Οι U2...

Oπως οι στίχοι με κοινωνικο-πολιτικο περιεχόμενο, στυλ Sunday Bloody Sunday να υποθέσω?


Δεν νομίζω και να σου πω γιατί.

Εκείνη την εποχή (που είναι και η καλλίτερη για τα γούστα μου, γιατί κάποια κομμάτια τους μου άρεσαν τότε) δεν είχαν ακόμα αυτή την αύρα.

Όταν έγιναν (ας πούμε) λιγότερο "επιθετικοί", τότε έγιναν maistream.

EDIT: Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν λέω ότι δεν είναι καλή μπάντα.

Λέω ότι εμένα δεν μου λένε τίποτα.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
51 λεπτά πριν, Waterfall-K είπε

Oι DP πάντα βγάζουν κάτι καλό, περιέργως για τα χρόνια που κουβαλάνε. Το παρακάτω από το 2020.




Υπέροχα ντραμς, μόνο ΤΙΤΑΝΕΣ παίζουν έτσι, πολύ πασε και τετριμμένες κιθάρες, μαύρα χαλια τα πλήκτρα,ωραίος ο τραγουδιστής το λέει η περδικουλα του γιατί αν θυμάμαι είναι κοντα στα 90,πολύ λιγότερο drama queen από τον αντιπαθεστατο Bono.

Καλή παραγωγή αλλά nothing to write home about.

Το τραγούδι δεν μου λέει κάτι,παρά πολλές νότες χωρίς νόημα.

6/10 βαΝω.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Εμενα μου αρεσουν οι Γιουτου (ειπα στον Μπ.....)

Κ στα live ειναι φοβεροι. Ειδικα ΑΦΤΟ




 
Εχω hot take που δεν ζητησε κανενας αλλα:

Το φετινο NPR Tiny Desk που καναν οι (μισοι) U2 ηταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.
 




 
4 λεπτά πριν, odis13 είπε

Εχω hot take που δεν ζητησε κανενας αλλα:

Το φετινο NPR Tiny Desk που καναν οι (μισοι) U2 ηταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.
 


Ευτυχως που πηρε την OM στο τριτο κομματι γιατι αυτα τα παιξιματα δεν ειναι για ντρεντνοτ ?

 
Οι DP βγάζουν τίποτα καλό στις μέρες μας ; (Δεν γνωρίζω την σκηνή έναν δίσκο τους έχω το Made in Japan που μου τον είχαν κάνει δώρο στα 13α γενέθλια μου, ζήτημα να τον έχω ακούσει 5 φορές)
Όλα είναι σούπερ. Αλλά ως έχεις πει, εσύ δεν ακούς ρώουκ.

 
Αλλά ως έχεις πει, εσύ δεν ακούς ρώουκ.


Η αλήθεια είναι ότι πολύ σπάνια ακούω "κλασικό ρωουκ", αυτό το παλιακο χατντ ροΟυκ με τις πολλές νότες ,τα πολλά σόλα και με τη διάρκεια τραγουδιών να ξεπερνά τα 4-5 λεπτα δεν με άγγιξε ποτεΣ.

Είμαι πανΞ κατά βάθος ?

Πες ότι έχεις να πεις σε 2-3 λεπτά και άδειασε μας τη γωνιά φάση ?

17 λεπτά πριν, odis13 είπε

Εχω hot take που δεν ζητησε κανενας αλλα:

Το φετινο NPR Tiny Desk που καναν οι (μισοι) U2 ηταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.
 


Που είναι τα delay?

Απαράδεκτος για πράκτορας ο κιθαρίστας.

Να γράψει αύριο στον πίνακα την ΜΟΝΑΔΙΚΗ κιθαριστική αλήθεια 1256 φορές:

"Δεν ΥΠΆΡΧΕΙ ΖΩΗ χωρίς delay"

Εναλλακτικά:

"Αν δεν έχεις delay γίνε υδραυλικός καλύτερα ''

 ή

"Πάρε πρώτα delay και μετά κιθαρα αν θες να γίνεις ανθρωπΑς"

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Η αλήθεια είναι ότι πολύ σπάνια ακούω "κλασικό ρωουκ", αυτό το παλιακο χατντ ροΟυκ με τις πολλές νότες ,τα πολλά σόλα και με τη διάρκεια τραγουδιών να ξεπερνά τα 4-5 λεπτα δεν με άγγιξε ποτεΣ.

Είμαι πανΞ κατά βάθος ?
Βρε και μένα μ' αρέσει το πανξ και το Achtung και οι Purple και η Disco ... άλλά και οι Tele. ?

 
Τότε διαφωνώ και με αΦτον.... ?


