Λοιπόν μερικώς συμφωνώ, δηλαδή ότι αν εισαι μονος σου και δεν καλεις κόσμο, με ενα κατσαρολάκι και ενα τηγανι εισαι οκ. Αν εχεις οικογενεια ή καλεις συχνα κοσμο για φαγητο, αλλάζει οπως καταλαβαίνεις.
ΟΜΩΣ το ενδιαφέρον ειναι οτι οι γυναικες (οι μεγαλύτερης ηλικίας) θεωρούν όλα αυτα που ανέφερες ως επένδυση, όπως περιπου εσύ με τις κιθάρες. Ολοι μεγαλώσαμε σε σπίτια που υπήρχαν σερβίτσια που δεν ειχαν βγει ποτέ απο τα ντουλάπια και όταν ήταν καποια στιγμή να γινει ενα τραπέζι και ψαχνομασταν για πιάτα ειπαμε "ας βγαλουμε εκεινα στο ντουλαπι" και ακουστηκε μια φωνή "ΤΙ ΛΕΣ.... ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ"! Εχω κληρονομήσει NOS σερβιτσια έτσι.
Για για να το συνδέσουμε με τα κσύλα, οι παλιές γυναίκες έκαναν το ίδιο και με τα έπιπλα. Και ζήσαμε για να δουμε ότι στα έπιπλα τουλάχιστον είχαν δίκιο. (Εφόσον τα έπιπλα ήταν καλά).
Όντως. Και εμένα μου εχει σκασει πολλες φορές αυτή η παρατήρηση. Υποθέτω ότι έχει να κανει με τον δικο τους κώδικα ευγενείας που παει στράφι όταν αυτή που έφτιαξε το κεικ επισκεπτεται αυτη που ρώτησε, και δοκιμαζει ενα αλλο κεικ και η πρώτη της λεει "το εφτιαξα με τη συνταγή σου". Το οποιο μεταφράζεται περιπου σαν "Βλέπεις πόσο σε γράφω"?