Καμια σχέση η παρομοίωση σου, αν και ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους για να προτιμάει κάτι οι κιθάρες με τεχνητή παλαίωση δίνουν συγκεκριμμένη "αίσθηση" στο παίξιμο. Ότι ακριβως σημαίνει και ο "ζωντανός" ήχος, αυτός που για τις ατέλειες του είναι ευχάριστος στο αυτί μας σε αντίθεση με τον τέλειο σε ακρίβεια συνθετικό. Η όπως οι λάμπες του ενισχυτή που χρωματίζουν τον ήχο, έτσι και τα χρέπια χρωματίζουν την αίσθηση στο παίξιμο. Φυσικά θα πρέπει να παίξεις με ένα τέτοιο όργανο για να αποφασίσεις αν σου αρέσει η σε απωθεί η αίσθηση που δίνει. Είναι απόλυτα λογικό να μην αρέσει σε πολλούς η λογική της τεχνητής παλαίωσης.panix είπε:Μια ερώτηση σχετική,
από μικρός γούσταρα π.χ. την πεπαλαιωμένη κιθάρα του Rory Gallagher, και αναρωτιόμουν σαν νέος κάτοχος μιας Aria, made in Japan (εν έτει 1984), πότε η δικιά μου κιθάρα θα γίνει έτσι.
Πέρασαν 27 χρόνια, και η κιθάρα είναι ακόμα σχεδόν σαν καινούργια.
Εν ολίγοις δεν μπορώ να φανταστώ πως μια κιθάρα μπορεί να καταντήσει έτσι ...
Δεν θα έδινα ούτε ευρώ για τέτοιο όργανο... αλλά σέβομαι οτι υπάρχει κόσμος που το γουστάρει...
Από την άλλη, η παλαίωση σημαίνει ιστορία, σημαίνει μνήμες... Τι αξία μπορεί να έχει ένα όργανο όταν η παλαίωση γίνεται τεχνητά?
Είναι σαν να είσαι με μια κοπελιά που φαίνεται/ντύνεται σαν γριά,και να γουστάρεις και καλά οτι έχεις γυναίκα με ιστορία, αλλά με την οποία δεν μοιράζεσαι καμία ιστορία, δεν έχετε ζήσει μαζί τίποτα.
Λες δεν θα έδινες ούτε ευρώ για τέτοιο όργανο απλά επειδή το θεωρείς dummy, δήθεν, ψεύτικο.
Αλλά για μένα ο σωστός τρόπος για να κρίνεις ένα τέτοιο όργανο είναι η εξής. Μη σκέφτεσαι τίποτα, κλείσε τα μάτια και το μυαλό, πάρε ένα καινούργιο γυαλιστερό και ένα ρελικ και παίξε για πολύ ώρα και με τα δυό αλλάζοντας τα.
Και τότε θα ξέρεις αν αξίζει και αν θα έδινες λεφτά για κάτι τέτοιο.
Τελευταία επεξεργασία από moderator: