilatron (ο οποίος αγαπά τους U2), του θύμησα ότι όπου να' ναι αρχίζει η εκπομπή του Λαζόπουλου. Η αλήθεια είναι ότι η παρατήρησή μου δεν ήταν και τόσο αστεία αλλά υπάρχει λόγος γι' αυτό: δεν την εννοούσα ως αστείο, αλλά ως αφορμή για το παρόν κείμενο, το οποίο ελπίζω να διαβάσετε.
Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στους U2 και το Λάκη Λαζόπουλο: ότι έχουν τόσο πλατειά αποδοχή στην Ελλάδα, που το να γράψεις κάτι εναντίον τους ισοδυναμεί με το να δεχτείς τη περιφρόνηση του αναγνώστη. Πραγματικά, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: πως να τολμήσεις να εναντιωθείς στο "φαινόμενο Λαζόπουλος" όταν έχει τόσο μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης, και πως να πεις ότι οι U2 δεν αξίζουν όταν ξέρεις ότι έσπευσαν από όλη την Ελλάδα για να τους δουν, ακόμη και από το Μέγαρο Μαξίμου;
Για πολλούς ανθρώπους, η μεγάλη εμπορική επιτυχία (σαν αυτή του Λαζόπουλου και των U2, στη χώρα μας) αποτελεί από μόνη της δικαιολογητικό για οποιαδήποτε παράμετρο της παρουσίας αυτών των καλλιτεχνών. Συλαμβάνει κανείς τον εαυτό του να αναρωτιέται "μα είναι δυνατόν κάτι που αρέσει σε όλους να μην αρέσει σε 'μένα;" και "μήπως τελικά είμαι ακοινώνητος και ψυχανώμαλος;" ή "μήπως με τρώει η ζήλεια και όσα δε φτάνω τα κάνω κρεμαστάρια;". Τελικά, αξίζουν αυτοι οι άνθρωποι τα χρήματα που κερδίζουν και την πολυτέλεια που αγοράζουν αυτά τα χρήματα;
Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα φαντάζουν ως ακόμη πιο αγωνιώδη, όταν ο άνθρωπος έχει κάποια (άμεση ή έμμεση) σχέση με το χώρο στον οποίο κινούνται οι παραπάνω καλλιτέχνες. Π.χ. αν είσαι μουσικός, ίσως καταδικασμένος να παίζεις μόνος σου και να μιξάρεις μόνος σου, ίσως έχοντας βγάλει ήδη ένα δίσκο που πάτωσε... πως μπορείς να μην υποφέρεις από την αίσθηση αναξιότητας μπροστά στους τέσσερις λεβέντες που λούζουνται κάτω από τα φώτα και απολαμβάνουν τη δόξα; Άσε δε, το πως πρέπει να αισθάνεται ένας νέος ηθοποιός βλέποντας ότι ο πιο επιτυχημένος έλληνας ηθοποιός τελικά μπόρεσε να καταξιωθεί μόνο μέσα από τη τηλεόραση και μόνο κάνοντας trash tv.
Ε, πως το είπες αυτό φίλε; "Trash TV;"... ε, ναι.. δεν το ξέρετε ότι μία τηλεοπτική εκπομπή στην οποία εμφανίζεται ανακυκλωμένο τηλεοπτικό υλικό εμπίπτει αυτόματα στην κατηγορία "Trash TV"; Και όμως, έτσι είναι, ή τουλάχιστον έτσι διδαχτήκαμε κάποιες άλλες εποχές που ασχολιόμασταν με τα media. Ο Λαζόπουλος λοιπόν, δεν έγινε γνωστός σαν ηθοποιός (του θεάτρου π.χ.) αλλά σαν παρουσιαστής ενός "Trash TV" show... ε, πως να μη πάθεις κατάθλιψη σε αυτή τη σκέψη;
Η τηλεόραση (και μάλιστα η "σκουπιδοτηλεόραση") ήταν παλαιότερα αγαπημένο θέμα στα τραγούδια των U2, ειδικά την περίοδο του Achtung Baby, όπου στο τραγούδι "Even Better Than The Real Thing" λένε την άποψή τους για το πόσο θλιβερό είναι να παρακολουθεί κάποιος πορνογραφικό υλικό, εις αντικατάσταση της πραγματικής ερωτικής πράξης. Η όλη ιδέα είναι ότι η τηλεόραση είναι ένας πολύ ισχυρός μηχανισμός ποδηγέτησης των ανθρώπινων ελευθεριών διότι προβάλει το ψεύτικο, όχι απλά σαν αληθινό, αλλά σαν "καλύτερο από το αληθινό".
