- Μηνύματα
- 3,959
- Πόντοι
- 148
Όλα ξεκινησαν από την κλασσικη ερωτηση: ...What if?…. ;D
Λογω της ενασχολησης μου με DIY κατασκευες, εχω στην κατοχη μου αρκετους πυκνωτες…
Ετσι διαλεξα μερικους από διαφορα ειδη και τους ομαδοποιησα βασει ονομαστικης τιμης σε 4 κατηγοριες που συνανταμε συνηθως σε κιθαρες ως Tone Caps. (10-15nF, 22nF, 47nF, 100-150nF)
Όπως είναι ευκολα κατανοητο, θα ηταν αδυνατο να εξαχθει ασφαλες συμπερασμα αν επρεπε για κάθε ένα πυκνωτη να χρειαζεται να λυνω την κιθαρα, να κανω τις αλλαγες και να την ξαναστηνω για να δοκιμασω…
Ετσι επινοησα (ΟΚ, ειμαι σιγουρος ότι θα εχει ξαναγινει) την διαταξη που φαινεται στην φωτο:
Τα καλωδια είναι συνδεδεμενα στα σημεια οπου κανονικα θα ηταν τα ακρα του πυκνωτη. Μ’αυτό τον τροπο μπορω να αλλαζω πυκνωτες ταχιστα, πριν προλαβει το μυαλο να «ξεχασει» τον ηχο του προηγουμενου… Τετοια «κροκοδειλακια» μπορειτε να βρειτε ευκολα σε καταστηματα ηλεκτρονικου εξοπλισμου.
Για να είναι οσο το δυνατον πιο αξιοπιστη η δοκιμη, οι ρυθμισεις στον ενισχυτη ηταν παντα οι ιδιες, τα πεταλια ηταν παντα στην ιδια θεση με τις ιδιες ρυθμισεις, και φυσικα οι κιθαρες ηταν οι ιδιες σε κάθε ομαδα μετρησης…
Gearwise, εχουμε και λεμε:
Κιθαρες: 1)Warmoth Strat copy (alder/maple+Braz R/w) με WCR SR μαγνητες. Pots: CTS +300K
2) Warmoth Strat copy (Sw.Ash + maple) με Lollar Tweeds + steel baseplates. Pots: CTS 260K
Ενισχυτης: Fender Twin Reverb
Πεταλια: DIY Wah Wah, DIY parked Wah, DIY Uni-Vibe, Stock Fulltone Fulldrive II @ 18V, DIY SparkleDrive, DIY Thor (Marshall Amp soundalike).
Καλωδια: George L’s
Αξιζει να σημειωθει ότι οι WCR SR δεν είναι και τοσο Traditional οσον αφορα στο τυλιγμα τους, παρολο που ο ηχος είναι “dead on Vintage fender”.(Είναι γνωστο ότι ο Wagner χρησιμοποιουσε διαφορα gauges συρματος και «άλλο» αριθμο τυλιγματων…) Εχουν μαγνητες AlNiCo V.
Απ’την άλλη, οι Lollar Tweeds εχουν κλασσικοτατο configuration και μικρο αριθμο τυλιγματων. Επειδη όμως μου φαινοταν λιγο …λιγοι για Lead playing, τους εβαλα από ένα Steel baseplate για αυξηση της επαγωγης, αρα εγινε προσθηκη μεσαιων/μπασσων στην ηχητικη τους «παλετα». Εχουν μαγνητες AlNiCo II.
Συμφωνα με τη θεωρια, ενας πυκνωτης που συνδεεται στον μαγνητη του μεταβαλλει τα χαρακτηριστικα του Resonant peak. Δηλαδη την συχνοτητα συντονισμου του, ή χοντρικα, το ποσο «καθαρος» ή «μουντος» θα ακουγεται.
Οι πυκωτες εχουν επιρροη στους μαγνητες/ηχο ακομα και όταν το ποτενσιομετρο του Tone είναι στο «10» γιατι παντα «διαρρεει» μια μικρη ποσοτητα σηματος. Ο μονος τροπος να μην συμβαινει αυτό είναι να χρησιμοποιησουμε τα ποτενσιομετρα τυπου No-Load της Fender, οπου στη θεση «10» δεν υπαρχει «παστα» αρα λειτουργει σαν διακοπτης που ουσιαστικα «κοβει» τον πυκνωτη τελειως.