Έτσι μωρέ θα τα βγάλουμε πέρα με δαύτους;?

Nα οργανωθούμε λίγο...

Λοιπόν.Εντάξει.Δηλαδή ναι.

Αν θα θέλαμε να επιχειρηματολογήσουμε γιατί οι U2 είναι τεράστιο γκρουπ ανεξάρτητα από τα γούστα του καθενός,θα μπορούσαμε να σταθούμε σε πράγματα όπως:

1.O ήχος της κιθάρας.Μας αρέσει δεν μας αρέσει,ο τύπος έφτιαξε κάτι που δεν υπήρχε πουθενά μέχρι τότε και έγινε αμέσως trademark.

2.H εκφραστικότητα και το ηχόχρωμα των φωνητικών.Πάλι μιλάμε για την απόλυτη φρεσκαδούρα και πάλι δεν μας απασχολούν τα διάφορα γούστα.

3.Ο στίχος τους.Οι γνώστες με εννοούν.

4.Οι υπερπαραγωγές που εμφάνιζαν στις συναυλίες τους,ακόμα και στην πρώιμη περίοδο τους.Πολύ μπροστά στο συγκεκριμένο κομμάτι.

5.Η κοινωνικοπολιτική πρεμούρα που πάντα τους διακατείχε.Σαφώς και δεν πρόκειται για αμιγώς μουσικό κριτήριο αλλά μιλάμε για καλλιτέχνες.Έχουν βήμα,οι συγκεκριμένοι τεράστιο,οπότε καλά κάνουν και αφήνουν το αποτύπωμα τους που τις περισσότερες φορές είναι κάτι παραπάνω από εύστοχο.

6.Δεν χρειάζεται νομίζω να προσθέσω κάτι για την απήχηση και διάρκεια τους στο μουσικό στερέωμα.

 
Αν θα θέλαμε να επιχειρηματολογήσουμε γιατί οι U2 είναι τεράστιο γκρουπ ανεξάρτητα από τα γούστα του καθενός,θα μπορούσαμε να σταθούμε σε πράγματα όπως:

1.O ήχος της κιθάρας.Μας αρέσει δεν μας αρέσει,ο τύπος έφτιαξε κάτι που δεν υπήρχε πουθενά μέχρι τότε και έγινε αμέσως trademark.

2.H εκφραστικότητα και το ηχόχρωμα των φωνητικών.Πάλι μιλάμε για την απόλυτη φρεσκαδούρα και πάλι δεν μας απασχολούν τα διάφορα γούστα.

3.Ο στίχος τους.Οι γνώστες με εννοούν.

4.Οι υπερπαραγωγές που εμφάνιζαν στις συναυλίες τους,ακόμα και στην πρώιμη περίοδο τους.Πολύ μπροστά στο συγκεκριμένο κομμάτι.

5.Η κοινωνικοπολιτική πρεμούρα που πάντα τους διακατείχε.Σαφώς και δεν πρόκειται για αμιγώς μουσικό κριτήριο αλλά μιλάμε για καλλιτέχνες.Έχουν βήμα,οι συγκεκριμένοι τεράστιο,οπότε καλά κάνουν και αφήνουν το αποτύπωμα τους που τις περισσότερες φορές είναι κάτι παραπάνω από εύστοχο.

6.Δεν χρειάζεται νομίζω να προσθέσω κάτι για την απήχηση και διάρκεια τους στο μουσικό στερέωμα.


Έγραψες τα γύρω γύρω, και δεν έγραψες την ουσία βρε.

Καλά κομμάτια.

Εκεί ξεκινάνε και τελειώνουν όλα.

Αν έχεις καλά κομμάτια και ταυτότητα, θα πας μπροστά.

Τώρα βέβαια, για να γίνεις supergroup, χρειάζεται και λίγο ... έξωθεν σπρώξιμο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.

It 's all about fuckin' money.

 
Έγραψες τα γύρω γύρω, και δεν έγραψες την ουσία βρε.

Καλά κομμάτια.

Εκεί ξεκινάνε και τελειώνουν όλα.

Αν έχεις καλά κομμάτια και ταυτότητα, θα πας μπροστά.
 Το ξέρω,άντρα μου...Αλλά η έννοια "καλά κομμάτια" ασφυκτιά από υποκειμενικότητα κι εγώ προσπάθησα να μαζέψω το πράγμα σε ένα όσο γίνεται αντικειμενικό πλαίσιο.

Ναι;

 
 Το ξέρω,άντρα μου...Αλλά η έννοια "καλά κομμάτια" ασφυκτιά από υποκειμενικότητα κι εγώ προσπάθησα να μαζέψω το πράγμα σε ένα όσο γίνεται αντικειμενικό πλαίσιο.