Ίσως ο Μπόνο θα έπρεπε να περνάει περισσότερο χρόνο να ακούει τα παλιά τραγούδια τους, διότι έτσι θα αποκτούσε αμεσότερη συναίσθηση ότι και οι ίδιοι έχουν εκφυλιστεί σε τηλεοπτικό φαινόμενο - εν'τάξει, όχι τόσο άθλιο όσο ο Λαζόπουλος και η εκπομπή του - αλλά οπωσδήποτε ως κάτι που πλέον απευθύνεται σε ακροατές πρόθυμους να δεχτούν το ψεύτικο σαν "καλύτερο από το αληθινό".
Προσέξατε φαντάζομαι πόσο προβλήθηκε η συναυλία των U2 (ή της Ματρώνα, πριν κάποιο διάστημα) από τη τηλεόραση. Αντίστοιχη προβολή έχουν δεχτεί άλλες εκδηλώσεις στις οποίες το να μη συμμετέχεις θεωρείτο σχεδόν ανωμαλία : η παρακολούθηση της ταινίας "Τιτανικός" ή "Άβαταρ", το "Cats" πριν μερικά χρόνια, κάθε εμφάνιση πρώην μεγάλου έλληνα συνθέτη στο Ηρώδειο κλπ κλπ. Σε ποιους όμως απευθύνονται αυτές οι προτροπές για συμμετοχή; Ποιο ακριβώς είναι αυτό το κοινό; Όχι τάχα, το ίδιο κοινό που δέχεται τις ελληνικές σειρές σαν κάτι που όντως μπορεί να δει άνθρωπος χωρίς να εκνευριστεί; Όχι το κοινό που παρακολουθεί τα δελτία ειδήσεων με την ίδια ελαφρά διάθεση του να διαβάζεις ένα περιοδικό στη τουαλέτα;
Πιστεύετε εσείς ότι εκείνοι που πήγαν να δουν τους U2 είναι φίλοι της μουσικής; Ναι, σίγουρα.. όσο είναι φίλοι του Θεάτρου οι εκατοντάδες χιλιάδες που κάθονται να δουν το Λαζόπουλου. Όσο είναι φίλοι του καλού φαγητού αυτοί που βλέπουν το ελληνικό "Εφιάλτης στη κουζίνα". Όσο είναι φίλοι του καλού ρεπορτάζ αυτοί που βλέπουν τις εκπομπές της Τατιάνας.
Τόσο πολύ.
Αυτοί πήγαν να δουν και να ακούσουν τους U2. To ίδιο φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό του οποίου οι καθημερινές προτιμήσεις (αφού καταγραφούν από την AGB) είναι υπεύθυνες για το ότι δεν τολμάμε πλέον να ανοίξουμε τη τηλεόρασή μας (ειδικά αν βρίσκεται παιδί στο δωμάτιο).
Την ίδια στιγμή, δυνάμει σημαντικές συναυλίες ακυρώνονται λόγω μη-πώλησης εισιτηρίων (φθηνότερων από το εισιτήριο των U2). Καλές ταινίες δε πάει ο κόσμος να τις δει καθόλου (ε, αφού δε πάει και η πολιτική ηγεσία...). Για βιβλία, ούτε λόγος βέβαια.
Ο Μπόνο, το έχει πιάσει το νόημα: τα πολιτικά του σχόλια και οι αναφορές του στην ελληνική ιστορία, έχουν ακριβώς εκείνο το περιεχόμενο και ακριβώς εκείνο το ύφος που ξέρει ότι είναι κατάλληλο για το τηλεοπτικό κοινό που έχει κάτω από τα πόδια του καθώς αλωνίζει τη σκηνή. Θα μπορούσε να του αλλάξει κανείς τη φάτσα και να βάλει το πρόσωπο οποιουδήποτε από τους έγκριτους δημοσιογράφους της ελληνικής τηλεόρασης και θα ήταν ακόμη πιο ταιριαστή η επιδερμικότητα των σχολίων του. Αν τολμούσε να πει αυτές τις ηλιθιότητες στους Ιρλανδούς συμπατριώτες του όταν ξεκίναγε, θα τον είχαν πνίξει σα κουνέλι (τότε την έβγαζε με καταγγελίες για το Νοτιο-Αφρικάνικο καθεστώς), αλλά τώρα πια...