Βεβαια, ένα μεγαλης τιμης Tone Pot (π.χ 1ΜΩ) θα εχει πολύ λιγοτερο από αυτό το effect από ένα των 250ΚΩ.
Περι ορεξεως λοιπον, μιας και ο ηχος χωρις καθολου πυκνωτη είναι πολύ πριμαριστος και ενιοτε «dissonant» ιδιως όταν υποστει clip_αρισμα (δηλαδη distortion/OD).
Εμενα παντως οι WCR μου αρεσαν πολύ και χωρις πυκνωτη, και μπηκα σε σκεψεις… :
Οι Tweeds είναι επισης αρκετα «ευχαριστοι» σε πολλες περιπτωσεις χωρις πυκνωτη.
Εδω ειναι οι πυκνωτες που χρησιμοποιηθηκαν:
και δυο "αληταραδες" που εκλεψαν την παρασταση...
παλιοι κεραμικοι που τους εβγαλα απο αρχαιο ραδιοφωνακι. Ιδιως ο 0.01μF εχει κουβαδες απο "χαρακτηρα"... ;D
Βασικα, αυτό που θα ενδιεφερε περισσοτερο είναι όχι τοσο η δικη μου αποψη στο πως «ακουγεται» ο εκαστοτε πυκνωτης, αλλα μια γενικοτερη διαπιστωση του ότι κανενας πυκνωτης δεν δινει ακριβως τα ιδια ηχητικα αποτελεσματα με καποιον άλλο, ακομα και του ιδιου τυπου/διηλεκτρικου.
Είναι γνωστο ότι μια μικροτερη τιμη συνεπαγεται πιο «καθαρο» ηχο από μια μεγαλυτερη.
Η αισθηση όμως που δινουν καποιοι πυκνωτες, συχνα ξεφευγει από αυτόν τον κανονα.
Για παραδειγμα, ενας κεραμικος 0.01μF, ακουγοταν πολύ πιο «γεματος» και «παχυς» από έναν 0.022μF …
Ένα άλλο σημειο που αξιζει να σταθουμε είναι στην …τοποθετηση των Film caps.
Οι πυκνωτες αυτοι αν τοποθετηθουν «αναποδα» δεν δινουν το ιδιο ηχητικο αποτελεσμα.
Θα μου πειτε, ποιο είναι το σωστο και ποιο το αναποδο?
Κανονικα, ο εσωτερικος (όπως τυλιγονται τα «φυλλα») «οπλισμος» θεωρειται «εξοδος» του πυκνωτη, και αντιστροφα.
Συνηθως, όπως διαβαζουμε τους κωδικους στους πυκνωτες, από αριστερα είναι η «εισοδος» και από δεξια η «εξοδος». Εν προκειμενω, εξοδος μας παει στη γη μιας και οι Tone caps «αδειαζουν» μερος τους σηματος στη γη. (γειωση/ground)
Όταν λοιπον ενας FilmCap συνδεθει αναποδα, ο ηχος γινεται πιο «πνιγμενος» και μουντος. Αυτό ηταν πολύ εμφανες σχεδον σε κάθε πυκνωτη που δοκιμασα. Ευτυχως, με την διαταξη που εκανα, ειχα σε κάθε περιπτωση την δυνατοτητα να αλλαζω τη συνδεση και να ακουω τη διαφορα…
Για να μην σας κουρασω με την καθαρα υποκειμενικη θεωρηση περι του πως ακουγεται ο καθε ενας πυκνωτης, απλα θα τονισω μερικα σημεια απο το ολο εγχειρημα (Αλλωστε οι προσωπικες μου εκτιμησεις βρισκονται στο επισυναπτομενο pdf):
Σιγουρα η πραγματικη τιμη του πυκνωτη παιζει ρολο στην ηχητικη συμπεριφορα του.
Ο τυπος του διηλεκτρικου επισης παιζει ρολο γιατι σε πυκνωτες με την ιδια actual τιμη αλλα με διαφορετικα διηλεκτρικα, ο ηχος εχει διαφορα, ενιοτε σημαντικη. Μαλλον καλυτερα, να πω ότι εχει διαφορα στην «αισθηση».
Οι διαφορες είναι ουτως η αλλως μικρες, αλλα υπαρχουν. Μπορουν όμως να γινουν και πολύ μεγαλες, πολύ αισθητες για να το θεσω καλυτερα. Σιγουρα οι διαφορες είναι πιο αισθητες μεταξυ πυκνωτων διαφορετικης ονομαστικης τιμης, αλλα υπαρχει ποικιλια και μεταξυ ομοειδων.
