Κι η συνταγή μαζί με την εκτέλεση υπάρχει ΟΛΟΚΛΗΡΗ στην παρτιτούρα.
Ο μάγειρας δεν είναι μαζί μας κι ο μαέστρος δεν τόν αντικαθιστά, ούτε μάς ενδιαφέρουν "120 αρχιμάγειρες" όταν έχουμε τη συνταγή του ΜΟΝΟΥ μάγειρα που μάς ενδιαφέρει, του συνθέτη.
Σφάλεις.
Αν εσύ νομίζεις ότι ο συνθέτης αρκεί να γράψει "με δηλητηριασμένη γλυκύτητα" στην παρτιτούρα (Σκριάμπιν) και ότι το μήνυμα της εκτέλεσης μεταδόθηκε και αποσαφηνίστηκε, πάω πάσο.
Αν επίσης νομίζεις ότι το τρομπόνι (έτσι λέει η παρτιτούρα, τρομπόνι, δε λέει τι τρομπόνι) για το οποίο έγραφε ο μότσαρτ στο Dies Irae είναι ίδιο ανατομικά και γεωμετρικά με το σημερινό τρομπόνι, πλανάσαι. Το ίδιο και με τα φλάουτα, για τα οποία έχει γράψει το πασίγνωστο ρε ματζόρε κοντσέρτο. Σήμερα τα όργανα είναι μπαζούκα σε σχέση με το τι υπήρχε τότε, διαταράσσοντας όλες τις ισορροπίες με τα έγχορδα, που αναγκαστικά γίνονται περισσότερα, προξενώντας έναν ηχητικό πληθωρισμό (ο οποίος κσταπολεμάται μερικώς με κούρδισμα πιο ψηλά από το 440 ή 442). Αν πάλι νομίζεις εσύ ότι επαφίεται στον μουσικό να πάρει το άλτο τρομπονάκι του (αν έχει) η κάποιο ξύλινο φλάουτο εποχής (αν έχει) και να πάει στη συναυλία και να πει ήρθα με τούτο ενώ οι άλλοι θα έχουν έρθει με τις σανκυούκλες τους, τις μιγιαζαβάρες τους και τις μουραματσάκλες τους, πάλι πλανάσαι.
Όλο ευαγγελίζεσαι την παρτιτούρα, αλλά ποιά παρτιτούρα έχεις δει; Έχεις δει το πρωτότυπο με τις σουίτες για τσέλλο του μπαχ που δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα από αρθρώσεις δυναμικές τεχνικές; Γιατί δεν τα είχε σημειώσει; Ήταν κακός συνθέτης; Ήταν τσαπατσούλης; Τα κοντσέρτα του βιβάλντι, που είναι ένα πεντάγραμμο το τσέλλο κι ένα το μπάσσο κοντίνουο, του οποίου η υλοποίηση επαφίεται στον κοντινουίστα; Κι αυτός λουπαδόρος; Μπιτς έγραφε;
Εγώ νομίζω ότι παραλείπονταν αυτά, ΑΚΡΙΒΩΣ για να υπάρχει ελευθερία στην εκτέλεση. Και όταν μιλάμε για σόλο, ο σολιστ είναι ο μαέστρος. Αυτός ερμηνεύει. Όταν μιλάμε για σύνολα με 100 άτομα, που πρέπει να αλλάζουν και όργανα στη μέση του κομματιού, πρέπει κάποιος άλλος να βοηθάει, που τον βλέπουν όλοι. Κι αν ήταν την εποχή του Μπετόβεν και του Λιζστ ο ίδιος ο συνθέτης που έπαιζε και διήυθυνε, αργότερα άπλωσε πολύ ο τραχανάς, και χρειαζόταν κάποιος άλλος, που να μην παίζει όργανο εκείνη την ώρα, και να ασχολείται μόνο με αυτο. Ο οποίος καλό είναι να έχει κάνει και μια αναδρομή στο πώς ήθελε να παίζονται τα κομμάτια του ο συνθέτης. Ή και όχι, μερικοί μπουχτίζουν όλο το ίδιο και το ίδιο, και αναζητούν μια νέα άποψη.
Τέτοια περίπτωση είναι και του Ανσαρμέ με τον Στραβίνσκυ, που ήσαν ψιλοφίλοι, και ο Ανσαρμέ γνώριζε πολύ καλά πώς ήθελε να παίζονται τα κομμάτια του. Ο Στραβίνσκυ φυσικά και διυήθυνε τα δικά του στα γεράματα για το σταλό, αλλά το τι διήθυνε... Άστο καλύτερα. Καλύτερα μόνο να γραφε.
Πάντως δεν ξέρω ρε συ
@BassicallyGuitarist, ποιές παρτιτούρες έχεις στα χέρια σου τόσο τέλειες που η ερμηνεία τους είναι τόσο αυτονόητη και σύμπυκτη, ώστε κάθε απόκλιση να θεωρείται ύβρις. Πραγματικά.