Χαιρετε,
Θα σας πω και εγς την ιστορια μου μιας και ειμαι στο πρωτο εξάμηνο σε ενα τμήμα στο ΠΑΠΕΙ, και εχς βιωσει αμεσα πολλα απο αυτα που περιγράφετε.
Στο γυμνάσιο που αρχισα να συνειδητοποιώ οτι υπαρχει και ενας κοσμος εκτός απο το σπιτι μου και την γειτονία μου, θυμάμαι πως ενδιαφερόμουν πολυ για οτιδηποτε διαφορετικο απο αυτα που λεγαν τα βιβλια μας, ωστοσο κανενας καθηγητής δεν είχε όρεξη να παρεκτραπει της διδακτεας υλης, μια απο τις πιο χαρακτηριστικές σκηνες που θυμαμαι απο τα γυμνασιακα μου χρονια ειναι μια εργασια σχετικα α)με την ελια και το ελαιολαδο (κατι που μαυ ειχε φανει πολυ ενδιαφερον μιας και το σχολειο ποτε δεν ενθαρυνε με κανεναν τροπο την επαφη με την φυση) και β) με τον ρατσισμο που ηρθα σε επαφη με ανθρωπους που καταλαβα πως δεν εχουμε διαφορες.
Εκεινη την περιοδο επισης γινοταν και ο σαματας περι του αρθρου 16 και της αναθεωρησης του και ειχα μια πρωτη επαφη με αυτη την εννοια της "κινητοποίησης" και ισως (καταχρηση ορου εδω) "συνδικαλισμου". Χασαμε πολυ μάθημα και ηταν η καλυτερη μας μιας και δεν μπορουσαμε αλλο τούς σπαστικούς καθηγητές μας που βαριοντουσαν και κτλ κτλ...
Στο λυκειο τα πραγματα ηταν καπως καλυτερα γιατι τα "καμμενα χαρτια" είχαν ηδη αναχωρησει για την επαγγελματικη λυκειακη εκπαιδευση (αλλουνου παπα ευαγγελιο). Μελυπη μοπυ θα συνειδητοποιουσα πως αυτο δεν ειχε γινει γιατι ειχα συμμαθητες στο λυκειο που ηταν αλλού. Το σχολειο βεβαια δεν εδινε σημασια για αυτα τα απροσανατολισμενα παιδια και τους γονεις τους ενοιαζε μονο να πηγαινουν καθε μερα στο σχολειο και στο φροντιστηριο. Οι κατευθυνσεις ηταν οι: θεωρητικη, τεχνολογικη και θετικη. Εγω επελεξα τον θεωρητικη με σκοπο την ψυχολογια (μιας και οι σπουδες ανθρωπολογίας, που ήθελα, είναι ανυπαρκτες στην ελλαδα - τωρα για επαγγελματικη αποκατασταση...). Ενδιαφεροντα μαθηματα , λιγο διαβασμα, λαμπρο παιδι εγω και τεμπελης (κανενας δεν μου διδαξε "εργατικοτητα") εφτασα στις Πανελληνιες. Πηγα, ξερασα αυτα που ειχα μαθει στο χαρτι και εφυγα. Δεν περασα εκει που ηθελα αλλα τεσπα.
Αυτο που εχω να λεω για την ελληνικη παιδεια ειναι πως οταν χρειαστηκα ανθρωπους δεν τους βρηκα, δεν εμαθα στο σχολειο να συν-ύπαρχω με τους συμμαθητες μου, δεν εμαθα να σεβομαι την γνώση, το βιβλιο, την δημοσια περιουσια γιατι αυτα δεν τα εκανα καν οι καθηγητες. Οι καθηγητες μου ηταν ωσ επι το πληστον ρεμαλια, θυμαμαι κιολας οτι στην πενθημερη μεθυσα μαζι με τον μαθηματικο μου με τσιπουρα σε μια ταβερνα στην θεσσαλονικη, κυριολεκτικά.