Οι διαφορες που εγω εντοπισα είναι κυριως στην «αττακα» της νοτας, στο σκασιμο και στο ποσο «ευχαριστα» ακουγεται στο αυτι ο εκαστοτε cap, ιδιως στη θεση «0», δηλαδη full treble roll-off.
Εκει αλλοι ακουγονται πολύ μουντοι σαν να εχεις βαλει βαμβακια με κερι στ’αυτια, και αλλοι ακουγονται πιο «καθαροι» με detail αλλα χωρις τα πριμα.
Επισης, το τεστ του OverDrive πολλες φορες ανεδειξε διαφορες στη συμπεριφορα, διαφορες στον τονισμο ή απωλεια (ζωνων) συχνοτητων και γενικως στην αισθηση που δινει ο κάθε πυκνωτης.
Γενικα, κάθε πυκνωτης εχει το δικο του «χαρακτηρα» ο οποιος ειτε μας αρεσει, ειτε όχι! Και ως «χαρακτηρα» θα ερμηνευα το μιγμα fatness, διαθεσιμων πριμων/μεσαιων, ατακας/σκασιματος και γενικα τη συμπεριφορα των συχνοτητων.
Για να αποφυγω το συνδρομο του “honeymoon” (δηλ. της πρωτης εντυπωσης) οι δοκιμες επαναληφθηκαν πολλες φορες σε ένα διαστημα 3 εβδομαδων ανα κιθαρα. Άλλες φορες δοκιμαζα διαρκως ατομα της ιδιας ομαδας (ιδια ονομαστικη τιμη) για να «φωτισω» τις μικρες η μεγαλες διαφορες τους, και αλλοτε μεταξυ διαφορετικων ομαδων για να δω και τις πιο εμφανεις διαφορες και κυριως την «μετακινηση» του resonant peak των μαγνητων…
Γενικως, το βασανισα πολυ το πραμα, με δοκιμες στα καθαρα, με drive, με τα εφφε οπως θα τα επαιζα κανονικα για να μπορεσω να ανακαλεσω στο μυαλο μου ηχοχρωματα και "συμπεριφορες" που θα με οδηγουσαν στην οσο το δυνατον πιο "αντικειμενικη" εκτιμηση...
Ηχογραφηση δεν μπηκα στον κοπο να κανω, γιατι πρωτον δεν διαθετω αξιολογα μεσα και δευτερον η «αισθηση» δεν ηχογραφειται… Ασε που με τις συμπιεσεις που υποκειται το σημα προκειμενου να γινει mp3 χανεται πολλες φορες η ουσια….
Ο σκοπος ουτως η αλλως δεν ηταν να γεμισω τον τοπο με κλιπακια, ουτε να σερβιρω «μασημενη» τροφη…
Η ολη διαδικασια είναι, πιστευω, πολύ ευκολη στην υλοποιηση οποτε ο καθενας θα μπορουσε να εξαγει τα δικα του συμπερασματα. Ειμαι σιγουρος ότι σε κάθε περιπτωση θα προκυπτουν και διαφορετικα, γιατι όπως σχεδον σε οτιδηποτε εχει να κανει με τον ηχο, τα ΠΑΝΤΑ είναι μεταβλητα και φυσικα …all over the place!…. ;D
Καθοτι οι δοκιμες με τους Lollar Tweeds συνεχιζονται, αρχικα επισυναπτω (αρχειο pdf) τις εντυπωσεις μου από τους WCR SR.
Χοντρικα, οσον αφορα στους WCR μπορω να πω ότι:
Οι 0,01μF είναι «καθαροι»και δεν κοβουν πολλα πριμα στο 0.
Οι 0,022μF ειναι πριμαριστοι με σχετικα λεπτο ηχο. Μαλλον «χτυπανε» μια ζωνη συχνοτητων οπου οι WCR βγαινουν λιγο πιο brittle…
Οι 0,047μF είναι fat και καθαροι μαζι ως επι το πλειστον. Τελικα τετοιο πυκνωτη αφησα στην εν λογω Strat.
Οι 0,1μF είναι πολυ fat αλλα κοβουν πολλα στο 0.
