Οκ, προφανώς δεν ειναι υποχρεωμένος ο καθένας να ξέρει τα βασικά προκειμένου να σετάρει ένα όργανο, ή να διαπιστώσει ένα πρόβλημα - αυτό είναι γεγονός. Βέβαια η υπερχειλίζουσα ξερολιαση κάποιων με κάνει ώρες-ώρες να περιμένω το αντίθετο,αλλά τέλοσπάντων.
Είναι γεγονός πως αν κάτι είναι ελαττωματικό οφείλει να αντικατασταθεί και δεν χωράει συζήτηση αυτό, αλλά πόσοι απο εσάς δεν υποκείπτετε στη λογική του σούπερ μάρκετ και ζητάτε την κιθάρα που μόλις ακούσατε και δοκιμάσατε να σας την δώσουν στο κουτί ?
Τις προάλλες ο άλλος μπροστά μου, αφού έλιωσε για κάνα 40λεπτο εναν Vintage Modern (αυτό είναι ένα καταπληκτικό καινούριο κεφάλι / κόμπο της Marshall για τους λιγότερο ενημερωμένους) πήγε στο ταμείο και με ένα καταπληκτικό υφάκι ζήτησε να του φέρουν ένα σφραγισμένο γιατί ο "δοκιμασμένος" είχε ήδη παλιές λάμπες !!
Για να μην πώ για τον άλλον που αφού τσάκιζε επι σειρά ημερών μια Taylor 810, στο τέλος λίγο πρίν την μαζέψει παραμάσχαλα έκανε θέμα για τις γρατσουνιες που ο ίδιος είχε προκαλέσει με την πένα του και ζητούσε 30% έκπτωση γιατί η κιθάρα που δοκίμασε ήταν προφανώς μεταχειρισμένη αφου αφήνουν τον καθένα (!!) να την δοκιμάσει..!
Υπο αυτές τις συνθήκες πόσο εύκολο είναι για έναν πωλητή να "ρισκάρει" να ανοίξει και να ελέγξει ενα όργανο που προορίζεται για κάποιον πελάτη ?
Για να μην μιλήσω για τον "ποιοτικό έλεγχο" κάποιων γραφικών πλέον αντιπροσωπιών, και την καταθλιπτική αδυναμία τους να στηρίξουν το προιον με την απαραίτητη σειρά ανταλλακτικών που θεωρητικά οφείλουν να διαθέτουν: πωλείται κάτι, γυρνάει σαν προβληματικό κι αντί να υπάρχει δεύτερο για αντικατάσταση αρχίζει η ακαδημαική συζήτηση περι επιστροφής στο εργοστάσιο (τραγικό) και έλλειψης στοκ (κωμωδία) και άλλα τέτοια κακόμοιρα...
Τι θα μου πείτε τώρα, πως συμφωνώ με τους μίζερους περί κλεφτών και απατεωνιάς ?
Θα πέσετε έξω γιατί το βλέπετε μισό το κάδρο, δυστυχώς.
Στην Ελλάδα έχουμε μερικά απο τα καλύτερα και πιο ενημερωμένα καταστήματα που θα βρείτε , κι όσοι ζήσαν εξω εδώ είναι να το επιβεβαιώσουν. Αλλα δυστυχώς οι περισσότεροι απο εσάς δεν έχουν ζήσει ένα Chandler ή έναν Andy στο Λονδίνο για να συγκρίνουν τιμές και service και θεωρούν πως η πείρα στα όργανα αποκτάται όταν η λιωμένη Visa ακουμπήσει ταβάνι απο τις αγορές μέσω net.
Υπάρχουν άνθρωποι εκει έξω πρόθυμοι όχι να σου ανοίξουν το πορτοφόλι, αλλά να σου προτείνουν λύσεις.
Πωλητές και μαγαζάτορες που δουλειά τους θεωρούν το να σου προτείνουν αυτό που πραγματικά σου ταιριάζει και υπερκαλύπτει τις ανάγκες σου.
Υπάρχουν και μερικοί που προσπαθούν (προς δικιά σου έκπληξη) να σε αποτρέψουν απο μια αγορά που βασίζεται σε απλή παρόρμηση γιατί ήρθαν στη θέση σου και το μετάνιωσαν.
Αυτοί είναι που συντηρούν την ουσιαστική εικόνα της αγοράς και αυτοί είναι που θα πάρεις τηλέφωνο για την βλακώδη ή εκπληκτικά εξειδικευμένη απορία σου και guess what ? θα προσπαθήσουν τουλάχιστον να σου απαντήσουν.
Λίγο πιο κάτω απο το τέρας που λέγεται Guitar Center στην Ν.Υ. υπάρχουν δυο τρία πραγματικά μαγαζάκια που θα δείς τον Edge να πίνει καφέ δοκιμάζοντας παλιές Explorers και τον Hoboken να τοποθετεί καμαρωτός την καινούρια Hot Rod 52 Tele στο κέντρο της μικροσκοπικής βιτρίνας του.
Αυτά τα μαγαζιά δεν αγχώνονται για το άν θα πιάσουν τον "στόχο" που έχει βάλει ο supervisor γι' αυτόν τον μήνα, αλλά για το αν θα σου παρέχουν την λύση που χρειάζεσαι - και τέτοια μαγαζιά θα ανακαλύψετε και στην Ελλάδα αν ξεκολλήσετε απο την οθόνη σας και εφοδιαστείτε με το λιγότερο καχύποπτο ύφος σας, και αυτά τα μαγαζιά θα τα υπερασπίζομαι ακόμη κι αν φτάσουν να αντιπροσωπεύουν το 2% της ντόπιας αγοράς, γιατί εκεί ακούω και μαθαίνω πράγματα απο τα 14 μου.