Σκέψεις πάνω στην μουσική βιομηχανία

[sultan of string]

Το παληκάρι παρακάτω είναι ο JB Eckl. Ο ποιός ? θα ρωτήσετε και με το δίκιο σας.

Λοιπόν αυτός είναι καναδός μουσικός και παραγωγός της "μοντέρνας" (!!! πάνω από εικοσαετία λέμε) γενιάς.

Από αυτούς που οι μεγαλοκαρχαρίες της μουσικής τους λένε τρέχα και στήσε ένα άλμπουμ για τον ...ΤΑΔΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟ... που σήμερα ...σέρνεται.

Εχει συμμετάσχει λοιπόν με σύνθεση, εκτέλεση και παραγωγή με σημαντικό ποσοστό στα δυό ιστορικά άλμπουμ επανάκαμψης του Santana, Supernatural και Shaman.

Λέει λοιπόν στο βίντεο μια σημαντική (γι αυτόν) ιστοριούλα ασήμαντη για άλλους (όπως ο Carlos) όπου σε ένα από τα κομμάτια που παρουσίασαν έτοιμα (μόνο για να σολάρει ο τεράστιος) στον Santana, έγραψε σαν οδηγό τα vocals ο ίδιος. Και του πάνε το κομμάτι στον Carlos για έγκριση και να αποφασίσει ποιός θα το πει. Και λέει ο Carlos άστο όπως είναι. Και έτσι το παληκάρι έχει ένα κομμάτι δικό του στο Shaman όπου συνθέτει, παίζει, ηχογραφεί και τραγουδάει.

Παρακάτω λέει και άλλα, ότι σε κάποια φάση, αφού παραγνωριστήκανε, τον ρωτάει ο Carlos:

Δε μου λες το κομμάτι αυτό, πόσο καιρό σας πήρε να το φτιάξετε και να μου το φέρετε?

Περίπου 5 βδομάδες...

Εγώ πόσο έπαιξα?

Μια ώρα

Ποιανού όνομα έχει επάνω?

το δικό σου

Βλέπεις λοιπόν τι γίνεται εδώ...? κλπ κλπ

Αυτή είναι λοιπόν η μουσική βιομηχανά σήμερα.

Δε λέω το παιδί μπορεί να είναι ευτυχισμένο που στάθηκε για λίγο δίπλα στον Carlos, αλλά και είναι το όνομά του κάπου σε δυο σημαντικούς (σε πωλήσεις κυρίως) δίσκους, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει.






μεταξύ μας το κομμάτι αν και άψογο παραγωγικά ηχοληπτικά μαρκετιστικά είναι απελπιστικά αδιάφορο από κάθε άποψη και φυσικά εννοείται από παίξιμο του ίδιου του τεράστιου

 

[Yameth]

Αχ... ρε @dimsonic αφού είναι καθημερινότητα η τακτική αυτή. Είσαι έφηβος στη ψυχή.

Π.χ. όταν πρωτοεμφανίζεται ένας τραγουδοποιός ή συγκρότημα ολόκληρο, το καλύτερο τραγούδι συνήθως το δίνουν στη Χαρούλα ή άντε να το πουν μαζί. Είναι οι άγνωστοι που δίπλα στον γνωστό θα ακουστούν και μπορεί να πάνε παρακάτω.

Και συμφωνώ μαζί σου πως το παραπάνω τεμάχιο είναι απλό filler και αξιολησμόνητο, οπότε...

 

[sultan of string]

Είσαι έφηβος στη ψυχή.

για κάποιο λόγο σε συμπαθώ...

βέβαια εδώ είχαμε πχ το 1999 τον Clive Davis να αναθέτει στα στρατιωτάκια του, ενα εκ των οποίων και ο ανωτέρω λεγάμενος να στήσουν ένα ολόκληρο δίσκο (και μετα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο ....μέχρι να πούμε ήμαρτον) για τον ξοφλημένο Carlos ήδη από το 1977.