Εκτός από το Μπόνο, το νόημα το έχουν πιάσει και οι εμπνευστές της τεράστιας πανοραμικής τηλεοπτικής οθόνης: ένα τεχνολογικό εφεύρημα που απλά καταπραϋνει τον πόνο του να έχεις πληρώσει κα να μη βλέπεις τη μπάντα να παίζει, απόλυτα ασύνδετο εικαστικά με το περιεχόμενο των τραγουδιών ή με το look του συγκροτήματος, ή με οτιδήποτε άλλο. Εν' τάξει, έχουμε δει και τους Pink Floyd, οι οποίοι είχαν ακόμη καλύτερη τεχνολογία και το σκηνικό τους είχε στενή σχέση με τη θεματολογία των τραγουδιών τους... τι να μας πει τώρα και το 360 μοιρών κολοκύθι... αλλά ας μην υποτιμήσουμε ότι και εκεί έχουμε υποκατάσταση της πραγματικής εμπειρίας από τη προετοιμασμένη τηλεοπτική εμπειρία της οθόνης.
Even Better Than The Real Thing : το λένε και το εννοούν οι άνθρωποι, μην αυταπατάσθε.
Αυτό που κάνουν οι U2 είναι ροκ για όσους δεν ενδιαφέρονται για το ροκ (σαν αισθητική, σαν μουσική αγωγή, σα δημιουργική στάση), και πολιτική για όσους δε θέλουν να έχουν καμία σχέση με τη πολιτική (συγχαρητήρια στους βλαμμένους πήθικους που χειροκροτούσαν τα σχόλια του Μπόνο για την οικονομική κατάσταση της χώρας).
Όπως ακριβώς ο Λαζό κάνει "θέατρο" για ανθρώπους που δεν έχουν πατήσει ποτέ σε θέατρο (μη παρασυρθείτε από την εμπορική επιτυχία του έργου που ανέβασε μετά την επιτυχία των τηλεοπτικών εκπομπών του, διότι με τόση διαφήμιση ήταν αδύνατο να συγκρατηθούν διάφορες κυρίες των βορείων και των νοτίων προαστείων που έχω υπ' όψιν μου).
Στο κοντινό μέλλον, θα έχουμε σινεμά για ανθρώπους που δε πολυγουστάρουν το σινεμά και πολλά άλλα θαυμαστά.
Αν επιμένετε να αδιαφορείτε, δηλώνω φίλος.
Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στους U2 και το Λάκη Λαζόπουλο: ότι έχουν τόσο πλατειά αποδοχή στην Ελλάδα, που το να γράψεις κάτι εναντίον τους ισοδυναμεί με το να δεχτείς τη περιφρόνηση του αναγνώστη. Πραγματικά, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: πως να τολμήσεις να εναντιωθείς στο "φαινόμενο Λαζόπουλος" όταν έχει τόσο μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης, και πως να πεις ότι οι U2 δεν αξίζουν όταν ξέρεις ότι έσπευσαν από όλη την Ελλάδα για να τους δουν, ακόμη και από το Μέγαρο Μαξίμου;
Για πολλούς ανθρώπους, η μεγάλη εμπορική επιτυχία (σαν αυτή του Λαζόπουλου και των U2, στη χώρα μας) αποτελεί από μόνη της δικαιολογητικό για οποιαδήποτε παράμετρο της παρουσίας αυτών των καλλιτεχνών. Συλαμβάνει κανείς τον εαυτό του να αναρωτιέται "μα είναι δυνατόν κάτι που αρέσει σε όλους να μην αρέσει σε 'μένα;" και "μήπως τελικά είμαι ακοινώνητος και ψυχανώμαλος;" ή "μήπως με τρώει η ζήλεια και όσα δε φτάνω τα κάνω κρεμαστάρια;". Τελικά, αξίζουν αυτοι οι άνθρωποι τα χρήματα που κερδίζουν και την πολυτέλεια που αγοράζουν αυτά τα χρήματα;
Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα φαντάζουν ως ακόμη πιο αγωνιώδη, όταν ο άνθρωπος έχει κάποια (άμεση ή έμμεση) σχέση με το χώρο στον οποίο κινούνται οι παραπάνω καλλιτέχνες. Π.χ. αν είσαι μουσικός, ίσως καταδικασμένος να παίζεις μόνος σου και να μιξάρεις μόνος σου, ίσως έχοντας βγάλει ήδη ένα δίσκο που πάτωσε... πως μπορείς να μην υποφέρεις από την αίσθηση αναξιότητας μπροστά στους τέσσερις λεβέντες που λούζουνται κάτω από τα φώτα και απολαμβάνουν τη δόξα; Άσε δε, το πως πρέπει να αισθάνεται ένας νέος ηθοποιός βλέποντας ότι ο πιο επιτυχημένος έλληνας ηθοποιός τελικά μπόρεσε να καταξιωθεί μόνο μέσα από τη τηλεόραση και μόνο κάνοντας trash tv.
