Το μουσικό έργο τό έγραψε ΕΝΑΣ, είναι ΕΝΑ, ΠΑΝΤΑ το ΙΔΙΟ
Εκτέλεση από άνθρωπο πάντα ίδια δεν υπάρχει, σε διαφορετικούς χώρους, με διαφορετικούς μουσικούς, διαφορετικά όργανα κτπ.
Έστω όμως, για λόγους φιλοσοφικούς, ότι υπήρχε. Το μουσικό έργο Εικόνες από μια έκθεση το γνωρίζεις; Ό,τι ο συνθέτης το έπαιζε κομματάκι κομματάκι στους φίλους του το γνωρίζεις; Ότι ενορχηστρώθηκε μερικώς από τον Κόρσακοφ και μερικώς από τον Ραβέλ το γνωρίζεις;
Άρα. Οι Εικόνες από μια Έκθεση είναι μια διασκευή των Εικόνων από μια Έκθεση, γιατί η πραγματική κατάσταση του κομματιού ήταν "ορνιθοσκαλίσματα στο μυαλό του Μουσσόργκσκι" ή σκόρπιες σκέψεις που σιγά μην κάτσω να τα φτιάξω, κάτσε να πιούμε μια βόντκα καλύτερα.
Κι εγώ επιμένω να ρωτώ: Γιατί θες να στραγγαλίζεις τη μουσική, και να βάζεις τον συνθέτη να κάνει δουλειές που δεν του πρέπουν. Γιατί να γράψει ο συνθέτης μαζί με το έργο ένα εγχειρίδιο, τι να κάνετε σε περίπτωση που έχετε 5χορδα μπάσα στην ορχήστρα, ποιας διαμέτρου κάσα να χρησιμοποιηθει, ή τι μάρκα θα είναι τα πιάτα, ποιας διαμέτρου και ποιού κράματος, και πώς θα κάτσει η ορχήστρα αν ο χώρος είναι μικρότερος από 150 τετραγωνικά μέτρα.
Αυτό που λες εσύ δεν είναι ούτε σύνθεση, ούτε εκτέλεση. Είναι μια στουντιακή εκτέλεση που η εξονυχιστικη τρανσκριπσιον της είναι η "ιδανική", σου παρτιτούρα.
Κάποτε, οι άνθρωποι (ούλοι, συνθέτες, μαέστροι, μουσικοί, ακροατές) ήξεραν ότι η μουσική παίζεται μόνο ζωντανά. Άρα και δεν υπήρχε τρόπος να αποδειχτεί αν η προηγούμενη εκτέλεση ήταν ίδια με την επόμενη.
Ρε μπας και ψάχνεις να φτιάξεις καμια ΑΙ και έχει σκαλώσει επειδή η πρώτη καρέκλα που της έδειξες ήταν μπλε, και τώρα αμα δει άλλο χρώμα σου λέει δεν είναι καρέκλα;
Σύμφωνοι.
Και ΤΙ κάνει γι' αυτό;
ΤΙ μπορεί να κάνει για το λάθος;
ΠΩΣ το ελέγχει;
ΠΩΣ τό απαγορεύει;
ΠΩΣ τό διορθώνει;
Άν γίνει λάθος, έγινε. Και φταίει ο οργανοπαίκτης.
Άν δεν γίνει όλα περίφημα, και δοξάζεται ο μαέστρος.
Ή διακόπτει την πρόβα και λέει τρομπέτες γ@$^!, ή αν χρειάζεται πραγματικά οι τρομπέτες να γαβγίζουν τόσο εκείνη την ώρα, ζητάει από δεύτερα και βιόλες να προσέξουν λίγο το κούρδισμά τους. Γενικά ζητάει από τους μουσικούς πράγματα, τους εφιστά την προσοχή, τους παινεύει, τους κανακεύει, τους μπινελικώνει. Ή καμια φορά δεν τους λέει και τίποτα, γιατί ό,τι και να πει οι μουσικοί παίζουνε το ίδιο και το αυτό, οπότε ματαιότης ματαιοτήτων.