Και εκεί θέλω να εστιάσω. Όχι στο ότι ο άγνωστος θα γίνει γνωστός στη σκιά του μεγάλου.

Αλλά ότι ο μεγάλος απλά κουνάει το δάχτυλό του πλέον και μόνον.

 

[Yameth]

για κάποιο λόγο σε συμπαθώ...

Παρομοίως.

Οπως όλοι είδαμε ο Carlos δεν ξόφλησε το '77. Και αυτό είναι η δουλειά της σωστής ομάδας του που αναγνώρισε πως υπήρχε κοινό και χρειαζόταν επανατοποθέτηση και repackaging το προϊόν.?

 

[sultan of string]

Παρομοίως.

Οπως όλοι είδαμε ο Carlos δεν ξόφλησε το '77. Και αυτό είναι η δουλειά της σωστής ομάδας του που αναγνώρισε πως υπήρχε κοινό και χρειαζόταν επανατοποθέτηση και repackaging το προϊόν.?

σαν asset δεν ξόφλησε.

Σαν μουσική προσφορά (και λέγοντας προσφορά εννοώ αυτό που κάνει τις τρίχες σου στην σπονδυλική στήλη να σηκώνονται) για μένα τέλειωσε κάπου εκεί. Φυσικά εξακολουθώ να αγοράζω τους δίσκους του (μόνο μέχρι supernatural και santana IV κατ εξαίρεση πριν 4 χρόνια) αλλά η μαγεία έχει φύγει.

και να σκεφτείς ότι το 1970 ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασα με δικά μου λεφτά

 

[Yameth]

Αν σκεφτείς παράλληλα πως δεν υπάρχουν πια αυτες οι τρίχες, ίσως να μη φταίει αποκλειστικα ο Carlos.?

 

[sultan of string]

Αν σκεφτείς παράλληλα πως δεν υπάρχουν πια αυτες οι τρίχες, ίσως να μη φταίει αποκλειστικα ο Carlos.?

υπάρχουν.

Τις νιώθω να σηκώνονται με τα παλιά άλμπουμ

 

[Yameth]

Αυτό είναι όντως ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης.

Πόσο συχνά ανατριχιάζετε μετά τα 40;

Πιστεύω πως ισχύει το "did this, done that, bought the t-shirt" ακούγοντας σε βάθος χρόνου. Κάτι σαν την ευαίσθητη παιδική γλώσσα στις έντονες γεύσεις που με την ενηλικίωση αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται πιο αναίσθητη. 

Στην εφηβεία άκουγα ΛΑ με φαζ και ίδρωνα. Τώρα, λέω δεν είναι γερμανίου... και το έπιασε ψηλά... και σίγουρα το έχω ξανακούσει και το έχω παίξει εκατομμύρια φορές οπότε βαρεθήκαμε.

Ο χρόνος αναπόφευκτα αλλάζει με τι  τρόπο ανατριχιάζουμε.

Και ναι μπορεί να ακούσω το Caravanserai και να μου σηκωθεί η τρίχα πάλι αλλά για συναισθηματικούς λόγους, που συνδέονται με εκείνες τις πρωτόγνωρες εμπειρίες στην εφηβεία μου και πολύ λιγότερο γιατί έπαιζε καλύτερα τότε ο κύριος Κάρλος. Το λέει και η επιστήμη.

Αυτή είναι η άποψη μου για τη ραχοκοκκαλιά μου με τις 3 κοίλες.

Και σίγουρα αυτά τα λέμε για εμάς τους γέρους του muppet show και δεν αφορούν τους υπόλοιπους που ανατριχιάζουν με άλλα πρωτόγνωρα για εκείνους ακούσματα. Είτε νέα, είτε παλιά.

 

[Nekkon]

Αυτό είναι όντως ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης.

