Solarist είπε:
Δεν μπορω να καταλαβω πως καταφερνουνε μερικοι να γρινιαζουνε για τα παντα. Φυσικα και ο Roger Waters δεν θα μπορουσε να ξεφυγει απο αυτη την απιστευτη και κατ'εμε Ελληνικη "λογικη"!
Και φυσικα μετα η κουβεντα ξεφυγε σε περιοργο βαθμο με το περιεργο σχολιο :
"Το πραγματικό ερώτημα είναι, αν ο κ. Waters θα είχε ποτέ τα κοχόνες να γράφει πάνω στα ψεύτικα τούβλα του "να λαμηθεί η κυβέρνηση" αν δεν είχε υπάρξει το πανκ. Η απάντηση είναι, νομίζω, προφανής."
Whatever!
Εσύ απάντησες τώρα, άντε να ξεκουραστείς γιατί κάνει και ζέστη. Κρίμα που δεν κατάλαβες καν την ερώτηση.
----
Φεντεριάρη σόρυ για τα κοχόνες (αυτό που δεν είχε ο Waters το '80 - ή μήπως να σου θυμήσω ότι κάτω από την πίεση της δισκογραφικής του έσβησε τη κακιά λέξη από το Not Now John
, αλλά δεν μπορούμε να συζητάμε για το βάθος των αλλαγών που προέκυψαν στη μουσική βιομηχανία και τις αντιλήψεις του κοινού, ένεκα του πανκ: είμαστε πολύ μικροί για να το κάνουμε. Βιβλία υπάρχουν για όποιον ενδιαφέρεται. Και δίσκοι υπάρχουν, αλλά έχουν όλοι ένα κακό: ακόμη και σήμερα δεν είναι πολιτικώς ορθό να τους παίζεις σε δυνατή ένταση. Αν αμφιβάλλεις, πάμε μία βόλτα με το αυτοκίνητο και τα παράθυρα ανοιχτά στη παραλιακή.
Μαραθώνα, ούτε ο Πατ μπορεί να γεμίσει το ΟΑΚΑ. Για την ακρίβεια, δεν μπορεί να γεμίσει τίποτε απολύτως στην υπέροχη χώρα μας, γι' αυτό δεν τον φέρνουνε. Γράψε κανένα πραγματικό επιχείρημα.
Αντώνιε, μόνο στο μυαλό των κολλημένων με το prog περνά το prog μία δεύτερη άνθηση. Επίσης, μόνο στο μυαλό των κολλημένων με το πανκ, το πανκ συνεχίζει να υπάρχει. Το ότι (προφανώς) ανήκεις στους πρώτους, δε σημαίνει ότι είσαι πιο σωστός από τους δεύτερους.
Σόλαριστ, αν αρχίσεις να γράφεις από τώρα "Whatever" και τελειώσεις στα βαθειά σου γεράματα, πάλι δε θα έχεις πει τη γνώμη σου. Προσπάθησε πάλι, αυτή τη φορά απέτυχες.
Ωντιο, εύστοχος ο σαρκασμός με τον οποίο συμφωνώ φυσικά.
Schreivox, εσύ θα έχεις τη μερίδα του λέοντος: φίλε μου, στην ταραγμένη εποχή μας, κάθε γεγονός έχει την πραγματική του υπόσταση και (δυστυχώς) τη δημοσιογραφική του υπόσταση. Το να λες ότι το πανκ (ή το prog ή οτιδήποτε άλλο) είναι/ήταν μόδα, συνεπάγεται απλά ότι έχεις υιοθετήσει μία δημοσιογραφική προσέγγιση. Για την επικαιρότητα, όπως διαμορφώνεται από τα ΜΜΕ, τα πάντα είναι μόδα, ακριβώς διότι αύριο θα ασχολούνται με κάτι άλλο.
Όμως, αυτό δεν κάνει το πανκ λιγότερο πραγματικό: ήρθε σαν αντιστάθμισμα στον γιγαντισμό και τον υδροκεφαλισμό των ροκ shows της δεκαετίας του ΄70, ΑΚΡΙΒΩΣ εκείνο τον υδροκεφαλισμό και την απομόνωση που καταγγέλει και ο Waters στο Wall.
Πιστεύω, ότι ο Waters ήταν ειλικρινής όταν έγραφε το Wall: είχε όντως ενοχληθεί από όλη αυτή τη κατάσταση και ήθελε να αποτάξει την κακή ψυχολογία που είχε ενσωματωθεί στη καθημερινότητά του. Μάλιστα, πιστεύω ότι η παρουσίαση του Wall στο Βερολίνο - με την ευρεία συμμετοχή άλλων καλλιτεχνών και τον συμβολισμό με το τείχος της πόλης - ήταν μία σημαντική προσπάθεια (εκ' μέρους του) για εξωστρέφεια.
Όμως, τριάντα χρόνια μετά, το σώου (όπως περιγράφηκε, από όσους το παρακολούθησαν) φαίνεται να είναι η επιτομή όσων καταγγέλει: τρελή τεχνολογία, γιγαντισμός, κονσέρβες όργανα και φωνητικά, οι φίλοι (και συνδημιουργοί) απόντες... άστα να πάνε στο διάολο. Νομίζω ότι τελικά νικήθηκε από τον μνημειώδη εγωισμό του: λίγο να χαζέψει κανείς τα βίντεο του Gilmour με την ακουστική μπάντα του στο YouTube, δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί απέναντι στην αρτιότητα και το ύφος των εκτελέσεων, από έναν άνθρωπο που ΕΠΙΣΗΣ έφερε τα γιγαντώδη σώου σε μία φυσική κατάληξη (το Pulse) και τελικά υιοθέτησε έναν σεμνότερο τρόπο να υπάρχει μουσικά.
Ας πάρει ο καθένας ότι του ταιριάζει. Εγώ έχω πάρει τις αποφάσεις μου: τις κινηματογραφικές παραγωγές τις βλέπω στο σπίτι.