Nα ξέρετε πως το ζητήσατε αυτό
[move]
SPOILERS INCLUDED[/move]
Κατ' αρχάς ξαναλέω πως έχω διαβάσει τα βιβλία αρκετές φορές και τα βρίσκω πολύ ευχάριστα και γενικά ένα χαλαρωτικό ανάγνωσμα. Άρχισα να τα διαβάζω αφού είχε ήδη βγει το order of the phoenix όπου και τα διάβασα και τα 5 το ένα πίσω από το άλλο. Αυτό βοήθσε στο να προσέξω ίσως πιο εύκολα διάφορες ασυνέπειες. Σε κάθε νέα ανάγνωση όλο και κάτι έβρισκα. Αυτά που αναφέρω εδώ είναι μερικά που θυμήθηκα εύκολα τώρα. Αν κάτσω και ξαναδιαβάσω τα βιβλία τώρα θα θυμηθώ κι άλλες ασυνέπειες.
Στο 4ο βιβλίο, Προς το τέλος έχουν ποτίσει τον ψέυτικο Moody, Veritaserum (truth potion). Εκεί πέρα από κάθε λογική ενώ ρωτάνε τον ψέυτικο Moody γενικές ερωτήσεις αυτός εξηγεί τα πάντα χαρτί κ καλαμάρι, χάρην αφήγησης. Πιο λογικό θα ήταν αν απαντούσε σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, αλλά άντε πες το προσπερνάμε. Εξηγεί λοιπόν στην ιστορία ότι από τη στιγμή που βάζει το dark mark (περίπου 15 μέρες πριν την επιστροφή στο Hogwarts) και πλέον ξεφορτώνεται το house elf, έρχεται ο Βόλντεμορτ και παγιδεύει τον πατέρα του οπότε και απελευθερώνει τον ίδιο. Μετά από αυτό αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν polyjuice potion (το οποιο θέλει ένα μήνα ακατέβατο προετοιμασία) για να μεταμορφώσουν τον Crouch jr σε Moody ώστε να πάει στο Hogwarts στη θέση του. Κάπως το προλαβαίνουν και πάει. οκ... Άντε δε βαριέσαι το δέχομαι.
Επίσης όταν πια τα παιδιά πάνε να πάρουν το τρένο της επιστροφής, τους παραλαμβάνουν πάλι οι άμαξες χωρίς άλογα. Πλέον ο Χάρυ θα έπρεπε να μπορεί να δει τα Thestrals, μιας και είδε τον Σέντρικ να πεθαίνει. Φυσικά δεν βλέπει τίποτα και η Ρόουλιγκ τα παρουσιάζει πια στο 5ο βιβλίο.
Στο 5ο βιβλίο (order of the phoenix), ενώ είναι στο σπίτι των θείων του και έχει γλυτώσει μόλις από Dementors έρχεται μια συνεχής ροή από κουκουβάγιες με διαφορές λεπτών λες και βρίσκεται και ο ίδιος δίπλα στους αποστολείς τους. Το κορυφαίο, ο Νταμπλντορ στέλνει γράμμα στη θεία του Χάρυ για να την απειλήσει να τηρήσει την υπόσχεσή της απέναντί του και να μη διώξει το Χάρυ, λες και ξέρει ότι όπως μιλάνε οι θείοι του προσπαθούν να τον διώξουν από το σπίτι. Και άντε πες είναι πάλι η εξυπνάδα και η διορατικότητα του Νταμπλντορ... Supercharacters :
Υποτίθεται στο Hogwarts δεν μπορείς να τηλεμεταφερθείς για κανένα λόγο, τα houselves, κανένα πρόβλημα. Μέσα έξω, γύρω γύρω στο Hogwarts. Έστω ότι το δικαιολογούμε με την πιο ισχυρή μαγεία που υποτίθεται έχουν.
Γενικά τέτοια μικροπισογυρίσματα που αποκαλύπτει σε επόμενα βιβλία τονίζουν την αίσθηση που δίνουν τα βιβλία ότι δικαιολογεί πράγματα όσο πηγαίνει.