Ε, πως το είπες αυτό φίλε; "Trash TV;"... ε, ναι.. δεν το ξέρετε ότι μία τηλεοπτική εκπομπή στην οποία εμφανίζεται ανακυκλωμένο τηλεοπτικό υλικό εμπίπτει αυτόματα στην κατηγορία "Trash TV"; Και όμως, έτσι είναι, ή τουλάχιστον έτσι διδαχτήκαμε κάποιες άλλες εποχές που ασχολιόμασταν με τα media. Ο Λαζόπουλος λοιπόν, δεν έγινε γνωστός σαν ηθοποιός (του θεάτρου π.χ.) αλλά σαν παρουσιαστής ενός "Trash TV" show... ε, πως να μη πάθεις κατάθλιψη σε αυτή τη σκέψη;
Η τηλεόραση (και μάλιστα η "σκουπιδοτηλεόραση") ήταν παλαιότερα αγαπημένο θέμα στα τραγούδια των U2, ειδικά την περίοδο του Achtung Baby, όπου στο τραγούδι "Even Better Than The Real Thing" λένε την άποψή τους για το πόσο θλιβερό είναι να παρακολουθεί κάποιος πορνογραφικό υλικό, εις αντικατάσταση της πραγματικής ερωτικής πράξης. Η όλη ιδέα είναι ότι η τηλεόραση είναι ένας πολύ ισχυρός μηχανισμός ποδηγέτησης των ανθρώπινων ελευθεριών διότι προβάλει το ψεύτικο, όχι απλά σαν αληθινό, αλλά σαν "καλύτερο από το αληθινό".
Ίσως ο Μπόνο θα έπρεπε να περνάει περισσότερο χρόνο να ακούει τα παλιά τραγούδια τους, διότι έτσι θα αποκτούσε αμεσότερη συναίσθηση ότι και οι ίδιοι έχουν εκφυλιστεί σε τηλεοπτικό φαινόμενο - εν'τάξει, όχι τόσο άθλιο όσο ο Λαζόπουλος και η εκπομπή του - αλλά οπωσδήποτε ως κάτι που πλέον απευθύνεται σε ακροατές πρόθυμους να δεχτούν το ψεύτικο σαν "καλύτερο από το αληθινό".
Προσέξατε φαντάζομαι πόσο προβλήθηκε η συναυλία των U2 (ή της Ματρώνα, πριν κάποιο διάστημα) από τη τηλεόραση. Αντίστοιχη προβολή έχουν δεχτεί άλλες εκδηλώσεις στις οποίες το να μη συμμετέχεις θεωρείτο σχεδόν ανωμαλία : η παρακολούθηση της ταινίας "Τιτανικός" ή "Άβαταρ", το "Cats" πριν μερικά χρόνια, κάθε εμφάνιση πρώην μεγάλου έλληνα συνθέτη στο Ηρώδειο κλπ κλπ. Σε ποιους όμως απευθύνονται αυτές οι προτροπές για συμμετοχή; Ποιο ακριβώς είναι αυτό το κοινό; Όχι τάχα, το ίδιο κοινό που δέχεται τις ελληνικές σειρές σαν κάτι που όντως μπορεί να δει άνθρωπος χωρίς να εκνευριστεί; Όχι το κοινό που παρακολουθεί τα δελτία ειδήσεων με την ίδια ελαφρά διάθεση του να διαβάζεις ένα περιοδικό στη τουαλέτα;
Πιστεύετε εσείς ότι εκείνοι που πήγαν να δουν τους U2 είναι φίλοι της μουσικής; Ναι, σίγουρα.. όσο είναι φίλοι του Θεάτρου οι εκατοντάδες χιλιάδες που κάθονται να δουν το Λαζόπουλου. Όσο είναι φίλοι του καλού φαγητού αυτοί που βλέπουν το ελληνικό "Εφιάλτης στη κουζίνα". Όσο είναι φίλοι του καλού ρεπορτάζ αυτοί που βλέπουν τις εκπομπές της Τατιάνας.
Τόσο πολύ.