Πόσο συχνά ανατριχιάζετε μετά τα 40;

Fanboy entry, καθώς δεν έχω πατήσει 40, αλλά ο John Mayer που τα έχει πατήσει και έχει 20+ χρόνια επιτυχημένης καριέρας λέει το εξής.

Πλέον το απλά "good enough" τον στοιχειώνει. Παλιά το τραγούδι θα το κυκλοφορούσε με χαρά γνωρίζοντας ότι μπορεί να γίνει 3% καλύτερο, και παραδέχεται ότι οι πωλήσεις δε θα επηρεαζόταν θεαματικά. Αλλά πλέον δουλεύοντας σε ένα πρότζεκτ στο στούντιο και γνωρίζοντας ότι κάτι επιδέχεται βελτίωσης τον κάνει miserable at the end of the day. Την επόμενη συνεχίζει απο εκεί που το άφησε. Φαντάζομαι είναι το τίμημα της επιτυχίας 

 

[sultan of string]

Αυτό είναι όντως ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης.

Πόσο συχνά ανατριχιάζετε μετά τα 40;

[SIZE=15.4px]Πιστεύω πως ισχύει το "did this, done that, bought the t-shirt" ακούγοντας σε βάθος χρόνου. Κάτι σαν την ευαίσθητη παιδική γλώσσα στις έντονες γεύσεις που με την ενηλικίωση αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται πιο αναίσθητη. [/SIZE]

Στην εφηβεία άκουγα ΛΑ με φαζ και ίδρωνα. Τώρα, λέω δεν είναι γερμανίου... και το έπιασε ψηλά... και σίγουρα το έχω ξανακούσει και το έχω παίξει εκατομμύρια φορές οπότε βαρεθήκαμε.

Ο χρόνος αναπόφευκτα αλλάζει με τι  τρόπο ανατριχιάζουμε.

Και ναι μπορεί να ακούσω το Caravanserai και να μου σηκωθεί η τρίχα πάλι αλλά για συναισθηματικούς λόγους, που συνδέονται με εκείνες τις πρωτόγνωρες εμπειρίες στην εφηβεία μου και πολύ λιγότερο γιατί έπαιζε καλύτερα τότε ο κύριος Κάρλος. Το λέει και η επιστήμη.

Αυτή είναι η άποψη μου για τη ραχοκοκκαλιά μου με τις 3 κοίλες.

Και σίγουρα αυτά τα λέμε για εμάς τους γέρους του muppet show και δεν αφορούν τους υπόλοιπους που ανατριχιάζουν με άλλα πρωτόγνωρα για εκείνους ακούσματα. Είτε νέα, είτε παλιά.

συχνά

και με το λιοντάρι και το abraxas και το 3 και το caravanserai και τα πάντα σχεδόν έως 1977. ακόμα και με το fesi val

Απλά δεν ξέρω αν είμαι έφηβος ή αφελής στην ψυχή περίμενα ότι ακόμα και στους δίσκους του 1999 και 2000 θα είχε έναν λόγο παραπάνω στην κατασκευή των κομματιών από την απλή δικεπεραίωση ενός δίλεπτου σόλου ή γεμίσματα

 

[fusiongtr]

1. Απλά δεν ξέρω αν είμαι αφελής στην ψυχή

2. περίμενα ότι θα είχε έναν λόγο παραπάνω στην κατασκευή των κομματιών από την απλή δικεπεραίωση ενός δίλεπτου σόλου ή γεμίσματα

1. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, δεν υπάρχει αφέλεια στην ψυχή, μόνο στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα (και δεν είναι θέμα ψυχής).

2. Μα έχει λόγο στην κατασκευή των κομματιών.

Εσύ είπες πριν λίγο ότι των ρώτησαν ποιον τραγουδιστή προτιμάει να πει το κομμάτι, κι αυτός είπε να το αφήσουν ως έχει.

Αν μιλάς για συμμετοχή στην κατασκευή, να πω μόνο τούτο.

Ένα σωρό ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρίες, από αυτοκινητοβιομηχανίες μέχρι εταιρίες κατασκευής μουσικών οργάνων, δουλεύουν πια φασόν.

