spy είπε:
Καλώς ή κακώς, η μεγαλύτερη πίεση που δέχεται σήμερα κανείς είναι αυτή της κοινωνικότητας: ο καθένας οφείλει ανεξαρτήτως κόστους να είναι εντεταγμένος σε ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων και επιβάλλεται να είναι αρκετά ελαστικός ώστε να συμπλεύσει με αυτό το σύνολο παραμερίζοντας τυχόν προσωπικές τάσεις. Οποιαδήποτε άλλη στάση σε εκθέτει στον κίνδυνο της περιθωριοποίησης που είναι ίσως το χειρότερο πράγμα απ' όσα μπορούν να σου συμβούν.
Δεν είναι κάποια επιταγή της μόδας ή του λάιφσταιλ η κοινωνικότητα. Απλή ανθρώπινη ανάγκη είναι. Κανείς δε θέλει να είναι περιθώριο ή να μην έχει έστω και ένα δυο ομοϊδεάτες κοντά του. Το τι θα ενώνει διάφορες ομάδες, μπορεί να είναι από μια ιδεολογια, ως έναν τρόπο ψυχαγωγίας, ή ακόμα και κάποιος τρόπος συμπεριφοράς.
(όταν π.χ. ο μέσος άνθρωπος ηλικίας 30-35 δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια αν ρωτηθεί τι μουσική του αρέσει και γιατί),
Θα πιαστώ λίγο από αυτό, ως εκπρόσωπος του ανθρώπου (30-35) που δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια τι μουσική μου αρέσει
Είναι λογικό να απαιτούμε συνέπεια και συνέχεια από μπάντες και καλλιτέχνες, και στη συνέχεια από ακροατές;
Πολύ καιρό τώρα όσο παρακολουθώ τη μουσική, αλλά και τους ακροατές της, πολύ συχνά η κουβέντα κινείται στο οι τάδε ξεφτιλίστηκαν, οι δε αλλάξαν πορεία, οι παράλλοι φλώρεψαν ή γενικά η χ ψ δουλειά ενός καλλιτέχνη τυγχάνει αποδοκιμασίας διότι δεν στέκεται στο ύψος ή στις απαιτήσεις της προηγούμενης δουλειάς του. Στο άλλο άκρο, άλλοι παραμένουν τα ίδια και τα ίδια τίποτε πρωτότυπο, στείρα επανάληψη σε προηγούμενες επιτυχημένες φόρμουλες.
Θεωρώ και πρέπει να έχω δίκιο πως αυτό συμβαίνει διότι στις περισσότερες των περιπτώσεων οι καλλιτέχνες πιέζονται από τις εταιρίες τους να παράγουν συνεχώς, με συμβόλαια για αριθμό δίσκων σε σειρά, με ατελείωτα λάιβ και τουρ. Και οι ίδιοι μετά φυσικά να κάνουν τη μπάντα τους ή το έργο τους την επιχειρηματική δουλειά τους, με τα ανάλογα αποτελέσματα.
Είναι λογικό από την άλλη όμως εμείς ως ακροατές να απαιτούμε από έναν καλλιτέχνη, μια μπάντα να μας ικανοποιεί εσαεί; Να μας προσφέρει όσα μας προσέφερε όταν τους γνωρίσαμε και μας άρεσε; Είναι δυνατόν κιόλας να γίνει αυτό;
Το χαρακτηριστικό ενός σκεπτόμενου ανθρώπου είναι να αλλάζει και να αναθεωρεί τις απόψεις του όσο προχωράει και το ίδιο ισχύει για τους καλλιτέχνες αλλά και ακροατές.
Από εκεί και πέρα πολλοί άνθρωποι θα μπουν σε αυτή τη διαδικασία κρίσης ενός καλλιτεχνικού έργου ή μιας πορείας, άλλοι πάλι όχι. Δεν είναι το ένα καλό ή κακό. Έχω καταλήξει προσωπικά ότι το αν ένας καλλιτέχνης κάνει κάποια δουλειά που μου αρέσει δεν εξυπακούεται για κανένα λόγο ότι θα συνεχίσει να το κάνει, ούτε το ότι επειδή κάποιο είδος μου αρέσει θα μου αρέσει οτιδήποτε κατατάσσεται σε αυτό το είδος ή δεν θα μου αρέσει κάτι που υποτίθεται ανήκει σε άλλο είδος.
Έτσι ως ακροατής πχ εγώ, δεν θεωρώ ότι πρέπει απαραίτητα να σου αρέσει κάποιο είδος, να μπορείς να απαντήσεις τι μουσική ακούς και να είσαι και συνεπής σε αυτό. Χαίρομαι που μπορώ να κερδίσω πάρα πολλά πράγματα από πολλά μουσικά είδη, αλλά και πολλά καλλιτεχνικά παράλληλα.
Υποσημείωση μιας και γίνεται κουβέντα για τον Λαζόπουλο και την "σάτιρα" εν γένει. Ξέρει κανείς τι απέγινε ο Μητσικώστας και γιατί δεν υπάρχει πλέον πουθενά;
. Και δεν έγιναν pop μόνο για να προσεγγίσουν ένα άλλο κοινό. Το ίδιο τους το κοινό τούς το υπαγόρεψε, σε μεγάλο βαθμό.
