- Μηνύματα
- 586
- Πόντοι
- 618
Άντε να πάρω και μια-δυό γνώμες από τη ΝΟΙΖική μας γειτονιά. Ο 8χρονος γιόκας μου ο Βαγγέλης είναι ξετρελαμένος με τα μπλουζ. Ναι εγώ φταίω, το παραδέχομαι, έχει δίκιο η σύζυγος που σχεδόν σε καθημερινή βάση μου λέει πως τον έκανα σαν τα μούτρα μου. Ο μικρός αντιμετώπισε στα 2,5 χρόνια του ένα σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά του (η νόσος του Kawasaki) αλλά αντιμετωπίστηκε επιτυχώς με συνεχή βέβαια παρακολούθηση. Η άθληση δεν απαγορεύτηκε από τους γιατρούς, η κουραστική γυμναστική και ο πρωταθλητισμός όμως δεν συνιστώνται.
Τον έριξα στη μουσική και ευτυχώς μου έκατσε. Ο μικρός είναι ξετρελαμένος με τις ηλεκτρικές. Του αρέσει να πειραματίζεται διαρκώς, να δοκιμάζει καινούργιους ήχους και να προσπαθεί να παίξει μπλουζ. Εδώ και 2 χρόνια φοιτά σε ωδείο για κιθάρα, μάλιστα την Παρασκευή δίνει τις εξετάσεις του για τη 2η χρονιά. Του αρέσει το ωδείο, αγαπά πολύ το εξαιρετικό του δάσκαλο, αλλά κάπου έχει αρχίσει να βαριέται να παίζει αυτά τα παιδικά κομμάτια που και αυτά ακόμα προτιμά να τα παίζει με ηλεκτρική. Το πράγμα ίσως γίνει περισσότερο ζόρικο του χρόνου που θα αρχίσει και η θεωρία. Ο δάσκαλος αναγνωρίζει σ’ αυτόν αντίληψη και ικανότητα αλλά ο μικρός έχει θέμα. Θέλει να παίξει μπλουζ, θέλει να παίξει boogie. Όταν γυρνάω στο σπίτι, με περιμένει στις σκάλες για να μου παίξει αυτό που «ανακάλυψε» μόνος του πάνω στη κιθάρα.
Ονειρεύεται πως μια μέρα ο «κύριος Ηλίας ο Ζάϊκος», ο "κύριος Νίκος ο Ντουνούσης" (έτσι αναφέρεται σ' αυτούς τους πολύ εκλεκτούς φίλους), θα του δείξουν τον τρόπο να γίνει σαν και αυτούς μιας και είναι τα ινδάλματά του. Η μεγαλύτερη χαρά της ζωής του είναι όταν τον πήρα στο Vinilion μαζί μου και ο Νίκος ο Ντουνούσης του κρέμασε τη κιθάρα του. Νύσταζε και κάθισε σχεδόν μέχρι το τέλος. Το ίδιο και με τους WIRE, τους CARGO και τα αδερφάκια μου τους TRAP . Τελευταία έχει κυριολεκτικά λιώσει το CD των Tubescreamers. To ακούει καθημερινά και χτυπιέται μ’ αυτό ο μπαγάσας. Και εδώ μπαίνει το δίλημμα.
Σκέφτομαι να τον συνεχίσω στο ωδείο αλλά αναρωτιέμαι μήπως παράλληλα θα πρέπει να αναζητήσω κάποιο μπλουζά κιθαροδάσκαλο να του κάνει κάποια επιπρόσθετα μαθήματα μιας και εγώ είμαι κουλός και παντελώς άσχετος με μουσική γνώση. Βλέπετε, η μπλουζομάνα Θεσσαλονίκη μας πέφτει κάπως μακριά.
Θέλω λοιπόν την άποψη των φίλων εδώ. Φοβάμαι μήπως η πολύ θεωρία τον κουράσει και προτιμήσει να αυτοδιδαχθεί (έχει κάτι τέτοιες τάσεις τελευταία).
Ποστάρω και μερικές φωτό ελπίζοντας πως δεν θα παρεξηγηθώ.Σαν τρελαμένος μπλουζοπατέρας, νιώθω περηφάνια που κατάφερα να του μπολιάσω τα δικά μου ακούσματα, τη δική μου τρέλα, τη δική μου αγάπη για το μπλουζ που δεν είναι μονάχα ένα μουσικό είδος αλλά και ένας τρόπος ζωής (προσωπική άποψη).