Περα απ’αυτά τα αναμενομενα όμως, στα «ψιλα γραμματα» εχει πολύ ζουμι…
Ψαχτειτε!
Λογω της ενασχολησης μου με DIY κατασκευες, εχω στην κατοχη μου αρκετους πυκνωτες…
Ετσι διαλεξα μερικους από διαφορα ειδη και τους ομαδοποιησα βασει ονομαστικης τιμης σε 4 κατηγοριες που συνανταμε συνηθως σε κιθαρες ως Tone Caps. (10-15nF, 22nF, 47nF, 100-150nF)
Όπως είναι ευκολα κατανοητο, θα ηταν αδυνατο να εξαχθει ασφαλες συμπερασμα αν επρεπε για κάθε ένα πυκνωτη να χρειαζεται να λυνω την κιθαρα, να κανω τις αλλαγες και να την ξαναστηνω για να δοκιμασω…
Ετσι επινοησα (ΟΚ, ειμαι σιγουρος ότι θα εχει ξαναγινει) την διαταξη που φαινεται στην φωτο:
Τα καλωδια είναι συνδεδεμενα στα σημεια οπου κανονικα θα ηταν τα ακρα του πυκνωτη. Μ’αυτό τον τροπο μπορω να αλλαζω πυκνωτες ταχιστα, πριν προλαβει το μυαλο να «ξεχασει» τον ηχο του προηγουμενου… Τετοια «κροκοδειλακια» μπορειτε να βρειτε ευκολα σε καταστηματα ηλεκτρονικου εξοπλισμου.
Για να είναι οσο το δυνατον πιο αξιοπιστη η δοκιμη, οι ρυθμισεις στον ενισχυτη ηταν παντα οι ιδιες, τα πεταλια ηταν παντα στην ιδια θεση με τις ιδιες ρυθμισεις, και φυσικα οι κιθαρες ηταν οι ιδιες σε κάθε ομαδα μετρησης…
Gearwise, εχουμε και λεμε:
Κιθαρες: 1)Warmoth Strat copy (alder/maple+Braz R/w) με WCR SR μαγνητες. Pots: CTS +300K
2) Warmoth Strat copy (Sw.Ash + maple) με Lollar Tweeds + steel baseplates. Pots: CTS 260K
Ενισχυτης: Fender Twin Reverb
Πεταλια: DIY Wah Wah, DIY parked Wah, DIY Uni-Vibe, Stock Fulltone Fulldrive II @ 18V, DIY SparkleDrive, DIY Thor (Marshall Amp soundalike).
Καλωδια: George L’s
Αξιζει να σημειωθει ότι οι WCR SR δεν είναι και τοσο Traditional οσον αφορα στο τυλιγμα τους, παρολο που ο ηχος είναι “dead on Vintage fender”.(Είναι γνωστο ότι ο Wagner χρησιμοποιουσε διαφορα gauges συρματος και «άλλο» αριθμο τυλιγματων…) Εχουν μαγνητες AlNiCo V.
Απ’την άλλη, οι Lollar Tweeds εχουν κλασσικοτατο configuration και μικρο αριθμο τυλιγματων. Επειδη όμως μου φαινοταν λιγο …λιγοι για Lead playing, τους εβαλα από ένα Steel baseplate για αυξηση της επαγωγης, αρα εγινε προσθηκη μεσαιων/μπασσων στην ηχητικη τους «παλετα». Εχουν μαγνητες AlNiCo II.
Συμφωνα με τη θεωρια, ενας πυκνωτης που συνδεεται στον μαγνητη του μεταβαλλει τα χαρακτηριστικα του Resonant peak. Δηλαδη την συχνοτητα συντονισμου του, ή χοντρικα, το ποσο «καθαρος» ή «μουντος» θα ακουγεται.
Οι πυκωτες εχουν επιρροη στους μαγνητες/ηχο ακομα και όταν το ποτενσιομετρο του Tone είναι στο «10» γιατι παντα «διαρρεει» μια μικρη ποσοτητα σηματος. Ο μονος τροπος να μην συμβαινει αυτό είναι να χρησιμοποιησουμε τα ποτενσιομετρα τυπου No-Load της Fender, οπου στη θεση «10» δεν υπαρχει «παστα» αρα λειτουργει σαν διακοπτης που ουσιαστικα «κοβει» τον πυκνωτη τελειως.
Βεβαια, ένα μεγαλης τιμης Tone Pot (π.χ 1ΜΩ) θα εχει πολύ λιγοτερο από αυτό το effect από ένα των 250ΚΩ.