Οι ανθρωποι αυτοι δεν εχουν μαθει να δουλευουν με τους μαθητες, ουτε καν να λειττουργουν μεσα στην ταξη. Ενας φιλος μου στις εξετασεις δεν εγραψε [glow=red,2,300]τιποτα[/glow] και πηρε κανονικα απολυτηριο λυκειου γιατι πολυ απλα οι καθηγητες δεν το θελαν "και του χρονου". Το ελληνικο κρατος δηλαδη πιστοποίησε οτι αυτος ο ανθρωπος εχει γνωσεις λυκειου.
Το πανεπιστημιο εχει πολλα καλα και πολλα κακα, αρχικα οι παραταξεις το εχουν ματωσει. Προσφατα ειχε η εκπομπη "το κουτι της Πανδορας" αφιερωμα σε αυτο το θεμα. Η γνωμη μου ειναι πως αν απεχεις απλα δεν εχεις να φοβηθεις τιποτα.
Υπαρχουν πραγματικα αξιολογοι καθηγητες που αξιζουν τον κοπο του ταξιδιου Καματερο-Πειραιας (μια ωρα και..) καθημερινα. Ωστοσο υπαρχουν και κομπλεξικοι καθηγητες [θεωρουσα αδιαννοητο, και πιστευω πως ειναι και παρανομο, ενας καθηγητης να βγαζει εξω απο πανεπιστημιακη αιθουσα φοιτητη..]
Το θεμα στην ελλαδα λοιπον ειναι η γενικοτερη ελλειψη αγωγης που ξεκιναει απο το σπιτι και την οικογενεια. Το πανεπιστημιο απετυχε να διατηρησει τον αρχικο ενθουσιασμο μου για το τμημα μου και συνειδητοποιω οτι αυτο που θελω να κανω στην ζωη μου ειναι να ασχοληθω με την μουσικη. Σε μια συζητηση που είχα με τον πατερα μου σημερα οταν του ειπα οτι θελω να ασχοληθω σοβαροτερα με την μουσικη μου ειπε "ασε τις βλακείες και κοιτα να τελειώσεις την σχολή σου". Με το δικιο του βεβαια..
Το σχολειο και η ελληνικη κοινωνια δεν δινουν σημασια στην καλλιτεχνικη αγωγη των παιδιων, και αυτο εχει σαν αποτελεσμα την δημιουργια ατομων χωρις ευαισθησιες, χωρις φαντασια και χωρις δημιουργικοτητα.
Επισης δεν δινεται καμια σημασια στα ταλεντα των παιδιων στις ιδιαιτεροτητες τους στον αθλητισμο και στην σφαιρηκοτερη αγωγη των μαθητων γενικοτερα. Καλω τους αρχαιολάτρες (λάγνους) να θυμηθούν πως πρωτα μάθαιναν τα παιδια μουσικη και αθλουνταν και μετα γραφη/αναγνωση, μετα τα 20 μαθηματικα και αρμονια (οχι μουσική αλλα γενικότερη) και τελος διαλεκτικη (μετα τα 25 τους).
Η φιλοσοφια του ελληνα ειναι πολυ μακρυα απο την "δυτικη". Ο ελληνας που μεχρι προσφατα ζουσε στην επαρχια μπηγκε αποτομα στην αστικη ταξη και ο μονος στοχος του ηταν το χρημα. Μετα την περιοδο λοιπον του αμετρου καταναλωτισμου του ελληνα '90-'07, ο ελληνας τα παιζει και νιωθει πως τα εχουν βαλει ολοι μαζι του (μαλλον γιατι ζηλευουν ην ανωτεροτητα του)
Σε αυτα τα πλαισια κινηται και η παιδεια μας. "Κοιτα να κερδισεις παιδι μου και να ζεις καλα και μην σε νοιαζουν τα αλλα".