Δίνουν specs σε κινέζικα εργοστάσια, και μετά κάνουν quality control, ή και απλή συναρμολόγηση, βάζοντας την φίρμα τους επάνω.

Έτσι δουλεύει πια το σύστημα.

Η φίρμα πουλάει, οπότε ....

 

[Terry RoscoeBeck5]

Καλοί μου κύριοι, το θέμα δεν είναι ότι λείπουν οι καλοί παίκτες/συνθέτες κλπ, για να γραφτούν καλές μουσικές- και το καλές ΙMHO περιέχει και τον παράγοντα της διαχρονικότητας. Δηλαδή μουσικές που θα αντέξουν στον χρόνο και θα εκτιμούνται δεόντως δεκαετίες μετά την κυκλοφορία τους.

Οι μουσικές που είχαν τα «συστατικά» της καλής μουσικής, γεννήθηκαν σε εποχές που είχαν κάποια χαρακτηριστικά: Είχαν έναν κοινωνικοπολιτικό "αναβρασμό" που δημιουργούσε ιδέες, ρεύματα. Δημιουργούσε "διάλογο".

Επίσης υπήρχε ένας καλός νοούμενος καλλιτεχνικός νεωτερισμός, που εδράζονταν στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι- πχ punk. 

Αυτά τότε...

Από τα τότε έμειναν διάφορα ένδοξα "κουφάρια". Τι να κάνει και αυτή η έρημη η μουσική βιομηχανία, αφού ούτε τα "κουφάρια" μπορούν πλέον να γράψουν καλή μουσική (όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας) , αλλά ακόμα και αν μπορούσαν, αμφιβάλω αν το σημερινό κοινό θα μπορούσε να την καταλάβει.

Οπότε έχεις το brand name, του κοτσάρεις από δίπλα ότι του κοτσάρεις και voila, o νέος δίσκος του Carlos και του κάθε Carlos.

Bottom line: Δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζουμε. Οι εποχές που διανύουμε είναι μέχρι εκεί. Καμιά μπουρδίτσα στο tik tok και έξω από την παράγκα. 

ΥΓ: Φαντάσου σε καμιά 40αρα χρόνια κάτι ανάλογο με τον Santana, με Justin Bieber. Δυστοπία λαίμαι ?     

 

[sultan of string]

δεν ξέρω

πείτε με αφελή

Στο μυαλό στην ψυχή όπου θέλετε.

Το παιδί στο βίντεο άφησε καθαρά να εννοηθεί ότι ο μεγάλος δεν είχε την παραμικρή ανάμιξη. Και αυτή η όποια ανάμιξη, το σόλο και το ποιός θα πει το άσμα-χασμουρητό για μένα ανάμιξη δεν είναι.

Πίστευα ότι του βάλανε τους 10 νέους, του δώσανε την μπάντα του και τον βάλανε στο στούντιο.

Εδώ πλέον είναι μπαίνει γουρούνι βγαίνει σαλαμάκι.

 

[fusiongtr]

Πίστευα ότι του βάλανε τους 10 νέους, του δώσανε την μπάντα του και τον βάλανε στο στούντιο.

Έτσι έγινε.

Μόνο που οι νέοι και η μπάντα, είχαν τελειώσει όταν έμπαινε αυτός.

 

[sultan of string]

Έτσι έγινε.

Μόνο που οι νέοι και η μπάντα, είχαν τελειώσει όταν έμπαινε αυτός.

αυτό ξέρεις τι μου θυμίζει?

ένα ανέκδοτο. Που λέει:

ρε πως ήταν? πως περάσατε?

Φίλε Θεϊκά.

Ωραία. Κι αυτή?

Αυτή δεν ήρθε

 

[fusiongtr]

αυτό ξέρεις τι μου θυμίζει?

ένα ανέκδοτο. Που λέει:

ρε πως ήταν? πως περάσατε?

