LK είπε:
Οκ, σε ευχαριστώ για την απάντηση.
Μου αρέσει που βλεπεις το θέμα αναλυτικά και ψύχραιμα. Και σου απαντώ:
1ον Αμφισβητείς ότι το «άκουσμα» ή το «βίωμα» το εκλαμβάνεις καλλίτερα με κάποιο μηχάνημα αναπαραγωγής υψηλών/ υψηλότερων προδιαγραφών;
Αυτο σαφώς και ισχύει ΩΣ ΕΝΑ ΒΑΘΜΟ, δηλαδή από κάποιο σημείο και μετά, πληρώνεις 5Χ χρήματα για να πάρεις κάτι που είναι οριακά καλύτερο.
Επίσης πρέπει να τονίζω πως πολλοί - και καλά - γνώστες έχουν ξεβρακωθεί πολύ άσχημα σε τυφλά τεστ Α/Β/Χ, γι' αυτό εξάλλου και τα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι.
2ον Γιατί πιστεύεις ότι όποιος ενδιαφέρεται και για τα «εξωτικά υλικά» και το «design» (ακόμα και στο μέτρο που αυτά ΔΕΝ επηρεάζουν την συγκεκριμένη εμπειρία) , κατά τεκμήριο βάζει σε δεύτερη φάση την ακρόαση. Αποκλείεται να λειτουργούν παράλληλα.
Θεωρητικά ναι, πρακτικά όχι, κατά τη γνώμη μου. Ο highendάς έχει αυτοσκοπό το καλύτερο μηχάνημα. Περιγράφει μια ακρόαση ως "άκουσα το Χ δίσκο στο Ψ σύστημα", και όχι "άκουσα το Χ δίσκο". Ακούει ένα δίσκο και ψάχνει να βρει τα στιβαρά χαμηλά, τα μεστά μεσαία και τα αιθέρια υψηλά. Ή ίσως τα σφιχτά χαμηλά, τα γεμάτα μεσαία και τα κρυστάλλινα υψηλά, ποτέ δεν κατάλαβα ποια είναι ανώτερα!!! ;D ;D ;D
3ον Πιστεύεις ότι είναι «εύκολο» να κοροϊδέψεις τους «ματαιόδοξους λεφτάδες» . Νομίζω ότι για να κάνεις λεφτά , μόνο εύκολος στο να σε κοροϊδέψουν δεν είσαι. Με άλλα λόγια η φράση «ό,τι πληρώνεις παίρνεις» , μάλλον δεν σε βρίσκει σύμφωνο, σωστά;
Η κοροϊδία που αναφέρω έχει να κάνει με ψυχολογικά αίτια και όχι με ευφυία...
Στο "ό,τι πληρώνεις παίρνεις" βλέπω πολλές εξαιρέσεις, πιο πολλές από ό,τι σε άλλους πιο γερούς κανόνες...
Ως απάντηση σε όλα τα παραπάνω θα σου πω μια πραγματική ιστοριούλα:
Προ ετών, σε φόρουμ που πλέον δεν υπάρχει, ελληνικό, σχετικό με το HiFi, είχε γίνει ΜΕΓΑΛΟ σούσουρο για τον εξής λόγο: είχαν ανακαλύψει πως η γνωστή μαϊμουδο-εταιρία Behringer είχε έναν τελικό ενισχυτή τύπου ΡΑ (μιλάμε για όρο ταμπού στον κόσμο των hiendάδων!!!) ισχύος 2*260WRMS/8Ω ο οποίος κόστιζε περί τα 300Ε και ήταν εξαιρετικός στην οδήγηση δύσκολων ηχείων τύπου πάνελ! Μιλάμε για άτομα που είχαν τότε καλώδια ρεύματος που κόστιζαν 300Ε... Τους είχε πέσει ο ουρανός στο κεφάλι! Ένα κινεζο-μπλιμπλίκι των 300Ε (ωιμέ!!) να τα βάζει με τα εξωτικά μηχανήματα των αρκετών χιλιάδων... Ε λοιπόν τα έβαζε, και εγινε ντόρος, και καλούσαν οι μεν τους δε στα σπίτια τους στους ειδικούς χώρους ακρόασης (όχι παίζουμε!) για να διαπιστώσουν το παράδοξο, και έσπευδαν να πάνε να πάρουν όλοι από ένα τέτοιο... Βέβαια ορισμενοι θέλησαν και πάλι να διακριθούν: πήραν ΔΥΟ τέτοια, ένα για κάθε κανάλι, και εκθείαζαν πόσο καλύτερα απέδιδαν. Άλλοι προσπάθησαν να ξεχωρίσουν από το σωρό προσθέτοντας έξτρα χωρητικότητα στο τροφοδοτικό... Ο καθένας βρήκε τον τρόπο να ξεπροβάλει το κεφάλι του... Ή τη μύτη του...