Περι ορεξεως λοιπον, μιας και ο ηχος χωρις καθολου πυκνωτη είναι πολύ πριμαριστος και ενιοτε «dissonant» ιδιως όταν υποστει clip_αρισμα (δηλαδη distortion/OD).
Εμενα παντως οι WCR μου αρεσαν πολύ και χωρις πυκνωτη, και μπηκα σε σκεψεις… :
Οι Tweeds είναι επισης αρκετα «ευχαριστοι» σε πολλες περιπτωσεις χωρις πυκνωτη.
Εδω ειναι οι πυκνωτες που χρησιμοποιηθηκαν:
και δυο "αληταραδες" που εκλεψαν την παρασταση...
παλιοι κεραμικοι που τους εβγαλα απο αρχαιο ραδιοφωνακι. Ιδιως ο 0.01μF εχει κουβαδες απο "χαρακτηρα"... ;D
Βασικα, αυτό που θα ενδιεφερε περισσοτερο είναι όχι τοσο η δικη μου αποψη στο πως «ακουγεται» ο εκαστοτε πυκνωτης, αλλα μια γενικοτερη διαπιστωση του ότι κανενας πυκνωτης δεν δινει ακριβως τα ιδια ηχητικα αποτελεσματα με καποιον άλλο, ακομα και του ιδιου τυπου/διηλεκτρικου.
Είναι γνωστο ότι μια μικροτερη τιμη συνεπαγεται πιο «καθαρο» ηχο από μια μεγαλυτερη.
Η αισθηση όμως που δινουν καποιοι πυκνωτες, συχνα ξεφευγει από αυτόν τον κανονα.
Για παραδειγμα, ενας κεραμικος 0.01μF, ακουγοταν πολύ πιο «γεματος» και «παχυς» από έναν 0.022μF …
Ένα άλλο σημειο που αξιζει να σταθουμε είναι στην …τοποθετηση των Film caps.
Οι πυκνωτες αυτοι αν τοποθετηθουν «αναποδα» δεν δινουν το ιδιο ηχητικο αποτελεσμα.
Θα μου πειτε, ποιο είναι το σωστο και ποιο το αναποδο?
Κανονικα, ο εσωτερικος (όπως τυλιγονται τα «φυλλα») «οπλισμος» θεωρειται «εξοδος» του πυκνωτη, και αντιστροφα.
Συνηθως, όπως διαβαζουμε τους κωδικους στους πυκνωτες, από αριστερα είναι η «εισοδος» και από δεξια η «εξοδος». Εν προκειμενω, εξοδος μας παει στη γη μιας και οι Tone caps «αδειαζουν» μερος τους σηματος στη γη. (γειωση/ground)
Όταν λοιπον ενας FilmCap συνδεθει αναποδα, ο ηχος γινεται πιο «πνιγμενος» και μουντος. Αυτό ηταν πολύ εμφανες σχεδον σε κάθε πυκνωτη που δοκιμασα. Ευτυχως, με την διαταξη που εκανα, ειχα σε κάθε περιπτωση την δυνατοτητα να αλλαζω τη συνδεση και να ακουω τη διαφορα…
Για να μην σας κουρασω με την καθαρα υποκειμενικη θεωρηση περι του πως ακουγεται ο καθε ενας πυκνωτης, απλα θα τονισω μερικα σημεια απο το ολο εγχειρημα (Αλλωστε οι προσωπικες μου εκτιμησεις βρισκονται στο επισυναπτομενο pdf):
Σιγουρα η πραγματικη τιμη του πυκνωτη παιζει ρολο στην ηχητικη συμπεριφορα του.
Ο τυπος του διηλεκτρικου επισης παιζει ρολο γιατι σε πυκνωτες με την ιδια actual τιμη αλλα με διαφορετικα διηλεκτρικα, ο ηχος εχει διαφορα, ενιοτε σημαντικη. Μαλλον καλυτερα, να πω ότι εχει διαφορα στην «αισθηση».
Οι διαφορες είναι ουτως η αλλως μικρες, αλλα υπαρχουν. Μπορουν όμως να γινουν και πολύ μεγαλες, πολύ αισθητες για να το θεσω καλυτερα. Σιγουρα οι διαφορες είναι πιο αισθητες μεταξυ πυκνωτων διαφορετικης ονομαστικης τιμης, αλλα υπαρχει ποικιλια και μεταξυ ομοειδων.
