Aς καταθέσω κι εγώ την άποψή μου περί
Gibson.
Η
Gibson είναι ένα ιστορικό brand, το ιστορικότερο κιθαριστικό που απλώνεται και σε folk & bluegrass όργανα. Τώρα γιατί έχουμε κολλήσει να λέμε
Gibson και να εννοούμε Λεσπόλ άλλο θέμα. Το χειρότερο που μπορεί να πάθει, είναι να φύγει η παραγωγή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες το οποίο φυσικά δεν μπορεί να συμβεί χωρίς αντίκτυπο στις πωλήσεις της ( ένας από τους λόγους που κάποιος αναζητά
Gibson, είναι το made in U.S.A.)
Eίναι μια εταιρία με state of the art εξοπλισμό παραγωγής (ίσως από τους καλύτερους παγκοσμίως). Δεν γνωρίζω για τα στελέχη της. Παράγει χιλιάδες όργανα καθημερινά. Λογικό είναι κάτι να της ξεφεύγει, όπως ξεφεύγουν από όλες τις εταιρείες. ( έχω δει εγώ κάτι Edwards...
) Ίσως, να ξεφεύγουν τώρα τελευταία κάποια παραπάνω ψεγάδια. Ίσως πάλι να αλλάξαμε συνήθειες ή και κριτήρια και να ψειρίζουμε περισσότερο το καθετί. Ίσως έχουμε συνηθίσει στην "τελειότητα" των "βουτηγμένων" μέσα στον πολυεστέρα οργάνων που έχουν κατακλύσει την αγορά και το nitro που "σπάει" ή που θα δώσει ένα color bleed πχ στο binding ή ακόμη που θα ακολουθήσει τις διακυμάνσεις του ξύλου, λόγω λεπτότητας, να μας φαίνεται ψεγάδι. Σίγουρα έχουμε μάθει να προσέχουμε περισσότερα πράγματα στο όργανο, όπως ίσως δεν θα προσέχαμε ό,τι ΚΑΙ τη δεκαετία του '90 υπήρχαν
Gibson με λάθος θέση ταστιέρας ή γέφυρας που δεν ερχόταν το intonation, αλλά τότε ίσως ένοιαζε λιγότερους, ή ακόμη να μας ένοιαζε και το ίδιο, αλλά δεν είχαμε τα fora και τα socialmedia για να τα βγάζουμε στη φόρα. Κι όλη αυτή η σχετικότητα να έχει δώσει την εντύπωση ότι, τώρα η
Gibson έχει χάλια QC. Περίπου το ίδιο είχε πάντα. Στις αρχές του '50 οι Goldtop δεν παιζόταν από τη λάθος γωνία κλίσης του μανικιού. Φουρνιές flattop οργάνων έφυγαν με λάθος θέση καβαλάρη. Τα πατρόν εκφυλίζονταν ανά καιρούς. Οι ταστιέρες δεν ήταν ποτέ ακριβώς 12" ή ακριβώς 10".
Κάτι που με φοβίζει ιδιαιτέρως είναι το πόσο εύκολα μπορεί να γίνει viral μέσω διαδικτύου διαμόρφωση γνώμης και να αποκτήσει ρετσινιά κάποιος/κάτι πολύ γρήγορα και σε υπερθετικό βαθμό. Αυτό θεωρώ πως έγινε και με τη
Gibson. Eκεί που όλοι ξέραμε τα γνωστά θέματα με το QC και την εμμονή σε σχεδιαστικά τερτίπια (βλ. headstock) εδώ και πολλές δεκαετίες, ξαφνικά τα τελευταία 5-6 χρόνια ό,τι βγαίνει από τα εργοστάσια της
Gibson είναι τερατουργήματα που δεν κουρδίζουν, έχουν μάπα φινιρίσματα, είναι τσάμπερντ, έχουν χάλια σεταπ κλπ.
Ίσως να είναι περισσότερα τα ελαττωματικά. Ίσως όμως να έχει αυξηθεί κατα πολύ η παραγωγή, οπότε το ποσοστό να παραμένει περίπου ίδιο.
Διαβάζω στο ιντερνέτ και σε κουβέντες, ότι το πρώτο πράμα που θα έκαναν οι περισσότεροι αν αναλάμβαναν τη
Gibson θα ήταν να μειώσουν τις τιμές...Τι εύκολα που είναι όταν είσαι έξω από το χορό. Και ποιες είναι αυτές οι τιμές. Αν κάνουμε μια πληθωριστική αναδρομή, πάνω κάτω μια Les Paul Standard κόστιζε το ίδιο, και το '59 και το '79 και το '09. Πάντα θυμάμαι την Les Paul να είναι το επόμενο "απιαστο" όνειρο μετά την πρώτη Fender U.S.A. Και πάντα φάνταζε άπιαστη γιατί μετά συνεχώς δεν περίσσευαν.
Χρεωκόπησε η
Gibson επειδή έβαλε ρομποτικά κλειδιά (?!!?). Αυτό που πιτσιρικάδες ονειρευόμασταν να έρθει μια μέρα που θα γίνει, το έκανε ο τρελάρας ο Τζουσκεβιτς. Είχε την τρέλα, το έκανε, το πλήρωσε. Εμένα δεν μου άρεσε η υλοποίηση, αλλά υπάρχει δρόμος για βελτίωση. Ίσως να έγινε νωρίτερα απ' όσο έπρεπε.
Δεν μπορώ να καταλάβω όλη αυτή την εμμονή στην "παράδοση", στην "πεπατημένη", στο "να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει". Αν το 'κανε, ούτε Flying V θα είχαμε, ούτε Εxplorer, ούτε τις Archtop όπως τις ξέρουμε, ούτε τα μαντολίνα όπως εξελίχθηκαν, ούτε την jumbo flattop, ούτε τον humbucker κ.ο.κ.. και κυρίως, ούτε την Firebird ;D ;D
Eμένα μου αρέσει μια εταιρία να δείχνει το δρόμο, να είναι σίγουρη για το προϊόν της και να ρισκάρει γι' αυτό που πιστεύει.
Sorry για το μακροσκελές, βρήκα ένα παράθυρο χρόνου κι είπα να το εκμεταλευτώ μονολογώντας.
. ,το κιθαριστικό κομμάτι της Gibson είναι μια χαρά.
;D