Φίλε Θεϊκά.

Ωραία. Κι αυτή?

Αυτή δεν ήρθε

Virtual date, virtual sex, πες το όπως θέλεις.

Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η τάση σήμερα.

Σκέψου ότι κάποτες, στα χρόνια τα παλιά, κάποιος κατασκευαστής έφτιαχνε ο ίδιος τις κιθάρες που πούλαγε.

Τώρα δίνει specs στις Κινεζίες και τις Ινδονησίες, παίρνει τα parts και τα συναρμολογεί (ή και ολόκληρες τις κιθάρες και τις τσεκάρει), βάζει πάνω την μάρκα του, και μοσχοπουλάει.

Το ίδιο πράγμα είναι.

 

[Ali Barout]

Τώρα δίνει specs στις Κινεζίες και τις Ινδονησίες, παίρνει τα parts και τα συναρμολογεί (ή και ολόκληρες τις κιθάρες και τις τσεκάρει), βάζει πάνω την μάρκα του, και μοσχοπουλάει.

Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα!

Γιατί από εκεί που όποιος δεν έκανε outsourcing θεωρείτο μέγας τραχανοπλαγίας και βλαχο-εντερπρενέρ, τώρα με κάτι πολέμους, με κάτι σφίξεις, με κάτι στριμοκωλιάσματα, με κάτι παραπετασματικούς σεχταρισμούς, έχουν αρχίσει και ψιθυρίζονται κάτι περι "αυτάρκειας πρώτων υλών" "απεξάρτησεως από εμπορικά κέντρα" κτπ.. Τώρα αν θα ξαναπληρωθεί ο Αμερικάνος όπως πρέπει για να (ξανα)φτιάξει όργανο... δεν ξέρω ακόμα. Μάλλον όχι.?

 

[sultan of string]

μα εδώ είναι το ενδιαφέρον 

ο νεαρός παραγωγός (ασχέτως αν έχει δυο αλμπουμάρες -σε πωλήσεις λέμε- στο ενεργητικό του -ΟΚ ένας από τους 10-20-30 που ασχολήθηκαν-) αναγκάζεται να φτιάξει ένα βίντεο στο γιουτουμπ με τον κατσυ τίτλο Χαππυ 75 Καρλος για να πει τον πόνο-ιστορία του ότι να σε κείνο το φιλλερ τραγουδάω εγώ κλπ κλπ και να παίρνει μετα βίας 600 κλικ.

Γι αυτό ίσως και όντως μάλλον, ο Κάρλος του είπε, "ρε φίλε έβγα έξω και άρπαξε απο τη ζωή ό,τι προλάβεις, γιατί θέλει θράσσος η δουλειά"

 

[fusiongtr]

μα εδώ είναι το ενδιαφέρον 

ο νεαρός παραγωγός (ασχέτως αν έχει δυο αλμπουμάρες -σε πωλήσεις λέμε- στο ενεργητικό του -ΟΚ ένας από τους 10-20-30 που ασχολήθηκαν-) αναγκάζεται να φτιάξει ένα βίντεο στο γιουτουμπ με τον κατσυ τίτλο Χαππυ 75 Καρλος για να πει τον πόνο-ιστορία του ότι να σε κείνο το φιλλερ τραγουδάω εγώ κλπ κλπ και να παίρνει μετα βίας 600 κλικ.

Αν ήταν όντως αλμπουμάρες, γιατί δεν του πήραν συνέντευξη, και αν του πήραν, γιατί δεν τα είπε εκεί και έπρεπε να φτιάξει βίντεο στο yt να τα πει?

Μήπως επειδής υπολόγιζε να αρπάξει κανένα βιού παραπάνω από το όνομα του Σαντάνα?

Άσχετα βέβαια αν δεν του έκατσε.

Σχεδόν τίποτα δεν είναι πια τυχαίο, και μου μπαίνουνε μύγες εμένα με τα πάντα.