Οι διαφορες που εγω εντοπισα είναι κυριως στην «αττακα» της νοτας, στο σκασιμο και στο ποσο «ευχαριστα» ακουγεται στο αυτι ο εκαστοτε cap, ιδιως στη θεση «0», δηλαδη full treble roll-off.
Εκει αλλοι ακουγονται πολύ μουντοι σαν να εχεις βαλει βαμβακια με κερι στ’αυτια, και αλλοι ακουγονται πιο «καθαροι» με detail αλλα χωρις τα πριμα.
Επισης, το τεστ του OverDrive πολλες φορες ανεδειξε διαφορες στη συμπεριφορα, διαφορες στον τονισμο ή απωλεια (ζωνων) συχνοτητων και γενικως στην αισθηση που δινει ο κάθε πυκνωτης.
Γενικα, κάθε πυκνωτης εχει το δικο του «χαρακτηρα» ο οποιος ειτε μας αρεσει, ειτε όχι! Και ως «χαρακτηρα» θα ερμηνευα το μιγμα fatness, διαθεσιμων πριμων/μεσαιων, ατακας/σκασιματος και γενικα τη συμπεριφορα των συχνοτητων.
Για να αποφυγω το συνδρομο του “honeymoon” (δηλ. της πρωτης εντυπωσης) οι δοκιμες επαναληφθηκαν πολλες φορες σε ένα διαστημα 3 εβδομαδων ανα κιθαρα. Άλλες φορες δοκιμαζα διαρκως ατομα της ιδιας ομαδας (ιδια ονομαστικη τιμη) για να «φωτισω» τις μικρες η μεγαλες διαφορες τους, και αλλοτε μεταξυ διαφορετικων ομαδων για να δω και τις πιο εμφανεις διαφορες και κυριως την «μετακινηση» του resonant peak των μαγνητων…
Γενικως, το βασανισα πολυ το πραμα, με δοκιμες στα καθαρα, με drive, με τα εφφε οπως θα τα επαιζα κανονικα για να μπορεσω να ανακαλεσω στο μυαλο μου ηχοχρωματα και "συμπεριφορες" που θα με οδηγουσαν στην οσο το δυνατον πιο "αντικειμενικη" εκτιμηση...
Ηχογραφηση δεν μπηκα στον κοπο να κανω, γιατι πρωτον δεν διαθετω αξιολογα μεσα και δευτερον η «αισθηση» δεν ηχογραφειται… Ασε που με τις συμπιεσεις που υποκειται το σημα προκειμενου να γινει mp3 χανεται πολλες φορες η ουσια….
Ο σκοπος ουτως η αλλως δεν ηταν να γεμισω τον τοπο με κλιπακια, ουτε να σερβιρω «μασημενη» τροφη…
Η ολη διαδικασια είναι, πιστευω, πολύ ευκολη στην υλοποιηση οποτε ο καθενας θα μπορουσε να εξαγει τα δικα του συμπερασματα. Ειμαι σιγουρος ότι σε κάθε περιπτωση θα προκυπτουν και διαφορετικα, γιατι όπως σχεδον σε οτιδηποτε εχει να κανει με τον ηχο, τα ΠΑΝΤΑ είναι μεταβλητα και φυσικα …all over the place!…. ;D
Καθοτι οι δοκιμες με τους Lollar Tweeds συνεχιζονται, αρχικα επισυναπτω (αρχειο pdf) τις εντυπωσεις μου από τους WCR SR.
Χοντρικα, οσον αφορα στους WCR μπορω να πω ότι:
Οι 0,01μF είναι «καθαροι»και δεν κοβουν πολλα πριμα στο 0.
Οι 0,022μF ειναι πριμαριστοι με σχετικα λεπτο ηχο. Μαλλον «χτυπανε» μια ζωνη συχνοτητων οπου οι WCR βγαινουν λιγο πιο brittle…
Οι 0,047μF είναι fat και καθαροι μαζι ως επι το πλειστον. Τελικα τετοιο πυκνωτη αφησα στην εν λογω Strat.
Οι 0,1μF είναι πολυ fat αλλα κοβουν πολλα στο 0.
Περα απ’αυτά τα αναμενομενα όμως, στα «ψιλα γραμματα» εχει πολύ ζουμι…
Ψαχτειτε!
