Πιστεύω ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
-Είναι μεγάλη κακοήθεια την στιγμή που ο καλλιτέχνης (ανεξάρτητα από το είδος του) προσπαθεί να δώσει κάτι από τον εαυτό του στο κοινό, το κοινό να εκφράζει την αδιαφορία του μέσω των προλεγόμενων αντιδράσεων (χαχανίζω σαν βλάκας με την μ@λ@κία που είπε ο διπλάνόςμου χωρίς να με νοιάζει αν ενοχλώ τη δουλειά του άλλου εκείνη την ώρα, προσπαθώ να επιβάλλω την δική μου παρουσία στο μαγαζί με κάθε φασαριόζικο τρόπο επειδή τα μωρά παραδίπλα καθονται μόνα τους και με κλάνουν.. κλπ).
-Ο σεβασμός όμως κερδίζεται.
Καλή κ κακή μουσική δεν υπαρχει. Υπαρχει όμως μελετημένη, δουλεμένη, αξιέπαινη, προσεγμένη, βαθυσήμαντη εργασία, σύνθεση, ιδέα (όπως θέλετε πείτε το) η οποία δικαιούται το αξιοπρεπές αντάλλαγμα της (την ανταπόκριση από το κοινό) και το ανάλογο συμβαίνει με την.. άλλη όψη του νομίσματος...
ότι δείνεις, αυτό παίρνεις. Κανόνας της φύσης απαράβατος! ;D
για παράδειγμα, λίγοι είναι αυτοί που.. καλά καλά την ταστιέρα δεν πρόλαβαν να γνωρίζουν και μαγαζάτορες τους δείνουν το ελεύθερο να παίξουν και να οργιάσουν στη σκηνή;;; ΟΚ δεν θα κατακρίνω την ελεύθερη έκφραση αλλά να μην περιμένει και ο άλλος να τον κοιτάω με δάκρυα στα μάτια για αυτό που μου δείνει να ακούσω...
ας μην ξεχνάμε ότι -όπως σε όλους τους χώρους- υπάρχουν οι απατεώνες και αυτοί που προσπαθούν με το έτσι θέλω να "επιβάλλουν" τέχνη. Αυτούς δε μπορείς να τους σεβαστείς.
Σίγουρα όμως ο αληθινός καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να νιώθει προσβεβλημένος από την άσχημη αντιμετώπιση οποιουδήποτε κακόβουλου, η ντροπή είναι όλη δική του (ασχετα αν την νιώθει)