Ένα τζίν μπορεί να έχει κόστος κατασκευής για τον Κινέζο 2 ευρώ και για έναν μεγάλο μπράντ υψηλής ραπτικής 200. Γιατί ο Κινέζος έχει προσανατολιστεί στη μαζική παραγωγή, χωρίς πολλά πολλά. Του στέλνουν μια παραγγελία, τώρα αν η απόχρωση δεν είναι ακριβώς αυτή, αν το μεγεθολόγιο του είναι στο περίπου αν κάποιες ραφές ξεφτίσουν στο δίμηνο, so what? Αυτός που το παραγγέλνει, ξέρει τί θα πάρει. Απ την άλλη το μπράντ στο Παρίσι που τα ράβει όλα στο χέρι με τοπ σχεδιάστριες, ράφτριες, πατρονίστς και δεν ξέρω τί άλλο, στοχεύει σε μια εντελώς διαφορετική αγορά. Πρόσεξε: Κανείς δεν είπε ότι
δεν μπορεί ο Κινέζος να τυλίξει τοπ μαγνήτες, αυτό το λες εσύ.
Το ότι ένας μαγνήτης μπορεί και διαφοροποιείται τόσο πολύ μέσα από τρία parts, πρέπει επίσης να σου δίνει ένα hint για το πόσο σημαντική είναι η επιλογή αυτών των parts σε ποιότητα, σε ανοχές κλπ. H Electrisola που χρησιμοποιούν οι τοπ κατασκευαστές, κατασκευάζει σύρμα κατα παραγγελία για επιστημονικά μηχανήματα. Η Arnold Magnetics χρησιμοποιείται απ την αεροπλοϊα. Νομίζεις ότι μπορεί ο καθένας να πάρει ένα σύρμα κι ένα ότι να ναι κράμα μαγνήτη και να φτιάξει κάτι αντίστοιχο;
Τότε τί πιο εύκολο να το κάνεις, να ανεβάσεις και τα κλιπάκια σου του youtube και να θησαυρίσεις. Γιατί δεν το χουν κάνει νομίζεις τόσοι και τόσοι, δεδομένης της ζήτησης; Και εντάξει η
Gibson έχει πες και το όνομα να πουλήσει hype. Οι άλλοι τί; O κάθε τύπος με μια καλύβα στο Seattle ή στην Κροατία καταφέρνει και πουλάει φούμαρα; Πώς;