Μουσική κ πνευστά είχε μάθει στην φιλαρμονική ηρακλείου(συνήθες ακόμη και στην γενιά μου,αφου στις προσφυγικές συνοικίες δέν υπήρχαν χρήματα για ωδεία και ιδιαίτερα μαθήματα από τις οικογένεις) και άν δέν κάνω λάθος στο όνομα,ο Μανώλης Ρασούλης οπου καθόταν για φαγητό στην ταβέρνα του Χιώτη,τον είχε ακούσει να τραγουδάει καθώς περνούσε.
Την Κυριακή που θα πάω να επισκευθώ το μνημείο του πατέρα μου,όπου λάτρευε τον Καζατζίδη,θα περάσω και από το μνημείο του Μανώλη και θα του τραγουδήσω ότι μπορώ,από τα τραγούδια που είχε ερμηνεύσει.
Αναθεωρητικό και επαναπροσδιοριστικό το γεγονός,οτι τελικά η μόνη αξιολόγηση που μετράει,δέν γίνεται ούτε από τα κανάλια,ούτε από τις δισκογραφικές,ούτε από τους αριθμούς και είναι και η τελική.