Φυσικά τα βιβλία όπως και η συγγραφέας ενηλικιώνονται. Δε συγκρίνεται η γραφή στα πρώτα βιβλία με τα τελευταία. Μάλιστα μπορώ να πω πως το πρώτο μισό μέρος του Deathly Hallows είναι ίσως και ότι καλύτερο έχει γράψει. Μετά επιστρέφει στο αδιάφορο.
Συνολικά στη σύλληψη του κόσμου και συγκεκριμένα η όλη συνύπαρξη μαγικού και μη μαγικού κόσμου φαίνεται να κολλάει. Οι μάγοι ως πιο ισχυροί και έξυπνοι από τους μη μάγους, υποτίθεται τηρούν τους κανόνες μυστικότητας. Παρ' όλα αυτά για κάποιο λόγο δεν ξέρουν πως να ντυθούν και δεν έχουν ιδέα πως λειτουργούν ηλεκτρικές συσκευές κλπ. Και άντε πες δεν ασχολήθηκαν ποτέ με συσκευές κλπ. Μια φορά να δουν έναν τυχαίο άνθρωπο να πηγαινοέρχεται δεν έτυχε; (Είναι συνηθισμένο αστείο στο βιβλίο ένας μάγος που δεν μπορεί να ντυθεί σωστά, ή που ψάχνεται με τα λεφτά των μη μάγων ή σκαλώνει στο πως να χρησιμοποιήσει μη μαγικά αντικείμενα, ακόμα και εντελώς απλά όπως σφυριά, σπίρτα κλπ)
Η όλη λειτουργία της μαγείας κατά την Ρόουλιγκ είναι λίγο ελεύθερα μεταφρασμένη όπως την βολεύει σε κάθε σημείο. Πχ οι μάγοι πριν να ενηλικιωθούν ναι μεν δεν μπορούν να κάνουν μαγεία και υποτίθεται έχουν το "trace" επάνω τους. Στο 2ο βιβλίο, αναφέρει πως αντιλαμβάνονται ότι έγινε μαγεία σε μια περιοχή από όποιον κάνει και όχι από κάποιον συγκεκριμένα. Εκτός και αν είναι area effect ;D
Κατά τ άλλα οι ταινίες, οι 3 πρώτες είναι καλύτερες μιας και βασίζονται σε μικρότερα και απλοϊκότερα βιβλία. Βέβαια στην πρώτη, αρκετή ώρα καίγεται στο ιδιαίτερα αδιάφορο Quidditch. Στη δεύτερη η σκηνή με το αυτοκίνητο τραβιέται από τα μαλλιά μέχρι και να σώζει ο Χάρυ τον Ρον μην πέσει έχει σκηνές, και τούμπες γύρω από το τρένο.
Από την 4η και μετά δε, που ο Daniel Radcliffe είναι πλέον έφηβος αρχίζει η μεγάλη αηδία. Το παιδί δεν είναι ηθοποιός, ένα ψωνάκι που χαίρεται τη φήμη του είναι και δε μπορεί καν να παίξει σε σκηνές ενώ βλέπεις να είναι έτοιμος να σκάσει στα γέλια στις μισές. Βάλε και εκεί τις καμμένες ώρες δράσης... καλά κρασιά. Η 5η κάνει μια προσπάθεια να βελτιωθεί, η 6η πάλι δράμα. Στην τελευταία πλέον το 1ο μέρος είναι εξαιρετικό, το 2ο αναλώνεται σε ώρες και ώρες αδιάφορης μάχης...
Τέλος μιας και αναφέρατε τις μεταφράσεις. Το πρώτο βιβλίο το έχω διαβάσει στα Ελληνικά μόνο. Θεωρώ ότι σε σχέση με τη συνηθισμένη κατάσταση με βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας το Χάρυ Πότερ δε χάνει και πολλά στη μετάφραση μιας και ούτε στο τρομερό λεξιλόγιο του βασίζεται ή στον πολύ ιδιαίτερο τρόπο γραφής της Ρόουλιγκ. Να λέγαμε πχ για μεταφρασμένο Pratchett που βασίζεται εξ' ολοκλήρου σε λογοπαίγνια να πω οκ.
Πάρτε ένα δωράκι από μια εξαιρετική σειρά
Daniel Radcliffe is a ladies man Pt. 1
(The extras, του Ricky Gervais με έξτρα τον Radcliffe ;D )