Ναι;


Όχι βρε, το "καλά κομμάτια" δεν σημαίνει "μ' αρέσουν ή δεν μ' αρέσουν", έχει αρκετά μεγάλο βαθμό αντικειμενικότητας.

Οι U2 έχουν καλά κομμάτια, άσχετα αν εμένα δεν μου αρέσουν.

Πότε παντρευτήκαμε? :classic_tongue:

 
Οι U2 έχουν καλά κομμάτια, άσχετα αν εμένα δεν μου αρέσουν.

Πότε παντρευτήκαμε? :classic_tongue:


Σε μια άλλη ζωή,μακριά από προκαταλήψεις και στερεότυπα,θα ήμασταν ήδη παντρεμένοι και θα σε ρωτούσα:

"Αγάπη μου,πώς γίνεται να θεωρείς καλό κάτι που δεν σου αρέσει;".

Και μη μου πεις για το μπρόκολο.Δεν θα το μαγείρευα έτσι κι αλλιώς.

 
πώς γίνεται να θεωρείς καλό κάτι που δεν σου αρέσει;


Αν διαχωρίσεις το αισθητικό σου γούστο από την αντικειμενική αξιολόγηση που βασίζεται σε άλλα κριτήρια από το αισθητικό, είναι πολύ εύκολο.

Υπάρχουν πράγματα που ξεχωρίζουν το καλό από το μέτριο ή το κακό κομμάτι, και είναι αντικειμενικά.

Πχ σε αρκετούς δεν αρέσει η όπερα, αλλά δεν νομίζω ότι θα σου πουν ότι το rigoletto δεν είναι αριστούργημα όταν το ακούσουν.

Αν βέβαια έχουν τα κατάλληλα αξιολογικά κριτήρια για μπορέσουν να καταλάβουν αν είναι ή όχι καλό.

Το ίδιο ισχύει πχ και με το stairway to heaven.

Είναι ένα αντικειμενικά καλό κομμάτι, άσχετα με το αν σου αρέσει ή όχι, αν το έχεις βαρεθεί ή όχι, αν ακούς ροκ ή όχι.

EDIT: Και η ψαρόσουπα μπορεί να μην σου αρέσει, αλλά αν δοκιμάσεις, μπορείς να καταλάβεις αν είναι καλομαγειρεμένη.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Δεν χρειάζεται νομίζω να προσθέσω κάτι για την απήχηση και διάρκεια τους στο μουσικό στερέωμα.


Εντάξει πρέπει να έχεις σοβαρό πρόβλημα αντίληψης της πραγματικής πραγματικότητας για να μην το παραδεχτείς αυτό.

Τώρα βέβαια, για να γίνεις supergroup, χρειάζεται και λίγο ... έξωθεν σπρώξιμο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.


Εννοείται, ισχύει και για τους DP αυτό.

Εδώ ισχύει για τους Beatles.

In fact ισχύει για ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ επιτυχημένο άνθρωπο σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ τομέα.

Μόνος του κανείς δεν έκανε ποτέ τίποτα.

Όλοι βοηθήθηκαν από κάπου.

Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο απλά ψεύδονται.

Και φυσικά δεν είναι κακό να δέχεσαι βοήθεια,ίσα ίσα αυτό σε κάνει να δίνεις και εσύ βοήθεια όταν έρθει η σειρά σου...

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Περί live/studio εκτελέσεων, να προσθέσω ότι στο ευρύτερο ροκ ιδίωμα, υπήρχαν και υπάρχουν μπάντες που το στυλ και τα κομμάτια τους είναι κατ' εξοχήν live oriented και είδαν κι έπαθαν να καταφέρουν να τα αποτυπώσουν στο στούντιο ενώ πολλοί απέτυχαν.

Δηλαδή, εν γένει, ναι το ζωντανό είναι μια προσπάθεια απόδοσης του στούντιο αλλά υπάρχει και το αντίθετο σε αρκετά μεγάλο βαθμό.

 
Περί live/studio εκτελέσεων, να προσθέσω ότι στο ευρύτερο ροκ ιδίωμα, υπήρχαν και υπάρχουν μπάντες που το στυλ και τα κομμάτια τους είναι κατ' εξοχήν live oriented και είδαν κι έπαθαν να καταφέρουν να τα αποτυπώσουν στο στούντιο ενώ πολλοί απέτυχαν.

Δηλαδή, εν γένει, ναι το ζωντανό είναι μια προσπάθεια απόδοσης του στούντιο αλλά υπάρχει και το αντίθετο σε αρκετά μεγάλο βαθμό.
Από περιέργεια, υπάρχει κάποιο παράδειγμα;

 

Απαντήσεις

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top