Αν θελει καποιος ας ριξει μια ματια και εδω..
http://www.ted.com/talks/lang/gre/ken_robinson_says_schools_kill_creativity.html
Θα σας πω και εγς την ιστορια μου μιας και ειμαι στο πρωτο εξάμηνο σε ενα τμήμα στο ΠΑΠΕΙ, και εχς βιωσει αμεσα πολλα απο αυτα που περιγράφετε.
Στο γυμνάσιο που αρχισα να συνειδητοποιώ οτι υπαρχει και ενας κοσμος εκτός απο το σπιτι μου και την γειτονία μου, θυμάμαι πως ενδιαφερόμουν πολυ για οτιδηποτε διαφορετικο απο αυτα που λεγαν τα βιβλια μας, ωστοσο κανενας καθηγητής δεν είχε όρεξη να παρεκτραπει της διδακτεας υλης, μια απο τις πιο χαρακτηριστικές σκηνες που θυμαμαι απο τα γυμνασιακα μου χρονια ειναι μια εργασια σχετικα α)με την ελια και το ελαιολαδο (κατι που μαυ ειχε φανει πολυ ενδιαφερον μιας και το σχολειο ποτε δεν ενθαρυνε με κανεναν τροπο την επαφη με την φυση) και β) με τον ρατσισμο που ηρθα σε επαφη με ανθρωπους που καταλαβα πως δεν εχουμε διαφορες.
Εκεινη την περιοδο επισης γινοταν και ο σαματας περι του αρθρου 16 και της αναθεωρησης του και ειχα μια πρωτη επαφη με αυτη την εννοια της "κινητοποίησης" και ισως (καταχρηση ορου εδω) "συνδικαλισμου". Χασαμε πολυ μάθημα και ηταν η καλυτερη μας μιας και δεν μπορουσαμε αλλο τούς σπαστικούς καθηγητές μας που βαριοντουσαν και κτλ κτλ...
Στο λυκειο τα πραγματα ηταν καπως καλυτερα γιατι τα "καμμενα χαρτια" είχαν ηδη αναχωρησει για την επαγγελματικη λυκειακη εκπαιδευση (αλλουνου παπα ευαγγελιο). Μελυπη μοπυ θα συνειδητοποιουσα πως αυτο δεν ειχε γινει γιατι ειχα συμμαθητες στο λυκειο που ηταν αλλού. Το σχολειο βεβαια δεν εδινε σημασια για αυτα τα απροσανατολισμενα παιδια και τους γονεις τους ενοιαζε μονο να πηγαινουν καθε μερα στο σχολειο και στο φροντιστηριο. Οι κατευθυνσεις ηταν οι: θεωρητικη, τεχνολογικη και θετικη. Εγω επελεξα τον θεωρητικη με σκοπο την ψυχολογια (μιας και οι σπουδες ανθρωπολογίας, που ήθελα, είναι ανυπαρκτες στην ελλαδα - τωρα για επαγγελματικη αποκατασταση...). Ενδιαφεροντα μαθηματα , λιγο διαβασμα, λαμπρο παιδι εγω και τεμπελης (κανενας δεν μου διδαξε "εργατικοτητα") εφτασα στις Πανελληνιες. Πηγα, ξερασα αυτα που ειχα μαθει στο χαρτι και εφυγα. Δεν περασα εκει που ηθελα αλλα τεσπα.
Αυτο που εχω να λεω για την ελληνικη παιδεια ειναι πως οταν χρειαστηκα ανθρωπους δεν τους βρηκα, δεν εμαθα στο σχολειο να συν-ύπαρχω με τους συμμαθητες μου, δεν εμαθα να σεβομαι την γνώση, το βιβλιο, την δημοσια περιουσια γιατι αυτα δεν τα εκανα καν οι καθηγητες. Οι καθηγητες μου ηταν ωσ επι το πληστον ρεμαλια, θυμαμαι κιολας οτι στην πενθημερη μεθυσα μαζι με τον μαθηματικο μου με τσιπουρα σε μια ταβερνα στην θεσσαλονικη, κυριολεκτικά.