Να συνεχίσουμε λοιπόν το ωδείο και τα μαθήματα κλασσικής κιθάρας; Να κάνουμε παράλληλα και μπλουζοκιθαρο-μαθήματα; Να κάνουμε μόνο το δεύτερο; Ακούω με προσοχή τις απόψεις σας.
Σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων
son.pdf
Τον έριξα στη μουσική και ευτυχώς μου έκατσε. Ο μικρός είναι ξετρελαμένος με τις ηλεκτρικές. Του αρέσει να πειραματίζεται διαρκώς, να δοκιμάζει καινούργιους ήχους και να προσπαθεί να παίξει μπλουζ. Εδώ και 2 χρόνια φοιτά σε ωδείο για κιθάρα, μάλιστα την Παρασκευή δίνει τις εξετάσεις του για τη 2η χρονιά. Του αρέσει το ωδείο, αγαπά πολύ το εξαιρετικό του δάσκαλο, αλλά κάπου έχει αρχίσει να βαριέται να παίζει αυτά τα παιδικά κομμάτια που και αυτά ακόμα προτιμά να τα παίζει με ηλεκτρική. Το πράγμα ίσως γίνει περισσότερο ζόρικο του χρόνου που θα αρχίσει και η θεωρία. Ο δάσκαλος αναγνωρίζει σ’ αυτόν αντίληψη και ικανότητα αλλά ο μικρός έχει θέμα. Θέλει να παίξει μπλουζ, θέλει να παίξει boogie. Όταν γυρνάω στο σπίτι, με περιμένει στις σκάλες για να μου παίξει αυτό που «ανακάλυψε» μόνος του πάνω στη κιθάρα.
Ονειρεύεται πως μια μέρα ο «κύριος Ηλίας ο Ζάϊκος», ο "κύριος Νίκος ο Ντουνούσης" (έτσι αναφέρεται σ' αυτούς τους πολύ εκλεκτούς φίλους), θα του δείξουν τον τρόπο να γίνει σαν και αυτούς μιας και είναι τα ινδάλματά του. Η μεγαλύτερη χαρά της ζωής του είναι όταν τον πήρα στο Vinilion μαζί μου και ο Νίκος ο Ντουνούσης του κρέμασε τη κιθάρα του. Νύσταζε και κάθισε σχεδόν μέχρι το τέλος. Το ίδιο και με τους WIRE, τους CARGO και τα αδερφάκια μου τους TRAP . Τελευταία έχει κυριολεκτικά λιώσει το CD των Tubescreamers. To ακούει καθημερινά και χτυπιέται μ’ αυτό ο μπαγάσας. Και εδώ μπαίνει το δίλημμα.
Σκέφτομαι να τον συνεχίσω στο ωδείο αλλά αναρωτιέμαι μήπως παράλληλα θα πρέπει να αναζητήσω κάποιο μπλουζά κιθαροδάσκαλο να του κάνει κάποια επιπρόσθετα μαθήματα μιας και εγώ είμαι κουλός και παντελώς άσχετος με μουσική γνώση. Βλέπετε, η μπλουζομάνα Θεσσαλονίκη μας πέφτει κάπως μακριά.
Θέλω λοιπόν την άποψη των φίλων εδώ. Φοβάμαι μήπως η πολύ θεωρία τον κουράσει και προτιμήσει να αυτοδιδαχθεί (έχει κάτι τέτοιες τάσεις τελευταία).
Ποστάρω και μερικές φωτό ελπίζοντας πως δεν θα παρεξηγηθώ.Σαν τρελαμένος μπλουζοπατέρας, νιώθω περηφάνια που κατάφερα να του μπολιάσω τα δικά μου ακούσματα, τη δική μου τρέλα, τη δική μου αγάπη για το μπλουζ που δεν είναι μονάχα ένα μουσικό είδος αλλά και ένας τρόπος ζωής (προσωπική άποψη).
Να συνεχίσουμε λοιπόν το ωδείο και τα μαθήματα κλασσικής κιθάρας; Να κάνουμε παράλληλα και μπλουζοκιθαρο-μαθήματα; Να κάνουμε μόνο το δεύτερο; Ακούω με προσοχή τις απόψεις σας.
Σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων
son.pdf
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
...έναντι πινακίου σπιτικού φαγητού... ;D
) 