Αυτοί πήγαν να δουν και να ακούσουν τους U2. To ίδιο φιλοθεάμον τηλεοπτικό κοινό του οποίου οι καθημερινές προτιμήσεις (αφού καταγραφούν από την AGB) είναι υπεύθυνες για το ότι δεν τολμάμε πλέον να ανοίξουμε τη τηλεόρασή μας (ειδικά αν βρίσκεται παιδί στο δωμάτιο).
Την ίδια στιγμή, δυνάμει σημαντικές συναυλίες ακυρώνονται λόγω μη-πώλησης εισιτηρίων (φθηνότερων από το εισιτήριο των U2). Καλές ταινίες δε πάει ο κόσμος να τις δει καθόλου (ε, αφού δε πάει και η πολιτική ηγεσία...). Για βιβλία, ούτε λόγος βέβαια.
Ο Μπόνο, το έχει πιάσει το νόημα: τα πολιτικά του σχόλια και οι αναφορές του στην ελληνική ιστορία, έχουν ακριβώς εκείνο το περιεχόμενο και ακριβώς εκείνο το ύφος που ξέρει ότι είναι κατάλληλο για το τηλεοπτικό κοινό που έχει κάτω από τα πόδια του καθώς αλωνίζει τη σκηνή. Θα μπορούσε να του αλλάξει κανείς τη φάτσα και να βάλει το πρόσωπο οποιουδήποτε από τους έγκριτους δημοσιογράφους της ελληνικής τηλεόρασης και θα ήταν ακόμη πιο ταιριαστή η επιδερμικότητα των σχολίων του. Αν τολμούσε να πει αυτές τις ηλιθιότητες στους Ιρλανδούς συμπατριώτες του όταν ξεκίναγε, θα τον είχαν πνίξει σα κουνέλι (τότε την έβγαζε με καταγγελίες για το Νοτιο-Αφρικάνικο καθεστώς), αλλά τώρα πια...
Εκτός από το Μπόνο, το νόημα το έχουν πιάσει και οι εμπνευστές της τεράστιας πανοραμικής τηλεοπτικής οθόνης: ένα τεχνολογικό εφεύρημα που απλά καταπραϋνει τον πόνο του να έχεις πληρώσει κα να μη βλέπεις τη μπάντα να παίζει, απόλυτα ασύνδετο εικαστικά με το περιεχόμενο των τραγουδιών ή με το look του συγκροτήματος, ή με οτιδήποτε άλλο. Εν' τάξει, έχουμε δει και τους Pink Floyd, οι οποίοι είχαν ακόμη καλύτερη τεχνολογία και το σκηνικό τους είχε στενή σχέση με τη θεματολογία των τραγουδιών τους... τι να μας πει τώρα και το 360 μοιρών κολοκύθι... αλλά ας μην υποτιμήσουμε ότι και εκεί έχουμε υποκατάσταση της πραγματικής εμπειρίας από τη προετοιμασμένη τηλεοπτική εμπειρία της οθόνης.
Even Better Than The Real Thing : το λένε και το εννοούν οι άνθρωποι, μην αυταπατάσθε.
Αυτό που κάνουν οι U2 είναι ροκ για όσους δεν ενδιαφέρονται για το ροκ (σαν αισθητική, σαν μουσική αγωγή, σα δημιουργική στάση), και πολιτική για όσους δε θέλουν να έχουν καμία σχέση με τη πολιτική (συγχαρητήρια στους βλαμμένους πήθικους που χειροκροτούσαν τα σχόλια του Μπόνο για την οικονομική κατάσταση της χώρας).
Όπως ακριβώς ο Λαζό κάνει "θέατρο" για ανθρώπους που δεν έχουν πατήσει ποτέ σε θέατρο (μη παρασυρθείτε από την εμπορική επιτυχία του έργου που ανέβασε μετά την επιτυχία των τηλεοπτικών εκπομπών του, διότι με τόση διαφήμιση ήταν αδύνατο να συγκρατηθούν διάφορες κυρίες των βορείων και των νοτίων προαστείων που έχω υπ' όψιν μου).
Στο κοντινό μέλλον, θα έχουμε σινεμά για ανθρώπους που δε πολυγουστάρουν το σινεμά και πολλά άλλα θαυμαστά.
Αν επιμένετε να αδιαφορείτε, δηλώνω φίλος.
. Και δεν έγιναν pop μόνο για να προσεγγίσουν ένα άλλο κοινό. Το ίδιο τους το κοινό τούς το υπαγόρεψε, σε μεγάλο βαθμό.
