7 σελίδες thread σε μισή μέρα και κάποιοι θα επιμείνουν ακόμα στο ότι τα ξύλα δεν παίζουν ρόλο.
Επειδή δε μιλάμε για κριθαράκι χονδρό, αλεύρι, ή φασόλια γίγαντες αλλά για κιθάρες, καταλαβαίνουμε πιστεύω ότι η προσέγγιση του πελάτη απέναντι στο προϊόν είναι εξαρχής... ερωτική. Και ως τέτοια είναι και ξεροκέφαλη, και εμμονική, και κυκλοθυμική, και και και...
Αν το καλοσκεφτείτε όμως, ακόμα και στο supermarket όμως ουκ ολίγοι πελάτες επιμένουν στη δική τους αλήθεια:
ποτέ το X κριθαράκι, λασπώνει, ή
πάντα Ψ γίγαντες, όποτε έχω πάρει άλλους έχουν τον άβραστο κλπ.
Αν το κριθαράκι εμπνέει brand loyalty δε θα εμπνεύσει η Martin και η PRS;
Σημασία λοιπόν δεν έχει το τί θέλουμε, τί νομίζουμε, τί θα κάναμε αν και εφόσον...
Σημασία έχει ότι η στροφή προς το sustainable αλλά και το man-made έχει ξεκινήσει προ πολλού. Δύσκολα η βιομηχανία θα στρίψει προς την παλιά ρότα, δύσκολα θα επιμείνει σε ένα μονοπάτι γεμάτο γραφειοκρατικά δόκανα.
Ψυχραιμία λοιπόν, δεν αξίζει να κάνουμε ντέρμπι τέτοια ζητήματα. Είναι που είναι συναισθηματικής φύσης η σχέση μας με τα όργανα, αν πέσουμε και σε απολυτότητες/αφορισμούς, χάθηκε το τόπι.