Οι ανθρωποι αυτοι δεν εχουν μαθει να δουλευουν με τους μαθητες, ουτε καν να λειττουργουν μεσα στην ταξη. Ενας φιλος μου στις εξετασεις δεν εγραψε [glow=red,2,300]τιποτα[/glow] και πηρε κανονικα απολυτηριο λυκειου γιατι πολυ απλα οι καθηγητες δεν το θελαν "και του χρονου". Το ελληνικο κρατος δηλαδη πιστοποίησε οτι αυτος ο ανθρωπος εχει γνωσεις λυκειου.
Το πανεπιστημιο εχει πολλα καλα και πολλα κακα, αρχικα οι παραταξεις το εχουν ματωσει. Προσφατα ειχε η εκπομπη "το κουτι της Πανδορας" αφιερωμα σε αυτο το θεμα. Η γνωμη μου ειναι πως αν απεχεις απλα δεν εχεις να φοβηθεις τιποτα.
Υπαρχουν πραγματικα αξιολογοι καθηγητες που αξιζουν τον κοπο του ταξιδιου Καματερο-Πειραιας (μια ωρα και..) καθημερινα. Ωστοσο υπαρχουν και κομπλεξικοι καθηγητες [θεωρουσα αδιαννοητο, και πιστευω πως ειναι και παρανομο, ενας καθηγητης να βγαζει εξω απο πανεπιστημιακη αιθουσα φοιτητη..]
Το θεμα στην ελλαδα λοιπον ειναι η γενικοτερη ελλειψη αγωγης που ξεκιναει απο το σπιτι και την οικογενεια. Το πανεπιστημιο απετυχε να διατηρησει τον αρχικο ενθουσιασμο μου για το τμημα μου και συνειδητοποιω οτι αυτο που θελω να κανω στην ζωη μου ειναι να ασχοληθω με την μουσικη. Σε μια συζητηση που είχα με τον πατερα μου σημερα οταν του ειπα οτι θελω να ασχοληθω σοβαροτερα με την μουσικη μου ειπε "ασε τις βλακείες και κοιτα να τελειώσεις την σχολή σου". Με το δικιο του βεβαια..
Το σχολειο και η ελληνικη κοινωνια δεν δινουν σημασια στην καλλιτεχνικη αγωγη των παιδιων, και αυτο εχει σαν αποτελεσμα την δημιουργια ατομων χωρις ευαισθησιες, χωρις φαντασια και χωρις δημιουργικοτητα.
Επισης δεν δινεται καμια σημασια στα ταλεντα των παιδιων στις ιδιαιτεροτητες τους στον αθλητισμο και στην σφαιρηκοτερη αγωγη των μαθητων γενικοτερα. Καλω τους αρχαιολάτρες (λάγνους) να θυμηθούν πως πρωτα μάθαιναν τα παιδια μουσικη και αθλουνταν και μετα γραφη/αναγνωση, μετα τα 20 μαθηματικα και αρμονια (οχι μουσική αλλα γενικότερη) και τελος διαλεκτικη (μετα τα 25 τους).
Η φιλοσοφια του ελληνα ειναι πολυ μακρυα απο την "δυτικη". Ο ελληνας που μεχρι προσφατα ζουσε στην επαρχια μπηγκε αποτομα στην αστικη ταξη και ο μονος στοχος του ηταν το χρημα. Μετα την περιοδο λοιπον του αμετρου καταναλωτισμου του ελληνα '90-'07, ο ελληνας τα παιζει και νιωθει πως τα εχουν βαλει ολοι μαζι του (μαλλον γιατι ζηλευουν ην ανωτεροτητα του)
Σε αυτα τα πλαισια κινηται και η παιδεια μας. "Κοιτα να κερδισεις παιδι μου και να ζεις καλα και μην σε νοιαζουν τα αλλα".
Αν θελει καποιος ας ριξει μια ματια και εδω..
http://www.ted.com/talks/lang/gre/ken_robinson_says_schools_kill_creativity.html